Ik dacht, ik neem een rustig pad
alleen jammer dat ik het einduur van de schooldag vergat
daar liepen jongeren en ik dacht aan jou
zo pijnlijk het verlangen op dat moment één van ze alsof het jou was omhelzen wou
mijn zoon, mijn kind
waaraan... zeg me waaraan heb ik dit verdiend
met pijn in mijn hart
en zo verward
liep ik verder, verliet die weg
omdat herinneringen sneden als vlijmscherpe messen van een eg
het leven dook de diepte in, het duistere nam toe
het leven zoals het nu is
verscheurt me,
maakt me soms levensmoe
het lijkt alles zo onwerkelijk, zal ik er ooit bovenop komen
ik heb niet langer wensen en ook geen dromen
alleen dit alles te boven komen.
©Anneleen2011