De Noordzee bruist een lied dat brandt De zeewind draagt het mede Het zingt van vrijheid over 't land Van vreugd' in dorp en stede De zonne vuurt de blijheid aan Langs velden, weiden, stromen Waar steden met hun torens staan Waar woud en heide dromen Daar is 't waar ik geboren werd Waar moeder mij eens wiegde Mijn land is Vlaand'ren, U mijn liefde, U mijn hart O schone steden, trots en vroom Vol heilige feestvisioenen O stille dorpkens langs de stroom Waar veld en weide groenen Ik min U, stad vol klokgetril En dorp ik min U beide En 't is er, als ik dromen wil Zo vreedzaam in de heide Daar is 't waar ik geboren werd Waar moeder mij eens wiegde Mijn land is Vlaand'ren, U mijn liefde, U mijn hart
Willem Gijssels (1875 - 1945)
SCHOOLPERIKELEN (Vroeger)
Avonturen met schooldirecties, leerkrachten, ouders, leerlingen, clb'ers. Vertellingen over vroeger en nu. En ook nog een beetje actualiteit met een korreltje zout.
10-11-2023
"Het is Tijd voor Sancties"
Minister Petra De Sutter wil sancties tegen Israël.
Nu is 't genoeg geweest Peter, zet die pruik maar af en ga je scheren!
Universiteit Leuven, jaren zeventig. Het Centrum voor Psychodiagnostiek stond toen onder leiding van wijlen professor J. Stinissen (foto). Hij werkte o.m. aan Nederlandstalige aanpassingen van gerenommeerde Amerikaanse intelligentietesten. Aan de diagnostiek van intelligentie werd in die tijd veel aandacht besteed en daarom wilde Stinissen binnen zeer korte tijd klaar zijn met de publicatie van zijn Vlaamse aanpassingen. Omdat hij niet wou wachten op de beloofde kredieten, bedacht hij een sluw plannetje om zijn werk te delegeren.
In heel Vlaanderen vond hij CLB's bereid om zijn werk over te nemen. CLB-directeurs, als volgzame schapen, commandeerden hun personeel wat ze allemaal moesten doen, dus in feite het werk van Stinissen overnemen. Iedereen voerde slaafs zijn taak uit zoals dat van hem verlangd werd. Ondertussen vroegen we ons af: Wat is er gebeurd met de kredieten voor... een gigantisch fortuin dat Stinissen later ontving?!
Honderden mensen waren betrokken bij de ambitieuze plannen van Stinissen. Honderden! Dat wil dus zeggen dat de Vlaamse intelligentietesten volledig onbetrouwbaar waren, maar daarover moesten we allen stilletjes zwijgen.
Professor Stinissen werd later ereburger van Peer. De stedelijke bibliotheek werd zelfs naar zijn naam genoemd. Over Peer schreef Stinissen een omvangrijk boek, met veel opsporingswerk. Mooi en bewonderenswaardig. Maar vroeger toen hij nog in Leuven doceerde, bestond er geen enkele cursus over zijn lessen. Stinissen vond dat de studenten zelf maar moesten noteren wat er vooraan in de aula verteld werd. En dát was het grote probleem: Stinissen brabbelde maar wat, onverstaanbare woorden, eentonige zinnen, onduidelijke verhalen, alles zonder rode draad, zonder inleiding, zonder slot, gegoochel met cijfers, in een ijltempo ratelde de professor zijn les af... En daar zaten we dan onze oren pijnlijk te spitsen om toch maar een glimp te kunnen opvangen van wat de verwarde professor te vertellen had. Malafide cursussen deden de ronde, zelf gefabriceerde stencilboekjes, door opportunistische enkelingen, nietwaar André Cleiren?
Van Stinissen verscheen er wél een lijvig boek over de stad Peer, maar géén cursus voor zijn studenten!...
OpenVld is niet meer weg te slaan van het tv-scherm. Een partij die op instorten staat slaagt erin om in het middelpunt van de belangstelling te blijven staan door allerlei onverwachte capriolen uit te halen.
"Het kan verkeren in het leven... je maakt dingen mee, dingen veranderen..." Wazige uitspraken van nieuwe minister Gwendolyn die met een ononderbroken minzame glimlach haar wispelturige beslissingen rechtvaardigt. "Het kan verkeren in het leven"... en dan eventjes het tongetje uitsteken en het voorhoofd fronsen, eigenwaan en zelfgenoegzaamheid druipen er af. Als we niet beter wisten zouden we denken dat ze last had van haar maandelijkse perikelen, of van groeipijnen of zo.
Open Vld is een zwakke schakel in ademnood in de wankele Vivaldi-regering, een regering die ergens in de rayons van den Aldi ineengeknutseld werd op een moerassige bodem van drijfzand, en alles in het werk stelt om het hoofd boven water te houden, zie maar naar de stunten die ze uithalen om het tv-nieuws en andere media te halen. Altijd maar in beeld willen blijven. Lege tonnen klinken het hardst, zeiden we vroeger...
zwzwzw... en straks krijg je van de partij weer eens 50.000 euro voor een nieuwe keuken of zo...
Voormalig Open VLD-voorzitter Gwendolyn Rutten verliet de nationale politiek enkele weken geleden toen ze zich gepasseerd voelde door de partijtop en tot op het bot vernederd na de keuze voor Paul Van Tigchelt als opvolger van Vincent Van Quickenborne.
Maar ze slaat terug en zwiert al haar scrupules overboord. Als nieuwe minister van Binnenlands Bestuur volgt ze Bart Somers op.
Vlaams parlementslid Sihame El Kaouakibi (foto rechts) is een oude bekende van Gwendolyn. Zij zal de komst van Gwendolyn toejuichen want ze kreeg geld van de partij, subsidiegeld waarmee ze fraudeerde en waarvan er niets meer overbleef. De El Kaouakibi-miserie begon toen OpenVld haar 50.000 euro gaf om haar eerste campagne te betalen. Dat gebeurde onder Gwendolyn Rutten. Algauw zat OpenVld verveeld met de affaire-Sihame. Het subsidiegeld dat Sihame kreeg werd schromelijk misbruikt via de vzw Let's Go Urban. De sjoemelende Marokkaanse madam met een niet te stillen geldhonger troggelde cheques af van OpenVld... 350.000 euro subsidies verdwenen!
En nu is Gwendolyn Rutten er weer, terug in een partij op de sukkeltoer. Misschien krijgt Sihame wel haar parlementaire onschendbaarheid terug?
Het gaat niet goed met onze ziekenhuizen. En nu krijgen ze nog een dreun d'r bovenop. Van minister Vandenbroucke, beter gekend als de Geldverbrander.
Minister van Volksgezondheid Frank Vandenbroucke (Vooruit) wil vluchtelingen onderbrengen in ziekenhuizen. In een smachtende smeekbede vroeg hij ziekenhuizen om ruimtes vrij te maken voor asielzoekers, om te voorkomen dat ze de winter op straat moeten doorbrengen, of op pleinen en in stations, op voetpaden of in kraakpanden...
Chaos! Daarom bedacht Vandenbroucke, in een ontoerekeningsvatbare bui de opvang van asielzoekers in een ziekenhuis. In een ziekenhuis! In gebouwen, afdelingen of gangen die afgezonderd zijn van patiënten. Een tijdelijke opvang tot de zomer van 2024... en daarna?
Het gaat niet goed met onze ziekenhuizen. Er is een nijpend tekort aan ziekenhuispersoneel en dat probleem zal nog groter worden als het idiote plan van Vandenbroucke gaat lukken. De schrik slaat om het hart van het verplegend personeel bij het vooruitzicht van zoveel vreemd volk in hun nabije werkomgeving. Dokters en verplegers zullen bij bosjes ontslag nemen en het aantal ziektemeldingen zal de pan uit swingen.
Stel nu dat er een asielzoeker ziek wordt, of van de trap valt, of medicatie nodig heeft? Geen nood, gratis medische zorgen in de buurt!
En de ministers, zij zoeken voort, naar duizenden bijkomende plaatsen, en steeds maar zoeken naar opvangplekken en plaatsen creëren. Alsof ze graag willen dat de asielcrisis blijft duren.
"Zet 'm op" was vroeger de agressieve slogan van een campagne tegen aids, een voorlichtingssessie die in de scholen bedoeld was om leerlingen te wijzen op de gevaren van onveilig vrijen. Alsof leerlingen in hun vrije tijd alleen maar met seks bezig zijn. Of in de klas alleen maar dromen van seks. De hele campagne vond ik een aanzetten tot experimenteren met elkaar, aanzetten tot nieuwsgierigheid naar de andere sekse. De campagne deed meer vragen rijzen dan vragen beantwoorden. Ook romantiek en erotiek werden niét besproken in de campagne, enkel pure fysieke seks. Pure fysieke seks!
In de jaren 70, 80 en 90 dwaalde er een kwaadaardig spook rond in PMS-centra en in scholen. Verpleegster Zwarte Lola, nog met haar geest bij de flowerpower-toestanden, haar gedachten bij vrije seks en ongeremde contacten waarbij alles kon en mocht, op z'n links dus... deelde pamfletten uit aan leerlingen van haast alle leeftijden. In haar ijver vergat ze dat er ook kleintjes bij waren die niet wisten wát ze wáárop moesten zetten. Kleutertjes dachten misschien aan een grappig hoedje voor op hun koppeke.
Tegen de muren van de kleedkamers in de scholen hingen affiches die de leerlingen aanzetten tot het 'opzetten' van dat plastic gevalletje om veilig 'de liefde te bedrijven'. De afbeelding was op het randje van pornografie, zeker als je bedenkt dat er ook kleintjes zich moesten omkleden in de kleedkamers met de walgelijke posters. Graffiti leek me toen veel leuker op de muur dan de dubbelzinnige foto's van condooms. Eigenaardig dat de schoolarts niet ingreep, niets ondernam, of hij had de vieze prentjes misschien nog eens niet in de gaten, gehaast als schoolartsen altijd waren. Verpleegster Zwarte Lola was er zo obsessief mee bezig, alsof ze in haar jeugd iets essentieels misgelopen had, tekort gedaan werd, misschien wel mishandeld werd, of erger nog: zélf onveilig gevreeën had. Haar hobby's waren roddelen en lasteren, maar haar échte specialiteit was: collega's tegen elkaar opzetten en op hun gemoed inwerken. Zoals in de film waarin mensen ongenadig door het slijk gehaald worden, kende ze alle kneepjes van de vertelkunst: knipogen, hand naast mond, fluisteren, zw zw zw... Voor de lol rakelde ze kwalijke gebeurtenissen uit iemands verleden op, waarbij haar fantasie er een pikant sausje overheen goot. Haar wilde verhalen genoten bijval bij naïeve luisteraars die niet beseften dat zij morgen ook aan de beurt zouden kunnen komen. In het verleden hebben haar gevaarlijke manipulaties tot droevige drama's geleid. Haar verwoestingen bleven ongestraft, en velen geloofden in haar vertellingen. De macht van de roddel!!!
In lang vervlogen tijden beleefde ik de mooiste jaren van mijn leven. En dat was zeker niet de dag van mijn plechtige communie, of de schoolreizen naar Bokrijk of de Ardennen. Neen, het was mijn studententijd in Leuven toen de 'Alma' nog op de Bondgenotenlaan lag (foto), toen de hele stad bezaaid lag met frietkoten waar ze de lekkerste en vettigste frietjes konden bakken, die in een puntzak zaten, met d'r bovenop een hele kwak mayonaise.
Als er iéts was dat in Leuven bewaard moest blijven, dan waren het de frietkoten. Die hebben ze nu één voor één afgebroken. Weg met de beschaving. Misschien zou harteloze Tobback ook nog het majestueuze Stadhuis willen afbreken?... Het frietkot aan de Parkpoort deed 's nachts gouden zaken wanneer studenten na een nachtje pintelieren met een hongergevoel kotwaarts keerden. Ze bestelden dan friet met mayonaise ofwel met pickles. Als er dan nog wat zakgeld over was, kon er ook nog een rode cervelaatworst bij. 't Schijnt dat je daarvan goed kunt slapen. Zeiden ze toen toch... En dan maar sterren tellen, zoals Benny Neyman als vrijgezel ook met een verzadigd gevoel naar de wolkenloze hemel zat te turen. Er was maar één maan, maar sterren tellen, dat was een pak moeilijker omdat er zoveel waren... Ja, sterren tellen, de tel kwijtraken...
Een gedicht uit 1936 (!) kon het niet beter verwoorden: "Vier jaren, de schoonste van mijn leven, vol dronkenschap om 't opengaan der wereld, een roes van heerlijkheid omving ons allen. Bevrijd, voor d'eerste maal in ons bestaan... Tijd van angst en zwoegen ééns per jaar, maar 't hele jaar één rozenglans van liefde, wondre romantiek en schuchterheid te gaar, zoals het blode jonglingschap geriefde... Die vierjaarstijd, die wonderschone tijd!".
Mijn 'roommate' heette Greet. Onze kamers gaven uitzicht op de idyllische Dijle aan de Amerikalaan. Greet studeerde voor apotheker. Zij wist toen al wat je moest gebruiken om 's nachts te kunnen doorstuderen tijdens examenperiodes. Om wakker te blijven gebruikten we een stimulerend middel. Niet om trots op te zijn, maar het hielp wél.
Het gebeurde wel eens dat in het studentenrestaurant 'Alma' een koffielepeltje per ongeluk in onze zak gleed, of een mes, of een vork, of zelfs een koffiekopje. Aan de achterzijde van het bestek stond het woord 'Alma' gegraveerd. Maar dat stoorde ons niet om het toch mee te nemen. Na verloop van tijd hadden we een hele verzameling porselein en bestek opgebouwd, zodat we niets tekortkwamen als we zelf ons potje wilden koken.
Om ons geweten te sussen, spraken we af: "Later, als we rijk zijn, brengen we alles terug naar de Alma"... Maar er kwam geen 'later'. We verloren elkaar uit het oog. En zo komt het dat ik nu in het kostbare bezit ben van een unieke verzameling eetgerei. Als dierbare herinnering aan de mooiste tijd van mijn leven...
Het woord 'obesitas' was niet meer weg te slaan uit de nieuwsberichten. Nu weet iedereen wat obesitas betekent. Alle geheimen rond zwaarlijvigheid, vetzucht en andere overgewichtige kwalen zijn onthuld.
Vroeger was het anders. In de tijd dat CLB-verpleegsters Ghislaine en Philomène allochtone ouders waarschuwden voor obesitas van hun dochters, vielen die mensen uit de ijle lucht, wisten geen raad met de vermelding 'obesitas' en er gebeurde niets mee. Moslimmeisjes met overgewicht bleven vet verzamelen en stapelden alle vetlaagjes en wapperende kwabjes netjes op rond hun glooiende heupen, bolle borsten en uitdeinende billen. Suiker en zoetigheden, vette snacks en lome en slome passiviteit bepaalden hun leven. Lichaamsbeweging paste niet in hun islamitische cultuur, moslimmeisjes moeten goed in het vel zitten want later zijn ze toch alleen maar geschikt om te kweken...
Obesitas bij Vlamingen - In de zomer van 2016 verscheen er een studie van UGent over 'Digibesitas', zwaarlijvigheid tengevolge van de verslaving aan smartphone en sociale media. Digibesitas blijft toenemen door het stijgend aantal smartphones en stijgend gebruik van sociale media. Volgens de studie zou 13% van de Vlamingen lijden aan digibesitas, 13% verdeeld over alle leeftijdscategorieën. Smartphone belangrijker dan televisie, een uur of meer facebooken per dag, zich moeilijk kunnen afsluiten van de digitale tsunami, digitale vaardigheden worden slechter beheerst door veertigers, vijftigers en jongeren met een lagere sociaaleconomische status... dit zijn conclusies in een notendop van de studie over Digibesitas, inclusief gedetaillerde percentages, maar daar ga ik de lezer niet mee vervelen.
