We vertokken met de Sabena-bus aan het Crest-hotel naar Zaventem. Lyli & Ludo kwamen met eigen wagen tot aan het hotel, Liesbeth en Pol werden op het laatste nippertje gebracht door Marijs. (De eerste zenuwen waren dus al geleden; Liesbeth bellen naar Marijs waar ze bleef en Lily bellen naar Liesbeth waar wij bleven).
8,15 u.: De bus vertrok naar Zaventem, onderweg viel de file nogal mee, we stonden niet echt stil en kwamen op tijd op de luchthaven aan. Nog een koffietje, inchecken bij Afriqiyah Airways, nog wat rondwandelen, naar de transitzone en weer wachten. Om de tijd te doden deelde Ludo een tabletje kauwgom uit, had ik eigenlijk beter niet aangenomen. De vulling van een wijsheidskies (jaja, die had ik nog!) werd door de kauwgom losgetrokken en een bol zilver toverde ik uit mijn mond.
12,35.: Vertrek vliegtuig. We vliegen door tot Tripoli waar we om 15,15,uur aankwamen. Daar moesten we enkele uurtjes in de transitzone wachten, zonder Libische centen, alhoewel je in de taksvrije zone ook met Euros kon betalen (prijskaartjes alleen in Euros). Enkele fotos maken van Kaddafi die daar op de muur plakte. Plots begon het fiks te regenen op de luchthaven (waarschijnlijk ook daarbuiten, maar dat konden we niet zien he.)
18,25 u.: Opstijgen in Tripoli in de gietende regen. We moesten onze klok een uur terugdraaien om de juiste tijd van Burkina Faso te hebben.
21,38 u.: Landing in Ouagadougou, hoofdstad van Burkina Faso. De service die Afriqiyah ons tijdens de reis aangeboden had was voortreffelijk. We kregen onderweg 2 warme maaltijden aangeboden. In de aankomsthal was het een gaos van je reinste, aan alle kanten kwamen kruiers aangelopen die voor je koffers wilden instaan. De helft van de koffers was al buiten, terwijl we de rest nog aan het zoeken, of papieren aant invullen waren. Eentje erachteraan dus, de anderen verder zoeken. Alle kruiers moesten enkele F.Cefas hebben wegens bewezen diensten. Ook de zoon van Marie (zie later) kwam in al die drukte even goeiedag zeggen, Ludo dacht even dat hij zijn contactpersoon was, waar hij kilos Belgische chocolade meegebracht had, maar nee, hij was van Liesbeth en mij. Hij zou de dag daarop naar Europa vertrekken waar hij woont met zijn Belgische vrouw.
Even later daagde ook de persoon op waarnaar Lily en Ludo stonden uit te kijken, hij was zelf douane op de luchthaven en voerde ons mee naar het hotel. Roel stond ons op te wachten aan de luchthaven. Hij had voor chauffeur (Saydou) met pick-up gezorgd en had reeds gereserveerd in een hotelletje, in Pavillon Vert aangekomen, kregen we de goedkopere kamers toegewezen met harde matrassen, gammel meubilair en niet comfortabel sanitair op de koer. Toen we begonnen uit te pakken plots grote paniek bij Lily en Liesbeth. Of de 13de daar iets mee te maken had weet ik niet, maar we hadden elk een koffer tekort! Lily met gans haar garderobe en liesbeth die met de lieve centen voor het project. Hals over kop met reden we (Ludo, Lily en ikzelf) met de douane terug naar de luchthaven. We gaven onze chauffeur niet eens de kans om een parkeerplaats te zoeken, sprongen uit de nog net niet stilstaande wagen en renden de aankomsthal van de luchthaven binnen naar de transitzone, waar je normaal niet zomaar binnengeraakt. De aanwezige douanes moeten aan onze paniekreactie gemerkt hebben dat we geen kapers of dergelijke waren, want niemand greep in. Later kregen zij dan de juiste toedracht van het verhaal te horen van onze chauffeur, hun collega dus. We hadden geluk, in de aankomsthal was geen kat meer te zien, of toch één hele grote..., nee dat was de koffer van Lily die daar eenzaam op haar stond te wachten. De koffer van Liesbeth werd even later teruggevonden door Ludo, die daarvoor een verboden zone in rende en plots de tweede koffer zag staan. Het moet gezegd dat de douanes even blij waren als wij omdat alles terecht was. Toen we terug in Pavillon Vert aankwamen met de verloren koffers, gingen we gelijk een feestje bouwen op het terras van het hotel. Allemaal een grote fles Flag (plaatselijk bier) en voor mij een cola (ik lust immers geen bier).
