Kun je gestalkt worden vanuit het hiernamaals? Ik mag hopen van niet. Of ja, waarom zou ik daar in godsnaam (…) bezwaar tegen hebben wanneer de stalkster een geliefde overledene is? Houden we toch nog, over de grens van leven en dood contact met elkaar.
Het zit zo: ik schreef onlangs over mijn schoonmoeder zaliger’s soms wat bizarre manier om creatief om te springen met taal. (Zie hiervoor de bijdrage ‘Koekje?’)
Nu gingen we gisteravond eten bij ‘Pulau Kelapa’, een warung door kennissen aanbevolen. Lekker Javaans eten was ons gezegd. Mijn benchmark om een warung/restaurant te beoordelen is de kwaliteit van hun ‘Nasi Campur’. Dus dat bestelde ik. Met een Bintang kecil natuurlijk. Saar ging voor de ‘Nasi Kuning’ & Air putih.
Ik had de kaart niet eens goed bekeken. ‘Nasi campur’ betekent zoiets als ‘Rijst met van alles en nog wat erbij’ en daarom laat ik me graag verrassen. Het was een mooi bordje en het smaakte niet slecht. Om eerlijk te zijn was er niet zoveel verschil tussen mijn nasi campur en Saar’s nasi kuning; behalve de kleur van de rijst dan .
Ik zei dat ik bij Lada Warung toch meer de smaak van de echte Ambonese keuken terugvond. Saar was het daarmee eens. Alhoewel, de smaak van de frikadel toch wel in de goede richting ging vond ze. Dat was ook zo.
Na het eten keek ik toch nog even op de menukaart en daar was mijn schoonmoeder weer!
Tussen de ‘chicken’ en de ‘omlet’ stond daar prominent ‘perkedel’ te prijken. Precies zoals zij frikadel altijd uitsprak!
Een signaal uit de Twilight Zone? Roept ze me naar ‘gene zijde’? Of is het allemaal maar toeval?
Ik hoop hier nog een tijdje te mogen rondlopen al is het maar om het ontstaan van een nieuw broodjeaapverhaal onder de Zuid-Molukkers te voorkomen.
Vanaf de eerste keer dat ik in Hoogeveen kwam vroeg mijn (toekomstige) schoonmoeder me heel vaak wat ik wilde drinken en of ik er ook een koekje bij wilde.
Ze zei wel niet ‘koekje’ maar ‘bisquit’ en dat vond ik steeds weer erg sjiek klinken. Alleen sprak ze dat niet op zijn Frans uit maar klonk het als ‘bis-koe-wit’.
We deden er altijd wat lacherig over vooral dan met Zus Lien, de echtgenote van mijn vrouw’s oudste broer.
Die moest ook altijd erg lachen wanneer Mama het had over haar diabetes die ze ‘seiker’ noemde. Suiker dus.
Gisteravond lachte mijn schoonmoeder.
Dat weet ik zeker.
We aten ‘s avonds bij Lada Warung. Ik verslikte me haast in een schep rijst met tempé en aubergine toen ik aan de muur, tegenover mij, een oude advertentie zag met reclame voor ‘Biskoewit’ van Verkade.
.
