Lyceum, 1996. Nele was een leerling van het vierde jaar waar ze de richting moderne talen-wiskunde volgde. Zij was een mooi tienermeisje en haar rapportcijfers waren behoorlijk. Alles verliep naar wens. Hoe kwam het dan dat ze vaak zo neerslachtig was en onzeker van zichzelf? Ze geraakte ook moeilijk uit haar woorden, was angstig om wat komen ging en reageerde soms overdreven emotioneel.

De papa van Nele gaf het vak Frans in het lyceum. Samen reden ze iedere ochtend naar school, en 's avonds samen weer naar huis. Nele was de oogappel van haar papa. Deze wou echt niets liever dan dat ze wat vrolijker was en met meer zelfvertrouwen door het leven zou stappen.

Lusteloos en ongelukkig onderging Nele de dagelijkse rit met haar papa naar school, angstig piekerend over wat er nu weer zou gaan gebeuren. Haar irreële angsten verhinderden haar om zich te concentreren op de lessen en op haar studie.

Nele ging in therapie. Haar papa had dat zo geregeld. Bedoeling was om haar zelfbeeld wat op te krikken, en om haar meer te doen geloven in zichzelf. Om haar uit de diepe put te halen waarin ze worstelde om te overleven. Een strenge assertiviteitstraining volgde. Er kwamen toen verrassende dingen aan het licht die een blik wierpen op haar gestoorde persoonlijkheid.

Zo was er de dagelijkse rit met haar papa naar school tot haar 18 jaar. Zes jaren lang. Thuisgekomen na schooltijd hetzelfde: Nele hoefde nooit initiatieven te nemen, droeg thuis geen enkele verantwoordelijkheid, papa en mama regelden alles voor haar. En is een potje yoghurt over datum, dan mag je dat niet meer eten, en bacteriën zitten overal, dus goed oppassen en angstvallig voorzichtig zijn... 'Angstvallig voorzichtig zijn', zo werd Nele opgevoed.

Tijdens de therapie werd er ook een en ander onthuld over Neles fysieke conditie, die zo goed als niets voorstelde. Slechte motoriek en houterige lichaamsbewegingen. Ook slechte eetgewoonten. En een verstoorde nachtrust door het aanhoudend piekeren.

Er kwam ook nog een nieuw element op de proppen toen bleek dat de mama van Nele niet meer wilde meewerken bij de behandeling van haar dochter. Haar papa wel, die was ontvankelijk voor alle tips en adviezen, en toonde zijn gewillige medewerking.... Maar!... hij stond nérgens, want mama en Nele waren thuis de baas!... De behandeling verwaterde en Nele herviel in haar oude gestoorde gedragspatroon.

Nele is nu 39 jaar. Soms vraag ik me af hoe ze zich nu handhaaft, hoe ze zich nu redt in de volwassenenwereld. Hopelijk heeft haar papa ooit eens goed met de vuist op tafel geslagen?