 We zijn weer 'thuis' of wat daar, tot begin april 2010, voor zal doorgaan. Het is moeilijk voor te stellen wat er gedurende dat jaar allemaal zal moeten veranderen. Dat die veranderingen er niet vanzelf komen is hier, meer dan waar ook, een zekerheid.
Maar we waren immers op zoek naar nieuwe uitdagingen? Geen gebrek daaraan. Het houdt onze geesten jong en flexibel zullen we maar denken.
Bij het inchecken in op Schiphol bleken we zo'n 30 kg overvracht te hebben. De dame achter de balie stond oogluikend 10 kilo extra toe, waarbij gelukkig :-( Saar's grote tas met handdoeken en haar telescopische bezemstelen. Jammer voor Esther voldeed haar koffer net aan de gewichtseisen om te worden nagestuurd. Expected time of arrival: Vrijdag. Nog drie daagjes geduld dus. De douane liet bij aankomst twee stuks bagage openmaken, waaronder (natuurlijk) de intussen beruchte tas met handdoeken. Die had Saar thuis al voorgewassen. De schuchtere poging van de douanebeamte om invoerrechten op te leggen werd dan ook met vastberaden charme en in onvervalst Ambonees-Maleis gecountered. In de andere koffer lagen de nieuwe kledingstukken helemaal onderaan zodat we ook daar goed wegkwamen. De ambtelijke toon werd vriendelijk en Ibu (mevrouw) moest uitleggen waar ze vandaan kwam, hoeveel kinderen ze had, waar ze naartoe ging en of dat daar haar dochter was.
We kwamen ongeschonden door de douane en werden opgewacht door de chauffeur van onze vrienden Gerty en Raymond die in Sanur wonen. Hij had een bordje met onze, correct geschreven, namen en het logo van Villa Sabandari. Waarom heb ik het sterke vermoeden dat Gerty hier iets mee te maken heeft?
Niet veel later zaten we in de taxi, op weg naar Ubud.
Na een minuut of tien een paniekerige kreet van Saar: 'We hebben de telescopische bezemstelen niet bij! We moeten terug!!'
Opnieuw door he drukke verkeer naar de luchthaven. Ik had duistere gedachten waarin die verdomde stelen een prominente rol speelden en het had heus niets met dweilen te maken.
In mijn keurigste Bahasa Indonesia legde ik uit dat we een pakje vergeten waren en toonde het bagageticketje.
Onder begeleiding van een politieman mocht ik, via een dienstingang opnieuw naar de aankomsthal. In het kantoortje van de verloren voorwerpen stonden de stelen me al op te wachten. De verantwoordelijke was zichtbaar opgelucht dat die rare dingen zo snel de deur uit waren.
We konden opnieuw richting Ubud.
Tijdens onze eerste avond, is de electriciteit twee maal uitgevallen. De eerste keer waren Esther en ik aan het genieten van een verfrissende duik in het zwembad, alle lichten in huis en tuin aan. Van het ene op het andere moment moesten we, in het pikkedonker, op zoek naar een zaklantaarn en waxinelichtjes.
Het had wel iets avontuurlijks en gezelligs. Toen het de tweede keer gebeurde was het alleen maar balen.
Alvast een agendapunt voor de bespreking met de architect, volgende week maandag.
Er wordt intussen met man en macht doorgewerkt aan de bouw.
Persoonlijk hoor ik liever het geluid van ruisende rijsthalmen en het repeterend geroep van de gecko's dan het geschreeuw van bouwvakkers, het draaien van een betonmolen en het knerpend verwijderen van spijkers uit bekisting.
De dag na aankomst hebben we tot 's middags geslapen om te bekomen van de lange reis.
Esther heeft onmiddellijk de toon gezet door om kwart voor twaalf de bouwvakkers opgewekt 'Selamat pagi!' ('Goede morgen') te wensen. Dat werd op veel gepraat en gelach onthaald waarbij de woorden 'pagi' en 'siang' (middag) niet van de lucht waren.
Het internet werkt niet, vermoedelijk omdat Rudy de telefoonlijn heeft laten afsluiten tijdens onze afwezigheid. Ik ga zo even met Esther de stad in om een basisvoorraad in te slaan bij de Bintang supermarkt en dan gelijk even naar de internet provider; de taxi is besteld en is tot vanavond 21:30 ter beschikking.
|
