|
Oordeel rechter: "België hoeft kinderen van IS-strijders niet te repatriëren". Toch hoopt Child Focus dat de Belgische regering ingrijpt: "Als we die kinderen naar België terughalen, kunnen we kind per kind bekijken en een plan opstellen voor traumabehandeling." Blabla, zaagzaag...
En toen viel ik gisteravond pardoes al zappend midden in Terzake waar twee dames al zanikend ijverden voor de terugkeer van een 150-tal jonge kinderen die vastzitten in Irak of Syrië. De ene dame had iets met Child Focus te maken en de andere leek me een onervaren meiske, pas afgestudeerd en al deradicaliseringsambtenaar. Ik luisterde verbaasd naar de lichtzinnigheid waarmee de paneldames leuterden over de terugkeer van potentieel gevaarlijke kinderen; waarmee zij de bezorgdheid van Belgische veiligheidsdiensten, van ministers Jambon en Geens nonchalant naast zich neerlegden.
Ik zal het nog eens opnieuw vertellen, over kinderen die zodanig gebrainwasht zijn dat er geen terugweg meer mogelijk is. Gehersenspoelde kinderen die in conflictgebieden geleefd hebben en daar IS-gedachtegoed opgebouwd hebben, zijn voor altijd verloren. Geïndoctrineerd gedachtegoed blijft sudderen, soms jarenlang, om dan plotseling, na een vonkje, tot uitbarsting te komen. Met verhoogde kansen op terreuraanslagen als gevolg. Zo worden kinderen volwassen killers.
Deradicalisering van IS-kinderen kan niet. Is onmogelijk. Psychische bijstand en hulpverlening om deze kinderen op te vangen en te begeleiden schampen af tegen het pantser dat de radicalisering om hen heen bouwde.
Er knapte iets in hun hersentjes, een soort kortsluiting, een onherstelbare handicap voor het leven, en dat komt nooit meer goed. Gedachtegoed dat door kortsluiting in de hersenen opgebouwd wordt, krijg je nooit afgebouwd. Door hun verblijf in het kalifaat kwam er een kronkel in hun brein, een onontwarbaar kluwen, dat zich uitzaait zoals dat gebeurt bij een kwaadaardig kankergezwel.
|
