Messentrekkers zijn royaal verwelkomd in ons land. We hebben ze binnengehaald en op een troon gezet. Hun gekweekte nazaten, hier geboren en getogen, zijn opgegroeid in thuistaal en thuiscultuur, in messencultuur en overlastcultuur. Messencriminaliteit, steekpartijen, mesaanvallen... journalisten hoeven niet eens de etnische afkomst te vermelden van de messentrekkers, we weten allemaal over welk achterlijk uitschotvolk het gaat. En wie komt er met een mes naar school? We weten ook allemaal dat capuchontuig een mes bij zich heeft, maar we zijn te braaf en te voorzichtig om het te verwoorden.

Ik zal nog eens opnieuw vertellen over mijn eerste kennismaking met de geïmporteerde messencultuur van onze bruine medemensen.

Er deed zich vroeger een mesincident voor in de school van directrice An Serpent. Op de speelplaats waar een Turk en een Marokkaan hun meningsverschillen uitvochten. Het boterde nooit goed tussen Turken en Marokkanen, die lagen overhoop met elkaar en hadden altijd wel iets te vereffenen. Rachid zwaaide met een vlindermes dat hij uit zijn Marokkaanse zakken haalde en bedreigde Huseyin, zijn Turkse tegenstrever. Toen een leerkracht tussenbeide wilde komen, verstopte Rachid vliegensvlug zijn mes ergens in zijn jas en ontkende in alle toonaarden het bezit ervan. Marokkanen zijn begaafde leugenaars.

Schooldirecteurs zijn medeplichtig aan messengevechten op de speelplaats als ze hun leerkrachten erop wijzen dat het verboden is om te snuffelen in boekentassen, en broekzakken binnenste buiten halen in hun zoektocht naar messen, dat mocht ook niet.