Vandaag, 2 oktober, was het de feestdag van alle engelbewaarders. Het is zoiets als moederdag, maar met dat verschil dat engelen geslachtsloos zijn, het is hun privilege om zich te bewegen in de grijze zone tussen M en V. Engelen zijn ook onzichtbaar, maar ze zijn er wél.

Probeer dat eens uit te leggen aan een psychiater, die slaat tilt, en voor de rest van het spreekuur moet die man half bewusteloos opgevangen worden door zijn eigen patiënt. Dat is nog eens gebeurd toen ik hem vertelde dat Eva mijn beste vriendin was en Adam mijn vurige minnaar.

Ik heb meer dan één engelbewaarder, dat is echt veel. Ik word overbeschermd. Links en rechts van mij wandelt er een engel met me mee, dag en nacht, ze lossen elkaar af. Geen seconde verliezen ze me uit het oog. Ze zitten aan m'n mouw te trekken om mij doorheen een leven vol obstakels te loodsen, langs glibberige paadjes en steile ravijnen, valkuilen en hinderlagen. Zij behoeden me voor alle onheil en kwade intenties van boosaardige mensen om me heen. Stoute zijpaadjes mag ik nooit inslaan, want dan sleuren ze me terug naar de saaie hoofdweg. Roef! Verleidingen en andere lekkernijen in duistere hoekjes moet ik laten liggen.

Toen ik eindelijk wat volwassener was, besloot ik om de engelen van me af te schudden. Op een mooie dag wilde ik hen verschalken om me op weg te begeven naar zondige verlokkingen en wereldse geiligheden, het kan niet losbandig genoeg zijn. De losbol uithangen, dát wil ik!

02-10-2025 om 20:39 geschreven door lieve