dit is het tweede blog dat gaat over de belevenissen van een vrijwilliger gedurende 42 jaar in de wereld van gehandicapten. Als u liever in het eerste blog begint type dan achter be/vrijwilliger.
hieronder; twee foto's gamaakt tijdens de Rijnreis van de staf
foto boven... Met krullekop is Theo Peters !
in 1976 organiseerde wij onze eerste Rijnreis met 70 personen.
in 1981 organiseerde wij de tweede Rijn- reis met 100 personen
Door het grote aantal aanmeldingen moesten wij 2 weken achter elkaar varen !!!!!!!!
ons matrieel voor de vakanties werd altijd vervoerd op een aanhangwagen die achter mijn BMW hing
vrijwillig maar niet.. vrijblijvend !
vér-bonden maar niet gé-bonden !
onbetaalbaar en niet te koop !
positief denken en positief doen !
met als enig doel..... voor jezelf en
voor de ander.... een fijn gevoel
22 NOVEMBER 1988
Op die datum hoelden wij in Rotterdam en winterfeest. 2 leden uit het hoofdbestuur wilden met mij praten over de spanningen tussen Rotterdam en het hoofdbestuur. Via een plan "Doeleinden en structuur DES ) moest er door de landelijke GON een nieuwe weg ingeslagen worden. Wij worden aan alle kanten tegengewerkt zeiden de twee, er zit geen beweging in! Uiteindelijk trokken deze twee zich terug en het DES-rapport moest uitgevoerd worden door 3 externe adviseurs. Zij kwamen aan mij vragen of ik weer naar de landelijke vergaderingen wilde komen en dan achter de nieuwe aanpak wilde gaan staan. Ik heb dat gedaan.. maar vraag niet hoe en wat, lees het maar in de middenkolom!
VRIJWILLIGERSWERK VAN 1956 TOT 1999 IN DE FUNCTIE VAN:
bestuurslid Rotterdam van 1956 tot 1999 waarvan 38 jaar voorzitter
redacteur GON-periodiek van 1994 tot 1999
vice voorzitter van de landelijke GON van 1991 tot 1999
vice-voorzitter Raad van Bijstand en Advies van 1991 tot 1999
Bestuurslid redactieraad landelijk periodiek AANZET van 1994 tot 1999
voorzitter stichting studie en training van 1991 tot 1999
bestuurslid Gehandicaptenraad van 1995 tot 1998
bestuurslid Algemene Nederlandse Gehandicapten Organisatie ANGO (Fuseringstraject) van 1997 tot 1999
De volgende karakteristieken over mij ben ik tegengekomen!!
"straatvechter"
"luis in de pels"
"geboren met opgestroopte mouwen"
"de recht voor zijn raap Rotterdammer"
"theo, een gepassioneerde actievoerder"
1995 DEURNE
Elk jaar als de dag-evaluatie plaats vond, diep in de avonduren, werd er altijd aan mij gevraagd; "Theo, vertel die mop van dat theedoekie nog eens een keer. Of ik wilde of niet ik moest hem weer vertellen, dus ik wil hem jullie ook niet onthouden..
Een boer woonde al jaren lang samen met zijn zoon. Zijn zoon had beloofd tot de dood van zijn vader voor hem te zorgen. Ze waren straatarm en de boerderij was verlopen. Op een avond zei de vader; "zoon, ik word al een dagje ouder en ik wil dat jij gaat trouwen". "Geen sprake van," antwoordde de zoon, "ik blijf altijd voor jou zorgen, trouwens met wie zou ik moeten trouwen? ". "Met dat meisje achterin de polder." zei vader. "Haar vader is een rijke boer, veel vee en ze hebben zelfs een tractor, dan hoef ik me over jou geen zorgen meer te maken!" "Dat lelijke ding met die horrelvoet en hardstikke vergeetachtig ?, nee vader dat doe ik niet. "Ach lelijk, wat is nou lelijk, dan leg je daar toch een theedoekie over". (ik demonstreerde dan hoe mank en slecht dat meisje liep!) Uiteindelijk trouwde de zoon toch met het meisje, en ging bij het meisje achterin de polder wonen. De zoon had een foto van zijn vader meegenomen en wilde die in de slaapkamer ophangen. Met zijn klomp probeerde hij een spijker in de muur te krijgen maar dat lukte niet! "hé lelijkerd, ga eens een hamer halen"' riep hij naar z'n vrouw. De vrouw strompelde weg en murmelde "hamertje halen, hamertje halen". Toen zij terugkwam had zij geen hamer maar een nijptang meegenomen..". "lelijkerd, kan jij nou niks, je bent alleen maar goed om in bed te n............! Het vrouwtje strompelde weer weg en murmelde", theedoekie halen, theedoekie halen.
Het hele spul lag dan in een deuk, vooral de nieuwe stafleden. Tijdens het werk liep menigeen te murmelen en te strompelen om een theedoekie te halen! De rest van de opmerkingen zal ik niet herhalen.. het moet hier in het blog netjes blijven, toch....
VRIJWILLIGERSWERK... (ON)DANKBAAR WERK !!
Het lukt niet altijd.... Dat vrijwilligerswerk velerlei kan zijn en dat je over een behoorlijk incasseringsvermogen moet beschikken blijkt uit de volgende gebeurtenis.
We kregen via maatschappelijk werk van de gemeente Rotterdam het verzoek of wij ons wilde bemoeien met ene mijnheer P. (wegens privicy geen verdere aanduiding). Hij was volkomen geisoleerd geraakt en behoorlijk agressief, zo erg zelfs dat hij bij maatschappelijk werk de deur was uitgezet en niet meer welkom was. Na een afspraak gemaakt te hebben gingen twee van onze sociaal Consulenten medio 1995 er op af. (let op wij zijn onbetaalde vrijwilligers hé..) Bij het adres van de heer P. was alles potdicht. Het zag er niet uit. De ramen waren met kapotte vuilniszakken geblindeerd, geen naam en geen bel!. Dan maar kloppen.. Na een paar minuten ging er een stukje vuilniszak opzij en keek hij wie er voor de deur stond. Zij vertelde hem, dat zij een afs[raak hadden. Zowaar de deur werd opengemaakt en de dames konden naar binnen. Zij troffen een totaal verpauperde man aan, zo te zien was alles bij het "grof"vuil weggehaald. Bij het volgende bezoek werd ook ik betrokken omdat er diversen zaken op de rails gezet moesten worden. Na het eerste kennismakingsgesprek vonden wij dat er eerst gezorgd moest worden voor een menswaardige leefsituatie en wat geld om in de primaire levensbehoefte te kunnen voorzien. Na ampel beraad besloten mijn vrouw en ik om dat maar even uit eigen zak te betalen!. Verder moesten wij proberen deze man weer wat vertrouwen in de mensheid te geven, hij vertrouwde niemand meer. Na enige bezoeken hadden wij: inzicht in een volkomen mislukte man die trauma's had van hier tot Tokio. Hij was op vrijwillige basie opgenomen geweest in een psychiatrische inrichting, niemand had hem verteld dat daar een verplichte eigen bijdrage aan verbonden was. Toen hij daar ontslagen werd had hij er een gigantische schuld erbij gekregen. Hij werd dakloos en ging zwerven in Rotterdam. Telefoon is afgesneden, achterstand bij luister en kijkgelden en door rente over rente een oplopend schulbedrag. Geen sociale contacten en zat finaal aan de grond! In 1994 heeft hij via zijn huisarts om schuldsanering gevraagd maar dat ging alleen via maatschappelijk werk. Een jaar later bleek hier nog niets aan gedaan te zijn. In october dreigde een deurwaarder hem uit zijn huis te zetten en dreigde met beslaglegging op zijn uitkering! Een bezwaarschrift kon hij niet indienen want er was geen geld om de griffierechten te betalen. Op dat moment kwamen wij in beeld! > Wij konden de uithuiszetting voorkomen. >De schuldsanering was in gang gezet. >nieuwe glas en overgordijnen waren opgehangen. >in de keuken was nieuw zeil gelegd. Dit alles met geld uit een geprivatiseerd fonds. .>Met kerstmis had hij voldoende geld om zijn eten te kunnen kopen. >We nodigden hem uit om met de GON de kerstviering mee te maken. en tot slot; >begin 1996 stonden wij met twee dozen kleding, op maat, bij hem voor de deur en werden wij er van af gescholden. Op 18 februari kreeg ik een dreigbrief waarin hij mij "toerekenbare tekortkomingen verweet"- vermoeding van misleiding, dwaling en bedrog en 10 dagen de tijd om met duidelijke oplossingen te komen anders zou hij overgaan tot het aanspannen van een kort geding. (hij bleek een boekje te hebben over "Burgelijke rechten", vandaar die taal! Resumé; ik ben niet voor eenkort geding uitgenodigd, wel kreeg ik (vlak nadat ik een Koninlijke onderscheiding had gekregen voor 42 jaar vrijwilligerswerk)een secretaris van de Koningon aan de telefoon die mij uitleg vroeg over een brief die hij van mijnheer P. uit Rotterdam ontvangen had. Na uitleg gaf hij aan dat de brief; "op gepaste wijze zou worden afgehandeld"! Tot slot; zijn schuldsanering trok hij in - op zijn uitkering werd beslag gelegd - maatschappelijk werk deed niets voor hem - de huisarts gaf niet thuis - en de RIAGG (Regionaal Instituut Ambulante Geestelijke Gezondheidszorg) had een wachtlijst. En wij mochten bij hem niet meer naar binnen. Hij had gedacht dat wij zijn schulden zouden betalen, maar daar hebben wij de middelen niet voor en daar zijn we ook niet voor. Jammer.. we waren een ervaring rijker en een illusie armer.
VRIJWILLIGER....
Als je, je voor vrijwilliger beschikbaar stelt neem je een verantwoording op je. Op het moment dat je dit aanvaard, is van vrijwilligheid geen sprake meer! Er wordt van je verwacht dat je de taken die je toebedeeld krijft zo goed mogelijk, en in de geest van organisatie uitvoert. Het enig dat "vrijblijvend", blijft is: dat je op elk moment dat je dit wilt er mee kunt stoppen ! Dat je daarmee andere vrijwilligers in de steek laat komt dan voor je eigen verantwoording. Je wordt als vrijwilliger nimmer betaald, je bent dus in alle opzichten, onbetaalbaar of te wel niet te koop. Je positieve instelling komt voort uit je overtuiging om je aanwezige talenten ook voor anderen te gebruiken. En ik heb er "een fijn gevoel aan overgehouden".
foto Theo in 2004 Hallo welkom in deze aflevering van mijn vrijwilligerswerk. je kan dit lezen met behulp van het archief of kijk bij "inhoud van dt blog"klik dan een titel aan dat je aanspreekt en je begint hier dan gelijk mee. Dit blog begint in 1977. Het vrijwilligerswerk van 1958 tot 1977 staat in blog met de naam vrijwilliger
Oiets nieuws bedenken.. nu dat m je klanten tot vriend te houden moet je steeds maar weer vonden we! In Spanje, vlak bij Barcelona staat een vakantiehuis van de Bond Zonder Naam (jawel mijnheer uit het gastenboek!!)Hun vakantiehuis dat behoorlijk aangepast is voor gehandicapten had wél een naam namelijk SIN NOMBRE. Na veel vergaderen en heen en weer gepraat kregen wij het toch voor elkaar.... we gaan naar Spanje.. olé.... en wel voor 14 dagen en nauurlijk weer met een eigen vliegtuig nou ja... gecharterd wel te verstaan. Tijdens de vakantie in de Staalberg informeerde wij voorzichtig of er misschien belangstelling zou zijn voor zo'n vakantie..... Kort en goed: de bankrekening "vakantie en recreatie " was niet opgeheven en tot onze verrassing hadden we gelijk 50 aanmeldingen die een inschrijfgeld van f 150,= stortte. In het najaar van 1975 zijn de eerste contacten met de Bond Zonder Naam gelegd en werden er afspraken gemaakt voor mei 1980. We huurden het hele hotel.... er konden maar liefst 107 personen mee en de deelnemersprijs werd vastgesteldop f 1400,= per persoon.
Tijdens het winterfeest in 1978 konden we de leden mededelen dat de reis naar SPANJE volgeboekt was. Half 1979 stonden er mensen op een reservelijst ! Wat kan je toch een hoop voor elkaar krijgen als je een beetje lef hebt! Uiteindelijk kwam vast te staan dat we met een DC9 met de naam "de City of Lissabon"van de KLM met 103 personen van 6 mei tot 20 mei 1980 het nieuwe avontuur zouden beginnen. We hadden best wel weer de nodige problemen op te lossen.... We mochten op onze vlucht 10 rolstoelen meenemen! Maar we hadden er 35..... Na veel gepraat en onderhandelen kregen we het weer voor elkaar dat er met onze vlucht 15 rolstoelen mee konden en de anderen 20 rolstoelen, verdeeld over twee eerdere vluchten naar Barcelona meegenomen zouden worden. (hallo mevrouw zou u ff op willu staan, uw rolstoel moet naar Barcelona ut duurt maar 2 weken!!) Ja die mensen konden hun rolstoel natuurlijk niet missen, maar er moesten er wel 20 eerder naar Barcelona!! dan maar ergens anders tijdelijk 20 rolstoelen versieren!! Voor de goede orde.. "Sin Nombre" is eigendom van de bond zonder naam
Een ander bestuurlid had de leiding omdat ik, weer wegens werkzaamheden niet mee kon gaan. Nog even hadden wij het bange vermoeden dat de f. 1400,= niet voldoende zouden zijn. We hadden dat jaar net te maken met 'brandstoftoeslagen' i.v.m. ruzie met het midden oosten. Maar gelukkig kwamen wij er net mee uit. Eigenlijk vond ik het 'niet meegaan' niet zo erg want de stafleden die meegingen (30 stuks) moesten zoveel mogelijk 'medisch' maar in ieder geval verzorgend werken, immers; de deelnemende leden moesten per drie leden de kostprijs van een staflid betalen, dat zat verdisconteerd in de deelnemersprijs. Dus alleen maar stafleden meenemen die volledig inzetbaar waren en dat onderdeel van mijn vrijwilligerswerk is nooit mijn hobby geworden. Laat mij het maar organiseren en voorbereiden,, dat ligt me beter!.
Dinsdag 20 mei 1980 kwan de hele club weer op Schiphol aan. De staf zag er een beetje!! versleten uit.Ja ze liepen 1 op 3.. dan kan je niet stil blijven staan!! maar in ieder geval we konden weer zeggen "klus geklaard'. O ja, dit mag ik u niet onthouden; Pater Ton Lafeber, onze geestelijk adviseur en een fantastiech mens, schreef in ons blad: "ik heb gelezen dat de spreuk van de bond zonder naam veranderd is. De spreuk luidde: 'verbeter de wereld, begin bij je zelf!. Maar je kunt ook zeggen: verbeter de wereld en begin met de ander'. Want als je anderen verandert, verander je zelf ook mee!!' Het lijkt krom maar het kan wel !
Georganiseerd in 1979 *** 22 april, Jaarvergadering in scholengemeenschap "Wilgenplaslaan" *** 19 t/m 26 mei, vakantieweek in Schaepkes van St. Feyt in Limburg. *** 20 augustus, dagtocht met drie touringcars en veel auto's naar Volendam. *** 15 t/m 22 september, vakantie "Staalberg" te Oisterwijk. *** 8 december, winterfest in de kantine van het Feyenoordstadion.
Even vertellen; In de Schaepkens van St Feyt zat 'savonds een huisorkest te spelen. De man met de contrabas zat stoicijns voor zich uit te staren, zo met een gezicht van; "Mot ik nu al weer? Voor in de zaal stond een pilaar. Ik ben achter die pilaar gaan staan en deed de man met de contrabas precies na, en in de maat natuurlijk. De pilaar gebruikte ik als mijn contrabas. Het orkest speelde: "Roodborstje tikt tegen het vesnstertje aan". De hele boel lag in een deuk.. en maar lachen... De man bleef gewoon zijn afwezige stoicijnse blik houden. Net of hij er niet bij hoorde. Jaren na die tijd, en nu nog, kunnen ze dat liedje niet horen of ze kijken naar mij. Ik maak dan maar weer mijn speelbewegingen met een denkbelldige contrabas en het is weer lachen geblazen.
-b. Ondanks dat wij elk jaar, twee maal onze leden een vakantie aanboden. Is er binnen ons ledenestaand grote behoefte aan vakanties. Op zich niet zo verwonderlijk. De meeste van onze leden kunnen niet met een 'gewone' reis voor valide mensen mee. Onze vakaties staan altijd onder volledige medische begeleiding en worden gehouden op altijd aangepaste lokaties. Daarom kan ieder lid, met welke handicap dan ook, bij ons inschrijven. Wij nemen ieder lid mee,,, dat is voor ons een ere-zaak In 1976 organiseerde ik de eerste Rijnreis. Samen met dokter B. Onze medisch adviseur., die tevens zo goed als altijd mee ging op vakantie! Gingen wij naar Rotterdam waar in de Binnenhaven een Rijnreisboot voor onderhoud afgemeerd lag. Het was de Dynphina 2, en de kapitein/eigenaar was Dhr. Rensen. Nu wil het toeval dat er net in die tijd voor de wal in Keulen een Rijnreisboot door een foutje gezonken was. Gelukkig geen ongelukken maar het was voor ons wel extra spannend in de besluitvorming.. De enige aanpassingen waren twee plateauliiften, een naar het onderdek en een naar het bovendek. Voor de rest was er niet zoveel ruimte, zeker niet als je bedenkt dat er in onze groep altijd wel zo'n 30 a 35 gasten in hun rolstoel woonde!! Na rijp beraad besloot het bestuur toch om het voor de eerste keer te gaan organiseren!
De leden konden weer gaan sparen en van de rente die dat geld opbracht konden wij altijd twee gratis reizen verloten. De Dynphina lag afgemeerd aan de Rijnkade in Arnhem. Met twee touringcars van de firma "State-express" (een kennis van mij ) Moesten de gasten van de opstapplaatsen in Rotterdam naar Arnhem vervoerd worden. We hadden één ligpatient. An Feber. Deze werd op de gebruikelijke wijze vervoerd met de volkswagenbestelbus van onze supermarkt; Groentenkisten er in en daarop eem brancard met An Feber. Er waren aanmeldingen genoeg. Inclusief staf konden er 70 personen mee. de route was:
*** eerste dag; inschepen in Arnhem en varen naar Dusseldorf *** tweede dag; langs het zevengebergte naar Andernacht *** derde dag; langs de Lorelei en de Duitse Eck (bij Koblens) naar Rudesheim *** vierde dag; vnauit Rudesheim een bustocht door het mooie Rijnland ***vijfde dag; via Koningswinter naar Keulen (afmeren tegenover de Dom) *** zesde dag; naar Wezel (afscheidsavond met een bandje) *** zevende dag; nog een kort stukje naar Arnhem.
Op de heen-vaartocht vaar je stroomopwaarts, dit gaat vanwege de sterke stroom op de Rijn niet zo snel. Dat komt mooi uit want de gasten zien dit alles voor het eerst van hun leven. Onderweg wordt er via een microfoon uitleg gegeven wat er aan beide kanten van de Rijn te zien is.
De terugtocht gaat dan vamzelfsprekend veel sneller (met de stroom mee!) Het is op de Rijn een drukte van jewelste. Het is de drukste vaarroute van heel Europa. Dus altijd iets bijzonders te zien. Ook is het gebruikelijk dat onderweg Neptunes aan boord komt. Dit betekent voor een hoop[ stafleden.... 'ellende'... Je wordt dan op een ludieke wijze gedoopt.
Toen we in Rudesheim afgemeerd lagen moest ik bij een mevrouw komen die aan bakboordzijde (links) de hele heenreis voor het raam had gezeten. Zij vroeg mij: "mijnheer, ik geniet zo van het uitzicht, maar deze kant van de Rijn heb ik nu wel gezien! ! ! Wilt u voor mij regelen dat ik tijdens de terugreis aan de andere kant (stuurboord rechts) kan zitten? Ik lachtte wat schaapachtig en probeerde haar uit te leggen dat zij dan gewoon kon blijven zitten omdat de boot omdraaide, en zij meedraaide, dus kon ze de andere kant zien! "Mijnheer, u moet mij niet in de maling nemen"", zei ze boos! Met een lucifersdoosje met een kruisje er op dat haar persoontje voorstelde heb ik haar tot vier keer toe, op de tafel, gedemonstreerd dat het klopte! "kijk mevrouw, hier dat kruisje dat ben u... sjoek sjoeke sjoek.. we liggen in Rudesheim.... nu draaien we om, kijk daar gaat-ie, sjoeke sjoeke sjoek... en u draait mee naar de andere kant, fijn He !! Toevallig liep er net een staflid voorbij, verontwaardig zij die mevrouw dat ik haar in de maling zat te nemen. en dat zij tijdens de terugtocht aan de andere kant van de boot wilde zitten. Oh zei het staflid, dat heb ik zo voor elkaar hoor komt u maar mee!! Het goeie mens heeft de hele terugreis niet meer met me gesproken en zat triomfantelijk naar buiten en naar mij te kijken .....
DE STAF STAAKT..... We lagen in keulen afgemeerd aan de Rijnkade. Het toeval wilde dat het die dag net de "dag van de verpleging" was. Na het ontbijt en het in orde maken van de hutten kwam er een dlegatie van de staf bij me en vertelde dat het vandaag "de dag van de verpleging"was. "prachtig"zei ik "we zullen de gasten dadelijk uitnodigen om te apaudiseren!"Nee dat was niet de bedoeling; "wij willen een dag vrij!"ën dat geldt voor de hele staf die hier aan boord is. of je het goed vindt of niet, we gaan van boord af,,. je bekijkt het voor vandaag maar met je bootje!"
Ik had alle begrip voor hun wens maar ik vertelde de afvaardiging dat wij zo dadelijk weer gingen varen naar de volgende aanlegplaats. Dus die vrije dag gaat helaas voor jullie niet door!. "{ Daar hebben wij geen boodschap aan" was het antwoord. De andere stafleden staan al klaar en we gaan van boord af. en de stad in... dag Theo.....
Je geloofd het niet maar alles ging van boord en de staf stond op de Rijnkade naar ons te zwaaien! Kapitein Rensen, die intussen kennelijk was ingeseind, kwam naar mij toe en stelde voor dat hij de trossen los zou gooien om te zien hoe ze zouden reageren. "we varen een stukje de Rijn op, we zullen wel zien. Met veel bombarie de trossen los gegooid en ik zei tegen de staf, "dan varen wij wel zonder jullie doei !" Zo gezegd zo gedaan, de motor werd gestart en de boot verliet langzaam de kade. De gasten aan boord, en in eerste instantie ik ook niet, hadden nog niet in de gaten dat het allemaal een geintje was om de aandacht te vestigen op de dag van de verpleging.
Toen de boot een meter of vijftig van de kant af was stond de staf met zakdoeken voor hun ogen te schreeuwen en te huilen... "Kom terug, we willen weer mee!". schreeuwde ze. Wij weer langzaam naar de kade terug en de staf mocht weer aan boord. In de zaal voor het front van alle mensen heb ik ze laten beloven dat ze dit nooit meer zouden doen en als ze hard werkten mochten ze weer aan boord blijven. Daarna kregen zie natuurlijk van alle opvarenden een daverend aplaus dat ze dubbel en dwars verdiend hadden.... Het was een geslaagde grap!!
1981 In dat jaar wilden wij weer een Rijnreis organiseren. Toen wij deze reis lanceerden liep het gelijk storm! In no time 100 inschrijveingen. De deelnemersprijs werd vastgesteld op f. 645,= per persoon.
Na het eerste contact met rederij Rensen bleek dat wij met een grotere boot moesten gaan varen. de Dynpfina 3 (uit de notulen) Na een grondige inspectie blijkt de Dynpfina 3 totaal ongeschikt voor onze rolstoelers te zijn. Maar de GON zou de GON niet zijn als we er niets op zouden vinden. Besloten werd om 2 keer met de Dinpfina 2 te gaan varen; de eerste week van 25 april t/m 1 mei 1981 en de tweede tocht van 2 mei t/m 8 mei 1981. Per tocht konden er 45 gasten mee. f. 100,= inschrijfgeld storten op het speciale banknummer in Moordrecht. Het formulier insturen aan Dhr. Theo Peters en invulleen week 1 of week 2.
Deze opzet gaf natuurlijk een geweldig probleem. We moesten nu 2 maal een staf op de been zien te krijgen. De stafleden die geen baan hadden zeiden spontaan dat zij wel 2 maal mee wilden gaan, dat betekende Zaterdag aan boord tot vrijdag, je kon aan boord blijven slapen, en dan de volgende dag de nieuwe ploeg gasten op de boot en weer gaan varen. De route was uiteraard voor beide tochten hetzelfde. Het lukte om voor elke tocht een complete staf bij elkaar te krijgen. Dat ze na twee weken afgebrand waren, >versletem<, en >total loss< naar huis gingen zul je begrijpen, Hulde en aplaus voor deze stafleden.
De dagtocht ging naar "Gouden handen"in 'sHeerenberg in Montferland. De deelnemersprijs werd door een iemand gesponsord i.v.m. het 35-jarig bestaan van de GON met f. 20,= per deelnemend lid. De deelnemersprijs kwam toen uit op f. 30,= per persoon, inclusief koffie, een lunch en een uitgebreid diner. Hoe bestaat het he?
Tijdens de vakantie in de Staalberg te Oisterwijk wordt de zondagse Eucharistieviering door de KRO rechtstreeks op de radio uitgezonden.
Mervouw Lenie Neger en Pater Wagenaar worden wegens hun grote verdiensten, op voorspraak van onze voorzitter Theo bevorderd tot 'ere'-leden van onze GON.
Ons periodiek dat door Lenie Neger wordt verzorgd gaat zijn 23ste jaargang in.
Dit wordt het eerste jaar dat wij, gelet op de vele aanmeldingen voor de vakanties besluiten om voortaan in het voorjaar en in het najaar een vakantie voor de leden te organiseren. Dit jaar; Voorjaar "Schaepkens van ASt. Feyt en najaar de Staalbergvakantie. Alle leden die met de voorjaarsvakantie niet aan bod komen staan automatisch geboekt voor de najaarsvakantie.
1983 30 april tot 7 mei een vakantieweek in "De Blijde Wereld"te Lunteren Najaar de Staalbergvakantie.
1985 Dit wordt het eerste jaar dat wij als tweede vakantieweek kiezen voor een klooster in Deurne. Het is pas verbouwd en geschikt gemaakt voor de ontvangst van gehandicapten. Er is ook een lift in gemaakt en er zijn 32 éénpersoons- en viér tweepersoonskamertjes, zodat er in het totaal 40 gasten met een vakantie meekunnen.
De deelnemersprijs zakt naar f 490,= per persoon. Dhr. J.R. is onze vaste activiteitencoordinator en heeft nog steeds de leiding over de vakanties. Ik kan helaas niet mee want ik werk nu als vakdocent detailhandel in het onderwijs en ben aan vaste vakanties gebonden.
In vijf afleveringen van ons eigen periodiek heb ik een verhaal geschreven over het ontstaan van Delfshaven, een boeiende geschiedenis omdat dit de geboorteplaats van Piet Hein is. Niet vreemd voor mij want ik ben in de Havenstraat, ook in Delfshaven te Rotterdam geboren.
Op Zaterdag 22 juni 1985 zijn we met een grote groep rolstoelers Delfshaven gaan bekijken. Het is het oudste stukje Rotterdam en staat in zijn geheel onder monumentenzorg van de gemeente Rotterdam. Het museum; "De dubbelde Palmboom" (jawel met een d er in!) en het geboortehuisje van Piet Hein en natuurlijk het standbeeld van hem werden bezocht. Het was een zeer geslaagde dag en ik kon mijn (opgehaalde!) kennis van Delfshaven weer eens aan een dankbaar publiek kwijt.
1986 In dit jaar alweer een nieuwe vakantielokatie gevonden. Nu in Vierhouten op de Veluwe van 22 mei tot 29 mei. De vakantie in Deurne voor het najaar wordt vastgelegd van 29 augustus tot 5 septem-ber en.... bestaan dit jaar 40 jaar.
Vierhouten "De 4 foreesten We maakten voor het eerst gebruik van een aangepaste touringcar. Met een lift voor de rolstoelen en deze konden aan de vloer van de touringcar met ankers vastgezet worden. Gehuurd bij "De Boezem" in Capelle aan de IJssel. Het was een goede lokatie maar de leiding ?????? Wij hadden zo als gebruikelijk voor de hele lokatie gekozen, dus alles gehuurd! Nu was er voor het hotel een groot terras waa 's morgens de zon scheen en 's middags scheen de zon aan de achterkant waar ook een terras was!
De eerste dag werd ons verteld dat wij geen plaats mochten nemen op het voor-terras omdat >al die rolstoelen< geen gezicht waren voor de passanten... Hij was bang dat deze mensen dan niet stopten om bij hem op het terras iets te gebruiken. We hebben deze 'sneer' gelijk uitgebuit en gezegd dat wij voor ruil van onze medewerking, 's middgas op het achterterras "GRATIS" de koffie en de thee opgediend wilden hebben (deze consumpties zaten niet in het contract!). "U verdiend het op het voorterras wel weer terug !! Zo dat was 1-1.
wat de oorzaak van het teruglopen van de sfeer in de staf was kon ik op dat moment nog niet acherhalen maar er broeide iets!!
In die week heb ik samen met Zuster Westerlaak (non) een nachtdienst gedraaid. Als iemand belde voor hulp ging ik met haar mee.. "zuster ik kan niet slapen, heeft u een 'mogadonnetje' (inslaappilletje)voor me. Zij lostte dit alsvolgt op : "Ach mevrouwtje is dit nu wel zo goed voor u, laten we samen eerst maar eens een weesgegroetje bidden!!" Na drie weesgegroetjes sliep de mevrouw!! Je zou willen dat je ook zo'n rotsvast vertrouwen in je geloof kon hebben.. Ze gaf die week nog meer staaltjes van haar rotsvast vertrouwen in haar geloof. Wat respecteerde ik haar.... ongelooflijk!! De laatste dag, ik liep met koffers door de gang te sjouwen en daar zag ik de eigenaar, juist ja die mafkees", op zijn knieen door de gang kruipen. "Bent u iets kwijt?"vroeg ik hem. "nee" snauwde hij "ik kijk of jullie met die rolstoelen de deurposten niet beschadigd hebben, zo ja, dan breng ik dat in rekening". Mijn antwoord was; "Als je bang bent om failliet te gaan, kan je beter eerst een weesgegroetje bidden... !" Ja, ik leer snel!! Nog iets, in de kamers hing een bordje met de volgende tekst: ROKEN IN BED Wilt U, alvorens uitvoering te geven aan uw voornemen om in bed te roken aan de administratie opgeven hoe gehandeld dient te worden met uw stoffelijk overschot. Wilt u voorts uw vaste kamergenoten waarschuwen, opdat deze de nodige maatregelen kunnen treffen. Voor het onwaarschijnlijke geval, datu het er levend van af zult brengen verdiend het aanbeveling reeds nu de nood- en brandknoppen te verkennen. WEL TE RUSTEN.
We zijn daar natuurlijk nooit meer naar toe gegaan, wat een oen......... Noot: de echte drempels voor de gehandicapten mensen liggen meestal in.. het hart van hun mede-mensen ! We ontvangen ter gelegenheid van ons 40-jarig bestaan, van de Stichting Nationaal Revalidatriefonds (NRF) een susidie van f. 4.900,=. Hartelijk dank directeur Jan Hofsté! (ik kende hem goed en kwam hem nog wel eens tegen.
Dit feest gaan we vieren in "DE BLINKERT" in Capelle aan de IJssel. Veel leden hebben zich opgegeven voor dit feest. We begonnen met een Eucharistieviering, voorgeggan door onze vriend en geestelijk adviseur pater Ton Lafeber.
De zaal liep overvol met 200 leden en veel genodigden. o.a. een afvaardiging van het landelijk hoofdbestuur van de GON (Gehandicapten Organisatie Nederland), waar de verhoudingen nu niet bepaald goed aan gegeven kon worden. We hadden gezorgd voor een zeer uitgebreide lunch, die door de aanwezigen zeer op prijs werd gesteld. Ik huldide hier onze Dina Bosman, de oprichtster vfan onze organisatie in 1946. Uit handen van de landelijk voorzitter krreg zij de "Gouden GON-speld" opgespeld. Ook bestuursleden van onze zusterorganisatie De ANIB (Algemene Nederlandse Invaliden Bond) waren hierbij aanwezig. De middag was in handen gegeven van intussen onze vriend Han Peekel die met enige artiesten, waaronder de "Limburgse Zusjes" de middag in een feestelijke stemming bracht. Vanwege de subsidie van het NRF (Nationaal Revalidatie Fonds). Kon deze dag geheel gratis aan onze leden aangeboden worden. Het kostte ons veel hoofdbrekens in de voorbereiding over "waar"en "wat"we zouden doen en natuurlijk het kostenplaatje!! Tot grote voldoening van het hele bestuur verliep alles voortreffelijk. Ik kijk er met trots en met een voldaan gevoel op terug.
Dit feest gaan we vieren in "DE BLINKERT" in Capelle aan de IJssel. Veel leden hebben zich opgegeven voor dit feest. We begonnen met een Eucharistieviering, voorgeggan door onze vriend en geestelijk adviseur pater Ton Lafeber.
De zaal liep overvol met 200 leden en veel genodigden. o.a. een afvaardiging van het landelijk hoofdbestuur van de GON (Gehandicapten Organisatie Nederland), waar de verhoudingen nu niet bepaald goed aan gegeven kon worden. We hadden gezorgd voor een zeer uitgebreide lunch, die door de aanwezigen zeer op prijs werd gesteld. Ik huldide hier onze Dina Bosman, de oprichtster vfan onze organisatie in 1946. Uit handen van de landelijk voorzitter krreg zij de "Gouden GON-speld" opgespeld. Ook bestuursleden van onze zusterorganisatie De ANIB (Algemene Nederlandse Invaliden Bond) waren hierbij aanwezig. De middag was in handen gegeven van intussen onze vriend Han Peekel die met enige artiesten, waaronder de "Limburgse Zusjes" de middag in een feestelijke stemming bracht. Vanwege de subsidie van het NRF (Nationaal Revalidatie Fonds). Kon deze dag geheel gratis aan onze leden aangeboden worden. Het kostte ons veel hoofdbrekens in de voorbereiding over "waar"en "wat"we zouden doen en natuurlijk het kostenplaatje!! Tot grote voldoening van het hele bestuur verliep alles voortreffelijk. Ik kijk er met trots en met een voldaan gevoel op terug.
Er was een staflid die aan het werk gehouden moest worden. Ik bedoel daar mee: hij ziet het werk niet uit zich zelf maar voert wel alle opdrachten uit. Dan moet hij die opdrachten natuurlijk wel krijgen! De overige stafleden merken direct als er iemand "er de kantjes afloopt" maar hebben geen inzicht in oorzaak en gevolg. - hallo vakantieleider alért blijven- . Het liep mis met een, op zich onschuldig voorvalletje, maar wel met grote gevolgen! De persoon in kwestie 'bukte' zich en scheurde uit zijn broek.. Twee anderen maakten daar een opmerking over in de geest van "hij voert haast niets uit en nu scheurt hij nog uit z'n broek ook!! " Deze opmerking viel niet in goede aarde en de poppetjes waren aan het dansen. en de sfeer in de staf was verziekt!
OVERPEINZING Met vrijwilligers werken is extra moeilijk omdat er in principe geen gezagsverhouding bestaat; althans niet zoals in het bedrijfsleven. Een andere slogan van mij was: "een leider is niet de meester van de groep maar de dienaar!" Juist bij vrijwilligers ,moet je dit haarfijn aanvoelen immers; het zijn Gouden mensen met het hart op de goede plaats. Mijn eerdere slogan was: "voor jezelf en voor de ander een fijn gevoel" Dit geldt niet alleen voor de mensen waarvoor je werkt maar ook voor de mensen waarmee je werkt. Dit betekent dikwijls; wrijven of masseren, in de goede zin van het woord. Maar je moet er tevens voor zorgen dat de organisatie door informele tendenzen niet in gevaar komt. Consequent handelen is hier geboden, en door je eigen voorbeeld het respect van de groep verdienen en of daarmee afdwingen.
De bewuste persoon zag de bui al hangen en zei na de vakantie dat hij niet meer beschibaar was."ik stel mijn plaats beschikbaar voor een jonger staflid!" was zijn commentaar. Bij de volgende vakantie was hij dus niet beschikbaar en ik berustte hierin! Twee weken later kwam hij, samen met zijn vrouw, ziedend van woede naar een bestuursvergadering,. Zij voerde het woord en ik werd uitgemaakt voor alles wat mooi en lelijk was. In principe had ik hier niets mee te maken want ik was de vakantieleider niet, maar wel de voorzitter van het hele spul! Dit voorval kostte de organisatie 4 stafleden want er zijn altijd anderen die supporters van het slachtoffer zijn, en met hem meevoelen!. Ik kies in zo'n geval altijd voor het collectief, in mijn ogen het enige standpunt, dat een voorzitter, die verantwoordelijk is voor de contnuiteit van de organisatie in kan nemen. Het zij zo, "samen maken wij de GON-Rotterdam sterk", dan maar zonder die vier. De goede vriendschappelijk sfeer waarin wij zowel in het bestuur als met de stafleden gewerkt hadden liep een gevoelige deuk op, dat op zich ook weer gevolgen zou hebben. Maar goed dat je alles van te voren niet weet, of juist niet goed.., want ik heb achteraf gezien, verzuimt nog meer drastische maatregelen te nemen (ik bedoel hier de vakantieleider!) daar was ik kennelijk nog niet aan toe.
22 NOVEMBER 1988 Op die datum hielden wij in Rotterdam ons winterfeest. Twee leden uit het landelijke hoofdbestuur wilden op die dag met mij praten over de spanningen tussen Rotterdam en het hoofdbestuur. Tevens over hun visie op de toekomst van de landelijke GON.
Tijdens dat gesprek vertelde zij mij, dat er binnen het hoofdbestuur een plan was gerezen om via een DES-rapport (Doeleinden en Structuur) door de landelijke GON een nieuwe wel ingeslagen moest worden. Men werd van alle kanten tegengewerkt en er zat weinig beweging in het geheel. Uiteindelijk trokken de twee zich terug en werd de uitvoering van het DES-rapport in handen gegeven van 3 externe adviseurs!! Er moest onderzocht worden welke afdelingen er voorstander waren van een eigen rechtspersoonlijkheid. Ook dat kwam uit mijn kokertje want als de landelijke GON door wan-beleid failliet zou gaan, zouden alle aangesloten afdelingen mee failliet gaan! Bezittingen en saldi waren juridisch het eigendom van de landelijke GON. In Rotterdam was ik al druk bezig om een eigen rechtspersoonlijkheid te bewerkstelligen, ik kon dan mooi als voorbeeld voor de rest dienen en hen adviseren! We bleven wel lid, (nu als vereniging!) van de landelijke GON. Toen ik daar voor het eerste weer in een vergadering binnenkwam zei de directeur; "Theo, we zijn blij dat je weer terug bent, hartelijk welkom!" Ik antwoorde met een vriendelijk gezicht "dank je wel, daar kom je nog wel achter, ik ben nog steeds dezelfde!" Ik heb een jaar lang alle landelijke afdelingen bewerkt en geadviseerd om te zorgen voor een eigen rechtspersoonlijkheid. Voortdurende tegenwerking van het voltallige hoofdbestuur maar.... OP 12 NOVEMBER 1989 STAPTE HET HELE HOOFDBESTUUR VAN DE LANDELIJKE GON OP. maar namen nog geen ontslag, oh nee! Op 30 juni 1990 werd ik door twee afdelingen uitgenodigd om te komen praten. Daar groeide het idee om via een "buitengewone" ledenvergadering het HB te dwingen om af te treden. Hier moest een plan voor komen dat door minimaal 10 afdelingen ondersteunt werd. Er kon er maar één aan deze klus gaan werken... juist ja.. deze jongen moest het maar gaan doen! De buitengewone ledenvergadering kwam er. Het hele land was daar vertegenwoordigd en met algemene stemmen werd het hoofdbestuur ontslagen uit hun functies. Met advocaten en al probeerde zij het tij nog te keren maar de vernieuwing was ingezet en niet meer te stuiten. .
16 november 1991 In al mijn zenuwen nam ik bij Eindhoven de verkeerde afslag en was even het spoor bijster.Ik kwam daar in Eindhoven te laat in de belangrijkste vergadering van de landelijke GON, sinds het bestaan er van. Ik liet me bijpraten door een afdelingsvoorzitter. Het HB had kennelijk, om indruk te maken, een beroepsbestuurder van een bureau ingehuurd om ons alsnog terug te fluiten. Dat ging mooi niet door.. Ik ben daar zo furieus te keer gegaan dat na drie kwartier de vergadering geschorst werd. In die pauze had ik de gelegenheid om de verbouwereerde voorzitter in te seinen hoe het nu werkelijk in elkaar zat. Hij beloofde dat hij zich voor 100 % objectief zou inzetten. Nadat de vergadering wederom geopend was, eistte ik het aftreden van het voltallige bestuur "men moest nu achter die tafel vandaan op z'n Rotterdams -- opsodemieteren- en wegwezen. Iemand haalde mij achter de microfoon vandaan. Hij vreesde dat ik ter plekke een hartaanval zou krijgen. Op mijn voorstel schorste wij nu de vergadering en ik verzocht de aanwezige afdelingen mij te volgen naar de kroeg aan de overkant van de straat. Van de 30 afdelingen gingen er 21 met mij mee. Tussen de kroeg en de vergaderzaal 'pendelde' een onderhandelaar op en neer. Alle voorstellen werden door de kroegafdelingen afgewezen. Wij dreigden de totale GON te zullen ontbinden als er niet naar ons geluisterd wilde worden. Uiteindelijk wonnen wij en ik kreeg van het hele land de felicitaties. Toen wij terug in de zaal kwamen was de tafel leeg!!!! en de directeur op 'non'-actief gezet. Wat nu was de vraag?.... Ja, Theo achter de tafel, dat kon niet anders. Wij hebben toen een nieuw ad interum-hoofdbestuur gekozen en ik gaf gelijk te kennen, er niets voor te voelen om definitief de voorzittershamer te nemen. Bovendien moest iedereen door de vergadering gekozen worden. Statutair gezien konden wij ons niet veroorloven fouten te maken. Een grote vriend van mij, (een vroeger hoofdbestuurslid!) stond op en zei; Theo. ik geloof dat ik je een handje komt helpen! Mijn God wat was ik blij met dit aanbod. Hij vervolgde; "op één voorwaarde, jij blijft in dat bestuur, want jij kan schieten en op de barricaden staan.. Ik kom er bij om uit te leggen waarom er geschoten wordt!! Hij was een goeie diplomaat (ik dus niet!) en hij had nog een veel groter plan in zijn achterhoofd! Via een sollicitatieprocedure kregen wij een kei van een directeur. Het was een genot om met deze twee kanjers samen te werken. 1992. De tweede taak die ik kreeg was; "het realiseren van een landelijkdekkend netwerk van sociaal consulenten in een eigen opleiding voor belangenbehartiging van en voor gehandicapten" Daarvoor moest ik in een werk- en stuurgroep, waarin de Gehandicaptenraad (grootste koepel in Nederland van gehandicaptenorganisaties) en de Algemene Nederlandse Invaliden bond (ANIB) en de GON zitting nemen, Mijn vriend ging met mij mee (ik schiet jij legt uit waarom!) De derde taak was het realiseren van een landelijk periodiek dat diende als voorlichting en contactorgaan voor alle participanten. De vierde functie: voorzitter van de stichting "studie en training" om cursussen te organiseren die gehandicapten moesten opleiden tot sociaal cosulent in belangenbehartiging van en voor gehandicapten in heel Nederland. En als laatst; 'vice' voorzitter van de raad van bijstand en advies voor verenigingen die zich bij ons wilden/moesten aansluiten. Ik kreeg f 23.000,= mee om bet contactblad te realiseren. Samen met de Gehandicaptenraad en de ANIB konden wij op 1 januari 1993 het eerst blad bij onze doelgroep op de mat laten vallen. Het moest 10 keer per jaar en in een oplage van 24.000 stuks per keer verschijnen. In 1991 werd de stichting "studie en training'opgericht en het toeval wilde dat de centrale overheid een groot deel van het gehandicaptenbeleid gedecentraliseerd naar gemeentelijk niveau onder de "WET VOORZIENINGEN GEHANDICAPTEN (wvg) introduceerden. De opleiding moest dus op gemeentelijk niveau gericht zijn. Mijn vrouw ging ook deze cursus doen en heden ten dagen is zij nog steeds als Sociaal Consulent (en met succes!) actief. Van kerkelijke noden kregen wij f 125.000,= subsidie (mijn maatje was op stap geweest!), om alle sociaal consulenten van een computer te voorzien en onder te brengen in een sociaal netwerk! BINGO!! Bij een ander haalde hij f. 45.000,= weg dat wij over drie jaar moesten verdelen en diende om de studiekosten van de consulenten te financieren.
Het was de uitdrukkelijke wens van de landelijke GON om te gaan samenwerken met de ANIB (een zusterorganisatie). Daarvoor werd, mede op initiatief van de Gehandicaptenraad een werkgroep en een stuurgroep geformeerd. Samen met mijn maatje (voor privicy noem ik hem maar zo!) zouden wij in de struurgroep gaan zitten. De werkgroep bestond uit betaalde krachten van de GR, bestuurders van de ANIB en de GON. Als men gaat ptaten over samenwerking, het woord 'fusie' wilde wij nog niet gebruiken! moet men voorzichtig beginnen. Er zaten voldoende verschillen in de ANIB en de GON waar de samenwerking, net als in de zestiger jaren. op stuk kon lopen. Allereerst de onderwerpen die beiden partners reeds uitvoerden; opleiding adviseurs, en opleiding van sociaal consulenten. Dat gaf al gelijk wrijving om de titel consulent van de GON, deze riekte naar meer niveau dan de 'adviseur' van de ANIB. We vonden elkaar in het nieuwe begrip "Sociale dienstverleners!" Zo kregen we nog te maken met het begrip "juridisch adviseurs', en een landelijkdekkend netwerk belangenbehartiging. De samenwerking voor een landeliojk blad hadden we al gerealiseerd. Van het ministerie van VWS (Volksgezonheid, Welzijn en Sport) moesten wij wel fuseren want anders werd de subsidiekraan dichtgedraaid. (waar het geld zit, zit de macht!!!). Nog een gigantisch verschil. zat in de hoogte van de contributie. Bovendien waren de GON-afdelingen autonoom en de ANIB-afdelingen niet. Het heeft drie jaar geduurd voor wij het allemaal met elkaar eens waren. Er werden compromie's bereikt, De ANIB en de GON zouden samenvloeien in een nieuwe organisatie de ANGO. (Algemene Nederlandse Gehandicapten Organisatie). Er werd een nieuw bestuur geformeerd en de besturen van beide organisaties konden met "opgeheven' hoofd vertrekken. (Dit is een korte weergave van een lijdensweg voor alle betrokkenen) Alle afdelingen en verenigingen gingen mee de fusie in behalve...... mijn eigen vereniging "de GON-Rotterdam". Die waren bang dat hun meer dan 50 jaar bestaande vakantie project gevaar zou lopen te verdwijnen. En ik kon daar eigenlijk best mee leven!
De centrale overheid heeft vanaf 1993 diverse collectief georganiseerde sociale wetten gedecentraliseerd naar gemeentelijk niveau. Ook andere nutsinstellingen werden geprivatiseerd. Hiermee kwam de uitvoering en de verantwoording bij totaal andere intstanties te liggen. In mijn optie is het dus erg belangrijk voor de consulenten in de sociale dienstbaarheid, om zich te bekwamen in beleid (als je wilt 'wan'-beleid) op en van plaatselijk niveau. De Gehandicaptenraad is een landelijk opererend orgaan. Die zorgt en bewaakt uitsluitend de uitvoering van de collectieve wetten. Alle aandacht van de huidige vrijwilligers in de belangenbehartiging krijgen nu dus te maken met wethouders in de welzijn-sector, terwijl deze geen verstand hebben van gehandicapten. Ik hoorde bij de gemeente zelfs : "als je niet in een rolstoel zit ben je ook niet gehandicapt !!", die moeten dus nog heel wat leren over de achterstelling, waar elke gehandicapte nog steeds mee te maken heeft. Het is nu 2005. De wet voorzieningen gehandicapten (WVG) bestaat nu dus 12 jaar. In tegenstelling van wat velen van deze maatregel verwachtte, is de conclusie dat het een doodgewone ordinaire bezuinigingsmaatregel is geweest. De gemeentes hebben onvoldoende geld om de WVG uit te voeren. en de gehandicapten zien door de ambtelijke willekeurigheden door de bomen het bos niet meer. Wat bij de ene gemeente normaal is, is bij de andere totaal onmogelijk. Wel moet gezegd worden dat er nog nooit zoveel scooters op accu, wel of niet aangepast op straat hebben gereden. Maar als men zo'n scooter heeft, krijg je heel erg moeilijk nog ondersteuning voor aangepast 'buiten-regionaal' vervoer. Een aangepast busje kost 7.50 per kilometer dus is een scooter die men alleen plaatselijk kan benutten veel goedkoper. gehandicapten..... wel bekeken.....maar niet gezien gaat nog steeds op .
6 mei/20 mei vacantie in Sin Nombre in Spanje 103 personen.
15 juni jaarvergadering; in Simion en Anna op het Zuidplein te Rotterdam
6 sept/13 september; Vakantie Staalberg met 102 personen
9 november 1980; reunie voor de Spanje- en de Staalberg vakantiegasten
13 december: gratis winterfeest in het Feyenoordstadion
het gaat goed met de GON-Rotterdam elke vakantie is volgeboekt en is een succes !!!!
Hier wordt de aangepaste touringcar ingeladen. Lijkt een eenvoudig karwei maar is het zeker niet. Mijn ervaring heeft mij geleerd dat je nooit risico's mag lopen. Zo moeten alle rolstoelen met speciale beugels aan de vloer van de touringcar verankerd worden en moet de persoon die in de rolstoel zit met een veiligheidsriem vastgezet worden.. Het is ons gebeurd dat bij een noodstop de rolstoel keurig op zijn plaats bleef staan, maar dat de persoon die er in zat door de touringcar naar voren vloog. n e e m m e t d e z e m e n s e n n o o i t r i s i c o 's
In het verslag van Deurne kom ik het volgende tegen..... *** Er komen enige zusters van het klooster zich aan de vakantiegroep voorstellen dit zijn : Zuster Corpulentia, Zuster Incompetentia, Zuster Inacculata,en zuster Dementia. Twee gasten uit de groep willen ook het klooster in, ja dat krijg je als je in een missiehuis komt! Het zijn mevrouw de Vries en Jopie Lourens. Zij krijgen respectievelijk de namen: Zuster Antiquara en Zuster Menopauze. Wat een zootje.. begint het nu hier ook al? Je kan met die Rotterdammers nergens naar toe gaan of het loopt uit de hand. En dat voor een Katholieke gehandicaptenorganisatie !!
G E H A N D I C A P T E N
W E L
B E K E K E N
N I E T
G E Z I E N
VRIJWILLIGERSWERK LUKT NIET ALTIJD....
Ervaringen met Dhr. A. De heer A. was een alleenstaande heer van 72 jaar en woonde, zeer tegen de zin van de thuiszorg en andere hulpverleningsinstanties, privé in een aangepast huurhuis te Rotterdam.
Eenzaamheid is proef bij deze bejaarden. Hij had veel contact met een talk-programma van een radiostation en de overtuiging dat hij, juist door zijn ervaringen met zijn gehandicapten vrouw en zijn eenzaamheid na het overlijden van zijn vrouw véél voor anderen kon betekenen.
Om zijn eenzaamheid te doorbreken werd door maatschappelijk werk bij hem een computer neergezet om zijn memoires op te gaan schrijven. Daarvoor moest hij eerst een cursus WP 5.1 gaan volgen. Hij was ook nog bijziend maar dat lostte we met een grootletterscherm op.
Ik begeleide hem al van de dag van het overlijden van zijn vrouw. Dikwijls huisbezoek en helpen met dingen die hij nauwelijks of helemaal niet meer kon. Gebruikelijk was dat hij mij dagelijks om 18.45 uur belde om te vertellen hoe hij de dag weer doorgekomen was. Hij begon aan zijn memoires en schreef dit in dagboekstijl weg. 'snachts luisterde hij naar de talk-radio en reageerde op alles en iedereen. Ik weet niet meer met hoeveel vrouwen hij zo contact heeft gehad maar telkens dook er weer een op die hij bestookte met brieven waar de honden geen brood van lusten. Soms kwamen ze op bezoek!! Hij dacht dat hij daar dan gelijk zijn arm omheen kon leggen en praten over dingen die hij op z'n achtiende jaar zo goed kon en ook gedaan had. Als de dames niet meer terug kwamen was hij teleurgesteld. Ik hoorde dan zijn verhalen aan en legde uit dat het zo niet werkte!! Hij zat intussen ook in een rolstoel en kon niet meer lopen! De telfoon ging, ïk bel vanuit een ambulance en breng ene mijnheer A. naar het IJssellandziekenhuis. Hij vraagt of u daar naar toe wilt komen. Dus op weg naar het ziekenhuis. Daar aangekomen bleek hij een hartaanval te hebben. Hij had nog kans gezien om 112 te draaien en daar lag hij dan. Hij werd onderzocht en toen wij moesten wachten op de uitslag, vertelde hij mij nog een stukje van zijn leven dat ik nog niet kon. De uitslag viel mee. "u kunt mijnheer wel weer meenemen." zei men. Ho wacht even, mijnheer is niet met mijn auto hier naar toe gekomen maar met een ambulance, ik kan hem in mijn auto niet vervoeren dus u brengt hem maar weer terug zoals hij gekomen is! Dat is me daar een heisa geweest "weet u wel hoe duur dat is?""nee. en ik wil het niet weten ook, dat is ziekenfonds!" Uiteindelijk gingen zij accoord en zo is hij weer thuis gekomen. Het werd nu wel zo'n beetje tijd dat hij naar een verzorgingshuis toe ging!.
Gefrustreerd was hij ook want hij dacht dat iedereen van hem liep te stelen. De thuiszorg zette op een dag haar fiets in de gang vanwege veel fietsendiefstal op straat. Hij gooide haar met fiets en al gelijk de staat op.. "ja ik ben gek, ze heeft zijtassen aan haar fiets, dan kan zij mooi mijn hele boeltje er in laden en mee pikken!!". En zo tobde je maar voort. Hij werd ziek en werd voor 'tijdelijk'in een verzorgingshuis opgenomen. Flankerend ouderenbeleid heet dat, duurt maximaal 6 weken! Zijn woning hield ik natuurlijk nog even aan, kijken hoe dit af zou lopen. Toen ik een keer bij hem op bezoek kwam zij hij "Theo, geef de sleutel van mijn huis terug, ik heb hier een maatschappelijk werker die dit ook voor mij wil doen, en ik wil geen twee mannen aan mijn bed. Ik ben teleurgesteld weggegaan en was kwaad dat ik het op een of andere manier bij hem verloren had.
Naschrift: vlak voor aijn dood belde hij me op, öf ik hem vergeven had, want hij zag wel in dat hij mij niet zo netjes had behandeld. Ik zei ,"geen probleem hoor, ga jij maar op je gemak dood en zit nergens over in, ik vergeef je wel,"Kom je nog een keer langs "vroeg hij? "nee, natuurlijk niet, je hebt toch die maatschappelijk werker ? Of heb je die ook weggestuurd? Nee. die was er nog, oké, dan is alles in orde, veel sterkte! Ja over is over bij mij, kom nu!
(foto boven) Tijdens de vakanties in Deurne wordt er natuurlijk elke dag met de gasten gewandeld. Na jaren zijn wij zo bekend in Deurne dat er elke middag een grote groep vrijwilligers uit Deurne komt om ons te helpen met het rijden. Dat is maar goed ook anders moeten er gasten thuisblijven en dat is niet zo leuk. Bovendien moeten er altijd een paar stafleden thuis bij de achterblijvers blijven, al zijn het er maar drie of vier, die kunnen niet alleen blijven. Meestal zijn we met zo'n 35 rolstoelgasten, en die willen wel graag naar buiten, thuis in Rotterdam komt daar niets van.
(foto boven) Op een terras voor een drankje
Therapeutisch zwemmen... ook dat kan in Deurne. op het terrein van de verstandelijk gehandicapten in Deurne is er ook een aangepast zwembad, compleet met een beweegbare bodem. Daar mogen wij, na afspraak ook 'gratis' gebruik van maken. Ook hier wordt de bediening van het zwembad weer uitgevoerd door plaatselijke vrijwilligers. Wat zouden we moeten doen als er geen vrijwilligers waren ????. We zijn 16 jaar in Deurne op vakantie geweest. Altijd een volgeboekte vakantie. Geen wonder.. Als je ziet wat de gasten allemaal krijgen voor hun centjes is dat ook wel logisch. Ook een groot voordeel in Deurne is het feit dat de gasten haast allemaal in een één-persoons kamertje slapen. Dan kan je, je kunstbeen nog wel eens onder de kruk van deur zetten... dan kan er lekker niemand meer in en is jouw privicy 100 %.. (echt gebeurd!)
LEVE DE VRIJWILLIGERS.. ZONDER ZO'N STAF, KUNNEN WIJ NIETS! ! !
