C'était un tour formidable, splendid.

Kemmelrit 23-04-2006

Dimanche matin, le 23 avril 2006 vers  8 heures, deux MG’s roulent sur l’ E 40 en direction de Veurne. Elles  serpentent  sur l’asphalte comme un félin cherchant sa proie, adroites, en évitant les camions…L’ MG rouge derrière nous est-elle aussi en route pour le Kemmelrit ? Nous le supposons, mais nous ne sommes pas sûr sauf  quand elle prend aussi la même sortie que nous.  Cette B est  superbe et en bonne condition, c’est évident. La distance qui la sépare de notre  F reste toujours réduite. On réfléchit dans notre cockpit : qui connaît-t-on avec une MG rouge?  Dans le club il y en a tellement de MG’s rouge!

Au “Halve Maan il y a déjà cinq MG’s qui sont arrivées. Nous attendons 71 voitures. Nous avions garé notre F à côté de la ZR d’ Olivier “ en épis comme au Mans, comme cela nous étions prêts à démarrer directement. Question d’être le premier pour partir comme un vrai Flandrien; mais pas de chance, Cor garait sa B devant nous et nous bloquait pour le départ. 

Après avoir dégusté un café, revus nos amis et bavardés avec eux nous examinions les différentes voitures. Comme l’année passée il y avait neuf voitures du MGCC France. C’est intéressant de voir d’autres MG’s comme cette vieille TF peinte en deux nuances de beige. Les nouvelles MG’s (F, TF et ZR) étaient nombreuses: 14 participants.

Wim était fort occupé à distribuer les “roadbook’s”.

Vers 9h 45 il sortait, enthousiaste en disant: ils sont tous arrivés et ils ont reçu leurs « raodbook ». Après le signal du départ, les moteurs  démarraient (la plupart  directement) dans les grondements et ronflements sourds des échappements;  les basses des filtres à air sports; les SU’s et les Webers dérangeaient certainement le repos dominical à Poperinge!  Je suis sûr  que  les anciens combattants pouvaient imaginer que les  Allemands étaient revenus; mais en fait il s’agissait des Anglais (es) qui partaient. Avec ce soleil encourageant, beaucoup de membres partirent décapotés.

Nous pointions le nez de nos MG vers le Cap Blanc-Nez et suivions le long cortège de voitures.  Wim avait intercalé une particularité dans le parcours après 12 km : tout  farceur qu’il est, il nous avait fait faire une boucle sur un parking d’un Moulin. Cela suffit pour troubler quelques co-pilotes qui n’étaient pas encore réveillés et il-y-en eu quelques uns !!!

Sauf Els; après 14 ans de mariage et 5 ans de Rallyes en MG, j’ai une confiance totale en elle, je n’ose plus douter.

Comme d’habitude nous croisions d’autres MG dont les membres  nous faisaient des signes pour nous dire que nous nous trompions, pas de chance pour eux car c’était mon copilote qui avait raison. Grâce à Els nous avions gagné une vingtaine de place dans la file.

Le Mont des Cats se présentait à nous avec des vues matinales splendides à gauche et à droite. Les petites routes sinueuses se succédaient aux routes normales, où en principe nous aurions pu rouler plus vite; c’était sans compter sur une grande caravane qui roulait lentement et sûrement et qui nous empêcha de  doubler. Heureusement quelque temps plus tard nous pouvions la doubler et profiter de la route qui se présentait à nous avec des fortes côtes et descentes comme en montagne, des longues lignes droites avec  tout à coup des virages courts.

Les crispations au ventre étaient garanties chez mon copilote. A certains moments je devais ralentir parce que je ne voyais plus la route devant moi tellement les montées  étaient escarpées. 

Nous décidions de ne pas nous arrêter à la pause facultative et de continuer vers la place de Desvres, qui était réservée pour nos voitures. Chapeau pour l’organisation !!! Le moment de prendre le Picon vin blanc. Dans le café il y avait quelques motards Flamands qui admiraient nos voitures et qui étaient assez impressionnés  de voir que le MG

Club pouvait organiser  de telles balades. Un de ces motards avait une Audi TT  cabrio et avait pas mal cherché sans succès pour trouver un tel club organisateur. Il avait de la chance d’avoir une tête de plus que moi, autrement j’aurai, pu lui donner l’adresse internet de Mattel, le fabriquant

des poupées Barbies…

La sortie de la place ne fut pas des plus facile, faute d’attention ! Après avoir tourné en rond plusieurs fois nous retrouvions enfin la bonne route vers le Cap Blanc-Nez. Nous avions entre temps encouru une heure de retard

(Probablement la faute au délicieux Picon) et nous essayions maintenant de rattraper ce temps perdu.

Mais le beau paysage parmi ces routes tortueuses nous invitait à rouler moins vite et à jouir pleinement de notre environnement.

Il plu un peu, mais en roulant plus vite on pu éviter que les goûtes ne tombent dans le cockpit.

La destination était  le restaurant « Le Thomé de Gamond » situé sur les hauteurs du Cap Blanc-Nez. Pendant le dîner à quatre services, arrosé de vin blanc et rouge, suivi d’un café, le restaurant offrait aux convives  une vue splendide.

Le temps brumeux nous empêcha de voir l’Angleterre mais malgré cela nous décidions que nous reviendrions un jour à cet endroit.

Alain décidait entre deux services de remercier Wim pour son excellente organisation. Il du s’y reprendre  trois fois  vu la grandeur et la mauvaise acoustique du restaurant.

L’après-midi nous prenions la direction du Cap Griz-Nez et Poperinge. Quelques hardis partirent décapotés  mais vu le ciel menaçant  la plupart des participants remirent leur capote!  A Audresselles notre groupe s’arrêta pour une exploration de la plage à la recherche de fossiles, nous en vîmes quelques uns assis sur un banc le dos vers la mer….

Sur le trottoir on vendait des grands crabes vivants que j’imaginais déjà en crab-cocktail que j’aime tant, mais Els ne voulu pas en acheter.

Enfin, après une promenade vivifiante on repartait pour l’halte suivante, le « Café de la Marie » ou le club nous offrait encore un drink. Comment Wim a trouvé cet endroit on ne sait pas mais c’était vraiment « typique » avec tous ces trésors accrochés au mur. Des objets qui ont posé questions de fonctionnement lors d’un ancien Beachmeeting.

Ensuite par des petites routes sinueuses nous rentrions vers Poperinge. D’abord nous voulions nous arrêter au musée d’orgues à Herzeele, mais la musique n’était pas tout à fait à notre goût. Cependant en voyant les photos au « Halve Maan » il semblait que nous avions manqué quelque chose d’original. Sur le coup de sept heures, après avoir mangé quelques tartines et  bu un dernier verre nous décidions d’aller chercher notre fille à la côte  et de retourner à la maison. Quand elle aura grandit elle pourra aussi participer.

Wim encore merci pour l’excellente  organisation, les trouvailles amusantes et les soins particuliers que tu as apportés à l’élaboration de ce rallye. Nous savons que tu penses déjà à la prochaine balade de l’année prochaine et nous sommes impatients d’y participer à nouveau. A la prochaine donc!Els & Ivan (traduction  Alain Vit.)

23-04-2006 om 00:00 geschreven door MGDrivers

Kemmelrit 2006  23/04/2006 naar Cap Blanc-Nez

Zondagochtend, 23 April 2006, 8 uur ‘s morgens.  2 MG’s snellen over de E40 richting Veurne.  Als een slang op jacht kronkelen ze zich over het asfalt, handig en precies de vrachtwagens ontwijkend… Is de rode MGB achter ons ook op weg naar de Kemmelrit ?  We vermoeden het, maar krijgen pas meer zekerheid als ook hij dezelfde afrit neemt.  Dat deze B in topvorm is, lijkt wel duidelijk.  De afstand tot onze F blijft steeds beperkt !

Meteen komt bij ons in de cockpit het volgende gespreksonderwerp los : wie kennen we allemaal met een rode MGB ? De namen worden opgesomd; soms kunnen we enkel de mensen beschrijven, maar kennen we de naam niet.  Feit is : er zijn veel rode B’s in de club !

Bij aankomst aan de Halve Maan blijken er reeds een 5-tal auto’s aanwezig te zijn.  Het zouden er in totaal 71 worden !  We parkeerden onze F naast de ZR van Olivier op een dusdanige manier dat we ‘à la façon de Le Mans’ meteen gingen kunnen vertrekken.  Kwestie van kop te kunnen trekken als een echte Flandrien.  Maar Cor had wat later zijn B natuurlijk strategisch geparkeerd en versperde zo onze aftocht.

Na een koffie, het weerzien van vele bekenden en diverse babbels, keurden we de auto’s.  Net als vorig jaar namen een aantal leden van MGCC France deel.  Het leuke daaraan is dat je eens wat andere MG’s te zien krijgt.  Zo was er een mooie (oude) TF bij die in 2 beigetonen gespoten was.  De opkomst van de nieuwere auto’s (F, TF en ZR) was anderzijds opvallend : liefst 14 hebben we er geteld ! 

En onze Wim had het ondertussen razend druk met het uitdelen van de routebladen. 

Rond kwart voor tien kwam Wim enthousiast buiten : iedereen is al toegekomen en heeft zijn routeblad gekregen ! We kunnen vertrekken.

Het startsein was gegeven : de motoren sloegen aan (bij de meeste zelfs onmiddellijk), en het gebulder van de uitlaten; de bassen van de sportluchtfilters, de SU’s en de Webers verstoorden de zondagsrust in Poperinge !  Ik ben het zeker, als er nog oudstrijders waren, dan hebben die toen waarschijnlijk gedacht dat den Duits weer gearriveerd was !  Maar ’t waren d’Engelsen die vertrokken !  En nagenoeg iedereen zonder dak, want de zon was reeds van de partij.

We richtten de neus van de auto richting Cap Blanc Nez, en volgden de lange stoet.  Reeds na een 12-tal km had Wim een aardigheidje in het roadbook voorzien : de snoodaard deed ons zo maar een rondje op een parking aan een molen rijden.  Genoeg om een paar co-piloten (die waarschijnlijk niet goed wakker waren) te doen twijfelen en hun partner de verkeerde richting uit te sturen.  Gelukkig was Els goed bij de pinken en waren we op die manier meteen een plaats of 20 opgeschoven !  Een paar MG’s kwamen ons nog met wild zwaaiende bestuurders tegen, en wilden ons duidelijk maken dat we verkeerd waren, maar mijn co-piloot was zeker van haar stuk : wij zaten juist !  En ze had gelijk, zo bleek later !  Na 14 jaar huwelijk en 5 jaar MG-rallys is het vertrouwen compleet en dùrf ik zelfs niet meer te twijfelen.  Meteen daarna diende de Catsberg zich aan, met prachtige zichten van een landschap dat nog in zijn ochtendgewaad gehuld was.  De kleine kronkelende baantjes gingen geleidelijk aan over in grotere wegen, wat normaal gesproken de snelheid zou doen toenemen, ware het niet dat we een tijdje geplaagd waren door een grote caravan die traag maar zeker steeds dezelfde richting van ons koos.

Gelukkig konden we de caravan na een tijdje passeren, net op tijd om te genieten van een mooi stuk weg dat zich als een roetsjbaan voor ons presenteerde, met scherpe oplopende en neergaande delen, lange rechte stukken, en af en toe een korte draai.  Kriebel in de buik gegarandeerd (bij mijn co-piloot).  Op bepaalde momenten hield ik me toch ook wat in, omdat de weg voor ons niet meer zichtbaar was !  Zo steil ging het soms naar beneden.

We besloten de vrije pauze niet te nemen, maar door te rijden naar de markt van Desvres, die voor de gelegenheid voor onze wagens gereserveerd was !  Pluim voor de organisatie !  Als wederdienst gunden we de plaatselijke horeca ook iets : tijd voor een aperitiefke – Picon au vin blanc.  In het café zaten overigens een paar Vlaamse motorrijders; één van hun was vol lof over onze auto’s en over het feit dat we met de MG club dergelijke ritten organiseerden.  Zelf had hij een Audi TT cabrio, en hij had al overal gezocht, maar kon nergens een club hiervan vinden.  Hij had geluk dat hij een kop groter was dan ik, anders had ik hem beslist het internet adres van Mattel, de fabrikant van de Barbie poppen gegeven … ;-)

Bij het verlaten van de markt was het eventjes uitkijken geblazen.  Na wat zoekwerk, en een paar keer het centrum doorkruist te hebben zaten we uiteindelijk terug op de goede weg en reden we richting Cap Blanc Nez.  We hadden ondertussen een uurtje vertraging volgens het schema opgelopen (de Picon smaakte écht voortreffelijk) en we probeerden onderweg nog wat goed te maken.  Maar het landschap en de kronkelende wegen noopten ons ertoe vaart te minderen en te genieten van alles rondom ons.  Ook datgene boven ons, want de eerste kleine druppels tekenden zich af op de voorruit.  Enige snelheid houden is dan de boodschap en het lukte ons om de druppels te ontwijken.

Bestemming was het restaurant “Le Thomé de Gamond”, gelegen op een hoogte aan Cap Blanc Nez.  Naast een lekker viergangen menu, aangevuld met wijn en koffie, bood het restaurant een schitterend panorama over de streek.  Machtig.  Eigenlijk werd het restaurant gewoon door ons die middag overgenomen !  Het heeft namelijk een capaciteit van 160 personen, en wij waren met 142 deelnemers!  Gedurende de maaltijd konden we de ganse tijd van het schitterende uitzicht genieten.  Maar Engeland gaf zich niet prijs; daarvoor was er net iets te veel nevel.  Toch maakten we een ‘mental note’ : hier komen we beslist nog eens terug !

Alain besloot tussen twee gangen door Wim te bedanken voor zijn puike organisatie.  Tot 3 maal toe, al was dit vooral ingegeven door de grootte en de indeling van het gebouw.

Na het middagmaal ging het richting Cap Griz Nez en geleidelijk aan terug naar Poperinge.  Een paar dapperen vertrokken nog met de kap neer, maar het merendeel liet die toch dicht want het druppelde wat, en de lucht voorspelde geen beterschap.  In Audresseles hielden we met ons groepje nog een tussenstop, om het strand eens te verkennen en fossielen te zoeken (we zagen er een paar zitten op een bankje met hun rug naar de zee).  Op de stoep in de straat waar we geparkeerd stonden werden mooie grote, levende verse krabben verkocht.  En ik die zo graag een krabcocktail lust, maar mijn vrouwtje wou er geen kopen !

Enfin, na een gezonde wandeling (lees : klauterpartij over de rotsen) vertrokken we opnieuw naar de volgende halte : Café de la Marie, waar we nog een drankje aangeboden werden.  Hoe Wim dit gevonden heeft weten we niet, maar het was zondermeer “typisch” te noemen.  En buiten onder het afdak waren echte schatten te ontdekken (zo van die voorwerpen waarvan ze je op de beachmeeting vroegen : wat is het en waarvoor dient het). 

Via kleinere kronkelwegen ging het dan terug richting Poperinge.  Eerst wilden we nog aan het ‘orgie-museum’ in Herzeele halt houden, maar aan de orgelmuziek te horen was het toch wat minder onze stijl.  Achteraf, bij het zien van de foto’s bleek wel dat we wat gemist hadden, maar bij aankomst in de Halve Maan wees de klok al tien voor zeven aan, en na een laatste drankje en een paar lekkere boterhammen besloten we onze dochter te gaan ophalen aan de kust om daarna huiswaarts te keren.  Later als ze groter is, mag ze natuurlijk meekomen ! 

Wim, nogmaals bedankt voor de puike organisatie, de leuke spitsvondigheden en de zorg waarmee je deze rit weer samengesteld hebt.  We weten dat je ondertussen al aan het nadenken bent over de rit van volgend jaar, en we zien er al met veel ongeduld naar uit !  Tot Dan !

Els & Ivan

23-04-2006 om 00:00 geschreven door MGDrivers