|
Ik zou u nog iets vertellen over die dikke kaarsen!
Annie, de hostess vroeg aan ons of wij het leuk zouden vinden een stomp kaars, die voor de grot gebrand had, als aandenken mee naar huis te nemen.
Daar voelden wij wel iets voor en er waren in de staf liefhebbers genoeg. Eén dag voor het vertrek kwam zij met heel veel van die stompen aan. Onze geestelijk adviseur, pater Wagenaar uit huize Antonius aan de nieuwe Binnenweg voelde er ook wel iets voor. Hij had op zijn kamer een Mariabeeld staan en wilde hem daarvoor laten branden.
De belading van het vliegtuig zat aan de absolute grens, want alle rolstoelen die op de heenweg met een ander toestel waren vervoert, moesten nu ineens met dit vliegtuig mee. Pater Wagenaar wist dit en maakte zich zorgen daarover.
Toen ik aan het einde van alles nog een controlerende ronde door het hotel maakte, merkte ik op dat pater Wagenaar zijn kaars op zijn kamer had laten staan!! Toen ik hem dat vertelde zei hij; "nee Theo, ik heb hem laten staan omdat het vliegtuig al zo zwaar is. Ik wil niet dat de mensen door mij in de moeilijkheden komen!" "Oke , zei ik "dan laten wij hem staan!" Achter zijn rug om heb ik die kaars natuurlijk wél meegenomen.
Op Tarbes liepen wij tegen een groep Schotse vrijwilligers aan. Deze wilden voor ons wel het vliegtuig inladen. Veel mensen moesten daarin gedragen worden, dat was een hele klus! "Jullie hebben al hard genoeg gewerkt" was het commentaar. Het grondpersoneel van Tarbes eistte van ons dat wij alle bagage en al het matrerieel met onze vlucht zouden meenemen. Die Schotten hebben het voor elkaar gekregen. Het hele vliegtuig zat propvol, zelfs op het toilet en in de loopgangen stonden bagage en rolstoelen. Ik dacht toen ook ... Als die nu maar van de grond los komt!! Pater Wagenaar had misschien toch wel een beetje gelijk! Om kort te gaan, we kwamen los van de grond en hadden een normale terugreis !!
|
