Vandaag ben ik de luierik aan het uithangen. Meestal gebeurt dat opzettelijk, andere keren zijn het toevalligheden die me loom maken en me verplichten om niets te ondernemen. Gewoon stil zitten in het zonnetje onder een parasolletje achter een lekker biertje. Niet bewegen en niet transpireren. Aan plezante dingen denken en akelige gedachten verbannen.

Terwijl ik daar zo zit te genieten en te mijmeren in de wildernis, komt het poesje van de buren mij gezelschap houden. Ze strekt zich languit naast me neer in het groene gras en begint dan uitvoerig aan een wasbeurt. Lek, lek, lek. Als ik haar wil strelen krijgen mijn vingers ook een wasbeurt en duwt ze met haar natte snoet tegen mijn hand.  Overal waar ik ga of sta, volgt ze me. Ik kan nooit eens incognito in mijn eigen tuin ronddwalen.

Het beestje weet drommels goed dat ik een voorraad exclusief kattenvoer in huis heb. Heerlijke brokjes. In een speciaal poezenservies. Vandaag stond op haar menu een fricassee van konijn en eend en van kalkoen en kalfsvlees. Eerst begint het beestje aan de saus te lekken, maar uiteindelijk eet ze toch alles op. Bordje leeg. Klaar voor de afwas.

Na de schranspartij rolt ze zich op, geeuwt met een wijd open bekje en maakt zich klaar voor een dutje. Ik voel het al. De genegenheid is afgelopen. Ik tel niet meer mee. Ze ziet me niet meer staan. Ook de liefde van een poesje gaat door het maagje.

Als er dan bij mij echt niets meer te beleven valt, vertrekt ze naar haar baasjes, die wonen hier even verderop. Tot morgen poesje!