Rilatine, de legale Drug voor Schoolkinderen

De rilatineblog van apotheker Fernand Haesbrouck deed indertijd nogal wat stof opwaaien. Hij legde het werkingsmechanisme van psychotica bloot op zijn website en dat was niet naar de zin van de farmaceutische industrie die onthullingen over psychotica geheim wilde houden om veel geld te kunnen verdienen met de ADHD-medicatie.

ADHD is echter een verzonnen aandoening en een commerciële truc om rilatine als legale drug te kunnen dealen bij kinderen. ADHD is een onbestaande ziekte zonder diagnosecriteria. En als een ziekte niet bestaat kan ze uiteraard niet gediagnosticeerd worden.

Bij een duik in het verleden kwam ik twee oude beduimelde boekjes tegen die handelden over de geestelijke gezondheid van de mens en het misbruik van stimulerende genotsmedicatie. De boeken roken naar 'vroeger' en ik genoot van het opsnuiven van de geur van oud papier.

Het eerste boek dateerde van 1966, het andere van 1972. In die tijd stond het onomstotelijk vast dat rilatine schadelijk is voor onze psychische gezondheid. Daarover was er toen geen discussie.

In 1966 publiceerde professor Buysse zijn cursus 'Psychiatrie'. Met heimwee doorbladerde ik het boek dat hier en daar al gele ouderdomsvlekken vertoonde op sommige pagina's. Het hoofdstuk over de desastreuze gevolgen van misbruik van genees- en genotsmiddelen fascineerde me omdat de auteur niet rond de pot draaide en alles bij naam noemde. Hij noemde de vergiftiging door wekaminen (benzedrine, rilatine...) één van de oorzaken van psychische stoornissen, met ziektebeelden als emotionele losbandigheid, bewustzijnsdaling, hallucinaties, affectieve stormen met onrust, angst, woede en zelfs delirium. Professor Buysse onderstreepte in het rood: "Rilatine als een gevaarlijk medicijn dat hersenstoornissen kan veroorzaken".

Het oude boekje van 1972 verwoordde het probleem dichterlijker: "Rilatine veroorzaakt een toename van driftmatige impulsen, een algemene ongeremdheid en vermindering van vermoeidheidsgevoel en eetlust. Het wordt gebruikt ter stimulering, voor vermagering en voor het wakkerblijven. Omdat een soort roes optreedt bestaat er gevaar voor verslaving. Bij chronisch gebruik komt er een toxicomanie, een zucht naar vergif, naar een kunstmatig paradijs van verdoving, een eenzaam opgaan in zichzelf met egocentrische fantasieën. Bij verslaving aan Rilatine als psychoticum is verlies over gedragscontrole mogelijk en kan er een veranderde perceptie op de realiteit ontstaan. Men gaat de wildebras uithangen en ongecontroleerd gedrag vertonen".