Janti is op dit ogenblik in ons land. Ze neemt deel aan een congres in Gent dat door de Nederlandse taalunie georganiseerd wordt. Gisterenavond kon je haar zien op VTM: 'Ik kom uit Indonesië en doceer Nederlands' sprak ze. Volgend weekend komt ze één nachtje logeren in Begijnendijk en dan gaat het weer richting Java.
De tijd vliegt - ook Anggi schrijft dat in haar brief die ik hieronder bijvoeg. In de nieuwsberichten is de aardbeving van Yogya nergens meer te bespeuren maar heel veel mensen zitten nog niet terug in hun heropgebouwde huis en de geld-beloften vanwege de regering blijft uit!
Anggi schrijft ons hoe ze dagelijks verder werkt en de meest hulpbehoevende mensen selecteert om die alleen te steunen met het ingezamelde geld. Ze kocht en koopt het nodige materiaal voor de herstelling of de bouw van hun huizen. Ze besteedt ook geld aan de schooluniformen het het schoolgeld voor de kinderen van de armsten onder hen. Anggi lijkt me een dame met het hart op de juiste plaats. Naast haar werk is ze fulltime bezig met de hulpverlening. Ze heeft haar/ onze hulpactie een naam gegeven (hulp van de vrienden van Griya Karanganyar Asri Post.) die verwijst naar het wooncomplex waar ze leeft (en dus niet haar eigen naam). De brief sluit af met de belofte nog meer nieuws te zenden met een beeld van waar het geld dat zij ontving naartoe ging. Ze zal ook wat foto's opsturen, maar heeft nog wat tijd nodig om het formaat van de foto's aan te passen. Veel leesgenot allemaal in de zekerheid dat elke euro die we schonken zeer goed besteed is! Liefs van Linda
July 28, 2006, 9:27 pm
Dear all,
I am sorry for having been silent quite a long time. I never had in my mind to be silent since I kept moving all the time between my neighborhood and other neglected areas, and time didnt seem to change in my life. On the other hand, my duties at Karta Pustaka needs a lot of attention since we have already started the cultural programs again after a two-month break due to the earthquake. Anyhow, I'd like to give a quick report to all of you who so kindheartedly and thoughtfully helped me and my neighborhood.
As I already reported last time, the next step is to give the people some sort of stimulating support or productive support in order to encourage them to start a new living soon. I thought about supporting the house rebuilding. As a matter of fact, there are complicated situation so that such a program has to be thouroughly discussed and planned to prevent misunderstanding or misuse. For this reason I always discuss the steps of action with the leaders of the neighborhood and some of my neighbors who voluntarily help me. We did survey to know the real condition of the people to help. These are what we found:
1. Some people did not live in their own houses. They rented the houses. (We surely cannot support such people to rebuild the house because it doesn't belong to them.)
2. Some other people have got support from their own relatives so that they can finance the rebuilding of their houses, or they still have their own money. (Such people do not need help from us.)
3. Some people are so greedy that they pretend to be poor and to really need help while they are absolutely able to finance their own houses by themselves. (Of course we will delete them from our list.)
4. There are people who really could not do anything for their houses since they do not have a single cent in their pocket. The house is their only valuable belonging. Due to the inability to rebuild their houses, they now live in the tents. (These are our targets)
5. The promises from the government to help the rebuilding of the houses (you might also know how beautiful the promise vowed by the vice President Jusuf Kalla is) will stay as promises. The reality is that these poor families have to live in the tents right in front of their ruined houses and are exhausted.
Many of them became suddenly jobless due to the earthquake. One of my neighbors is now jobless because the property business which he was involved in got bankrupt since the area they developed was in the earthquake lines. All the houses they built were totally damaged. His wife and children have to live now with her brother in another city so that their two children can go back to school.
Another neighbor also became jobless. His small ticketing business was also damaged. The computers were all broken, hit by the fallen roof. His house is 2/3 damaged so he can only stay in one room.
For those who can get the house support we have decided to make requirements as follow:
1. The family lives on a daily wage, such as becak (trycicle) drivers, the garbage man, the seller of cheap food, the laundry lady, etc. Or the family lives on very small salary which cannot totally support their lives such as elementary school teacher especially of a poor school, the janitor, etc.
2. The house is totally damaged and not yet rebuilt due to extreme lack of money.
3. The remains of the former house have to be selected and reused as their own share for their home.
4. The support is to stimulate them to work even harder in order to complete their house rebuilding. In this case they cannot fully depend on the donation.
By implementing such requirements, we can donate the money only for those who really need this help, and on the other hand, we still respect their pride.
Instead of spending the whole donation for rebuilding the houses, I think we have to also support the education for the children.
Many of the survivors have to spend quite a big amount of money (in comparison to their poverty) for their children's school fees and books because the new school year has just started. Meanwhile, with their economic condition it is impossible for them to support the children's education. I feel sorry if these children have to suffer twice, the loss of their homes and the imposssibility to go back to school.
If all of you do not mind, I will spend the donation also on these children especially to make it possible for them to go back to school. It will be a kind of one year scholarship by which we will pay the school fee for 1 year, or at least for 6 months/one semester. It is not as expensive as we thought. This will certainly help the family and bring back smiles and hopes in the eyes of the children. The similar requirements to get this support as for the house support will also be implemented.
I already paid the school fee for 2 students. The one is a junior high school student whose parents are social workers. Their house has to be demolished because all structures were broken. The other one is a talented student of the vocational school. She happened to win an animation competition. Her father is a traditional glass painter, and her mother sells cheap food. Their house was also totally damaged.
Meanwhile, I have already distributed 100 schoolbags plus school uniforms, writing books and pens for elementary school children (grade 1-6), and 60 schoolbags, pens and writing books for junior high school students (grade 7-9). They were very happy to receive those packages and so were their parents. The girls were very enthousiastic because there is a cute soft toy/doll on every single bag. They have never had such a lovely bag before! Those who studied at Islamic schools got Islamic uniforms. The poor parents were moved to tears when they got the school stuff, which they did not dare to think to buy.
I bought all those bags and uniforms at the big market, Beringharjo. The bag seller (I am sorry I couldn't remember his name, but I know the name of his kiosk, Eldy's) helped my very much on the size based on the grade of the pupils. When he knew that I bought those bags for the survivors, he suddenly gave me a discount of Rp. 10.000/bag as his charity. He himself has already been a volunteer for 10 days to help the survivors in Bantul, the most damaged area.
The school uniform seller is a woman, Ibu Sri. She helped me a lot to find the uniforms because the supply for uniforms could not meet the high demand. It was the beginning of the new school year. All children have to wear the new uniforms, while many uniform home industries were damaged due to the earthquake. And ibu Sri also gave me very good price for the same reason as the bag seller. I thank God for He made me able to meet these kindhearted sellers. I do appreciate them.
I got help from my neighbours especially those who suddenly became jobless. They thanked me for involving them, as such busy activities will help them to overcome their depression. One of them needs to consult a psychiatrist. I found one for him via my friend in the hospital. I even gave him money for paying the medicine he got from the psychiatrist. He is now better and still busy helping me doing the survey and also the distribution of the stuff.
On the 9th of July there was a special program for the children in my neighborhood. My friend, Tia, had a special school program for the children at Imogiri, another severely damaged area. She brought her children to my neighborhood. We call the program "Survivors visit survivors and let's make good friends!" There were 60 children from Imogiri and some adults to accompany them to meet 100 elementary school children in my neighborhood. They sang, they made performances. Butet Kartaredjasa, a well known actor, read a folk tale. The children watched his every movement and laughed and screamed in respond to Butet's acting. The adults also enjoyed Butet's performance since he is a popular actor in Yogya, and in Indonesia too. We had lunch together consisting of vegetable soup, a piece of crispy fried chicken, and a local orange. We ordered the lunch boxes from a caterer because our kitchens could not handle such an amount of food. They did enjoy the lunch! I believe that was the first tasty lunch they had after the earthquake. I still have their faces in my mind and it always moves me to tears when I remember it.
The caterer, Mrs. Dradjat Boediman, is one of the good caterers in Yogya whom I know very well because she often got orders from Karta Pustaka, my office. Her husband is a paediatrician and nutritionist. She gave me good advice for the lunch menu and she also gave me a much reduced price for the lunch boxes as her charity. It just reflects her name or her husband's name: Budiman, meaning kindhearted. I do thank God that there are always kindhearted people helping me and my neighborhood.
My position is really not easy especially as I always distribute support for my neighborhood. I don't want to be considered as a "Mother Theresa" by my neighborhood. I'd prefer to stay behind, and unknown as I used to be, as just an ordinary neighbor. Therefore I asked some other people to help me distributing the stuff. The neighborhood leaders and my neighbors can understand my difficult position. They agree to take over the distribution activities from me. They even will not mention my name. We agreed to use the name of the housing complex where I live as the source of the support. It is then called: support from Friends of Griya Karanganyar Asri Post. Now I can breathe easily! The other good news is that I now can sleep longer! ;-)
By the way, my house is still a shelter for 6 people. The other houses are mostly the same, dark, damaged, and empty.
It is all for now. I still want to send you my next updating report including the financial report on my next email. I will also send some pictures of the activities and also of the children, but the pictures have to be resized since they are so big that it would take a long time to download. Please give me time to prepare them.
Our warmest regards, anggi minarni on behalf of the whole neighborhood of RW 16, RW 17 and RW Wedhi Kengser
Eindelijk weer wat nieuws, niet! Ik copieer hieronder de mail die Janti naar iedereen zond die een mailadres opgaf. Maar er zijn ook mensen die niet per mail te bereiken zijn, vandaar dat ik de mail hier ook nog plaats.
Lieve vrienden,
Na een pauze van meer dan een maand heb ik eindelijk tijd kunnen vinden onze yogyablog bij te werken. Als jullie http://yogyablog.kimarita.com bezoeken, vinden jullie daar pas ontvangen foto's, nieuwe (eigenlijk niet zo nieuwe) mails van Anggi en enkele echt nieuwe aanvullingen. Ik hoop dat jullie daardoor een goed beeld krijgen van het verloop van onze hulpactie.
Vorige week vrijdag heb ik aan Anggi 22 miljoen Rupiah (ongeveer 1945 Euro) overgemaakt. We hebben nu nog ruim 12 miljoen Rupiah over (ongeveer 1060 Euro). Dat bedrag had ik oorspronkelijk willen geven aan een kennis die ik ken als dirigent van het Semarangse jeugdorkest. Zijn huis is zwaar beschadigd, zo ook die van zijn buren. Dit is niet doorgegaan. Ik had hem gevraagd, zoals Anita ook deed (zie Yogyablog), foto's te sturen van de buurt waar hij woont en iets te vertellen over de mensen die van onze hulp gebruik zouden maken. Dat vond hij een bezwaar, hij had daar geen tijd voor, zei hij. Ik denk daarom dat wij het geld dan maar het beste naar Anggi kunnen sturen. Anggi kent enorm veel mensen, niet alleen die in haar buurt wonen, en heeft haar hart op de goede plaats. Ze koopt naaimachines zodat de kleermaaksters weer aan de slag kunnen, betaalt schoolgeld van kinderen als de ouders het niet kunnen betalen, stelt haar huis ter beschikking van de bejaarden in haar buurt, haar keuken is tegelijk ook gaarkeuken. Een licht in de duisternis.
Voor Anita ben ik, laat ik eerlijk zijn, een klein beetje bang. Ik krijg af en toe vreemde smsjes van haar met allerlei waarschuwingen voor aardbevingen en andere vreselijke rampen, hoewel ze nooit vergeet er bij te melden dat ze hoopt dat ik en mijn gezin daartegen gevrijwaard blijven. Maar ze heeft uitstekend voor onze hulpgoederen zorg gedragen. Jammer is natuurlijk dat ik haar niet altijd begrijp omdat ze heel hoog maar dan ook echt heel hoog Javaans gebruikt. Ik heb wel veel bewondering voor haar omdat ze voorzitster is van een vereniging waarvan alleen oudere mannen (die waarschijnlijk erg conservatief zijn en niet happig op vrouweljke leiding) lid zijn, tenminste, ik zie op de foto's die zij me gestuurd heeft van een bijeenkomst alleen mannen om haar heen, allen in traditioneel Javaanse klederdracht. En zij dan in zo'n soort van vechtkostuum. Fantastisch!
Ik hoop dat jullie ermee akkoord gaan dat ik de resterende 12 miljoen en nog iets aan Anggi geef.
Als jullie de namen van Kim en Gita lezen in Anggi's email: Kim is onze oudste zoon, hij is 29, en Gita is onze dochter, met haar 25 jaar voorlopig de jongste van het gezin (als ik Ryan en Martino, de zoontjes van onze pleegdochter Wayan, daar niet bij reken).
Ik hoop dat jullie de hittegolven goed doorkomen. Misschien pik ik daar nog wat van mee (of krijg ik de volle laag) als ik in augustus in Nederland en België ben.
Ik hoop dat ik niemand vergeten ben deze mail te sturen. Allemaal heel erg hartelijk dank voor de hulp, ik vind jullie zo geweldig!
Ondertussen is er in aan de zuidkust van Java maar meer naar het westen een nieuwe aardbeving plus tsunami gebeurd. De aarde beeft nu nog na. Wie Pangandaran kent, een van de zwaarstgetroffen plaatsen, denkt aan enthousiaste jonge gidsen die toeristen rondleiden, aan grotten met stalactieten en stalagmieten, aan parken waar je al wandelend een biawak (een soort kleine krokodil) doodgemoedeerd vlak voor je het pad ziet oversteken, aan tandems die je kunt huren om langs het witte strand te rijden. Twee dagen daarna vluchtten mensen in paniek uit hun hoge kantoorgebouwen de straat op. Ring of Fire is een mooie titel voor Johnny Cash liedje, maar het is iets anders als je er ook op woont.
Om allerlei (persoonlijke en andere) redenen ben ik even uit de picture geweest. Maar hier zijn we weer! Gisteren contact gehad met Janti. Vanaf volgende week wordt er met het geld dat we inzamelden, geholpen bij het weer opbouwen van huizen. De dreiging die van de Merapi uitging, blijkt wat af te zwakken. Op Indahnesia.com kan je daarover het volgende lezen:
YOGYAKARTA, 03 July 2006 - Activity at Indonesia's Mount Merapi has been decreasing and officials are reviewing the volcano's top alert status, a scientist said Saturday. "There's a trend of decreased activity but Merapi still emits lava trails," Hani Prabawati from the vulcanology office in Yogyakarta, the main city south of Merapi, was quoted by AFP as saying.
No clouds of hot gas were seen early Saturday, she said. "We are reviewing the situation," she said, when asked if the current top alert level would be lowered. Merapi's increased activity forced the evacuation of 15,000 villagers, but many of them have now returned.
Verder valt er nog steeds te danken!!! Dank aan iedereen die door een financiële bijdrage helpt om het leed van anderen te verzachten. Om jullie correct op de hoogte te houden, plaats ik hier de namen van onze nieuwe donoren en de data waarop het geld bij Janti toekwam:
15/06 Linda's Travel Shop 15/06 Gustaaf en Greet Swinnen
19/06 Hr en mevr Dirk Ketels Lowette 19/06 Kristof Bauwens
20/06 Michiel van Kempen
26/06 J. Schuring
26/06 Gezin Andries-Alaerts, Bart Schols en Gezin Leerschool, via Steven
29/06 Jef Vluymans en Rozette Vekemans
De bedragen van respectievelijk Jos Bosmans en Enèri zijn nog onderweg. Ik hoop dat iedereen zijn bijdrage hier kan terug vinden, anders een seintje graag - ik doe al het nodige om de info correct te houden.
In herhaling vallend kan ik alleen maar van harte danken voor de gulle gaven! Binnenkort meer info over wat er aangekocht wordt voor de heropbouw! Groetjes, Linda
Java: prik tegen tetanus van levensbelang 21 juni 2006, Yogyakarta - De vierjarige Dani ligt te woelen in haar ziekenhuisbed. Ze is hier al vier dagen met haar moeder Ibu Gini. Moeder en dochter zijn afkomstig uit het dorp Obor, even buiten Yogyakarta. De aardbeving van 27 mei reduceerde dat tot een laag puin. Dani's vader beschermde haar tijdens de beving tegen vallende stenen, maar toen ze wegvluchtten uit hun instortende huis trapte Dani in een roestige spijker.
De vierjarige Dani werd op tijd tegen tetanus behandeld.
De dagen daarna kreeg Dani hoge koorts en toevallen en uiteindelijk stond er schuim op haar mond. Buren hielpen Dani's moeder om haar naar de medische post in het dorp te brengen. Daar werden ze meteen doorgestuurd naar een ziekenhuis in Yogyakarta. Dani bleek tetanus te hebben, een ziekte die vaak dodelijk is als er niet tijdig wordt ingegrepen.
Het meisje is een van de - voor zover bekend - zestig Javanen die tetanus hebben opgelopen. Twintig patiënten zijn aan de gevolgen van de ziekte overleden. De zorg bestaat dat het aantal sterfgevallen door tetanus zal toenemen. De omstandigheden waarin de overlevenden van de aardbeving moeten leven zijn immers niet best; door vervuild drinkwater, een slechte hygiëne en het feit dat mensen in opvangkampen dicht op elkaar leven is er een groot risico op de uitbraak van ziektes. Bovendien zijn gewonde mensen vlak na de beving te gehaast behandeld; wonden zijn niet goed schoon gemaakt en de patiënten zijn niet tegen tetanus ingeënt.
Unicef zorgt voor gratis vaccinaties tegen tetanus.
Gratis vaccins
Gelukkig heeft Dani op tijd hulp gekregen. Ze mag snel weer naar huis, hoewel ze niet echt een thuis meer heeft. Haar familie woont nu onder een plastic zeil en wacht op meer hulp, zodat er snel aan de herbouw van hun huis begonnen kan worden .
De Indonesische overheid en hulporganisaties nemen het risico op een grote tetanusuitbraak zeer serieus. Unicef leidt een aanstaande voorlichtingscampagne, in samenwerking met het provinciale departement voor gezondheidszorg op Java. In de campagne wordt het belang van vaccinaties tegen tetanus benadrukt. Ook leert de bevolking de symptomen van de ziekte te herkennen. Unicef zorgt daarnaast voor gratis vaccinaties tegen tetanus in dorpen waar kinderen ook tegen mazelen worden ingeënt. (Bron: www.unicef.nl)
In Yogyakarta steunen we de buurt van Anggi, wiens huis alleen nog recht stond temidden de vernielde woningen. Anggi schrijft ons het volgende:
June 16, 2006, 8:39 pm
Dear all,
The situation in my neighbourhood is getting better. People are eager to start their new lives. They work hand in hand selecting the remains of their houses to reuse them. Somehow they still do not know how to buy the material to build a new house. At least keeping working and being active will save them from depression. The shelters are getting empty because people prefer to stay in their own tents right in front of their ruined houses.
I still distribute some supplies for instance rice, sugar, tea, medicine, sanitary napkins, toiletries, cooking oil, water and noodlea for the coming 2 weeks. After that I'd prefer to start the next step.
My Ketua RT and RW (neighbourhood leaders) have agreed to change the support into productive support such as stoves, material for houses (sand, roof, cement, ect.), which will encourage them to soon start their lives. We don't promise to support them for a whole house. It is more to stimulate them to be independent and get through the sorrow.
The public kitchens have already reduced their activities. They now serve the food only in the afternoon. Every family has to start to earn their own food. This week I will distribute the kerosene stoves so that they can start providing their own food. Thank God there are mbak Menuk and her brothers who helped me finding the stoves in Solo. There is not a single stove left in Yogya because everybody needs the same stuff.
Meanwhile I will also use the money I get from all of you to buy the school uniforms for the elementary school children. Most of them have lost their unifoms due to the severe damage and the rain. Next month they will start the new school year. They will need the uniforms.
My friends and I will start the trauma healing program for children next week. We cooperate with another organization which is concerned with children issues. We will do this program twice a week. There will be various activities such as drawing, making simple toys or sculptures, colouring, singing, drama, story telling, etc. We will do this program in 20 different places in Bantul and in my neighbourhood. There are about 100 children and babies in my neighbourhood. On this coming Sunday another friend will start the program in my neighbourhood. He and his group will play some games for children and there will also be story telling and a joker.
My house is still a shelter for my nearby neighbours since their houses are totally damaged. Most of them are above 55 years old. We make jokes on it that my house is the shelter for the elderly. Ha..ha...It supports 10 people to stay. We still sleep on the terrace, carport, in the living room, even under the table. We are still afraid to sleep in the bedrooms.
Many houses in my nearby neighbourhood are deserted. The neighbourhood looks like a dead area. Yesterday a totally damaged 2-storey house collapsed towards the river. It sounded like such a big thunder that everybody ran away from his shelter/house, afraid of another earthquake.
That is all for now. I will write again as soon as I start the recovery step.
On behalf of the people in the 3 neighbourhoods, I would like to thank mbak Menuk and her brothers and friends (Solo), RC Studio (Yogyakarta), Mary-Louise Totton (USA), Inge Widjajanti and her family, colleagues and friends (Semarang, The Netherlands and Belgium), Reny and her friends (Jakarta), mbak Vera (Bali), mbak Rio and mas Bambang Suseno (Yogya), Henk Nederhand and his friends (Utrecht- The Netherlands), mbak Putri and her colleagues of the Erasmus Language Center (Jakarta), Hans Groot (The Netherlands), Herlina Suprayitno and her family (Surabaya), Sintha and Maret (Bogor), Arie Setianingrum Pamungkas (Yogya), mbak Mimi Hudoyo (Jakarta), Pak Jaya Suprana (Jakarta).
Last week I got high fever and my nose bled due to the heat of my body. The medicine I got from pak Teguh (Inge Widjajanti's husband) really helped. This morning I got a massage on my foot (reflexology to heal my body. Now I am OK and ready to do my duties again.
Talk to you all soon!
Kind regards, anggi minarni
Ik vertaal even voor wie dit graag heeft:
Anggi schrijft dat de situatie in haar buurt er op vooruit gaat. De mensen beginnen zo stilaan te werken aan wat overbleef van hun huizen. Anggi veronderstelt dat ze nog gedurende twee weken rijst, suiker, thee, medicijnen, sanitaire doekjes, verzorgingsprodukten, bakolie en noodles zal uitdelen en dat daarna de hulp zal omgebogen worden naar bouwmaterialen aanleveren. Op die manier worden de mensen gestimuleerd om alles weer zelf in handen te nemen en zo hun verdriet te verwerken. Er wordt dus geen huis gegeven maar het materiaal om het te maken. De publieke keukens zijn al in aantal verminderd. Ze verzorgen nu nog alleen eten in de namiddag. Ieder gezin begint zo zijn eigen potje klaar te maken onder een tentzeil tegenover hun eigen kapotte huisje. Deze week zal Anggi nog kerosene vuurtjes uitdelen zodat ieder in z'n eigen maaltijden kan voorzien. Mbak Menuk en zonen hebben haar geholpen om die vuurtjes in Solo te bemachtigen want in Yogya was er geen enkel vuurtje meer te vinden.Iedereen heeft nood aan hetzelfde!!!
Ondertussen gebruikt Anggi het geld dat we gaven om schooluniformen te kopen voor alle kinderen wiens kleedjes verloren gingen of erg beschadigd werden. Vrienden van Anggi en zijzelf starten vanaf volgende week (twee keer per week) in samenwerking met een andere organisatie een programma om kinderen hun traumata te laten verwerken. De kinderen zullen er tekenen, zingen, vertellen enz... Dit werk wordt op een twintigtal plaatsen herhaald.
Het huis van Anggi fungeert nog steeds als schuilplaats voor de buren. De meeste onder hen zijn ouder dan 55j. Ze grappen er zelfs over dat het een ouderlingentehuis is geworden. Er verblijven 10 mensen. Ze slapen op het terras, in de garage, in de woonruimte (zelfs onder de tafel). Ze zijn nog bang om in slaapkamers te slapen. Angii vertelt dat veel huizen uit de buurt er verlaten bij liggen; dat het er doods uitziet. Gisteren nog stortte een huis van twee verdiepingen hoog in mekaar - het viel in de richting van de rivier. De mensen schrokken erg en stoven in verschillende richtingen uiteen, bang voor nog een aardbeving.
Ze belooft ons weer te schrijven als met de 'bouw' fase aangevangen wordt. Ze dankt iedereen die meehelpt erg!! Janti doet dat ook. Dank allemaal , dank, dank - Linda
Vandaag is het stil in de pers over Yogyakarta, maar voor de mensen daar is het nog altijd spartelen om in leven te blijven tussen de vernieling en met de dreiging van de Merapi.
Ik heb het rapport opgezocht dat de wereldgezondheidsorganisatie maakte over de ramp. De getallen spreken voor zichzelf! Op 4 juni werden volgende cijfers bekend gemaakt:
5 481 doden (de opgegeven schattingen liggen tussen 4 962 en 6 234 doden) 21 924 zwaar gewonden 33 817 licht gewonden 17 955 gehospitaliseerde patiënten op 4/06
Hospitalen en veldhospitalen voerden reeds2 512 operatiesuit.
Geneeskundige hulp-staf voor Yoyakarta-Central Java aardbeving
JOGJAKARTA - In de buurt van de lavaspuwende vulkaan Merapi op het Indonesische eiland Java zijn de twee mannen, die in een onderaards noodverblijf bedolven waren geraakt, dood teruggevonden. De reddingsdienst meldde dat de twee lichamen vrijdag werden gevonden.
Donderdag werd tevergeefs geprobeerd het noodverblijf te bereiken, nadat de vulkaan een enorme massa gas en as had uitgestoten. Soldaten in beschermde kledij waren er uiteindelijk in geslaagd het onderkomen te bereiken, dat onder een drie meter dikke laag van stenen en vulkaanas was bedolven, aldus de autoriteiten.
De beide mannen waren naar het noodverblijf gevlucht, nadat ze bij de evacuering van een dorp in het toeristisch gebied Kaliadem aan de lager gelegen helling van de Merapi hadden geholpen. Vermoed wordt dat ze door de hitte zijn omgekomen. De asse, die het onderkomen bedekte, was tot 400 graden heet.
Voor de sinds weken spuwende Merapi werd woensdag al de hoogste alarmfase uitgeroepen. Meer dan 1.000 bewoners op de hellingen van de vulkaan hebben het gebied in paniek verlaten. Ook donderdag nog spuwde de vulkaan een imposante as- en gaswolk uit. De noodverblijven rond de Merapi zijn in principe met water en levensmiddelen uitgerust.
14 June 2006 - "An Indonesian agency has raised the alert status of Mount Merapi volcano to its highest level again after it spewed more hot clouds, an official said on Wednesday, a day after it downgraded the status. "The status was upgraded at 2 p.m. because of the increasing hot clouds," Triyani, an official at the state-run volcano monitoring centre, told Reuters."
Na meer uitbarstingen van hete gaswolken werd de alarmfase van de Merapi weer verhoogd tot het hoogste niveau.
Onder tentzeilen wordt er verder les gegeven. Velen hebben geen schoolgerief meer. Janti is eergisteren o.a. schoolgerief gaan kopen voor de kinderen in het dorpje dat we ondersteunen naast Klaten. Ze kocht ook rijst, medicijnen, ... De zending is gisterenochtend vertrokken. Janti schreef me gisterenavond:
"Ik heb onze chauffeur Istiyono mee laten gaan met de pick-up (ik kon zelf niet mee: voelde me ziek) en ik had hem mijn digitale camera meegegeven, kon hij lekker foto's nemen van de mensen in het dorp, ik dacht dan kan ik dat ook op de blog zetten. De goederen werden zoals afgesproken naar Anita's huis gebracht en daar uitgepakt want de spullen moesten natuurlijk verdeeld worden over de drie buurten. En verder bleef alles daar, de chauffeur en Istiyono hebben het dorp dus helemaal niet gezien en ik heb alleen foto's van de spullen die ik opgestuurd heb. Anita smste dat de chauffeur zo'n haast had, dat zal wel zo geweest zijn, ik huur de pickup immers voor 12 uur, dus hij probeert binnen de tijd weer terug te zijn, bovendien werd het al donker toen ze daar aankwamen. Dus heeft Anita alleen de hoognodige rijst gebracht in de avond, en morgen om 11 uur gaat ze er weer naartoe om uitdeling te houden (vooral aan de kinderen) en foto's te maken voor ons van de mensen en huizen.
... Anggi is ziek geweest, koorts, bloedneus, maar ze heeft beloofd een email te schrijven.
...
Bijdrage van Sari Indrawati is binnen, wil je haar heel hartelijk danken? Verder een bijdrage ook 'via blog Linda' van Liesje Tops-Van Bouwel. Leuk en lief he."
Carine Van Loock uit Aarschot is zo vriendelijk geweest onze oproep naar haar kenissen door te mailen.
De stortingen van Fotografe Carina Verbruggen , Oma Ramsel , Steven Swinnen en Dieltjens-Van Belle zijn aangekomen. Dank!!! Dank, dank!!! Janti heeft de stand van zaken naar ieder (haar bekend) mailadres verzonden. Omdat misschien niet iedereen excel gebruikt, copieer ik hier alles.
STAND VAN ZAKEN
Datum
Naam
euro
rupiah
30/mei
Bert Paasman, Putten
50
30/mei
Eva Essed, Amsterdam
100
30/mei
John & Yayah Kokkedee, Leiden
200
30/mei
NN, Amsterdam
10
30/mei
Widjajanti Dharmowijono, Semarang
100
2/jun
Arthur Verbiest, Madrid
RP
500.000
2/jun
Francien Petiet, Amsterdam
50
2/jun
W.F. Sulilatu, Apeldoorn
25
3/jun
Arthur Verbiest, Madrid
RP
500.000
3/jun
Wayan Ariasih, Semarang
RP
16.000
5/jun
Jos en Annie Van Hees, Kessel-Lo
75
5/jun
Ritske en Soes de Koningh, Utrecht
200
6/jun
Eva Essed, Amsterdam
100
7/jun
Alfred en Hian Lhee Nijkerk-Tan, Amsterdam
100
7/jun
Johan Surmont, Kampenhou
40
7/jun
Linda en Herman Swinnen, Begijnendijk
250
8/jun
Carine Van Loock, Aarschot
100
8/jun
Earmo BV, Zwolle
1000
9/jun
Alex Swinnen, Begijnendijk
15
9/jun
Jan en Mey Hwa Ligthart, Ermelo
250
9/jun
R.A.R. Emanuels, Paramaribo
100
9/jun
Roger Van Cuyck, Brecht
100
12/jun
C. Meijer de Fretes, Leiden
100
12/jun
G. Winkler, Wassenaar
20
12/jun
Liesje Tops-Van Bouwel
100
13/jun
Sari Indrawati Swinnen, Begijnendijk
20
13/jun
Louis en Monique Dieltjens, Kessel-Lo
100
13/jun
Lore, Sofie, Steven, Mandy, Maarten, Margot, Els, Chantal, Kristine, Arlette M., Arlette W., Joris, Pieter in Aarschot
355
13/jun
Oma Van Bael, Ramsel
100
13/jun
Fotografe Carina Verbruggen, Begijnendijk
150
TOTAAL
3.790,00
RP
1.016.000,00
TOTAAL EURO + RUPIAH
3.879,48
RP
44.047.660,00
Reeds uitgegeven
1.467,07
RP
16.657.101,00
SALDO tot 13 juni 2006
2.412,41
RP
27.390.559,00
30/mei
Teguh S. Rahardjo, Semarang
Medicijnen
30/mei
Surjati en familie
50 kartons drinkwater
30/mei
Heer Bahari en familie
50 kartons drinkwater, truck naar Yogyakarta
30/mei
Imel en familie
500 broodjes
DETAIL VAN DE UITGAVEN
1 doos
Rinso Anti Noda sachet 300 x 32 gr (waspoeder)
RP
104.449
Voor Anggi en buren
2 dozen
So Klin Deterjen Higinis 150 x 30 gr (waspoeder)
RP
81.272
1 doos
Rejoice 480 x 5 ml (shampoo)
162.338
1 doos
Sunsilk Silky 960 x 6 ml (shampoo)
257.051
1 doos
Lifebuoy Red 144 x 90 gr (badzeep)
164.820
1 doos
sabun Giv Biru (badzeep)
54.865
8 pakken
Laurier Super Maxi 6 x 8 pcs (damesverband)
124.144
1 doos
Pepsodent White (tandpasta)
264.897
6 pakken
Oral B Contura Soft @ 3 pcs (tandenborstels)
61.800
6 pakken
Jordan SG Classic Hard @ 4 pcs (tandenborstels)
81.708
12 dozen
Dancow 800 gr (melkpoeder voor kleuters)
459.480
6 dozen
Bebelac madu 400 gr (melkpoeder voor babys)
183.462
55 kartons
drinkwater Aqua / Aguaria 12 x 1,5 len 24 x 600 ml
Toen ik net Janti's nieuwe mail doornam, trof het me dat er iemand uit blogland - zonder me echt te kennen - een financiële bijdrage gedaan heeft. Heel blij ben ik. Dan heeft deze blog toch al iets opgeleverd... Erg veel dank Roger Van Cuyck! Je weet niet wat je schenking betekent voor die stakkerds ginds.
Janti vertelt me dat ze doodmoe thuis is gekomen van de trip naar Yogya, naar de buurt van Anji. Lezen jullie maar:
Die zondag rijden we Yogya binnen van het noorden en zien eerst een normale stad. Al rijdend ontdekken we meer en meer sporen die de aardbeving acht dagen daarvoor heeft achtergelaten. Een barst in de muur, losse tegels, gebroken ramen. Griya Karanganyar Asri is dankzij de aanwijzingen van Anggi gauw gevonden. Op pleintjes en veldjes staan helderblauwe en oranje tenten. Houten geraamtes van daken steken schots en scheef uit een hoop onherkenbare delen van een woning, bakstenen netjes op elkaar gestapeld tussen resten van muren laten zien dat daar ooit een huis stond.
Anggi is druk bezig met een paar buren de dozen waarin onze schenkingen zitten een plaats te geven voor de garage (waar in plaats van een auto slaapmatten liggen) en laat haar verrassing en ontroering duidelijk blijken als ze ons ziet. Tegen Teguh zegt ze dat ze een patiënt voor hem heeft. Ze stelt hem voor aan Pak* Herry.
Het huis van pak Herry
Pak Herry is Anggi's overbuurman. In zijn dagelijkse leven is hij docent tekenen bij het Instituut voor Schone Kunsten in Yogya. Nu ligt hij op een bank in de voorkamer. Hij lijdt aan diabetes en heeft een wond aan zijn voet. Zijn huis is onbewoonbaar, het heeft nog wel een dak maar de muren en het plafond zijn ingestort. Het huis binnentreden is een handeling die niet zonder risico is. Geen van zijn kinderen woont in Yogya. Ze hebben hun ouders uitgenodigd bij hen in te trekken, maar hoe moet het dan met zijn studenten? Ze moeten binnenkort hun examens afleggen. Buiten vertelt Anggi dat Pak Herry haar heeft gevraagd of hij in haar huis mag blijven overnachten. Hij hoeft niet in een kamer te slapen, hij wil ook wel buiten op het terras liggen, dan kan hij tenminste zijn huis zien. Hij voelt zich bezwaard omdat hij niet weet tot wanneer die toestand zal duren.
Kali Code rivier
Met Anggi loop ik de straat uit, naar de oever van de Kali Code, de rivier de Tjode. Anders dan in rijke landen wonen op Java juist de armste van de armsten aan de waterkant. Deze mensen zijn pemulung, die in hun levensonderhoud voorzien door op vuilnisbelten te zoeken naar afval voor recycling. Zij hadden niets en hebben nu nog minder. Aan de Kali Code stond ook het huis van de Sociale Dienst, waar onder een ingestorte muur het lijk werd gevonden van een bejaarde vrouw. Zij verscheen in een droom aan haar verzorgster, die heel vroeg in de ochtend naar het complex kwam en de wijkbewoners alarmeerde. In de droom had ze gezien hoe de vrouw de plek aanwees waar ze lag. Niemand kan zeggen of de vrouw meteen de dood vond, of daar eerst nog uren of dagen onder de brokstukken van de muur had gelegen.
Een man loopt voorbij, gekleed in een wit onderhemd en een geruite sarong, bewoner van het huis waar wij voor staan, dat nu gereduceerd is tot twee roze muren links en rechts, een pilaar en een kwart dak. Hij buigt als hij Anggi ziet. Ze wisselen beleefheden in het Hoogjavaans. 'Zijn dochter volgt de Nederlandse cursus in ons cultureel centrum,' vertelt Anggi.
Ze neemt me mee naar de andere hulpposten. Overal wordt ze vriendelijk begroet, en overal stelt ze me voor als 'de mevrouw die ons ..... heeft bezorgd samen met haar vrienden', de puntjes telkens met andere woorden invullend: 'de verse groente', 'ons drinkwater', 'de vitamines die u sterk houden', 'de broodjes die je zo lekker vond'. Dat laatste zegt ze tegen Lambang, een jongetje van ongeveer tien jaar, dat samen met twee vriendjes door het complex fietst.
Lambang en vriendjes
Lambang is een van de kinderen die Anggi helpen met het tellen van de gearriveerde hulpgoederen. Toen de broodjes geteld waren rapporteerde een meisje dat er niet 500 maar 498 broodjes waren, omdat Lambang er twee had opgegeten. Hij verontschuldigde zich daarvoor. Hij had zo'n honger dat hij de verleiding niet kon weerstaan. Als hij Anggi hoort zeggen dat wij nu naar zijn huis gaan, moet hij lachen. "Ik heb toch helemaal geen huis meer,' zegt hij. 'Ik bedoelde eigenlijk de tent waar je nu woont, dat is toch je huis geworden?' Nou ja, dat is wel zo, zegt Lambang, met zijn hoofd knikkend, en fietst weg.
Het voorlopige huis van Lambang
Later laat Anggi mij de blauwe tent zien waar Lambang en zijn ouders 's nachts slapen en het huis waar ze gewoond hebben. Teguh voegt zich bij ons en zegt dat de wond aan Pak Herry's voet goed verzorgd moet worden. Vier buurvrouwen begroeten Anggi, en als ze weten wie wij zijn zeggen ze dat ze zo blij zijn met het damesverband. Een van hen is satéverkoopster. We moeten haar beloven dat wij zo vlug als maar mogelijk is zullen komen om haar saté te kopen.
De dag is voorbij als we weer voor Anggi's huis staan. In de schemering buigen twee in het wit geklede gedaanten op het terras voor Anggi's huis zich diep in avondgebed. De vrouw van Pak Herry en een buurvrouw. God is groot. Maar Mbah* Maridjan, de wachter van de Merapi, wordt ook geloofd. Als hij zegt dat de Merapi niet zal uitbarsten, dan gebeurt dat ook niet. Hopelijk heeft Mbah Maridjan gelijk.
*Pak (Vader) en Mbah (Grootvader) zijn aanspreektitels.
to heal my body. Now I am OK and ready to do my duties again.
