|
Ook mag niet onvermeld blijven dat wij de volgende dag met zo veel mogelijk gasten naar een ven in de Oisterwijkse bossen gingen. Bij het ven aangekomen, alle gasten aan de waterkant neergezet. Om de gasten enigzins te vermaken werd de voorzitter door drie stafleden beetgepakt en met kleren en al zonder pardon het ven ingegooid.
Jammer van mijn pakje sigaretten.
Vrijdagsavonds hadden wij "als de laatste avond" altijd een feestavond met als het even kon levende muziek.Een bestuurslid had ergens nog wel een relatie! En zo stond er die avond een orkest van 4 man. Het werd een groot feest, compleet met polonaise lopen met de rolstoelen.
Er was toen nog geen aangepast vervoer. Dus de twee touringcars die wij inhuurden moesten wij zelf laden en lossen. Dit betekende weer, mensen in- en uit de bussen sjouwen. De bedpatient werd met een volkswagenbusje (zonder ramen!) vervoerd. In de bak stonden 4 groentekisten, daarop de brancard met de gast. Eén keer zijn we aangehouden door de rijkspolitie. Het mocht niet zo.... "ja, dat weten wij ook wel", "geef maar een bekeuring" was het advies van onze zijde. Dan zorgen wij wel dat we de krant halen en er misschien iemand is die een betere oplossing weet en/of wil betalen!!.. er is geen bekeuring gegeven!!
In de loop der jaren hebben wij de Staalberg geadviseerd bij het bouwen van een aangepaste vleugel. De gasten werden steeds ouder en bewerkelijker. Goed dat wij A-verpleegkundige hadden en een strenge hoor! De meisjes die hielpen mochten niet met hun achterste op het randje van het bed van de gast gaan zitten. "dat doe je toch niet "zei ze. Ook moesten alle meisjes en jongens "in het wit werken". Vrijwillig of niet, van vrijblijvend was geen sprake, er was een behoorlijke dicipline, maar wel oer-gezellig.
|
