Vreemd hoe enkele van mijn kinderen mijn kinderen niet meer lijken te zijn. Zo erg heb ik me voor de pijn afgesloten... denk ik. Ik denk aan mijn oudste... ze gaat bijna bevallen... van haar eerste kindje.... Ik zal het niet meemaken. Ik werd door ze verworpen... op zulke nare manier. Het zij zo. Ik denk aan haar en mijn schoonzoon... en ik hoop dat ze erg gelukkig worden en hele lieve ouders voor hun kleintje zullen zijn. zoals ik voor mijn oudste (en mijn andere kinderen) wilde zijn. Het is niet mijn fout dat ze me gingen demoniseren... en uiteindelijk verwierpen. Dat ze me wilden doen geloven dat ik niet deugde, saai, vermoeiend was. Ik weet, maar zij niet... dat zij al hun wrok en frustratie die nooit naar degene kon die het toebehoorde, mijn richting uitkwam. Ik heb me ervan gedistantieerd.. ik moest wel... of het werd mijn dood.
Nu zette ze me met mijn rug tegen de muur. Dat ze zwanger was, leek haar een extra pressiemiddel. Ze weten nog niet.. hoe ver ik heen was.. hoe erg ik eraan toe was na ook de verschrikkelijke verwerping van mijn jongste zoon die me niet meer op hun huwelijk wenste. Zijn argument? Omdat ik 'zijn lief niet zou mogen'... terwijl het verdomme net omgekeerd was... wat natuurlijk veel moeilijker was om voor hem in zijn grote liefde te kunnen plaatsen... daarom koos hij voor deze comfortabele oplossing.
Al heb ik hem dit jaar uit die droom gehaald... Ik mààl er niet meer om... ze doen maar op. Mij zullen ze op die manier niet van de aardbol vegen... wat sommige onder ze... wellicht zeer betreuren. Ik ben al te vaak in mijn leven het voorwerp van afgunst geweest. Nu mogen ze er zelf mee in het reine komen... mij zullen ze er niet meer door vermalen en vernietigen. Ik heb hier té erg onder geleden... net niet dood.
Ik probeer mijn volledig vernielde leven terug op te bouwen. En als me dat lukt... kom ik hier sterker uit... sterker dan ooit. Ze zullen er niet meer in slagen... om me nog ooit één keer te manipuleren.
©Anneleen2011