De afgelopen jaren zijn zwaar geweest. Gezondheidsperikelen zorgden voor een mentale opdoffer. Persoonlijke problemen met mijn zakenpartner leidden tot een patstelling die het bedrijf, dat we samen in 20 jaar hadden opgebouwd, fataal had kunnen worden. Er was een Salomonsoordeel nodig om te verhinderen dat het bedrijf kapot zou gaan en ongeveer vijftig medewerkers hun baan zouden verliezen.

Tijdens het verlengde weekend van Hemelvaart 2007 besliste ik daarom mijn aandelen te verkopen. Op 7 juli 2007 was ik voor het eerst in 30 jaar werkloos.

Een sabbatical dan maar; dat is tenslotte trendy. Herbronnen, lezen, in de tuin werken, lang uitgestelde klusjes opknappen, fietsen, … Heerlijk! Toch? De eerste weken: zeker. Een lange vakantie. Fantastisch. Maar dan wel geen fysieke activiteit, want dan slaat die &%£§ rug tilt en moeten de krukken uit de kast en de dosissen Perdolan, Diclofenac en Zantac opgedreven. Het Belgische regenweer is ook geen pluspunt. Maakt niets uit toch? Lekker herbronnen en lezen en herbronnen en, … Na een week of 6 ben je zo Zen als een Tibetaanse monnik en komt dat lezen je ook stilaan de strot uit.

Ik moest maar weer eens wat gaan doen. Maar wat dan? Opnieuw gaan studeren? Een ander bedrijf opstarten? Werk zoeken? … Het was snel een uitgemaakte zaak dat ik met de zakenwereld niets meer wilde te maken hebben. Ik had gezien wat dat met een mens doet en dat hoefde niet meer. Op m’n 53ste, na 20 jaar zelfstandig te zijn geweest opnieuw voor een baas werken leek me ook geen optie. Studeren? Mijn korte termijn geheugen heeft betere tijden gekend, dus die kelk kon ik beter aan me laten voorbijgaan.

Saar’s voorouders woonden in een klein dorpje in Indonesië, Allang op het eiland Ambon, één van de Molukse eilanden. We hadden dat dorpje tien jaar daarvoor, samen met de kinderen, bezocht en zelf gezien in welke omstandigheden de familie daar leefde. Waarom niet proberen daar wat aan te doen? Mijn ervaring met import/export op één of andere manier gebruiken om hun levensstandaard te verhogen? De Molukken zijn bekend als "The Spice Islands". In de V.O.C.-tijd haalden de Nederlanders er kruidnagel en nootmuskaat vandaan. Tot op de dag van vandaag zijn deze specerijen een bron van extra inkomsten voor de lokale bevolking.

En toen had ik het. Ik zou een Fair Trade initiatief kunnen opzetten, de specerijen tegen een eerlijke prijs kopen en ze dan direct verkopen aan de eindverbruiker, zonder dat de tussenhandel nodig was. Die maakte immers de grote winsten en die winsten kon ik aan de telers laten wanneer ik het zelf zou doen. Moest ik alsnog gaan studeren want van specerijen kende ik niets en ook het Fair Trade wereldje was me vreemd. Ik zag weer licht aan het einde van de tunnel en ging aan de slag.

Tot op een dag (in haar geval ‘op een nacht’) Saar iets las op het internet. Een klein hotelletje te koop op Bali. Niet zo ver van Ubud. Het zag er fantastisch uit en de prijs viel mee. Ze zou haar opleidingen (massage, manicure, pedicure, bedrijfsbeheer, …) in praktijk kunnen brengen, ik kon de boel ‘managen’, me van daar uit bezig houden met mijn Fair Trade project en we zouden ter plaatse een bijdrage kunnen leveren aan de lokale bevolking door hen een baan te geven en op te leiden. Het warme klimaat en elke dag zwemmen zou goed zijn voor mijn rug. We konden de familie een logeeradres aanbieden. Enz, enz. Ik werd plat geargumenteerd en we besloten te gaan kijken.

Eerst vroegen we een Belgisch koppel, dat al een tijdje op Bali woont, als ‘mystery guests’ te gaan logeren in het hotelletje om een eerste idee te krijgen. Het begon hoe langer hoe meer Fawlty Towers-achtige allures te krijgen. Het verdict was positief. We namen een optie en boekten een vlucht naar Denpasar.