We zitten dus in Tortuguera. Het stadje ligt op een landtong, enerzijds gevormd door een brede rivier, langs de andere kant heb je de Caraïbische kust. Het stuk land is op sommige plaatsen heel smal, als je op het stand staat kan je 50 meter verder de rivier zien stromen. Er is één weg en auto's zijn hier niet te vinden. Zoals in de vorige aflevering verteld werd, doen we hier elke dag vogelwandelingen. Het is hier geweldig warm en vochtig. De temperatuur schommelt rond de 30 graden en 's nachts koelt het niet noemenswaardig af. Gelukkig hebben we een heel goede airco, zodat we de temperatuur in de kamer op 25 graden kunnen houden.
Onze volgende halte is het stadje (dorpje) Cahuita. Het hotel waar we vorige keer geweest zijn was bezet dus we kiezen (online) een ander onderkomen voor twee dagen. Niet slecht, maar verouderd en niet echt goed onderhouden. Gelukkig kunnen we na twee dagen verhuizen en nemen we onze intrek in het hostel waar we vijf jaar geleden ook waren. Een hele verbetering!
Hier ontmoeten we een iconisch dier, de luiaard. Op een morgen hangt hij gewoon in een boom, recht over onze deur op een hoogte van drie meter. Luiaards bewegen bijna niet en ondanks hun grootte zijn ze heel moeilijk te zien. Hun voornaamste bezigheden zijn eten en slapen. Enkel om hun behoefte te doen (één keer per week), komen ze uit de bomen.
Hier doen we een uitstapje in het nationaal park. Dit park is eigendom van de plaatselijke gemeenschap. Het werd hun geschonken door een voormalige president wiens boot hier op de klippen gelopen was en die door de bewoners van het dorpje (schildpaddenvangers) gered werd.
In het nationaal park zien we een tweede bijzonder dier: een gele slang van zo'n 60 cm. Het beest is dodelijk giftig. Elk jaar sterven er rond de 800 mensen door een beet van deze slang.
Het weer blijft heel de tijd hetzelfde: warm en vochtig, maar nog steeds geen regen.
En dan naar onze laatste bestemming: Manzanillo, dicht bij de grens met Panama. Hier boeken we een mooi hotel, want hier gaan we An haar verjaardag vieren.
Het hotel is mooi: opgetrokken in tropisch hout, zeer ruime kamer, per drie kamers een open lucht keuken met gasvuur, magnetron, koffiezet, waterkoker, koelkast … Nu kunnen we terug ons licht gekookt eitje eten op zondagmorgen!
Hier doen we ook een tocht in het nationaal park, onder leiding van onze gids Omar. Het is een typische Carabiniaan: zwart, vervilte haardos en hij spreekt het typische dialect van de Caraïben. Deze taal is geen Spaans, maar een (onverstaanbare) verbastering van het Engels.
En dan vieren we An haar verjaardag. De details moet je haar zelf maar vragen als ze terug is, maar we besluiten in elk geval de dag met een romantisch etentje in open lucht, bij kaarslicht, met typisch voedsel van de streek.
En dan is het weer tijd om verder te trekken, bestemming binnenland en later de Atlantische kust van Costa Rica. Op dit deel van de reis hebben we weer veel geluk gehad: geen regen overdag, enkel in Manzanillo twee nachten na mekaar een geweldige tropische stortbui. Ter vergelijking: vijf jaar geleden hadden we hier elke dag regen!
Vakantie is ter plaatse ontspannen, reizen is bewegen. Dus we trekken verder. Van Cano Negro gaan we (via een tussenstop) naar de Caraïbische kust.
In Cano Negro nemen we om zeven uur 's morgens de bus naar Los Chiles. De bus is beter dan die we vorige keer namen, maar de weg is even slecht, dus veel verbetering is er niet.
Hier hebben we een kwartiertje pauze, want dan vertrekt onze volgende bus naar Ciudad Quesada.
Goede weg, goede bus dus goede trip. Op de volgende halte even we even tijd om een lekkere brunch te nuttigen. Je raadt het al: casado. Rijst met zwarte bonen, een eitje; stukje gebakken kaas, gebakken banaan, stukje salchichon … Meer moet dat niet zijn.Dan nemen we onze laatste bus naar Puerto Vieja de Sarapiqui.
Wat ons vooral opvalt is de discipline van de mensen hier: iedereen draagt correct (!) zijn mondmasker en de mensen vormen spontaan een rij met telkens 1,5 meter tussen om op de bus te stappen.
Als je in een onbekend stadje of dorp aankomt is altijd de vraag: “waar gaan we logeren”? Tegenwoordig wordt dat probleem handig opgelost door op voorhand online te boeken. In dit geval durfden we dat niet te doen, omdat we geen idee hadden of er wel op tijd (dezelfde dag) zouden geraken. Indien niet ben je je geld kwijt! We kiezen dus voor de oude manier van reizen: op voorhand online een paar hotels bekijken, afstappen op het centrale busstation en gaan kijken.
We komen terecht bij 'Cabinas Laura'. Stel je een rechthoekige binnenplaats voor met langs de lange zijden twee rijen kamers. Eén korte zijde vormt de toegang, de andere zijde wordt gevormd door een geweldig terras boven een rivier. Vanop dat terras vertrekt een hangbrug naar de overkant, waar het hotel een eigen stuk regenwoud bezit! De eerste avond komt er al een luiaard naar het terras geklommen en elke dag zien we, op of rond het terras apen, vogels (toekan), leguanen … We zijn hier naartoe gekomen omdat het een geweldige plaats zou zijn om vogels waar te nemen, dus maken we een boottocht op de Saraquipi-rivier. Het valt een beetje tegen: een paar ijsvogels, een paar reigers, wat kleine vogeltjes.
Hier kunnen we ook onze geldvoorraad aanvullen. In Costa Rica kan je alleen in de grote hotels met je kaart betalen, overal elders vraagt men cash. Het probleem is dat er in Costa Rica wel geldautomaten zijn, maar dat die niet allemaal werken met onze gewone kaarten. Sommigen werken wel met onze kredietkaarten (visa, maestro), maar door een slimme zet van één van onze vele regeringen is het bedrag dat je hiermee uit de muur mag halen per maand beperkt. Het is dus zoeken naar automaten waar onze gewone 'mister cash' kaart wel werkt, daar geldt een veel soepelere regeling.
Na een kleine week gaan we weer op weg, nu echt naar de Caraïbische kust
We vertrekken weer heel vroeg van Puerto Vieja naar Guapiles. Duur: ongeveer een uur. Daar even wachten en dan op weg naar Cariara. Duur: 45 minuten. Daar moeten we twee uur en een half wachten op het vertrek van de volgende bus. We maken van de gelegenheid gebruik om een hapje te gaan eten. Dan de laatste rit (90 minuten) van Cariara naar Pavona. Hier nemen we aansluitend een boot die ons op anderhalf uur naar Tortuguero brengt. Als je dit leest kan je alleen maar bewondering opbrengen voor An die dit allemaal zorgvuldig uitzoekt!
Ook hier hebben we niet op voorhand geboekt maar wel naar hotels online gekeken. Het eerste hotel is volzet, maar we worden doorverwezen naar een klein hotelletje, een beetje achterin gelegen, met drie kamers. Wij krijgen een grote kamer met eigen toilet en douche. Er is goede Wifi, een uitgeruste keuken en een bed met een goede matras. Hier doen we elke morgen weer een grote vogelwandeling. Deels over een weg langs de kust, deels op het strand en in het dorp.
De eerste middag, amper een uur na onze aankomst, zien we de grote groene ara, midden in het dorp. Onze missie is dus al geslaagd, want voor deze vogel zijn we speciaal naar hier gekomen.
Hier krijgen we ook bericht dat onze terugvlucht gewijzigd is. Volgens het nieuwe vluchtplan moeten we in Toronto (Canada) meer dan 24 uur wachten op onze volgende vlucht. Een mail naar Connectios Antwerpen lost dit probleem op: we moeten maar een uurtje wachten, maar we vertrekken wel een dag vroeger naar huis.
Hier doen we ook een nachtwandeling door de jungle, op zoek naar nachtdieren. Met vier mensen volgen we een Engelstalige gids. We zien twee soorten pijlgifkikkers, slapende vogels, een fruitetende vleermuis, twee slapende luiaards, maar spijtig genoeg geen slangen, stekelvarkens of jaguar. Toch een heel mooie tocht.
's Morgens : verhuis. We willen nog twee dagen langer blijven, maar onze kamer is ondertussen verhuurd aan andere mensen. We gaan dus naar een ander hotel, vlak bij de aankomstplaats van de boten. Hier zijn we vijf jaar geleden ook geweest. Na wat onderhandelen krijgen we een goede kamer (Wifi, airco, eigen toilet en douche met warm water) voor een aanvaardbare prijs. Hier blijven we twee dagen en dan trekken we weer verder.
PS.: let op met kokospalmen! We stonden rustig vogels te kijken toen er plots een kokosnoot naar beneden viel, die An op een haar na miste. Onderschat het niet. Zo'n kokosnoot, vers en met de dikke schil er nog rond, weegt algauw 3.5 à 4 kg. Geluk gehad dus.
Naar Cerro Lodge geraken was vrij eenvoudig: je neemt op de luchthaven een taxi en die levert je netjes aan de receptie af. Er weg geraken is een stuk moeilijker. We vragen het aan de receptie en die vertellen ons dat er een bus is naar onze bestemming (Puntarenas) 'op de grote weg'. En die bewuste grote weg zou heel gemakkelijk te voet te bereiken zijn.
Niet dus. We vertrekken rond zeven uur na een goed ontbijt. Rugzak op de rug, vol goede moed. Het is al flink boven de vijfentwintig graden, de weg is slecht (keien en putten) en gaat bijna heel de tijd bergop. Enfin, na drie kilometer (!) bereiken we opgelucht de grote weg. Een half uurtje wachten en de bus verschijnt. We vinden gelukkig nog twee plaatsen naast mekaar, bagage onderaan in de bus en rustig op weg.
Reizen in coronatijden valt hier erg mee. Op het openbaar vervoer zijn mondmaskers verplicht, maar de bussen zijn ruim, niet overbevolkt en de ramen en de deur staan heel de tijd open. De bus van Wilrijk naar Antwerpen is erger!
Na anderhalf uur bereiken we onze bestemming: Puntarenas. Het is een klein, sympathiek stadje aan de kust. Rustig, veel hotelletjes en overal restaurantjes en eetstalletjes. We zullen het hier wel enkele dagen uithouden denk ik.
Hier houden we ons bezig met strandwandelingen, iets drinken in een strandbarretje en vooral uitkijken over zee en de pelikanen van op een hoogte het water zien induiken op zoek naar vis.
Het eten is hier anders: het lekkerste gerecht hier is 'cevice'. Heel kleine blokjes vers gevangen vis, beetje tomaat, rode ui, koriander en dat alles gemarineerd in limoensap. Heerlijk!
Een zalig leventje dus, maar na een paar dagen steekt onze reislust weer de kop op.
Volgende bestemming: Canas. Dit is voor ons een tussenstop op weg naar Cano Negro.
Toch heeft het stadje iets: gelegen in het binnenland is het een winkelcentrum voor de verre omgeving. Heel veel winkels, grootwarenhuizen, eethuisjes en restaurants enz.... Ook het covidgebeuren valt mee: in de winkels draagt iedereen een mondmasker, voor het binnengaan handen wassen of ontsmetten en soms wordt je temperatuur gemeten voor je binnen mag.
We vinden hier ook een paar banken, nuttig om onze geldvoorraad aan te vullen. Niet alle plaatsen waar wij slapen en eten hebben een vorm van bankcontact die onze kaarten aanvaardt, zodat we altijd een voorraadje cash moeten bij hebben. Met name in onze volgende bestemming is er geen bank, geen bankcontact om geld af te halen en de eigenaars van de lodge waar we slapen en het restaurant waar we gaan eten, hebben geen bankcontact.
En na twee dagen weer op weg. Eerst met de bus van Canas naar Upala. Duur: twee uur. Dan vier uur wachten. Dan de bus Upala – Los Chiles, waar we ongeveer halverwege moeten afstappen in Cano Negro. Het eerste deel van de reis verloopt vlot. Het wachten lukt wel, maar de laatste bus slaat alles: een onvoorstelbaar oud scharminkel, roestgaten in de carrosserie, vering versleten en remmen krijsen elke keer het rempedaal ingedrukt wordt. Duur van de rit: drie uur. Oh ja, de laatste twee uur is de weg verschrikkelijk: kuilen, stenen …
Eindelijk komen we aan in Cano Negro. Dit is een heel klein dorpje, gelegen aan een rivier, de Rio Frio en grenzend aan een heel groot natuurgebied. Het is gelegen in een 'Pantanal', dat wil zeggen dat de omgeving bestaat uit weiden, ondergelopen weiden, moerassen, rivieren, beekjes … kortom: nat en een paradijs voor vogels. Hier hebben we vijf nachten geboekt in 'Poponjoche', de lodge waar we al een paar keer geweest zijn.
Stel je een heel grote tuin voor, veel tropische bomen en middenin een paar 'blokhutten'. Dat klinkt primitief, maar dat is het niet: heel goede, propere bedden, goede douche, proper toilet en een veranda om buiten wat te lezen … Bovendien heeft de eigenaar sinds vorige keer internet laten aanleggen, ons geluk kan niet op. De tuin geeft uit op een 'lagoon', een waterpartij die heel veel watervogels aantrekt.
Hier gaan we elke dag vogels kijken, eten in het dorpje ('s morgens weer 'gallo pinto': rijst met bonen, gebakken banaan, eitje, stukje kaas. Hier krijg je er bovendien een stukje 'calcichon' bij: worst die smaakt naar onze eigen cervela. Schitterend!)
Zoals gezegd vullen we onze dagen hier met vogels kijken, vogelfoto's sorteren, gaan eten iets gaan drinken, wandelen langs de rivier (uitkijken voor krokodillen, die liggen hier soms naast de weg) … en An blijft hier dapper Spaans studeren. Dat blijkt ook nodig, want noch in de lodge, noch in het hotel spreekt er ook maar iemand een andere taal dan Spaans.
Tot zover. Morgen trekken we verder naar een vogelgebied in het binnenland en dan mogelijk via een aantal tussenstops naar de Caraïbische kust.
De details hiervan lees je in een volgend verslag.
De volgende tekst is niet bedoeld om jullie jaloers te maken.
Om maar meteen met de deur in huis te vallen: het is hier fantastisch!
Hotel Cerro Lodge bestaat uit een groot, bosrijk gebied, waarin een aantal bungalows zijn gebouwd. Elke bungalow heeft een terras, een ruime badkamer en airco. Dat laatste is nodig omdat het hier nu tussen de 27 en 31 graden is.
We ontwikkelen al vlug een dagelijkse routine : vroeg opstaan (kwart na zes) en onze eerste vogelwandeling. Dikwijls naar de uitkijktoren (op het terrein van het hotel) of anders naar de velden en weiden in de buurt van het hotel.
Rond negen uur hebben we dan ontbijt. Wij kiezen voor het typisch Costa Ricaanse maaltijd: Gallo Pinto. Eerst krijg je een glas sinaasappelsap met een schoteltje fruit. Dan komt 'de hoofdmaaltijd': zwarte rijst met bonen, gebakken eitjes (roerei of spiegelei) en gebakken banaan. Daarbij neem je koffie of thee à volonté. Dat ontbijt wordt geserveerd op het terras van het restaurant, waar (naast tal van andere vogels) de papegaaien (rode ara's) en de apen naar ons zitten te kijken.
Na het eten doen we ofwel een tweede wandeling, ofwel ga ik de vogelfoto's bekijken en bewerken terwijl An naar het zwembad trekt.
De derde dag bezoeken we het Carara National Park. De weg er naar toe is lastig: eerst een klein uur stappen door de weiden, dan de 'brug met de krokodillen' over en dan weer een dik half uur stappen, maar nu langs een naar Costa Ricaanse begrippen drukke weg.
Hoewel we heel vroeg zijn vertrokken (na het ontbijt, rond zeven uur, wordt het geweldig warm. We nemen ons voor, als we dit ooit nog opnieuw doen, in elk geval een taxi te nemen.
We huren een heel goede gids in en trekken een hele voormiddag rond in het park. Heel veel vogels, veel foto's (maar fototoestel doet niet altijd wat ik wil), kortom een mooie tocht.
We besluiten om met de bus terug te gaan als twee Amerikanen uit ons hotel ons zien staan en een lift aanbieden tot over de brug. Die brug is wel een toeristische attractie, want onder de brug wemelt het van de krokodillen en heel veel toeristen (meest Costa Ricanen) komen hier speciaal naar die beesten kijken.
Elke avond sluiten we af met een mooie zonsondergang (rond half zes) en een maaltijd in het restaurant van het hotel.
Deze levenswijze bevalt ons zo goed, dat we nog drie dagen bijboeken.
Daarna trekken we verder, maar daarover lees je in een volgend verslag.
Waar is de tijd dat je gewoon naar Antwerpen ging, je vliegtickets kocht, die meekreeg op papier en dan gewoon naar de luchthaven ging, incheckte en vertrok?
Iemand is op het idee gekomen dat alles elektronisch doen gemakkelijker is. Niet dus.
Nu krijg je een vluchtschema, met daarop een code en moet je zelf je tickets afdrukken. Vervolgens kan je je plaats reserveren (wat nodig is voor je coronacertificaten) en kan je elektronisch, van thuis uit, inchecken. Dat zou misschien iets makkelijker zijn dan gewoon op de luchthaven inchecken, ware het niet dat de programma's waarmee je dat doet niet echt goed werken.
Dan komt er dit jaar nog de covid-ellende bij. Op het laatst hoorden we dat je nu om over te stappen in de Verenigde staten een ESA-document nodig hebt (dat viel nog mee) en bovendien een covidtest die niet ouder mocht zijn dan vierentwintig uur. Probleem: als je die test laat afnemen in een officieel testcentrum in België, moet je eerst een code aanvragen, je dan laten testen en dan duurt het 24 tot 36 uur voor je het resultaat krijgt! Dat was dus onmogelijk voor ons. Bij een apotheker kan je de test vlugger krijgen, maar 24 uur voor ons vertrek zijn deze gesloten. Gelukkig is er wel een oplossing: op Schiphol kan je (als je je op voorhand elektronisch aanmeldt!) een officiële test laten afnemen en krijg je het resultaat (een officieel testcertificaat) na 20 minuten.
Nu mogen we dus al overstappen in de Verenigde staten.
In Costa Rica mag je binnen als je een Europees vaccinatiebewijs hebt, maar …. je moet wel (elektronisch) een 'Pase de Salud' aanvragen, anders mag je daar geen restaurants binnen.
Komt nog bij dat je je trein best online reserveert …., je hotel in Amsterdam online boekt en je eerste hotel in Costa Rica eveneens elektronisch besteld.
Besluit: het is misschien wel gemakkelijker, maar VEEL arbeidsintensiever. Ik heb het opgeteld: voor ons beiden heb ik 14 (VEERTIEN!) elektronische formulieren ingevuld, aangevraagd en afgedrukt. (En dan komen er nog bij voor de terugreis via Canada).
Het inpakken zelf ging vlot. Ondanks een jaar niet gereisd te hebben kunnen we het nog.
En dan de vlucht. Eerst met de trein naar Amsterdam. Omdat we al om zeven uur moeten inchecken en we nog een test moeten laten afnemen, vertrekken we een dag op voorhand en slapen we een nachtje in een hotel op de luchthaven. De treinreis (Thalis) verloopt feilloos (in een bijna lege wagon). De test was geen probleem (beiden gelukkig negatief) en het hotel kennen we. We kunnen er niet in het restaurant eten (Nederland kent een strengere lockdown dan België), maar wel eten meenemen om op de kamer op te eten.
De volgende dag inchecken. Ondanks het feit dat het elektronisch inchecken niet gelukt is (en we zijn niet de enigen merken we) verloopt alles feilloos. We moeten zelfs onze bundel afgedrukte formulieren niet tonen, enkel onze covidsafe pas en onze Pase de Salud.
Instappen. Elf uur blijven zitten en dan eerste halte: Huston, Texas.
Ook hier weinig problemen, we mogen ook hier onze bundel formulieren niet tonen. Een teleurstelling!
Dan vijf uur wachten op de volgende vlucht. Vervelend, maar blijkbaar eigen aan vliegen.
Met een uur vertraging vertrekt de volgende vlucht: Huston – San José. Geen problemen, blijven zitten tot je er bent. De vlucht duurt vijf uur, waarvan we gelukkig een paar uurtjes kunnen slapen.
En dan de laatste fase: luchthaven – hotel. Tegenvaller: de gevraagde taxi van het hotel is er niet.
Dan maar zelf een geboekt, die ons op een dik half uur naar Hotel Cerro Lodge brengt.
Hier vlug inschrijven en slapen. Aankomst 3 uur ('s nachts) plaatselijke tijd. Bij ons is het nu 10 uur 's morgens. We zijn dus 27 uur onderweg geweest.
Na een goede nacht, een heerlijk ontbijt (rijst met bonen, gebakken banaan en twee gebakken eitjes) het terrein gaan verkennen. We zien onze eerste vogels ….. en de rest lezen jullie volgende keer.
Vorige winter hebben we (spijtig genoeg) thuis moeten doorbrengen omwille van de Corona-ellende, maar dit jaar gaan we het er weer op wagen.
Na lang aarzelen en onderzoeken welke landen er (vrij) veilig zijn, hebben we gekozen voor Costa Rica.
In dat land zijn we al geweest en we weten dat het (buiten de paar grote steden) heel dun bevolkt is.
Bovendien is er een hoge vaccinatiegraad (meer dan 70 %!) en worden buitenlanders toegelaten als zij minstens twee vaccinatieprikken gehad hebben. De hospitalen zijn er degelijk en we zijn van plan vooral buiten, in de natuur rond te trekken.
Vermits we pas heel recent beslist hebben om terug te reizen, hebben we nog geen uitgewerkt reisplan.
We hebben al wel een vlucht geboekt: op drie januari 2022 vertrekken we om tien uur vanuit Amsterdam naar San José. We komen terug (als alles goed verloopt) op 31 maart 2022.
Voor de rest zijn we druk bezig met de reis te plannen; het wordt een mengeling van plaatsen waar we al geweest zijn en onbekende gebieden. De klemtoon zal liggen op veilig reizen, genieten van het mooie weer en veel natuurwandelingen.
Het eerste verslag met het verhaal van de vlucht, de aankomst, ons eerste hotel en misschien al een beetje van onze plannen, krijgen jullie op 5 of 6 januari als alles volgens plan verloopt.
Mogelijke hinderpalen zijn een reisverbod van Belgen naar Nederland en de mogelijkheid dat wij tussen nu en de vertrekdatum besmet zouden worden.
Volg deze blog: zet het adres bij 'mijn favorieten' en kijk regelmatig wat wij aan het uitvoeren zijn.
