Er wordt naarstig (een ouderwets woord, ik weet het , maar ook een mooi woord dat precies weergeeft wat ik bedoel, dus het moet maar) doorgewerkt, en neen, klaar zijn we nog lang niet met het project. De architect blijft geloven dat we de deadline van 1 oktober 2009 zullen halen. We gooien er elke maand Rp 200.000 aan offertjes tegenaan, dus daar kan het niet aan liggen. Op de bovenste foto: volgend jaar wonen we dus hier. Om bang van te worden. Op de onderste foto: we beginnen aan de verdieping van het gastenverblijf.

Esther is intussen druk bezig met vrijwilligerswerk bij ‘Yayasan Widya Guna’ in Bedulu, zo’n kwartier achterop de brommer (ocek) van bij ons thuis. Ze geeft er drie keer per week een combinatie van Engelse les en ‘drama class’. De kinderen oefenen een toneelvoorstelling in van Sneeuwwitje, in het Engels en inclusief liedjes en dansjes. Het gaat om weeskinderen en mentaal- of geestelijk gehandicapte kinderen die op deze manier een steuntje in de rug krijgen. Balinezen zijn nl. erg hard voor kinderen met een handicap. Ze worden normaal verborgen gehouden voor de buitenwereld en mogen bijvoorbeeld niet naar de tempel. Hun handicap wordt gezien als een negatieve boodschap van de goden. Esther’s blog met de beschrijving van haar avonturen in Indonesië vind je hier: http://estherweemaes.waarbenjij.nu en dit is de website van het project waar ze werkt:  http://members.ziggo.nl/grijnenberg/ 

De twee meisjes op de foto poseren bij de toegangspoort tot  ‘Yayasan Widya Guna’.

 

Naast haar vrijwilligerswerk volgt ze ook lessen in Balinese dans. De lerares is een klein, iel vrouwtje dat de bewegingen gracieus toont, alsof het niks is. Wanneer het dan Esther’s beurt is, verandert het lieftallige, delicate wezentje in een vastberaden guru met handen als bankschroeven die onwillige lichaamsdelen, mysterieuze glimlach op het gezicht, in de juiste hoek plooit. Wanneer je een voorstelling bekijkt ziet het er allemaal o zo makkelijk en vanzelfsprekend uit. We weten nu dat dat niet zo is.   

Balinese danseres