‘… het is een Turk Sjaak, geloof me nou maar.’ ‘ Dat kan best wezen Mop, maar daarom hoef je toch nog niet zo luid te praten. Trouwens, er zijn een boel Turkse Nederlanders en die begrijpen heus wel wat je zegt.’ Deze Turk nipte nog een keer aan zijn Bintang en las, hoogst geïnteresseerd, verder zijn krantje. ‘… en toen ze dan zei dat Moppie helemaal scheef liep en de hele tijd voor de keukendeur lag te miauwen kreeg ik een krop in mijn keel Sjakie…’ ‘Die kat is ook al oud meid. Hoe lang hebben we haar al wel niet? Jaartje of 10? Nou, doe dat maar maal zeven hoor.’ ‘Dat is voor honden Sjaak, maal zeven. Afijn, ik zei dus tegen haar, ik zei: ‘Ga jij nou met haar naar de dokter meissie. Straks gaat ze nog in haar uppie dood terwijl wij hier gezellig op Bali in het zonnetje zitten.’ Ik mag er niet aan denken Sjaak, dat Moppie zo ellendig in haar eentje zou liggen te creperen. Dat is toch het ergste wat er is, alleen doodgaan?’ ‘Dat is zo meid. Zal ik nog een Bintankje doen?’ ‘Doe mij maar een zoet wit wijntje dan.’ Sjaak sommeerde een Balinees geklede kelner. ‘Have you also a sweet white wine Jan?’ vroeg hij. Dat bleek niet zo te zijn dus werden het, na enig overleg, toch maar twee kleine Bintangs, het lokale Heineken. ‘Now, doewa bintangs kecil then Jan’ bestelde Sjaak. ‘Waarom noem je hem nou de hele tijd Jan. Ken je hem misschien van thuis in de kroeg?’ vroeg Mop, met een vleugje ironie in haar stem. ‘Nee, zo heet ie gewoon. Vond ik ook al een rare naam voor een Balinees maar iedereen noemt hem zo, hierzo.’ Ik moest toch even glimlachen achter mijn krantje. Sjaak had dat heel goed gehoord. Zijn collega’s noemen Wayan inderdaad Yan. Ze nam een slokje bier en keek Sjaak een tijdje zwijgend aan. ‘Ik hoop maar dat ik als eerste ga Sjaak’, zei ze. ‘Waar naartoe meid?’ antwoordde Sjaak terwijl hij, zo onopvallend mogelijk, een schaars geklede toeriste nastaarde. ‘Dood, Sjakie, dood. dat ik als eerste doodga. ik wil niet alleen doodgaan. Dat jij als eerste zou komen te gaan. En ik zou alleen achterblijven en dan wegkwijnen in zo’n rusthuis, op zo’n klein kamertje… Ik mag er niet aan denken of ik ga janken Sjaak.’ Sjaak was weer heel snel bij de les. ‘Schei nou toch uit Mop! We zijn met vakantie, het zonnetje schijnt. Hou nou toch eens op met die rare praatjes.’ ‘En als ik dan als eerste zou gaan, wat zou jij dan doen Sjakie?’ Sjaak besefte, ondanks zijn rijtje Bintangs, dat dit een gevaarlijke vraag was. Na een bedachtzame slok antwoordde hij: ‘Ik zou hier op Bali een huisje kopen denk ik, en vaak terugdenken aan de mooie momenten die we hier hebben gehad’. ‘Ach Sjakie..’, fluisterde ze, en keek mijmerend uit over de rijstvelden. Sjaak glimlachte en keek over haar schouder heen naar wiegende heupen in een wel erg klein uitgevallen bikinibroekje.
Om 6:23 hoorde ik de telefoon rinkelen in mijn kantoortje. 'Als het echt belangrijk is bellen ze wel terug op mijn gsm' dacht ik en draaide me nog even om. Opnieuw inslapen lukte echter niet en om 7:10 zat ik alweer achter mijn computer. Made, die normaal om 10 uur zou beginnen stond om kwart over zeven in mijn kantoor met een doktersattest van Budhi. Die had net zijn vrije dag gehad en zou nu twee dagen thuis zijn wegens ziekte. Dat kan natuurlijk iedereen overkomen. Hij had haar gebeld met de vraag het attest op te halen bij hem thuis en vroeger te beginnen. Het probleem was dat hij normaal de 2 Australische gasten die om 14:15 zouden landen in Denpasar zou ophalen bij aankomst in de luchthaven. De andere chauffeur, Dewa, zou volgens het schema pas starten om 14:00. Ik stuurde hem snel een SMS met de vraag om 13:00 te beginnen. Prompt antwoord dat dat geen probleem was. Flexibiliteit is hier geen loos begrip zoals u merkt.
Als hapjes voor bij de welcome drink had de kok toastjes met kipsalade, uitgeholde komkommer met scampi en cocktailsaus en gevulde paddenstoelen gemaakt. Dat laatste was een attentie voor een van de gasten die vooraf had gemeld dat hij vegetariër was. De porties waren wat groot uitgevallen voor onze Australische vrienden en er was nog flink wat over toen ze naar hun kamer gingen om zich op te frissen. Ik belde daarom Ayu in de keuken op en vroeg haar, in het Engels, want dat proberen we hen bij te brengen, om de rest van de snacks naar onze privé living te brengen. Even later zagen we Nyoman en Dewa komen aangesneld, gewapend met bezems en stokken. Geen snacks evenwel. Ze bleven voor de geopende schuifdeuren staan. Dewa een metertje of zo achter Nyoman, en keken verrast naar Saar, die rustig aan haar computer zat. 'Waar?' vroeg Nyoman. (In het Bahasa Indonesia natuurlijk). 'Waar wat?' vroeg ik. 'De slang' antwoordde hij. 'Slang, slang? Welke slang' vroeg ik. Dewa begon al een beetje half opgelucht, half geamuseerd te lachen. Nyoman keek even wat verward naar Dewa en begreep er duidelijk niets meer van. 'U hebt toch gebeld naar de keuken om te zeggen dat er een slang was in de living?' zei hij. Ayu, die 'snake' gehoord had in plaats van 'snack' had onmiddellijk slangenalarm geslagen.
Dewa lachte het hardst van iedereen. Hij is namelijk niet zo'n held als het op slangen vangen aankomt en was duidelijk opgelucht dat het vals alarm was geweest.
Made vroeg met later hoe je dan precies 'een klein gerechtje' moest uitspreken in het Engels. Ik legde haar uit dat je 'snack' met een korte 'é' klank uitsprak, het was tenslotte ook maar een klein gerechtje. Een 'snake' daarentegen was lang dus: 'snééééék'.
