|
Een lezer liet me weten dat mijn berichten veel te lang zijn, te uitgerekt, alsof ze veel te lang aan een wasdraad gehangen hebben. Hij moest eens weten dat ik bij het overlezen van m'n tekst alle overbodige woorden en zinnen schrap, ook hele alinea's die niets bijdragen tot het onderwerp. En tóch blijven mijn stukjes langdradig, niet kernachtig genoeg. Het nodigt niet uit om te lezen, en zeker niet tot op de laatste regel.
Ik heb me aan het denken gezet (zie afbeelding). Ik heb zitten denken en bedacht dat mijn blog de énige plek is om mijn gedachten de vrije loop te laten gaan, de énige uitlaatklep om mijn gedachten en gevoelens te verwoorden en mijn ziel te ontbloten. En dat allemaal zonder dat iemand mij onderbreekt, zonder irriterende achtergrondgeluiden die mijn inspiratie blokkeren, zonder tussenkomsten van zageventen op televisie.
Ik heb altijd al moeten zwijgen : vroeger thuis en op school... Nu is 't aan MIJ! Aan Lieve, de rebel, de dwarsligger, de opstandeling, de flapuit! Alles wat ik denk en voel zal op mijn blog verschijnen. En alleen als ik goesting heb, zal ik censureren. Niet wanneer anderen mij dat bevelen. En het liefst smak ik tussen de regels door een portie haatproza, doorspekt met revolutionaire opvattingen die ik dan in een subtiele vorm giet zodat het niet te fel opvalt. En over controverses zal ik schrijven, op tenen trappen en tegen schenen stampen zal ik, en over pikantigheden schrijven die preutse lezers doen steigeren. Ik heb het allemaal niet genoeg gedaan. Preutse lezers wil ik plagen met sensuele wellust. Ik vergeet wel eens preutse lezers op stang te jagen, in de beginjaren van m'n blog was ik er meer bedreven in. In alles waarin ik zin heb, zal ik schrijven. 'De Denker' heeft mij de oplossing aangereikt!
|
