Morgen 29 oktober is het de feestdag van de heilige Narcissus, de patroonheilige van alle mensen die verliefd zijn op zichzelf en hun medemensen de boom in sturen.

Narcissus is een figuur uit de Griekse mythologie, een verhaal over een beeldschone jongen die verliefd wordt op zijn spiegelbeeld als hij zich in het water bewondert.

Van narcisme heb ik ook wel eens last als ik in de spiegel kijk en mezelf begluur, of als ik mijn beeltenis in het water bekijk, zoals Narcissus deed. Niet dat ik verliefd word op mezelf of zo, neen zo erg is het niet. En die euforie bij het zien van mezelf gaat gauw weer over.

Narcissus deed me denken aan een artikel in de Britse krant The Guardian over het verband tussen Narcisme en Terrorisme. Auteur Anne Manne argumenteert dat terroristen eigenschappen vertonen van narcisme. Terroristen lijken in sommige opzichten op narcisten, ze vertonen narcistische eigenschappen als: geldingsdrang, drang naar zelfbevestiging, bewonderingsdrang, zelfobsessie... Bij hen worden natuurlijke menselijke eigenschappen gedisproportioneerd in extreme vormen teruggevonden. Hun opgeblazen eigenwaarde is gebouwd op drijfzand, wat meteen verklaart waarom ze voortdurend op zoek zijn naar bevestiging. En zo wordt de narcist gedreven naar terrorist, hij wordt aangezet tot terreurdaden.

Het artikel over het verband tussen narcisme en terrorisme is een studie die bewust terroristische daden wil verklaren en het brein van terroristen wil ontleden. Studies over de psyche van terroristen komen tot sentimentele conclusies en ontroerende verklaringen van de drijfveren van een terrorist.      

Een terrorist is een terrorist, in al zijn slechte hoedanigheden en gebreken. Waar gaat het naartoe als we terrorisme gaan romantiseren met de onderliggende bedoeling om criminele daden te verschonen en te legaliseren?