Het beklimmen van de trap naar het huis van Njong Pai was moeilijk. Vooral voor de ademhaling dan. En voor de zweetklieren. Al bij al viel het voor de benen en de rug nog mee.

Het afdalen was andere koek en dat had ik niet verwacht.

Voor we het huis van Bu Minggus bereikten, voelde ik een raar gevoel in mijn linkerbeen. Of er geen kracht meer inzat. De korte pauze tijdens het bezoekje aan de weduwe van Bu Minggus loste het probleem niet op. Het werd alleen maar erger en ik moest me met m'n linkerhand vasthouden aan het muurtje, aan de zijkant van de trap. In m'n rechterhand een wandelstok.

Ver voor mij zag ik Saar, Willy en nog een aantal mensen. Niemand keek om.

Njong Pai bleef in mijn buurt en werd ongerust. Ik ook.

Eindelijk beneden liet ik aan Saar weten dat ik een verlamd gevoel had in mijn linkerbeen.

Er was een auto besteld die ons terug zou brengen naar Latuhalat. We stopten eerst bij het graf van Bu Minggus en daarna bij dat van Oma Tua.

De graven liggen vlak naast de weg. Oma Tua's graf ziet er onverzorgd uit. Een opschietende bananenboom heeft zich door het dakje van gevlochten gras geboord dat boven het graf is gemaakt.

Het uit- en in de auto stappen kostte me veel moeite.

We namen afscheid van Njong Pai en reden door naar Ambon om daar wat te eten. De chauffeur raadde restaurant 'Barcelona' aan. Hij stopte aan de overkant van de straat.

Ik werd ondersteund om de straat over te steken. Door wie weet ik niet. Ik was teveel met mezelf bezig en met een krampachtige poging om met dat half verlamde linkerbeen het restaurant te halen.

Bij het opstappen van de stoep lag ik plots op de grond.

Mijn rechterbeen had het ook begeven en de helpers konden me niet tegenhouden.

Er werd gegild en gesleurd om me weer overeind te krijgen. Dat lukte op één of andere manier en ik werd naar een stoel gesleept/gedragen, half strompelend.

Het was of iemand een schakelaar had overgehaald. Het ene moment stond ik nog, zei het niet erg stevig, en een tel later lag ik tegen de vlakte.

Het duurde even voor ik me realiseerde dat dit mogelijk de eerste stap geweest was in het aangekondigde verlammingsproces.

Een specialist van het Universitair Ziekenhuis in Gent heeft me in juni 2006 al laten weten dat de problemen met mijn ruggenwervels vroeg of laat kunnen/zullen leiden tot verlamming door het afknellen van het ruggenmerg tussen de lumbaalwervels L2 en L3.

"Zou dit het begin van het einde zijn?" vroeg ik aan Saar.

Ik hoopte op een relativerende opmerking maar ze keek me bedrukt aan en zei dat ze dit beangstigend vond.

We bestelden enkel te drinken en reden daarna door naar Latuhalat.

Het was donker in de auto. Niemand heeft die paar tranen gezien.

Bij het uitstappen zakte ik weer in elkaar, ditmaal nog in de auto.

Het duurde maar even. Met behulp van een aantal sterke armen werd ik naar de kamer gebracht en op bed gelegd.

De anderen gingen eten in een hotel in Amahusu. Ik bleef achter met mijn gedachten.

Misschien was ik alleen maar onvoorbereid en zonder conditie aan de afdaling begonnen en was het louter een spierprobleem? Vermoeidheid?

Met die gedachte raakte ik in slaap.

De volgende ochtend ging het lopen redelijk.

Een paar dagen later leek het of deze episode nooit had plaatsgehad.

Ik houd het op vermoeidheid; daar valt mee te leven.

 

 

 

In Allang aangekomen wachtte een andere beproeving: de berg op klimmen tot het huis van Njong Pai, Saar's neef en de vader van Willy.

Het eerste gedeelte bestaat uit een brede trap met hoge treden. Die trap wordt smaller en smaller en de laatste honderd meter is er geen trap meer, maar stap je van steen tot steen naar boven.

Gelukkig had ik uit het hotel een paraplu

meegenomen als steun bij het klimmen.

Saar besloot beneden aan de trap nog een sigaretje te roken zodat ik de kans kreeg een voorsprong op te bouwen. Het zou een schande geweest zijn na de twee vrouwen boven aan te komen.

Na een dertigtal treden liep het zweet me al van de rug en zuchtte en pufte ik als een oververhitte stoomlocomotief. Iedereen groet je dan ook nog eens vriendelijk en bekijkt je aandachtig. Je bent tenslotte wit en die kleur zie je niet zo vaak in Allang.

Na ongeveer een derde van de klim knoopten twee mannen een gesprek aan, wat me de gelegenheid gaf om, zonder al teveel gezichtsverlies, een pauze in te lassen.

Nauwelijks was ik terug vertrokken, nu op smalle trapjes tussen de huizen, of een vrouw riep, ergens achter mij "Bapak mau ke mana?" wat zoveel betekent als "Waar wil meneer naartoe?" Ze hing half uit het raam, gekleed in een nachtjapon. Of daar leek het toch op. Mijn beperkte kennis van het Maleis was gelukkig groot genoeg om haar te begrijpen en ik antwoordde dat ik naar Saar's neef op weg was. Ze riep iets wat ik niet begreep en kwam wat later achter me aan gehold. Het bleek een vrouw van in de zeventig, graatmager, in een soort nachtkleed en met nog bijzonder weinig tanden in de mond. Ze begon me uitgebreid van alles te vertellen waarvan ik het meeste niet verstond. Behalve dan "pelan, pelan!" wat "traag, traag" betekent. Hoewel ze waarschijnlijk zo traag klom als ze kon, liep ze zo van me weg.

Na een aantal keer op me te hebben gewacht hield ze het voor bekeken en snelde me vooruit. Later bleek dat ze naar het huis van Njong Pai was gelopen om mijn komst aan te kondigen.

Ze had daar drieduizend (sic) keer moeten roepen voor er iemand kwam.

Bijna boven kwamen de tante en Njong Pai me tegemoet. Ik was op dat moment meer dood dan levend, volledig doorweekt en vermoeider dan ik de laatste jaren ben geweest. Bij nader inzien was dat niet zo verwonderlijk gezien ik door mijn rugproblemen de laatste tijd vooral zittend heb doorgebracht, met als gevolg een conditie beneden alle peil en een kilootje of vijftien overgewicht.

Ik was net terug op adem gekomen toen Saar en Willy het laatste klimmetje aanvatten. Kon ik toch mooi, met een rustige ademhaling vragen: "Waar bleven jullie nou eigenlijk?"

We moesten onze natte kleren uittrekken, mandiën (met behulp van een kommetje warm water uit een teiltje over je heen gieten tot je weer lekker schoon bent), en dan een sarong aantrekken.

Het was intussen al vrij laat op de middag en we zagen het echt niet zitten om nog terug te reizen naar Latuhalat. Er werd een tandenborstel gekocht, wat extra rijst gekookt en we bleven gewoon slapen in het huisje 'on top of the world'.

We voelden aan dat het bij 'Lion Air' iets anders zou toegaan dan bij Garuda. Het opschrift op de de stoelen scheen mijn eerder vermoeden in verband met de eigenaar van de luchtvaartmaatschappij te bevestigen. Onwillekeurig kwam ook een opgestoken middelvinger in gedachten.

Toen Saar dan ook nog voor haar drankje moest betalen, wisten we zeker dat we op een low-budget carrier zaten.

Ze weigerde halsstarrig naar het toilet te gaan omdat er "wel een WC-madame zou zitten!", zei ze.

De stoelen en de veiligheidsgordels hadden ook betere tijden gekend. In de Indonesische versie van "Life vest under your seat" was een lijntje toegevoegd dat een boete vaststelde van 10 miljoen Rupiah voor het ontvreemden van de zwemvest. Wie steelt er in godsnaam een zwemvest?

In plaats van een k*tszakje vond ik dan ook nog een foldertje met schietgebeden voor een veilige landing in Islam-, Protestantse-, Katholieke-, Hindoe-, en Boedhistische versie.

Ondanks al deze slechte voortekenen landden we zonder problemen op 'Pattimura', de luchthaven van Ambon.

Onze koffer was zelfs mee en we werden aangesproken door een man die vroeg of we Saartje en Dirk waren. Het bleek de chauffeur die geregeld was door het 'Maluku Divers Resort', een hotelletje in Latuhalat waar we een kamer hadden gereserveerd. Hij bood aan met onze paspoorten naar de politie te gaan maar kwam na een paar minuten terug met de melding dat de politie naar huis was. Geen controle dus. Wij waren illegalen in de Propinsi Maluku Selatan.

In geen tijd zaten we in zijn airconditioned auto en reden richting Latuhalat, een ritje van 65 kilometer rond de baai van Ambon, dat een uur zou duren. Ambon leek ons erg veranderd sinds ons vorige bezoek in 1996. Veel meer bromfietsen en becaks en nog hectischer verkeer. Veel uitgebrande en verlaten huizen of kerken en moskeeën die werden 'gerenoveerd' zoals onze chauffeur het noemde. Het leek er eerder op dat ze van de grond af terug waren opgebouwd. Allemaal herinneringen aan de bloedige onlusten van een aantal jaar geleden.

De taxi heeft ons $25 gekost, wat wij duur vonden. Een bemo, een klein busje dat de lokale bevolking gebruikt, zou ons van Latuhalat naar Ambon ongeveer $0.75 kosten. Je hebt dan wel geen airco en zit opeengepakt tussen medepassagiers, bagage en dieren met keiharde muziek op de achtergrond. Maar who cares. We zijn tenslotte met (werk)vakantie. Morgen wordt het dus bemo tot Ambon en daarna een busje naar Allang.

'Sapannend' zou Opa Sabandar gezegd hebben.      

Wat was ik moe.

Acht uur wachten op Changi Airport, de luchthaven van Singapore voor we onze aansluitende vlucht hadden naar Frankfurt. En zoveel winkeltjes in die verdomde luchthaven. De natte droom van elke shopper. Niet van mij dus. Daar verspil ik mijn natte dromen niet aan.

"Ik wacht wel bij de gate" zei ik tegen Saar, "ga jij maar lekker winkeltjes kijken." 

We hadden nog even gecheckt hoe dat nu precies zat met de wisselkoers van de Singapore dollar. Nou, dat bleek makkelijk: ongeveer 2 Singapore $ voor 1 €. Hoe simpel kan het zijn.We hadden geen Singapore dollars gewisseld, er was tenslotte nog altijd onze plastic friend Master C.

Ik dus lekker even pitten aan gate 3B.

Half in slaap hoorde ik nog net dat de gate werd gewijzigd naar A17. Met mijn slaperige kop naar A17 gesjokt om daar mijn dutje verder te zetten. Twee stoelen links van mij kwam er een Koreaan zitten. Kan ook een Chinees geweest zijn. Hij haalde een bundel aan elkaar geniette A4-tjes uit zijn tas en begon, half luidop, de Engelse tekst te lezen. Af en toe herhaalde hij een woord of een passage.

In het begin irriteerde mij dit maar na een tijdje had het eerder een slaapbevorderend effect.

Met "... to improve the accessibility..." had hij veel moeite en dat bleef hij maar herhalen.

Het bleef klinken als "... aksjessibility..." En maar herhalen, en maar herhalen: "aksjessibility, aksjessibility,..." Ik werd er gek van. "Verander dan toch je zin eikel!", dacht ik. Zeg dan "... facilitate the entrance..." of zo. Het begon opnieuw! "... fachilitate..." zei hij nu. "... fachilitate, fachilitate,..." De omroeper moet iets gezegd hebben over de transitpassagiers want de Koreaan begon plots, met een steeds hoger stemmetje en steeds sneller te zeggen, bijna te roepen: "... to fachilitate the transit...". Net toen hij richting toilet rende, zijn losgeraakte A4-tjes overal achterlatend, werd ik gewekt door Saar.

Of ik hier allang zat en dat ze een vroeg verjaardagscadeau voor zichzelf had gekocht (lachje).

Nog half in slaap, maar me toch al vaag bewust van enige stront aan de knikker, vroeg ik haar " O ja? Wat dan?"

"Een tas" zei ze,

"Wel duur hoor, 1375 Singapore$". Ik was ogenblikkelijk klaarwakker. "1375 S$!!?? Dat is bijna €700!!" , dacht ik, hopende dat ik een rekenfout maakte met m'n slaperige kop. "Nee hoor, wel degelijk €700!!", meldde de klaarwakkere computer.

"En...? wat vind je ervan? Mooi, hè?", zei ze dan ook nog, blij.

"Ja mooi," mompelde ik.

Het was voor haar verjaardag en ze kocht haast nooit iets voor zichzelf. Het zou toch niet leuk zijn haar plezier te vergallen.

"... ik heb er nog een beschermtasje bijgekregen", zei ze.

Ik dacht: "... een tasje erbij, nou dat mag ook wel voor dat geld!" maar hield wijselijk mijn mond.

Ze straalde zo met haar tas.

Stomme tas. 

Eenmaal thuis toonde ze trots haar aankoop aan onze zoon Stephan.

Die herkende natuurlijk onmiddellijk het merk.

"Oh, een Fendi" zei hij bewonderend.

"... dat zal wel een lieve duit gekost hebben!".

'Ja", antwoordde Saar, " bijna €70 maar het is een vroeg verjaardagscadeau voor mezelf (lachje). Ik, wilde er eigenlijk nog een kleiner tasje bijkopen maar ja, dat kan later ook nog wel."

"€70", gromde ik. "€700 zal je bedoelen!". Ik keek haar aan en  zag haar meewarige blik veranderen in een blik van ongeloof en dan van vertwijfeling.

"Bedoel je dat ik een tas van €700 heb gekocht!!!! Oh nee, dat kan toch niet waar zijn!!!!!". 

Ik genoot. Van elke seconde. Die €700 zullen het waard zijn, elke verdomde eurocent.

Tot op hoge leeftijd zal ik dit voorval kunnen gebruiken.

Ik 'hartje' Fendi.

Moewahahaha!!!         

Het huis is nog niet verbouwd en we hebben al personeel! Een pembantu die Made heet en een tuinman, Komang. Beiden Balinees en 21 jaar oud. Zij werkt nu in een lokaal restaurantje en onze tuinman in spe in een supermarkt. Ze gaven allebei een goede indruk en op deze manier wordt het huis tijdens onze afwezigheid onderhouden.

Na het sollicitatiegesprek volgde een vergadering met Joost met vooral aandacht voor de spa die we een klassiek Balinees uitzicht willen geven. Dat betekent dus een alang-alang (gras) dak, een typisch gebeeldhouwde Balinese deur, natuursteen in de veranda en bankyrai parket in de behandelruimtes. Er komen doorkijkjes naar, wat Joost 'waterfeatures' noemt. Verder een buitendouche en een rotsbad in open lucht en veel tropische planten. De behandeltafels en het andere meubilair zullen we op maat laten maken, aangepast aan onze wensen. Joost ging verder nieuwe schetsen maken voor de tweede slaapkamerunit en ons huis.

Rudy stuurde zijn mensen erop uit om wat eetbaars te halen in de warung (lokaal restaurant) iets verder terug in Jalan Gunung Sari (onze straat). In afwachting brachten we een bezoek aan zijn bouwproject op het aangrenzende perceel. Het uitzicht over de rijstvelden is, zeker vanop de verdieping, spectaculair. De lunch kostte omgerekend 6 euro. Het was Nasi Campur, zeg maar een mini rijsttafel, voor drie personen. Als je leeft zoals de lokale bevolking hoeft alles hier echt niet duur te zijn.

Saar vroeg wat er tijdens Rudy's vakantie zou gebeuren met Duvel, de hond. Daar was nog geen oplossing voor en Saar, of all people, stelde voor dat Duvel wel bij ons mocht blijven wonen tijdens de vakantie van zijn baasje. Naast personeel hebben we dus ook al een huisdier.

Na de lunch ging het weer richting Sanur. De auto die we voor de heen- en terugreis hadden geboekt stond ons voor de deur op te wachten. De chauffeur bleek lekker geslapen te hebben tijdens onze afwezigheid. Na een paar honderd meter, bij de rivier, zagen we een aantal mannen in de weer met drie speenvarkentjes die ze kennelijk net hadden geslacht.

Babi Guling, speenvarkentje aan het spit is één van de specialiteiten van de streek.

Saar vond het zielig.

"Zielig voor het varkentje maar de mensen moeten ook eten" was het nuchtere kommentaar van de chauffeur.

foto: duvel, de hond, krijgt een douche.

Saar had een tweede dag les in Balinese massagetechnieken. Ze werd 's morgens door de auto van Sekar Jagat, de Spa die de cursus organiseert, afgehaald in Mercure Resort.

Het was onze laatste dag in dat hotel en na geld wisselen in de stad checkte ik uit en nam een taxi naar onze nieuwe verblijfplaats: het Puri Santrian Hotel, Sanur.

De kamer was vrij vanaf 14u. Na een salade met eendenborst en een glas witte huiswijn had ik zin in een kleine siësta. Aan de voorzijde van de bungalow heb je een veranda en van daar uit stap je zo de ruime slaapkamer binnen. Er is ook een grote badkamer met bad én douche.

Toen Saar rond een uur of drie in het hotel aankwam en naar ons kamernummer informeerde, werd dat haar niet zo maar gegeven. De receptionist gaf haar een telefoonnummer en ze moest eerst de kamer bellen. Ik was intussen in dromenland en schrok wakker van het gerinkel.

Saar zei "Hello Mister Weemaes, it's me"; ik had haar stem met mijn slaperige kop niet onmiddellijk herkend, vooral ook omdat ze het nodig vond met een zwoele stem te spreken om mij voor de gek te houden. Ik mompelde iets van "Yes, who is this?". Na nog wat meer voordegekhouerij vroeg ze of ik haar kwam ophalen aan de receptie. Ik antwoordde dat ik een siësta deed en geen zin had in mijn slip naar de receptie te komen.

"Gewoon, als je met je rug naar de receptie staat, rechtsaf gaan, kamer 150", zei ik.

Blijkbaar had ze voor alle zekerheid toch nog even nagevraagd waar kamer 150 precies was.

Een andere receptionist vroeg: 'He is your boyfriend, ya?' Saar antwoordde, ietwat gepikeerd: "No, no, he's my husband"; waarop hij zich excuseerde en een ander personeelslid de opdracht gaf haar naar de kamer te begeleiden.

Deze man dacht dat zij een bezoekster was en ging haar voor. Bij de bungalow aangekomen bleek de sleutel in het slot te steken en de man nam de vrijheid om zonder aan te kloppen de deur wijd open te doen en deed vervolgens een stapje opzij om haar door te laten.

Het eerste wat zij en de man zagen, was ondergetekende, languit op bed met enkel een slip aan. Je zag de man denken: "yeah right...".

Na een afkeurende blik op de zoveelste decadente viezerik draaide hij zich om en ging weg.

Mijn reputatie was gevestigd.

We blijven 5 nachten in Puri Santrian. 

Ik denk na over een charme-offensief.

Eén van de kelners in Rudy's restaurant in Ubud was zo vriendelijk een taxi voor ons te bellen.

Er zijn in Ubud namelijk geen taximaatschappijen. Het zijn allemaal privétaxi's zonder meter en je bent verplicht te onderhandelen over de prijs voor je vertrekt.

Na een kwartiertje werden we verwittigd dat onze taxi er was. Het bleek, eufemistisch uitgedrukt, geen recent model. De chauffeur was een Balinese man van een jaar of 40 met een paardenstaart, iets wat je hier niet elke dag ziet. Zonder twijfel een man met eigen ideeën die er niet voor terugschrikt zich van de massa te onderscheiden. Een beetje zoals de artiesten in Japan, de enigen met een baard.

Terwijl de chauffeurs van de Bluebird taxi's steeds discreet zijn en enkel met je praten als je zelf het inititatief neemt, een beetje zoals een goede kapper, was deze er eentje van de vrije jongens en die willen juist zo veel mogelijk praten. Vaak om te weten wat je plannen zijn voor de volgende dag  om zo misschien een ritje te kunnen versieren.

Deze chauffeur begon ook met de klassieke vragen:

"Where are you from"?

"You have a program for tomorrow?"

"Where are you staying?"

Ik probeer altijd beleefd maar niet té enthousiast te antwoorden. Dat we uit België kwamen had ik waarschijnlijk beter niet gezegd.    Eén van de man's passies was nl. lezen over geschiedenis en dan vooral de geschiedenis van de Tweede Wereldoorlog.

Hij was een bewonderaar van de efficiëntie van het Duitse leger maar vond dat Hitler "a crazy man was". Toen volgde een uiteenzetting over hoe en waarom Duitsland de Tweede Wereldoorlog had verloren. Het kwam erop neer dat de grote fout het binnenvallen van Rusland was geweest.

Dezelfde fout als "...that little man from France, I can't remember his name". Toen ik Bonaparte suggereeerde was het die niet. Saar suggereerde dan Napoleon; ja die was het.

"Ah, the battle at Ostrelitz" zei hij.

De man bleek op allerhande terreinen zijn mannetje te staan en ik begon respect voor hem te krijgen. "I have two passions" zei hij, "Reading and women".

Ik zei: "A strange combination". Het was toen een tijdje stil en we naderden Sanur.

Hij mompelde een aantal keer iets voor zich uit.

Ik meende te verstaan wat hij zei maar dacht: "Nee, dat kan niet". Daarom zei ik "excuse me..?" "Lekker kontje" zei hij en begon te lachen.

"A friend from Holland taught me that".

Hij herhaalde het en bleef het herhalen, en alsmaar harder lachen

Nadat we afgerekend hadden hoorde ik hem nog net "Lekker kontje" zeggen voor ik de deur dichtsloeg.

Keihard lachend reed hij terug naar Ubud.    

"Sekar Jagat" betekent "koningsdochter" in het Balinees.

Saar volgt een 3-daagse opleiding in Balinese massage in de "Spa Sekar Jagat" in Jimbaran, een half uur van ons hotel.

We zijn op prospectie geweest om kennis te maken met de eigenares en om de mogelijkheden te bespreken.

Natuurlijk moest daar dan een behandeling aan gekoppeld worden. We waren daar toch.

Saar koos voor een manicure en pedicure; het zou zo'n anderhalf uur gaan duren.

Dus dacht ik: "Wat kan me nog gebeuren na de 'Hot Herbal Ball"-ervaring?" en besloot ook te gaan voor een manicure en pedicure.

Het klinkt wat 'gayish', ik weet het, maar je moet het zo zien: ofwel zit je daar wortel te schieten met een kop zoete gemberthee en je op te winden omdat het zo lang duurt voordat je vrouw terug is, ofwel vertrouw je jezelf toe aan één van die sierlijke Balinese meisjes voor anderhalf uur.

Net zoals bij de massage was het ook mijn eerste keer voor wat pedicure en manicure betreft. Door iemand anders dan mijn vrouw bedoel ik dan natuurlijk.

Ik ben al wel vaker proefkonijn geweest en dat was steeds weer een hele logistieke gebeurtenis.

Alleen al het uitstallen van het materiaal kost Saar een minuutje of vijf. Schaartjes, tangetjes, scalpels, borstels, flesjes met onbekende vloeistoffen, wattenstokjes en een grote selectie aan scherpe voorwerpen allerhande. Gewoonlijk trekt ze dan nog van die chirurgische handschoenen aan om je te laten merken dat dit geen lachertje wordt.

Het resultaat is altijd heel netjes en ze heeft (tot nu toe) enkel in nagels en niet in mijn vel geknipt.

Bij 'Sekar Jagat' ging het er iets anders aan toe.

Om te beginnen moesten we buiten onze slippers uittrekken en op blote voeten naar binnen. Saar's gezicht stond al onmiddellijk op storm en hagel."Dat kan toch niet!", zei ze. "Het volstaat dat er hier iemand een voetschimmel heeft en we hebben het straks allemaal!". Eerste minpunt voor de koningsdochter.

We zaten naast elkaar en kregen eerst een voetbad in een veel te klein, plastic teiltje. Dan gingen twee, traditioneel geklede jongedames voor ons zitten, elk op haar eigen, felgekleurd plastic krukje. Twee emaillen schaaltjes naast zich met daarin hun materiaal. "Of mijn nagels moesten geknipt worden?", vroeg mijn pedicure. Hèhè, waarom zat ik daar eigenlijk? "Yes, please." zei ik waarop ze een oversized model nagelknipper bovenhaalde en daarmee op mijn teennagels aanviel. Ik hoorde Saar naast mij de lucht tussen haar opeengeklemde tanden naar binnen zuigen. Ik keek haar veiligheidshalve niet aan maar hield nauwlettend mijn tenen in de gaten.

Na een tijdje loste meisje twee, meisje één af en werkte verder aan voet één.

De eigenares kwam af en toe kijken en gaf op een bepaald moment een instructie in het Balinees aan één van de meisjes die daar rondliepen. Die kwam even later terug met de bril van Madame. Die zette zich op het krukje voor mij, bril op, pakte een vijltje en ja hoor..., "you are bleeding", zei ze. Ze had me nauwelijks aangeraakt! Nu moet ik eerlijkheidshalve toegeven dat ik aan die teen al een tijdje een wondje had dat slecht genas. Ze probeerde het te deppen met een wattenstokje maar dat lukte niet. Ze zei wat in het Bahasa Indonesia tegen een medewerkster en ik herkende duidelijk het woordje 'alcohol'. "is it painful?" vroeg ze. Ik hield me, tussen al die vrouwen, natuurlijk stoer en gaf geen kik. Was het een compensatie voor de toegebrachte verwonding of meende ze het, ze zat in ieder geval tegen Saar en de aanwezige meisjes te verkondigen hoe zacht Mister's voeten wel niet waren en hoe weinig eelt hij wel niet had. Het was intussen aan het schemeren en er werd een TL-lamp gebracht. Blijkbaar werd het moeilijk de éne teen van de andere te onderscheiden.

Meisje nummer 4 kwam zich toen over mijn arme voeten ontfermen. Na afloop gaf ze me ook nog een voet- en kuitmassage. Een welverdiende beloning.

De manicure en bijbehorende handmassage brachten geen onverwachte verrassingen. Ik werd alleen wat langer verwend omdat Saar's vinger- en teennagels gelakt moesten worden.

Waarom ik door 4 verschillende dames werd behandeld en Saar maar door één zal wel voor altijd een mysterie blijven.

Saar houdt het erop dat mijn voeten zo lomp en zwaar zijn dat de taak over vier meisjes moest worden verdeeld.

Ik, die de zachte druk van de handen en de ritmiek van de massage heb gevoeld en de blik in die donkere ogen heb gezien telkens ze vroegen "Do you like it Mister?", weet natuurlijk wel beter. Ik zeg U: gevochten zal er zijn in dat achterkamertje om de voeten van Mister te mogen behandelen. "Soft as a baby's skin" zei Madame.

Ik ben benieuwd wanneer Saar opnieuw zal willen gaan en of ik dan nog zal mee mogen.

Zouden je nagels sneller groeien in dit klimaat? Toch maar even googelen straks.