Zoals verwacht en voorspeld (blog 10.09.22) heeft auteur Tom Naegels - en tevens columnist bij De Standaard - de literatuurprijs voor het Belangrijkste boek van het jaar gewonnen. De overige vier kandidaten hadden geen schijn van kans. Tom was dé lieveling van de jury. Zijn boek werd bekroond met een prijs van 15.000 euro. Het behandelt de migratiegeschiedenis tot en met 1978.

Waarom werd zijn migratieboek tot bijna aan de hemelpoorten geprezen? Een tipje van de sluier lichtte ik op in mijn bericht van 10 september waarin hij zijn sympathie voor de multiculturele samenleving toonde door zijn kinderen bewust naar een concentratieschool te sturen, het soort school waar je geen kans maakt om succesvol door te stromen naar hoger onderwijs. Concentratiescholen hebben soms de bijnaam van 'vuilnisbakscholen'... O wat ben ik toch nieuwsgierig naar de schoolloopbaan van zijn kinderen. Een concentratieschool eindigt immers meestal in een doodlopend straatje.

Tom: "Mijn kinderen hun beste vrienden zijn autochtoon blank, dat vind ik jammer"... Welke zijn de verborgen drijfveren achter deze bewering? Wil hij dat zijn kinderen gekleurde vriendjes en vriendinnetjes mee naar huis brengen? Of negertjes en negerinnetjes? Er valt na te denken over heimelijke wensen bij de bewuste keuze van een concentratieschool voor je kinderen..

In de jury van het Belangrijkste Boek van het Jaar zetelden VRT-journalist Ivan De Vadder en Saskia de Coster, schrijfster en ook columniste bij De Standaard, net als Tom Naegels. Saskia werkte samen met die rare kwietzanger Arno. Ze kreeg de welgekomen opdracht om een nummer voor hem te schrijven. Hij stond namelijk in haar top 5 van Belgische artiesten.

Moeten we ons dan niet afvragen in hoeverre de 'jury' objectief oordeelde over de toekenning van de boekenprijs?