Het politiek-correcte denken weegt als lood op het zenuwstelsel van van de Vlaamse intelligentsia, die zich eindelijk eens zou moeten vermannen, de keel schrapen en nadrukkelijk stelling nemen tegen de feitelijke censuur die Koen Dillen en Filip Dewinter van het Vlaams Belang beschoren is, in de vorm van een weigering de door hen geschreven boeken te verkopen.                                           
Wie onder het aanroepen van Voltaire verklaart dat hij met getrokken pen hun recht op de vrijheid van drukpers verdedigt, lijkt op een man die zijn eigen huis in brandt steekt. En toch is dat precies wat ik hier zal doen: Dillen en Dewinter verdedigen. Ik had nooit kunnen dromen dat ik zoiets ooit noodzakelijk zou vinden.                    

                                                                              
Bij mijn weten is Johan Sanctorum de enige intellectueel die althans een van beiden verdedigt. Op www.visionair-belgie.be snelt de filosoof Koen Dillen te hulp, die onder de schuilnaam Vincent Gounod een biografie over François Mitterand heeft gepubliceerd.    
                                                                                        
‘Het is een veeg teken aan de wand dat in onze democratie pseudoniemen terug opduiken, niet als spielerei maar als bittere noodzaak. Het wijst erop dat de mediatieke, socioculturele en sociale uitzaaiing van het cordon sanitaire, oorspronkelijk een partijpolitieke entente met een strategisch oogmerk, een verarming betekent voor het culturele klimaat in Vlaanderen,’ schrijft Sanctorum.      
                                                                                                  
Tot de besprekers van Dillens werkstuk behoorde Claude Blondeel van het radioprogramma Ramblas op Klara, die het de hemel in prees, en waarschijnlijk terecht, want ook volgens NRC/Handelsblad is het een uitstekend boek. Blondeel zwijgt nu kuis, wat hij waarschijnlijk überhaupt zou hebben gedaan als hij van tevoren had geweten dat de zoon van de stichter van het Vlaams Blok de erudiete auteur van het geschrift is.       
                                                                                                             
De Groene Waterman in Antwerpen reageerde wel toen het masker van Gounod afviel, namelijk door het boek onmiddellijk uit de rekken te halen, een daad van stuitend stalinisme, die mij grondeloos teleurstelde in de boekhandel waar ik al jaren klant ben. Men deinst er niet terug voor de verkoop van extreem-linkse geschriften, voor de inhoud waarvan ik niet graag verantwoordelijk zou zijn, zoals die van de antisemiet Lucas Cathérine. Dat heeft me nooit van aankopen bij De Groene Waterman weerhouden, want ik verdedig ook het recht van Cathérine om leugens te verkondigen – het is aan mij om die te weerleggen als ze me storen.             

Deze tolerantie mag, in de geest van Karl Popper, alleen geen intolerantie tolereren; met andere woorden: geschriften die expressis verbis aanzetten tot geweld dienen verboden te worden. (Daarbij is wat mij betreft in het geval van historische teksten, zoals Mein Kampf, een wetenschappelijk ‘ingekaderde’ editie eventueel wel aanvaardbaar.)      
                                                                                       
Het is duidelijk dat het boek van Dillen niet oproept tot geweld. Het feit dat de auteur lid is van het VB doet verder volstrekt niet ter zake. Maar ik veronderstel dat er nog wel meer dappere boekhandels zijn die de biografie over Mitterrand naar de uitgever hebben geretourneerd. In elk geval is het bij de Standaardketen enkel verkijgbaar via bestelling.    
                                      
Dat brengt me op Filip Dewinter, wiens boek Inch’ Allah, gepubliceerd bij het twijfelachtige huis Egmont, door zo ongeveer alle Vlaams boekhandels, inclusief de hele Standaardketen, is geweigerd. Het resultaat is dat er een vochtige keldergeur omheen is komen te hangen: dit is een ondergronds boek geworden, iets van een verkeerde samizdat, een samizdat in een liberaal staatsbestel… Ik heb het tot nog toe dan ook niet kunnen lezen. Maar een keurige vriend van me, een oude Nederlandse sociaal-democraat waar werkelijk geen vlekje aan zit, heeft het inmiddels in een duistere steeg weten te bemachtigen. Na lectuur ervan stuurde hij me een mail waarin hij zijn verbazing uitdrukte over de vermeende radicaliteit van Dewinter. Er stond niets onoirbaars in het werkstuk, dat de volkstribuun overduidelijk uit allerlei bronnen had overgeschreven, niets dat tegen enige wetgeving indruiste, laat staan dat het oproepen tot geweld zou bevatten. Dewinter kijkt wel uit.    
                                                                                                      
Natuurlijk bevat het meningen die in de oren van menig politiek-correct denkend mens onwelvoeglijk zijn. Maar zoiets behoort tot het spel van de democratie. Een boycot – censuur de facto – druist tegen alles in wat ons dierbaar zou moeten zijn.                                                                                                                      
Ik ben een tegenstander van het VB. Ik heb het oude en het nieuwe partijprogramma bestudeerd. Ik geloof niet in het staatscorporatisme. Ik geloof ook niet in een tweestatenoplossing voor België. Wel in multiculturaliteit, althans tussen Vlamingen en Franstaligen.

Ik vind voorts dat de islam alleen maar compatibel is met de liberale democratie als hij om zo te zeggen veel wijn bij het water doet. Dewinter draagt in zijn boek vermoedelijk hetzelfde standpunt uit, dus daarover zijn we het dan objectief eens, ook al valt menige emotioneel-correcte ziel bij die gedachte flauw. Maar ik zal nooit op hem stemmen.

Ik citeer nogmaals Sanctorum: ‘Het zegt veel over de mentale gesteldheid van het Vlaamse boekwezen (via boek.be gecontroleerd door de groene Stalinist Jos Geysels, een der bedenkers van het cordon) en het toont vooral aan hoe diep de mechanismen van censuur en zelfcensuur eigenlijk wel werkzaam zijn in onze zogenaamde democratie. (…) Ik wil het VB op de tribunes, zonder voor een VB-er te moeten doorgaan.’                
                                                                       
Jos Geysels een stalinist noemen is een blunder van formaat, evenals Sanctorums bewering dat het cordon sanitaire uit een belgicistische reflex is voortgekomen. Ik moet de eerste belgicistische reflex in het zenuwstelsel van Jos Geysels nog waarnemen. Maar voor de rest heeft Sanctorum gelijk.  

Les alliances se renversent.

 

Benno Barnard