Ik denk aan je... natuurlijk denk ik aan je dochter... maar zelfs al zou ik het je zeggen je zou het opnieuw een draai geven die alles weer lelijk maakt.
Ik kan er niet meer tegen dochter dat je alles wat mooi was herschiep tot lelijks. 
Waarom doe je dat? Wil je persé mij herschapen in een onmens?
Ik kan je niet tegenhouden, me niet eens verdedigen.
Jouw vindingrijkheid om alles wat ik zo gemeend en oprecht heb gezegd of gedaan te herschapen tot lelijkheid, niets dan lelijkheid.
Hoe ik ook bleef proberen... als je niet kon ontkennen, ging je aan het besmeuren.
Meisje... ik kan niet meer... en ik weet dat je dat niet eens kan begrijpen.
Je zit zo vol rancune... daar kan ik echt niet tegenop...
Het ga je goed... en jullie kindje ook...
Gelukkig weten jullie niet, schijnen jullie niet in staat te beseffen hoe ik van binnen uit elkaar gescheurd en gereten wordt... door al wat er gebeurde. Gelukkig beseffen jullie het niet...
Als jullie zouden kunnen voelen wat ik nu al enkele jaren voel... dan zou niet gebeurd zijn wat is gebeurd... als... wat kunnen mij die 'als-en' nog schelen?
 Ik verloor jullie... jullie, die me lief waren, meer dan wie ook op deze wereldbol. Waarom gingen jullie me diaboliseren?
Wààrom was dat nodig?
Waarvoor was het nodig?
Zal het jullie vrede schenken?
Zal jouw eeuwige wrok er ooit door verdwijnen?
©Anneleen2011