"Als we zwarten zouden behandelen zoals vrouwen in de islam, stond de hele wereld op stelten. Het grote verschil is natuurlijk dat zwarten steun krijgen van blanken en van wereldwijde organisaties. Vrouwen, daarentegen, worden nog steeds gezien als het bezit van een cultuur, en daarom durft niemand iets tegen dat onrecht te beginnen. Zo bang zijn ze dat ze voor islamofoob zullen worden uitgemaakt." 

Hafid Bouazza 
Schrijver
                                 

(Grauw=gepeupel - antoniem=tegenstelling)

Hier enkele ontnuchterende uitspraken vanWaalse politiekers gedaan in besloten kring of voor het eigen kiespubliek.

Di Rupo 1995 in Bergen voor de partijleden in het Maison du peuple: "De eerste dag dat er één frank solidariteit van Wallonië naar Vlaanderen zal  gaan, zal België ophouden  te bestaan".

Onkelinx in januari 2014 in Schaarbeek: " Ons enige doel moet zijn de Vlaamse koe te blijven uitmelken gedurende pakweg nog 10 jaar. Nadien mogen de Vlamingen het kadaver hebben".

Magnette einde 2013 in Charleroi: " De fascisten  van het noorden denken dat ze het recht hebben om ons te controleren omdat ze ons onderhouden. De imbecielen hebben het geluk dat we de belastingen  niet enkel in het Noorden van het land kunnen verhogen".

(Mooie kameraden hebben de mensen van de SP.a)

Gemaakt op woensdag 12 januari 2005 00:00

Hits: 3212

Op de voorpagina van 19 november lezen we in het artikel over deze vondst: “Hij zou de laatste gemeenschappelijk voorouder van de mens en de aap kunnen zijn” (mijn benadrukking). In de kop boven dit artikel (“Voorvader van aap en mens ontdekt”) valt dit voorbehoud reeds weg, en op bladzijde 5 van dezelfde krant worden vervolgens de conclusies getrokken over dit ijlings tot zekerheid omgetoverd vermoeden: “Een van onze vroegste voorouders is net ontdekt en het was een aap (DM 19/11). Wie voor de klas staat, ervaart dat niet iedereen dat geweten wil hebben”. In het artikel wordt ingegaan op een VUB onderzoek uit 2002, waaruit blijkt dat de meeste leerlingen het darwinisme niet accepteren. Bij een minderheid gebeurt dit om expliciet religieuze redenen. De krant laat Gaston Moens aan het woord, voorzitter van de VUB leraren opleiding, die de ideologische gevolgen van dit gebrek aan acceptatie met de volgende woorden in de verf zet: “Jongeren vinden het sowieso erg moeilijk te geloven dat zoiets complex als de natuur en de mens zomaar, door blind toeval ontstaan zijn (...) Bovendien krijgen we allemaal steeds meer verhalen voorgeschoteld over een bepaald gen dat bepaald gedrag of zelfs geaardheid zou sturen. Door die overtrokken informatie gaan heel wat mensen zich verzetten tegen het idee dat de mens een soort machine zou zijn, een brok chemie of dna. Ook al zijn ze niet religieus, ze weigeren te aanvaarden dat de mens niet meer is dan een stuk natuur dat niet gestuurd wordt door een geest of een ziel”. Dit laatste blijkt volgens deze onderwijsspecialist dus het eigenlijke, rampzalige gevolg te zijn van de instinctieve weerstand, die jongeren nog altijd vertonen tegen het ‘wetenschappelijke’ Darwinistische evolutiebeeld. Vele kinderen weigeren nog altijd, om de afschaffing van ziel en geest zomaar te aanvaarden, en ze willen nog altijd zichzelf niet zien als een gewone brok chemie. Er is dus nog werk aan de winkel voor ons lerarencorps. 

Ik ga hier niet argumenteren tegen het Darwinisme (1). Wel wil ik ingaan op een andere, hiermee gerelateerde vraag: wat is eigenlijk de verantwoording voor het onderwijsmonopolie, dat de Darwinisten voor zichzelf opeisen? 

De bekende Amerikaanse libertair Gary North heeft de kwestie reeds herhaaldelijk aangesneden (2). In de USA wordt al decennia lang gepeild naar de opvattingen die bij het publiek leven inzake evolutietheorie. North geeft de Gallup-cijfers, waaruit blijkt dat slechts een kleine minderheid van 9 à 12% gelooft, dat de evolutie van het leven verliep zonder één of andere vorm van goddelijke tussenkomst. Iets minder dan de helft van de Amerikanen meent, dat de aarde minder dan tienduizend jaar oud is (44% in 1982, 45% in 2001 - veel beweging zit er dus niet in). Tussen de 35 en de 40% meent, dat de evolutie zich over miljoenen jaren uitstrekte, maar dat daarbij een goddelijke richtinggevende factor optrad. Uiteraard zijn de cijfers bij mensen met een wetenschappelijke opleiding grondig verschillend. Hier onderschrijft 55% het Darwinistisch evolutiemodel, 40% meent dat de evolutie geleid werd doch zich over miljoenen jaren uitstrekte, en slechts ongeveer 5% is creationist. 
Nu is het duidelijk dat wetenschap geen kwestie is van democratie. Over wetenschappelijke inzichten kan niet zinvol worden gestemd. Darwinisme of creationisme zijn niet meer of minder gegrond, naarmate ze door meer of minder mensen worden onderschreven. Het is duidelijk dat het wetenschappelijk debat volkomen vrij en tegensprekelijk moet gevoerd worden, zodat de verkeerde ideeën gaandeweg hun geloofwaardigheid verliezen en uitgewied worden. 

Maar de Darwinisten willen meer dan enkel vrijheid van onderzoek en van debat. Zij eisen, vanuit hun overwegende positie in de academische wereld, ook een onderwijsmonopolie op in de staatsgesubsidieerde scholen. 

Creationisten verzetten zich hiertegen. Zij menen dat de scholen de creationistische en de Darwinistische theorieën op gelijke wijze moeten behandelen. Darwinisten verzetten zich hiertegen. Zij voeren aan, dat hun eigen theorie de feiten weergeeft, terwijl de theorie van de creationisten als een farçe moet worden beschouwd, en zij trekken hieruit de conclusie dat creationistisch gezinde burgers toch door de fiscus moeten worden gedwongen, om Darwinistisch gericht onderwijs mee te financieren. 

Volgens Gary North zijn beide zienswijzen verkeerd, en ik volg hem daarin. De Darwinisten eisen ten onrechte een onderwijsmonopolie op, en de creationisten eisen ten onrechte ‘equal time’ behandeling in de scholen van de staat. 

Vooreerst dienen we scherp in te zien dat we hier niet te doen hebben met een wetenschappelijke, doch met een politieke discussie. De inzet is niet het antwoord op een wetenschappelijke vraag, maar het antwoord op een normatieve vraag, te weten: wie mag in de publieke scholen evolutieleer onderwijzen? Het probleem wordt niet veroorzaakt door de verschillende opvattingen die bestaan omtrent de geschiedenis van de aarde en de evolutie van het leven. Het probleem wordt ook niet veroorzaakt door het verschil in gegrondheid of kwaliteit van de diverse zienswijzen. 

De tweespalt ontstaat doordat de staat zich bemoeit met de vraag, wat waarheid en wetenschap is en wat als dwaling moet worden beschouwd. Van zodra de staat ergens een schoolprogramma goedkeurt, wordt tegelijk ook op officiële wijze waarheid van fictie gescheiden. De staat treedt dan op als een dwangmachine, die geld afneemt van mensen die ‘verkeerde’ opvattingen huldigen, om dat geld over te dragen naar mensen die ‘juiste’ opvattingen onderschrijven. Dat geld wordt dan gebruikt om via het onderwijs de kinderen van diegenen, die ‘verkeerde’ opvattingen aanhangen, te doordringen met de officieel als ‘juist’ bestempelde ideeën. 

Gary North pleit voor een radicale stopzetting van alle staatssubsidie aan het onderwijs. Ziehier hoe hij zijn standpunt tegenover de Darwinist uiteenzet: “I don’t regard science as a democracy. But I regard your hand in my wallet and the tax man’s gun in my belly as having been originally justified in the name of democracy (...) When you got the tax man to fund your projects at our expense, you moved from science to politics. You’re addicted to our money. If we ever pull the plug, you will have to fund your own worldview. Horrifying, isn’t it?”. 

Het conflict tussen Darwinisten en creationisten illustreert, dat staat en onderwijs radicaal gescheiden moeten worden. De enige taak van de staat op dit vlak bestaat erin, om de vrijheid van onderwijs en de vrijheid van debat materieel te garanderen. Hoe die vrijheid wordt ingevuld is niet de taak van de staat. 

De staat hoort ook niet op te leggen wat in wetenschappelijk opzicht waar is of niet. Deze stelling stuit velen tegen de borst. Moeten wij zo maar dulden dat de Darwinisten respectievelijk creationisten onze kinderen leugens wijsmaken? Dienen wij niet alle kinderen gelijke toegang tot onze waarheid te garanderen? 

Nee, dat moeten wij niet en dat kunnen wij ook niet. Twee argumenten spreken hier tegen. 

Vooreerst blijft steeds de vraag, wiens waarheid wij nu eigenlijk als dé waarheid moeten beschouwen. In de praktijk is de waarheid die wordt opgelegd door de staat alleen maar de waarheid zoals die gezien wordt door de machthebbers. Maar in een democratische staat zou dezelfde vraag zich even acuut stellen. Waarheid is nu eenmaal geen kwestie van democratie, en een stelling wordt niet meer of minder waar naarmate ze door 49% dan wel door 51% van de bevolking wordt aangehangen. Er is gewoon geen instantie voorhanden die ons kan meedelen, wat nu als waarheid moet gelden en wat niet. 

En verder: welke reden hebben we eigenlijk, om te geloven dat ouders, gezinnen en private gemeenschappen slechter dan de staat zullen zorgen voor de kinderen, en minder geneigd zullen zijn om voor hen de toegang vrij te maken tot zoveel mogelijk waarheidsbronnen en zo kwalitatief mogelijke leraren, boeken, inzichten en onderwijsinitiatieven? Integendeel, er is alle reden om te verwachten dat de kinderen onder staatstoezicht slechter af zullen zijn. De zorg voor kinderen begint met de individuele band, met de gehechtheid tussen kind en opvoeder. Geen enkele staatsinstelling kan die band vervangen. Met slechts weinig inspanning kan men door het propagandagordijn heenblikken, en bemerken hoe onverschillig de staat de kinderen behandelt. 

Neem bijvoorbeeld de leerplicht. In België bestrijkt de leerplicht de leeftijden van 6 tot 18 jaar (tenzij men voor 18 jaar een middelbaar diploma behaalt) Laat ons die ‘leerplicht’ eens van dichtbij bekijken. 

Vooreerst: de plicht is als zodanig een farçe. In Franstalig België is geen dienst voorhanden die zich met de controle op de naleving van de leerplicht bezighoudt. De betrokken burelen werden in 2001 gesloten, bij wijze van bezuiniging, Men schat dat enkele duizenden kinderen niet ‘in orde’ zijn (La Libre Belgique, 8-12-03). Er is ook geen controle in Brussel, want het is onmogelijk om te achterhalen op welke taalrol een leerplichtig kind moet worden gezocht. 

‘Leerplicht’ is een absurditeit. Niemand kan een mens verplichten om daadwerkelijk te leren. Voor vele pubers en adolescenten is de ‘leerplicht’ de facto de plicht, om op een of andere schoolbank de broek te gaan verslijten. De staat controleert (tenminste in theorie) niet het individuele leren, maar wel de individuele aanwezigheid op school. En die verplichte aanwezigheid op school is voor vele kinderen juist een hindernis bij het leren. Schoolmoeë kinderen kunnen in hun puberjaren door het verplichte schoolbezoek een levenslange leeraversie oplopen, en goedlerende kinderen worden door de school verhinderd, om te leren in overeenstemming met hun aanleg (zeker een kwart van de ASO leerlingen zouden gemakkelijk op de leeftijd van 16 jaar het kennisniveau kunnen behalen, dat in de schoolprogramma’s voor 18 jaar is voorzien). 
De zogezegde ‘leerplicht’ is bureaucratische onzin. De staat is helemaal niet geïnteresseerd in het individuele kind (terwijl leren per definitie juist een individuele zaak is). 

Maar de staat en de politieke klasse zijn wel geïnteresseerd in het verspreiden van ideologieën, die de macht van de politieke kaste rechtvaardigen en bestendigen. Het Darwinisme is een theorie die interessant is voor de machthebbers. Deze laatsten hebben er groot belang bij dat wij “aanvaarden dat de mens niet meer is dan een stuk natuur dat niet gestuurd wordt door een geest of een ziel”. De staat is immers de stuurman die zich aandient om het roer over te nemen, wanneer ziel en geest overboord zijn. En het Darwinisme zet inderdaad ziel en geest overboord. Het is een theorie die het verschijnsel mens uitlegt aan de hand van puur materiële mechanismen. Bewustzijn en zelfbewustzijn zijn vanuit Darwinistisch perspectief volstrekt functieloos: de antiloop vlucht voor de leeuw, en de moeder zorgt voor haar kind op strikt materiële gronden, zonder dat enige bewustzijnsinhoud daarbij een authentieke causale rol speelt. Consequent doorgedacht leidt het Darwinisme tot de negatie van de realiteit zelf van bewustzijn en zelfbewustzijn, en tot de herleiding van de mens tot “...een soort machine (...), een brok chemie of dna”. Goed en kwaad is volgens Darwinisten een illusie, en ons geweten is volgens hen niet meer dan een instinct, ontstaan door het blinde mechanisme van willekeurige variatie en natuurlijke selectie. Idem dito voor het onderscheid tussen waarheid en leugen. Want indien onze gedachtenloop wordt bepaald door fysico-chemische processen, is er geen enkele reden om te accepteren dat hetgeen ons ‘waar’ lijkt te zijn, daadwerkelijk waar is, en niet een onwaarheid of een illusie met overlevingswaarde. 
De staat hoort niet te bepalen wat kinderen dienen te leren. De gezinnen moeten op dit vlak autonoom kunnen kiezen. Zeker, wanneer zo’n onderwijsvrijheid wordt ingevoerd, zullen hier en daar minder gelukkige keuzes gemaakt worden. Maar die zwakke keuzes zullen dan ten minste gemaakt, beoordeeld en eventueel gecorrigeerd worden door de betrokkenen zelf. Wanneer daarentegen de staat de inhoud van het onderwijs bepaalt, weet men zeker dat op massale schaal verkeerde keuzes zullen worden gemaakt, dat die foute keuzes hardnekkig zullen herhaald worden (omdat de politieke kaste daarbij belang heeft) en dat bovendien de vrijheid van andersdenkende individuen ten gronde zal worden geschonden. 

Nee, alle mogelijke individuen, gezindten en groeperingen moeten autonoom en in onderlinge concurrentie onderwijsaanbod kunnen organiseren. En ook creationisten en Darwinisten dienen zich op dit vrije strijdperk te begeven, indien ze authentiek en verdiend succes willen boeken. 


(1) Voor mijn bezwaren tegen het Darwinisme, zie: J.Verhulst “Developmental Dynamics in Humans and Other Primates” Adonis Press, Ghent NY 2003 ; “Atavisms in Homo sapiens” Acta Biotheoretica 44, p.59-73, 1996; “Bolkian and Bokian retardation in Homo sapiens” Acta Biotheoretica 47, p.7-28, 1999 ; “Der Mensch als Zentralwesen der Evolution” p.233-270 in: P.Heuser (Herausgeber) “Goethes Beitrag zur Erneuerung der Naturwissenschaften” Bern: Verlag Paul Haupt 2000). 

http://www.adonispress.org/developmental.html 

Zie ook mijn reactie op een recent artikel in het blad vanSKEPP
http://users.telenet.be/antroposofie/vanaf40/SKEPP.pdf 

(2) Gary North “Why Darwinists fear democracy”
http://www.lewrockwell.com/north/north335.html 

(3) 
http://www.lalibre.be/article.phtml?id=10&subid=90&art_id=145062 
http://www.lalibre.be/article.phtml?id=10&subid=90&art_id=145269

Het Scheppingsverslag is als kaas met gaten.

De Evolutietheorie is ook kaas, maar met nog grotere gaten.

In een grondig gedocumenteerd boek van zeldzame politieke incorrectheid heeft  de Antwerpse auteur Wim van Rooy enkele jaren geleden scherp uitgehaald naar de onoprechtheid van de predikanten van het multiculturalisme. Van Rooy begint met een ferme uithaal naar ‘ons’ academische milieu, dat hij – zonder dat zo te zeggen – van komedie beschuldigt.

Dat is verre van onterecht. Verontwaardiging, die zo kenmerkend is voor ‘het volk’, mondt volgens de geleerde dames en heren veel te makkelijk uit in wat ze meesmuilend ‘populisme’ noemen. Het volk eist immers maatregelen. Het is niet gediend van eindeloze palavers over het geslacht van de engelen. Geconfronteerd met de concrete gevolgen van een falend en hopeloos versleten beleid, wensen de mensen de problemen opgelost te zien. Men leze er de opvattingen van Stephan Rummens en co maar op na. Een gelijkaardige houding neemt Jan Blommaert aan, ‘toevallig’ ook iemand uit de extreemlinkse hoek.

Die heeft het niet begrepen op de maatregel van het Antwerpse gemeentebestuur om immigranten te laten meebetalen voor de kosten die ze veroorzaken. Erger nog vindt Blommaert dat sommige illegalen gratis medicijnen tegen aids worden geweigerd. Oh, inbreuk op het diep-menselijke recht op geneeskundige bijstand! En ja hoor, meteen wordt hij bijgesprongen door een andere rode broeder: de onvermijdelijke Jozef de Witte.

Meneer Blommaert weet natuurlijk wel beter.

Ten eerste gaat het om slechts enkele gevallen.

Ten tweede waren er in die enkele gevallen wel degelijk verontschuldigingen in hoofde van het stadsbestuur.

Niks daarvan, vindt Blommaert: voor geneeskundige verzorging bestaan er geen uitzonderingen. Geen enkele. Punt, uit. Ziedaar Blommaerts radicalisme. Men zou er haast voor in bewondering neerknielen.

Maar één ogenblik, vriend Blommaert!  Als het waar is dat het recht op geneeskundige verzorging aan elk ander recht vooraf gaat, waarom voer je dan geen actie om de overheden van het oorsprongland te dwingen dit recht na te leven? Want als mensen de andere kant van de planeet moeten opzoeken om geneeskundige verzorging te krijgen, is het dan niet omdat de regering van hun eigen land in de fout is gegaan?  Waarom die sukkelaars zover weg van huis laten gaan – of is het bedoeld? – en ze nog op extra-kosten laten jagen omdat hun eigen regering tekortschiet? Waarom moet een reserve-overheid, de Antwerpse in dit geval,  telkens weer opdraaien voor het falen van de overheid die het éérst had moeten optreden?

Je kunt daarover een hele boom opzetten. Geen Blommaertiaans woord daarover, natuurlijk.

En dan was het deze week alweer prijs. Ene Jef Verschueren, die ons in zijn onbegrensde taalkundige wijsheid – hebben die taalkundigen (Blommaert noemt zich ook taalkundige) echt niets beters te doen? -  weet te vertellen dat elk nationalisme de neiging heeft naar autoritarisme te verglijden, ook als het in den beginnen ‘braaf’ is zoals dat van De Wever. Want dat nationalisme is niets anders dan een omfloerst identiteitsdiscours. Alles wat die identiteit kan bedreigen wordt gezien als een aanval op voor de integriteit van het volk. Dat hoeft niet te leiden tot uitsluiting van wie ‘anders’ is.  En dan komt het: ‘Dat was de theorie toen. In de praktijk zien we andere dingen, zowel toen als nu.’

Het zou ons te ver leiden om de kromrederingen van iemand die zich nochtans voorstelt als taalkundige even bloot te leggen. Bijvoorbeeld: waar haalt Verschueren de suggestie vandaan dat de praktijk ook nu andere dingen laat zien? Welke dan wel? Of zoiets als historisch pars pro toto? Of waar haalt hij vandaan dat de theorie ‘toen’ – hij bedoelt natuurlijk de tijd van de nazi’s – (ook) anders was dan de toenmalige praktijk? Ze was verdorie helemààl niet anders! Men kwam open en bloot uit voor rasverbetering en tégen rasvermenging. Zelfs aan de Katholieke Universiteit van Leuven waren er hoogleraren die openlijk antisemietische opvattingen koesterden. Hoge nazi’s waren bij de Engelse landadel veelal graag geziene gasten. En Hitler heeft over zijn ware bedoelingen ooit enige twijfel laten bestaan. Theorie en vreselijke praktijk vielen in die jaren wél samen en komen, omgekeerd, van geen kanten overeen met het nationalistische discours van vandaag.

Meer zelfs.

Hannah Arendt, de joodse filosofe van het totalitarisme heeft in haar Origins of Totalitarism, in haar hoofdstuk The Decline of the Nation-state, een scherp onderscheid gemaakt tussen nationalisme en totalitarisme. Ze komt ronduit op voor een duidelijke, betekenisvolle nationale staat, waar de burger zich in kan thuis voelen. Ze sluit zich aan bij Edmund Burke - jaja: de favoriet van Dewever! -, die verklaarde dat het veel wijzer is te spreken over De Rechten van de Engelsman dan over de abstracte Rechten van de Mens. In Burkes visie valt namelijk het recht op het bezit van een concrete nationale identiteit mee in de korf van rechten. De vluchtelinge Arendt wist héél goed waarover ze sprak.

Wat bezielt figuren als Blommaert, Verschueren en Rummens e.a. toch, als ze zowat alles ondernemen om de culturele rechten van minderheidsgroepen te promoten door het afbreken of minimaliseren van het recht op nationale identiteit van ‘ontvangende’ volkeren? Waarom moet de ene identiteit ten allen prijze gepromoot worden en de bestaande, nationale identiteit zoveel mogelijk verzwakt? Wat nog erger is: David Miller wijst erop dat een samenleving niet kan bestaan zonder een gezonde dosis onderling vertrouwen onder de burgers. Hoe groter de verschillen tussen die burgers, hoe moeizamer dat vertrouwen tot stand komt. Neem nu dat dit benodigde vertrouwen onder de drempel valt. Dan laat de toekomst zich zo voorspellen: er ontstaat een strijd tussen de groepen om de macht. De zwaksten – vaak de immigranten dus – zullen het onderspit delven. Wiens rechten worden hier eigenlijk beschermd? Even herinneren aan Ruanda?

Omgekeerd is het bij herhaling bewezen dat geïntegreerde immigranten vaak beter overtuigde nationale burgers zijn dan de autochtonen, al was het maar omdat ze het verschil kennen. Maar daartoe is dan nu net het bestaan van een sterke nationale identiteit noodzakelijk.

Deze gedachten liggen zo voor de hand, dat het bijzonder lastig wordt om te geloven in de afwezigheid van kwaadaardige bedoelingen bij de schrijvers die ik hier op de korrel neem.

Het idee dat oprijst is dat de heren helemaal niet echt geïnteresseerd zijn in de rechten van wie ‘anders” is, vermits het anderszijn in onze Vlaamse samenleving nu al ten overvloede gepraktiseerd wordt: holebi, blank en zwart, religies, beroepsgroepen, maatschappelijke klassen, verschillende politieke partijen, bloembollenkwekers en wijnboeren enzovoorts. De ware bedoeling van de bedoelde multiculturalisten is het afbreken van elke relevante en dus verplichtende nationale identiteit met het oog op een algehele massificatie – het plan van het totalitarisme, léés Arendt heren!-, wat nodig is om hun utopische communistische heilstaat te vestigen.

Zolang de eerlijke multiculturalisten niet openlijk spreken, staan ze mee onder deze verdenking.

Jaak Peeters

Februari 2013

Bijlagen:
http://www.doorstroming.net/index.php?option=com_content&view=article&id=140:de-onoprechtheid-van-multiculturalisten&catid=1:blog&Itemid=12    

Ziezo: voortaan bestaan er in Gent geen allochtonen meer. Het stadsbestuur en alles wat ervan afhankelijk is zal het woord niet meer gebruiken. Men wil namelijk een “inclusief beleid” voeren. Iemand allochtoon noemen is dus exclusivistisch of, in hun eigen termen, stigmatiserend.

Op zichzelf zou de kritisch denkende toeschouwer hierbij de schouders ophalen: iets dergelijks kun je immers niet volhouden, want dan kan men de toeschrijving van wel erg veel bijvoeglijke naamwoorden stigmatiserend noemen. Een buurt “ros” noemen is stigmatiserend voor het grootste deel van haar bewoners; wijzen op de spaarzaamheid van Nederlanders kan stigmatiserend worden uitgelegd; men kan in dezelfde orde van gedachten opvallende kleding verbieden, wegens “stigmatiserend” zoals in het China van Mao. Enzovoorts.

De essentie is drieledig.

Ten eerste: extreemlinks aanvaardt geen kwalificaties die mensen van elkaar onderscheiden. Dat geldt het meest van al voor eigenschappen die menselijke groepen van elkaar onderscheiden. Die houding neemt extreemlinks vooral aan tegen naties en etnische groepen. Onderscheid maken tussen Vlamingen en Walen is al gauw “stigmatiserend”. Je hoort die beschuldiging ook werkelijk. Als extreemlinks onderscheidende kwalificaties wel aanvaardt, is het omdat ze de bestaande groepsstructuren kunnen beschadigen en dus in hààr discours passen. De Antwerpse burgervader kan erover meespreken.

Sinds de Franse Revolutie is links, en dan vooral extreemlinks, gebiologeerd door het idee van de universele mens. Die universele mens is “leeg”. Alles wat die mens onderscheidt van anderen, is verwerpelijk, antiek of hooguit aanvaardbaar binnen de persoonlijke levenssfeer. Dat die persoonlijke en openbare levenssfeer door elkaar vloeien – postmodernisten leren ons toch dat identiteiten niet bestaan? – kan de pret niet bederven.

Voor het latere liberalisme en het daarop reagerende marxisme is deze lege mens Gefundenes Fressen. De vestiging van de utopie van de liberale maatschappij wordt immers gehinderd door een mensentype, dat nog andere doelen nastreeft dan zijn maximale materiële belang. Idem dito voor het marxisme, voor wie alles wat mensen van elkaar onderscheidt des duivels is, omdat het hinderlijk is in het kader van de klassenstrijd en niet compatibel met de utopie van de klassenloze werelddictatuur van het proletariaat.

Extreemlinks, dat in Gent de lakens blijkt uit te delen, heeft ons dus wel wat uit te leggen, omdat de vestiging van een marxistisch geïnspireerd bestuur in de derde grootste Vlaamse stad wel degelijk gevaarlijke consequenties kan hebben. Het kan toch niet verbazen dat in het Duitsland van de vroege twintigste eeuw de radenrepubliek werd weggeveegd?

Ten tweede: er zit iets niet snor met de manier waarop extreemlinks naar andere steden kijkt. Als Liesbeth Homans zegt dat de Antwerpse kiezer voor het beleid gekozen heeft dat ze nu ten uitvoer legt, dan legt ze een verklaring af van het zuiverste democratische water. Dat is inderdaad de essentie van de democratie: het bestuur voert een beleid naar de wensen van de kiezer. Sommigen, zoals Stefan Rummens, aarzelen niet om in zo’n geval te spreken over populisme. Men kan dat lezen in een recent nummer van het tijdschrift Filosofie. Dat is verdacht. Wat zou Rummens, en bij uitbreiding het Gentse stadsbestuur, zeggen als Antwerpen immigranten zou verwélkomen? Het antwoord laat zich uiteraard raden. Zodoende is de kiezer die wensen uit die met die van extreemlinks overeenkomen “democratisch” en de kiezer die dat niet doet is “populistisch”. Dat lijkt verdacht veel op de gang van zaken in de vroegere oosterse “volksdemocratieën”.

Dat betekent voorts dat extreemlinks zichzelf daarmee het recht toeschrijft over het gedrag van anderen morele oordelen uit te spreken. Extreemlinks verheft zich dus boven iedereen, ook de kiezer. Daarmee brengt het de democratie een steek recht in het hart toe. Want de democratie vereist nu net dat men zich onthoudt van morele oordelen over wat de kiezer heeft geoordeeld. Het enige wat in een democratie mogelijk kan zijn, is het informeren en daartoe dient een fatsoenlijk, dus neutraal openbaar debat.

Maar er is nog een derde element.

Het bannen van het woord allochtoon roept onvermijdelijk de wereld op die Orwell zo pakkend heeft geschilderd. Die wereld van de Big Brother, waarin een overheid het leven van iedereen tot in de details controleert om het te beheersen, is maar mogelijk dank zij het bestaan van Nieuwspraak. Oorlog is vrede! Vrijheid is slavernij! Onwetendheid is kracht!

Onderwerpen waarvoor men geen woorden heeft, kan men niet tot voorwerp van discussie nemen. Woorden ontstaan immers uit de behoefte iets te benoemen dat mensen belangrijk vinden. Door de betekenis van woorden te verdraaien – zoals Orwell laat zien -, of sommige woorden te bannen – zoals extreemlinks in Gent wil – verhindert men de kiezer - dit is: de vrije burger - over dit onderwerp op een degelijke manier te discussiëren. Door die woorden te bannen die op onderscheid tussen mensen wijzen, wil extreemlinks haar wereld aan anderen opleggen. Niet door het eerlijke, open gesprek, maar volgens de principes van een Orwelliaanse dictatuur.

Waarmee extreemlinks op zichzelf de verdenking laat dat het haar niet om het lot van de allochtoon te doen is, maar om de vestiging van haar marxistische utopie.

Bijlagen:
http://www.doorstroming.net/index.php?option=com_content&view=article&id=139:extreemlinkse-dictatuur&catid=1:blog&Itemid=12    

30 januari 2013

door Johan Sanctorum

Onlangs woonde ik een nieuwjaarsreceptie-met-lezing bij vahet Algemeen Nederland Verbond, een vereniging die ijvert voor cultureel-taalkundige samenwerking tusseHabsburgn Vlaanderen en Nederland. De hamvraag daarbij is, of dit ook tot een politieke toenadering zou kunnen leiden, eindigend in een soort staatkundige unie. Dat roept uiteraard de vraag op naar het voortbestaan van België: in Vlaanderen is de zgn. Groot-Nederlandse gedachte dan ook in hoge mate ingebed in de Vlaamse beweging.

In Vlaamsgezinde middens heerst enige nostalgie naar de 17 Provinciën van vóór de Acte van Verlatinghe (1581) waarmee het Noorden zich aan het Spaanse juk onttrok: het Wilhelmus staat in die middens obligaat op het repertoire. Maar deze historische 17 Provinciën omvatten heel de huidige Benelux (zie kaart), dus inclusief het huidige Brussel, Wallonië en Groothertogdom Luxemburg. Veel te ambitieus, dacht ik zo, in de huidige context: de Belgische francité zal de navelstreng met Frankrijk nooit laten doorknippen. De Groot-Nederlandse beweging zal het bezuiden de Moerdijk dus moeten doen met het huidige Vlaamse gewest,- met of zonder Brussel als Gordoniaanse knoop. En dan nog.

De cultuursector geeft niet thuis

Er valt beslist wat te zeggen voFabrePaolaor een Vlaams-Nederlandse schaalvergroting, op cultureel maar ook op economisch vlak. Maar de spreker op die ANV-nieuwjaarsbijeenkomst repte met geen woord over een politieke unie, in het verlengde van een Belgische boedelscheiding. Dat is namelijk in België een subversieve gedachte (door de “staatsgevaarlijke” N-VA en Vlaams Belang verdedigd) die door de traditionele, “staatsdragende” partijen wordt afgezworen. Pleiten voor een Groot-Nederlandse staat is vloeken in de Belgische kerk. Het gaat dus vooralsnog over netwerken, samenwerking, waterverdragen, al dan niet rijdende sneltreinen, het uitreiken van prijzen, en dies meer: allemaal heel mooie maar tamelijk vrijblijvende missies die tot dito bloempotmomenten leiden, dikwijls met onze Minister-President Kris Peeters in de hoofdrol.

In de Vlaamse culturele sector is er alleszins weinig animo voor een al te enthousiaste alliantie met onze Noorderburen: daar heerst nog steeds het ordewoord dat België een dam is tegen het Vlaamse crypto-fascisme,- een motto dat al meer dan een halve eeuw meegaat, maar nog altijd springlevend is, als men Jan Fabre (op de foto intiem met Paola), Tom Lanoye of Kristien Hemmerechts observeert.

Hun loyauteit tegenover het Belgische regime, inclusief de monarchie, legt bij voorbaat een hypotheek op elke poging om de omtrekken van een nieuwe natie vast te leggen, waarin het Nederlands de voer- en cultuurtaal zou zijn. Voor deze Belgische patriotten is elke politieke implicatie van een taalkundige (Vlaams/Nederlandse) identiteit onbespreekbaar: de val van Antwerpen is hier nooit verteerd. Dus zijn ze gedoemd om steeds maar weer rondjes te draaien in een slecht begrepen Belgisch-Brussels kosmopolitisme waar uiteindelijk enkel de francofonie politiek baat bij heeft.

Deze blinde vlek van het Vlaamse cultuurwezen is een enorme handicap voor een neerlandofiele missie zoals het ANV ze koestert.

Als de Vlaamse of Nederlandse schrijvers en kunstenaars al niet warm lopen voor een culturele toenadering die de hefboom zou kunnen zijn tot een politieke hereniging,- wie zal het idee dan uitdragen?

In Vlaanderen boet de monarchie, als staatsvorm, nochtans met de dag in aan populariteit: de elite is in haar Belgicisme compleet geïsoleerd. Er is daarbij een toenemende convergentie tussen separatisme en republikanisme. Behoudens een handvol Orangisten (aanhangers van een soort Benelux-unie onder gezag van het Nederlandse koningshuis) zoals Siegfried Bracke, en enkele paleo-conservatieven genre Matthias Storme, is er in de brede Vlaamse beweging nauwelijks nog iemand te vinden voor een koninklijk staatshoofd.

Van twee, één: de algemene teneur is, dat een toekomstige Vlaamse staat zich als autonome republiek zal moeten aandienen in een heruitgevonden Europa. De regio’s zullen verzelfstandigen, de 19de eeuwse natiestaten verdampen. Voor relicten van het 18de eeuwse Ancien Régime lijkt er in dit proces geen plaats meer weggelegd.

Hoe slechter, hoe beter…

Fabiola_appelSlechte monarchen zijn een zegen voor republikeinen. De Franse Revolutie heeft haar versnelling gekregen omdat Lodewijk XV (“Après nous, le déluge”) er zo’n potje van maakte. Verlichte despoten zoals Frederik II van Pruisen daarentegen– militair genie, volksvriend, kunstenminnaar, vrijmetselaar, intimus van Voltaire, introduceerde de aardappel als basisvoedsel en schafte het lijfeigenschap af-, daar valt niet tegen te revolteren.

Onder het motto “hoe slechter, hoe beter”, kan men in het algemeen stellen dat extreme wantoestanden tot extreme reacties leiden, en zo tot een noodzakelijke omwenteling. Er was een vetsmeltersschandaal/dioxinecrisis nodig om onze voedselveiligheid op punt te stellen, en een Dutroux om de aandacht te vestigen op pedofiele netwerken. Dat is de dialectische visie op de geschiedenis in een notendop.

In haar status van zelf-karikatuur is de Belgische monarchie een bondgenoot voor het Vlaamse separatisme. De Wever en Annemans moeten bidden dat Filip het zo snel mogelijk overneemt..

Koester dus uw vijanden. Heel de Vlaamse beweging heeft zich, vanaf pakweg 1918, duurzaam kunnen optrekken aan een monarchie die zich in essentie autistisch en wereldvreemd gedroeg. Vanaf de houding van Albert I na de eerste Wereldoorlog, tot aan het recente schandaal rond Fabiola en haar fiscale constructies: altijd vormde de francofone, ultra-katholieke, door sullige raadgevers gesouffleerde Coburg-familie een dankbare pispaal voor middelpuntvliedende krachten, vooral dus in Vlaanderen.

In zoverre zelfs dat men de Belgische monarchie als bondgenoten moet beschouwen voor het Vlaamse separatisme. De Wever en Annemans moeten bidden dat Filip het zo snel mogelijk overneemt,- iets wat diens familie en entourage ook terdege beseft, vandaar het steeds weer uitstellen van de troonsopvolging.

De zelfdestructieve spiraal van de Belgische monarchie is dan ook, meer dan enige politieke impuls, dé motor van het Vlaams-republikeinse gevoel. We genieten van hun geklungel, het mottenballenimago, de harkerige redes, de ingebouwde achterbaksheid van alle démarches, hun inschattingsfouten, nog versterkt door het flou artistique waarop hun schimmige relaties met de politieke wereld drijven (zie bv. het onvertaalbare “colloque singulier”). Alles wat zich in de periferie van dit dynastieke kluchtspel bevindt, wordt er mee door aangetast: de handelsmissies, de filantropische stichtingen, de “volksfeesten” in Laken. Al wie het opneemt voor de Coburgs, maakt er hun imago niet beter op, maar wordt integendeel zelf een hofnar: de monarchie is haar eigen besmettelijke karikatuur geworden. De dag dat België kiest voor het presidentschap is de Vlaamse beweging zo goed als vleugellam, dus duimen maar dat Filip het nog haalt en het komisch koningschap ten top kan voeren.

Vlaanderen en het Oranjegevoel: quid?

MaximaIn Nederland is dat dus wel even anders. De huidige emoties rond de troonsafstand van de nu al legendarische bijenkoningin Beatrix (die zich veel meer met politiek bemoeide dan een Belgische vorst ooit zouden durven) doen er geen twijfel over bestaan: het Oranje-gevoel is springlevend en koningsgezind. Er is een republikeinse beweging in Nederland, maar ze stelt weinig voor: van links tot rechts luidt het dat de monarchie “het cement van de samenleving vormt”. Ook de troonsopvolgers, Prins Willem-Alexander en zijn gemalin Maxima, zullen hun public relations goed verzorgen, niet gehinderd door enige regimevijandige onderstroom zoals die in Vlaanderen wél leeft. Uiteindelijk is stamvader Willem van Oranje nog altijd de vrijheidsheld die de Noordelijke Nederlanden van het Spaanse juk ontdeed. Daar kan geen enkele anti-establishment-partij, PVV-Wilders of een andere, tegen op.

Biologisch schijnt het eveneens snor te zitten met die Oranje-Nassau-lijn: de Europese aristocratie leidt, via incestueuze bloedverwantschappen, spontaan tot degradatie,- het Belgische koningshuis is het beste bewijs-: Boudewijn en Fabiola slaagden er zelfs niet in, één exemplaar op de wereld te zetten. Maar de Nederlanders schijnen er door een geschikte teeltkeuze aan te ontsnappen. Let vooral op Maxima: uit haar vlezige Argentijnse lendenen gaan leuke kaaskopjes komen, geen mislukte drollen zoals Filip en Laurent, dus opvolging ginder verzekerd.

De Oranje-Nassau dynastie ontsnapt als bij mirakel aan de globale aftakeling die de Europese aristocratie typeert.

Ter afronding: persoonlijk ben ik ervan overtuigd dat onze toekomst ligt in een Groot-Nederlandse natie. Cultureel en economisch kan dit alleen maar voordeel opleveren. Cultureel omdat we dan eindelijk (terug) naar een collectieve identiteit kunnen evolueren, voldoende homogeen én voldoende gevarieerd, door de bloei van een gemeenschappelijke taal. Economisch omdat die ons ondubbelzinnig in de invloedszone brengt van de sterke, Noord-Europese economieën die wellicht naar een aparte alliantie zullen evolueren.

Maar euh… Beatrix en Maxima zitten dus in de weg, sterke vrouwen met charisma. Het Oranje-gevoel zet een rem op een groter, 21ste eeuw verhaal. Behoudens een enorm schandaal, met tien keer de amplitude van Lockheed, krijgen we die Hollanders nooit in een republikeinse klik. Het inzicht dat hun monarchie de onze nog wel een tijd zal overleven, samen met het besef dat in Nederland niemand wakker ligt van het Vlaamse streven naar zelfbestuur (voor hen blijven we het land van de frieten, het bier en van Manneken Pis), maakt vooral überregio’s als Catalonië en Schotland tot onze primaire bondgenoten.

Samen met de grote familie in Laken, uiteraard, dat staat buiten kijf.n 

Bijlagen:
http://www.bloggen.be/nojihad/    

"Het is heel goed, dat er gele,  zwarte en bruine Fransen zijn.  Zij tonen aan, dat Frankrijk openstaat voor alle rassen en dat dit land een universele roeping heeft. Maar wel op voorwaarde, dat zij een kleine minderheid blijven. Zoniet, zal Frankrijk niet Frankrijk blijven. Wij zijn tenslotte voor alles een Europees volk van het blanke ras, met Griekse en Latijnse culturele achtergrond, en we behoren tot de christelijke godsdienst. We moeten mekaar geen verhaaltjes op de mouw spelden. Bent u de moslims al gaan bekijken met hun tulbanden en djellabas ? U ziet toch onmiddellijk dat dat geen Fransen zijn.  Zij die de integratie prediken, hebben het brein van een colibri, ook al zijn ze heel geleerd.   Probeert u olie en azijn samen te voegen door met de fles te schudden. Na enige ogenblikken scheiden ze zich terug. Arabieren zijn Arabieren en Fransen zijn Fransen. Gelooft u dat de Franse gemeenschap 10 miljoen moslims kan opslorpen, die er morgen 20 miljoen en overmorgen 40 miljoen zullen zijn ? Als we de integratie mochten nastreven en als alle Arabieren en Berbers van Algerië beschouwd zouden worden als Fransen, hoe zouden we kunnen verhinderen dat zij afzakken naar onze steden, waar een hogere levensstandaard bestaat ?  Mijn dorp zou niet langer Colombey-les-Deux-Eglises heten, maar Colombey-les-Deux-Mosquées".

Bijlagen:
http://www.museedeflandre.cg59.fr   

Wat als we de communautaire impasse eens níét door een usual suspect laten analyseren, maar door een filosoof. Wat leert ons dat? Peter De Graeve bekijkt België al jaren door de bril van het Franse Verlichtingsdenken, en komt daarbij tot vrij onthutsende inzichten. ‘Brussel is niet het probleem van België. België is het probleem van Brussel.’

Hoelang staat dit land al stil? Al 1.200 dagen. Al sinds de verkiezingen van 2007. De iPhone was er nog niet, toen de onderhandelingen over een nieuwe grote staatshervorming begonnen. Fortis had ABN AMRO nog niet overgenomen. Carla Bruni was nog een topmodel op prepensioen, Barack Obama een onbekende senator uit Illinois. De wereld veranderde onherkenbaar de voorbije 1.200 dagen, maar BHV geraakte niet gesplitst, en de financieringswet werd niet herschreven. Alle verkenners, ontmijners, bemiddelaars, informateurs, olijke duo’s, vervroegde verkiezingen, politieke tsunami’s en hele en halve regeringen ten spijt.

Waarom is het toch zo onoverkomelijk moeilijk om dit land te hervormen? Ook al twijfelt geen zinnig mens nog aan de noodzaak daarvan - laat staan aan de urgentie? ‘Omdat Vlamingen en Walen van elkaar vervreemd zijn’, zegt de een. ‘Omdat politici niet meer in staat zijn tot staatsmanschap’, zegt de ander. ‘Omdat België genetisch ziek is’, zegt filosoof Peter De Graeve - veruit de meest originele analyse. ‘De systeemcrisis die we nu doormaken, heeft haar wortels in 1830. Het ontstaan van België. Ons land draagt de kiem van zijn ondergang al 180 jaar in zich.’ Of nog wat beeldrijker: ‘Het kraambed van België was gedoemd om ooit zijn sterfbed te worden.’

Maar first things first. Wie is Peter De Graeve, en waarom vragen we uitgerekend hém om zijn licht over drie jaar politieke impasse te laten schijnen?

Peter De Graeve is filosoof. Professor doctor in de filosofie, om precies te zijn. Specialist Heidegger. Maar in zijn vrije tijd is hij ook een van de weinige controversiële opiniemakers die dit land rijk is. De voorbije drie jaar schreef hij zich een reputatie van staatsgevaarlijk denker bij elkaar op de opiniepagina’s van De Tijd, De Standaard, De Morgen en Knack. ‘België moet je niet splitsen, België moet je afschaffen’, foeterde hij bijvoorbeeld, lang voor dat soort meningen hardop verkondigd mocht worden. ‘We hebben geen separatisme nodig, maar abolitionisme.’ Veel applaus kreeg hij er niet voor. Niet van links en weldenkend Vlaanderen. Nog minder van rechts en onwelriekend Vlaanderen. Zijn erudiet essay ‘Staat van ontbinding’ uit 2008 werd op niets dan zure recensies onthaald.

De immense boekenkast van Peter De Graeve, vijf hoog in Schaarbeek, verklaart zijn dwarse en ietwat aparte positie binnen het Vlaamse denkersgild. Geen boeken van Ludo Abicht of andere Vlaamse reuzen, maar grote verlichtingsfilosofen. Hier leest geen Vlaming - hier leest een man van de wereld. De Graeve haalde diploma’s rechten en filosofie in Gent, maar ging daarna nog meer dan tien jaar verder studeren in Turijn, Straatsburg en Parijs. In het weekend sjouwde hij kisten bij DHL om zijn doctoraat te betalen - en dat is meer dan een anekdote. ‘Op de zondagavondtrein tussen Brussel en Parijs kreeg mijn visie over België vorm’, vertelt hij. ‘Het was daar dat ik begon in te zien dat België in 1830 zijn afspraak met de geschiedenis gemist had, en fundamenteel onmodern en ondemocratisch is.’

‘In Parijs geraakte ik doordrongen van de idealen van de Franse Revolutie. Liberté, Egalité, Fraternité - de grondslag van onze moderne democratie. In België werden die drie idealen nooit echt gerealiseerd, besefte ik al snel. De Belgen werden na de afscheuring van de Noordelijke Nederlanden in 1830 wel vrij, maar niet gelijk. Niet politiek, niet sociaal-economisch, niet taalkundig. Het Frans beval, het Nederlands boog. Zo was het altijd geweest, en zo bleef het ook. De ‘Belgische Revolutie’ was in die zin ook geen echte revolutie, maar veeleer een secessie. De oude machtsstructuren bleven onaangetast. In 1848, toen de Fransen het enkelvoudig stemrecht afdwongen - alle mannen één stem, ongeacht hun afkomst - gebeurde er in België niets. ‘Mijn volk gedraagt zich schitterend’, schreef Leo- pold I aan zijn nicht, Queen Victoria van Engeland. Natuurlijk vond hij dat. Het stelde de gevestigde orde niet in vraag - laat staan dat het probeerde die omver te werpen. Het eiste geen gelijkheid, het nam genoegen met vrijheid.’

‘De grote Franse dichter Charles Baudelaire, die van 1864 tot 1866 in Brussel woonde, merkte dat al op. (Staat op, haalt een stukgelezen boekje uit de boekenkast, leest voor:) ‘Belgen geloven dat ze vrij zijn, omdat ze een liberale grondwet hebben’, schreef hij. ‘Maar ze begrijpen het wezen van de vrijheid niet.’ België was toen een vrijstaat, waar een zeer verregaande persvrijheid heerste. Dat was de reden waarom Baudelaire naar hier kwam, en later Marx. Maar de vrijheid in België diende de democratie niet, stelde Baudelaire vast. Daar voelde hij, als verlichte Franse geest, niets dan minachting voor. ‘Je mag hier schrijven dat God een schurk is, maar schrijf dat België niet perfect is, en je wordt gestenigd’, schreef hij.’

‘Bijna niemand kent dit boekje van Baudelaire, omdat hij het nooit voltooide. Er staan nochtans ontzettend rake observaties in. De Belg was ‘het perfecte weekdier’, schreef Baudelaire. Ook na de afscheuring van de Noordelijke Neder- landen liet hij zich zonder morren ‘veroveren, afrossen en onderdrukken.’

Beetje zwanger

‘België miste van bij zijn ontstaan de kans om een echte, volwaardige democratie te worden, waarin iedereen gelijk was. Dat is het probleem van België, als je het mij vraagt. Nog altijd. We hebben allemaal geleerd dat België zo verdeeld is, omdat er drie breuklijnen doorheen lopen. Vlaams versus Waals, links versus rechts, katholiek versus vrijzinnig. Dat klopt - maar het is slechts het halve verhaal. Onder die drie breuklijnen, die de jongste jaren fel getemperd zijn, loopt volgens mij een breuklijn die veel dieper gaat, en die ons nu al 180 jaar parten speelt. Namelijk: de tegenstelling tussen vrijheid en gelijkheid.’

‘In volwassen democratieën houden vrijheid en gelijkheid elkaar in evenwicht. Iedereen mag doen en zeggen wat hij wil - vrijheid -, zolang hij daarmee maar geen anderen benadeelt - gelijkheid. Dat principe is absoluut. Je kan het gelijkheidsbeginsel niet een beetje toepassen - net zomin als je een beetje zwanger kunt zijn. Ofwel is iedereen gelijk, ofwel niemand. Maar in België is dat niet zo. Hier is de vrijheid van een Franstalige minderheid altijd ten nadele gegaan van de gelijkheid van een Nederlandstalige minderheid. Vlaanderen is eentalig Nederlands, Wallonië eentalig Frans, Brussel is tweetalig. Zo hebben we de taalkundige gelijkheid in dit land proberen te organiseren. Maar: daar heeft een Franstalige elite altijd geweigerd zich bij neer te leggen. Zij blijven Brussel als een eentalig Franse stad zien. Zij blijven de vrijheid claimen om - tegen het gelijkheidsbeginsel in - de faciliteiten in de Vlaamse Rand uit te breiden. Tegen alle afspraken in. Want dat is de taalgrens in wezen - een afspraak. Dat maakt het hele probleem van BHV ook zo onoverkomelijk, als je het mij vraagt. Het gaat om veel meer dan het splitsen van een kieskring. Het gaat om gelijkheid - een van de fundamenten van onze democratie.’

Democratie. Het woord valt 187 keer in twee uur interview, of gemiddeld 1,5 keer per minuut. Alles ziet Peter De Graeve in termen van vrijheid, gelijkheid en democratie. Zelfs zichzelf. ‘Een radicaal democraat’, noemt hij zich graag. Het klinkt minder griezelig dan de etiketten van ‘brulflamingant’ en ‘rechtse rakker’ en ‘extreme nationalist’ die hij al opgekleefd kreeg. Het is correcter, ook.

‘Als ik zeg of schrijf dat we van het huidige België af moeten, dan is dat omdat het een ondemocratische staat is’, zegt Peter De Graeve. ‘Met flamingantisme, separatisme of nationalisme heeft dat niets te maken. Integendeel. Daar heb ik zelfs mijn grote reserves bij. Vlaams- nationalisten gaan ervan uit dat een andere natie - een Vlaamse - een beter bestuur zal opleveren, en meer democratie. Ik ben daar helemaal niet zo zeker van. Vlaanderen is 180 jaar door het ondemocratische monster België gezoogd. Het heeft er dus heel wat kwalen van geërfd. Als we niet opletten, eindigen we met net dezelfde problemen op een kleiner grondgebied. We hebben geen andere natie nodig, maar een andere democratie. Of beter: een échte democratie, waarin iedereen gelijk is. Die analyse maken - tot mijn vreugde - steeds meer mensen.’

‘Waarom stemde bij de jongste verkiezingen bijna een op de drie Vlamingen op de N-VA, een partij die in 2003 niet eens de kiesdrempel haalde? In de kranten stond: omdat Vlaanderen steeds rechtser wordt. Wat een onzin! Vlamingen denken niet fundamenteel rechts, of rechtser dan de Walen, laat staan dat ze dat de voorbije zeven jaar plots massaal begonnen te doen. Neen. Het succes van de N-VA heeft niets met een verrechtsing te maken, maar alles met de democratische kaart die de partij de jongste jaren heel slim trok. Bart De Wever ontdeed een aantal Vlaamse verzuchtingen van de nationalistische clichés die eraan kleefden, en presenteerde ze als legitieme democratische eisen. Daar heeft hij de verkiezingen mee gewonnen, niet met zijn deelname aan ‘De slimste mens’.’

Commotie

Eind 2007 stond Peter De Graeve met Etienne Vermeersch, Bart Maddens en een dozijn andere Vlaamse intellectuelen aan de wieg van de roemruchte Gravensteengroep. Ze schreven in de schaduw van het Gentse Gravensteen een manifest waarin ze de Vlaamse eis voor meer autonomie probeerden te bevrijden van al wat extreemrechts, xenofoob en racistisch was. Een politieke tsunami later valt het nauwelijks nog te bevatten, maar het manifest ontplofte twee jaar geleden als een bom in hun gezicht. Vooral het zinnetje ‘met onze Franstalige vrienden als het kan, zonder als het moet’ zorgde voor veel commotie. De ‘manifestards’ werden voor ‘idioten’ en erger versleten - niet zelden door mensen die zich intussen bij hen aansloten. Verbaast het Peter De Graeve niet dat de stemming in amper twee jaar zo compleet omsloeg?

‘Die sloeg al veel vroeger om’, zegt hij, niet zonder triomfantelijk monkellachje. ‘De radicalisering van de Vlaamse opinie is onomkeerbaar, schreef ik begin 2008 al. De Vlamingen toonden zich veel intelligenter dan veel politici die hen bestuurden, en de opiniemakers die beweerden in hun naam te spreken. Ze begrepen veel sneller dat de Vlaamse strijd geen rechtse, maar een democratische strijd was.’

Maar denken de Franstaligen niet hetzelfde van hun strijd? En hebben ze geen punt? Is de bescherming van minderheden niet óók een van de fundamenten van onze democratie? ‘Ja’, knikt Peter De Graeve. ‘En toch is er een verschil. Wat de Franstaligen vragen - of beter: eisen - is respect. Laurette Onkelinx zei het deze week nog: ‘Wij willen respect.’ Respect is een nobele deugd, denk ik dan, maar ze heeft niets met democratie te maken. Het kan zelfs iets fundamenteel ondemocratisch hebben. Denk maar aan het gewone volk dat eeuwenlang ‘uit respect’ boog voor de adel en de clerus.’ Respect zonder democratie is een strik rond een lege doos. En die democratie willen veel Franstaligen nog altijd niet. Hun vraag voor respect is dus naast de kwestie.’

‘In de Waalse pers is wekenlang geëmmerd dat de Franstaligen geen eigen plan hadden. Waar is dan drie maanden over onderhandeld? De Franstaligen proberen het centrum van de macht - historisch gezien hun macht - tot elke prijs te bewaren. Tegen alle democratische logica in. Dát is hun plan. Dat verklaart ook de sukkelgang van de onderhandelingen. Bevoegdheden mogen pas overgeheveld worden als ze eerst in stukjes gehakt worden, zodat het gros ervan federaal kan blijven. En daar moeten wij Vlamingen dan ‘respect’ voor hebben? Kom nu.’

‘Begrijp me niet verkeerd. Ik ben niet tégen respect. Dat is geen enkel weldenkend mens. Maar daar gaat het in mijn ogen op dit moment niet om. De fundamentele kwestie is de democratie, die in dit land al 180 jaar met voeten getreden wordt. Dáár moet het debat over gaan - over niets anders. Dat neem ik links Vlaanderen ook zo kwalijk, dat ze dat niet snappen, en blijven zaniken over afgeleide problemen. Ze zijn voor solidariteit, zeggen ze. Bravo! Ik ook. Wie niet? Maar ik vind wel dat sociale solidariteit pas mogelijk is als er ook politieke solidariteit is. En die analyse wil - of durft - links nog altijd niet te maken.’

‘Men zegt wel eens dat links zo zwak is omdat het zo verdeeld is. Maar ik vind het net opvallend eendrachtig. Toch in hun kortzichtigheid. Sp.a, Groen!: allemaal verdedigen ze in naam van Het Respect en De Solidariteit een ondemocratische staat die krek het omgekeerde in de praktijk brengt. Namelijk: onverschilligheid, respectloosheid, egoïsme, particularisme. Hoe inconsequent kan je zijn? Linkse Brusselaars zijn nog erger. Die zien zichzelf ook nog eens als een toonbeeld van verdraagzaamheid. Een voorbeeld voor ons allen. Want Brussel is een multicultureel laboratorium, mijnheer! Hier leven 200 nationaliteiten, en worden 180 talen gesproken! En dan? In Parijs, Londen en Berlijn wellicht nog veel meer. Maar ontslaat dat Brussel dan van zijn plicht om daadwerkelijk zijn rol op te nemen als tweetalige hoofdstad van een tweetalig land? Nee, toch? De 180 andere talen die er gesproken worden, doen daarbij totaal niet ter zake.’

Volkswil

‘De vraag die telkens opnieuw gesteld wordt, is: ‘Wat met Brussel?’ Brussel is zogezegd altijd het probleem van België. Maar is België niet veeleer het probleem van Brussel? Brussel is het laatste toevluchtsoord van een taai, ondemocratisch Belgisch nationalisme. De kroon op het werk van een mislukte democratie, die voorrechten - vrijheid, dus - belangrijker vindt dan gelijkheid. De eis van de Franstalige Brusselaars om elk jaar 500 miljoen euro extra te krijgen, buiten de financieringswet, is daar het zoveelste bewijs van. Het is niet meer dan logisch dat de N-VA en CD&V daar niet aan toegeven, vind ik. Als democratische partijen kunnen ze niet anders.’

‘Als de Franstaligen niet bijdraaien, en geen stappen doen in de richting van een échte democratie, is het volgens mij gedaan met dit land. Niet zozeer omdat het volk dit land niet meer wil, maar omdat dit land de volkswil - de democratie - met voeten blijft treden. Zolang de politieke kaste dat blijft doen, zullen de centrifugale krachten de bovenhand blijven halen. Tot het ondemocratische België definitief barst. Als dat de uitkomst is, moeten we daar vooral niet al te rouwig om zijn, denk ik dan. En wel integendeel.’

Tijd

Betekenis

Oranje, wit en blauw kunnen gezien worden als symbolische kleuren met een achterliggende gedachte. In cultureel-historisch opzicht zijn dit de Identiteit, de Souvereiniteit en de Traditie van de Nederlanden

• (Bellatores) Oranje
  Straalt krachtigheid uit, de openbare macht en de verdedigende geest.
• (Oratores) Wit
  Heeft een tamelijk neutrale en culturele functie, politiek, godsdienst en heiligdom, is de kleur van het oppergezag (oratores)
• (Laboratores) Blauw
  vertegenwoordigt het volk, het werk en de economische functie (laboratores)

Het oranje is de kleur van het zegevierende verzet tijdens de inquisitie, het was de kleur van Willem de Zwijger, stadhouder van een aantal van de 17 gewesten. (Bron: Wikipedia)

Bijlagen:
http://www.kfv-fransvlaanderen.org/   

Bijlagen:
http://www.nv-a.be