Lene Marlin werd ontdekt toen ze bij het lokale radiostation NRK Tromsø een proefopname maakte. Zo kwam ze in contact met EMI Noorwegen, waar haar een contract werd aangeboden. In oktober 1998 kwam in Noorwegen haar eerste single Unforgivable Sinner uit, die in een recordtempo op nummer 1 in de Noorse hitlijsten kwam. In drie dagen werden 50.000 exemplaren verkocht: nooit eerder werden er in Noorwegen zoveel exemplaren van een single verkocht. Het nummer stond in totaal acht weken lang in de hitlijsten. Later werd het ook nog nummer 1 in Frankrijk toen het werd gebruikt in de film Mauvaises Fréquentions.

De tweede single, Sitting Down Here, kwam uit in februari 1999 en was tot nu toe haar grootste succes. In maart 1999 verscheen Lene’s debutalbum getiteld Playing My Game. Ook het album verkocht enorm goed en dit was meteen een reden om het in de rest van Europa en Japan uit te brengen. Momenteel zijn van het album ongeveer twee miljoen exemplaren verkocht. In oktober 1999 werd Where I'm Headed als derde single van het album uitgebracht.

Met dit album won Marlin in vijf categorieën een Spellemannspris, vergelijkbaar met de Nederlandse Edison: Beste song in 1999 en Beste song, Beste artiest, Nieuwe artiest en Popartiest van het jaar in 2000. Verder won ze drie Hitawards in Noorwegen voor Beste internationale vrouwelijke artiest, Beste Noorse vrouwelijke artiest en Beste Noorse artiest in 1999 en een MTV Award voor Best Nordic Act. Playing My Game verkreeg in Europa de status van platina.

Het overweldigende succes overviel de zangeres nogal. Om die redenen besloot ze in 2000 een pauze in te lassen. In die periode bouwde ze haar sociale contacten met familie en vrienden weer op. De pauze duurde ongeveer 3 jaar. Pas in 2003 besloot de zangeres om te beginnen met de realisatie van een geheel nieuw album. In september verscheen er een nieuwe single: You Weren't There. In recordtempo bereikte het nummer de eerste plaats in de hitlijsten van Noorwegen en Italië. Het langverwachhte album verscheen tevens in september onder de titel Another Day. Ondanks haar voorgaande successen verkocht deze plaat een stuk minder dan het debuut van de zangeres. De teller staat op 600.000 exemplaren wereldwijd.

Opnieuw nadat alle promotiewerkzaamheden rondom de nieuwe cd waren afgerond, nam Lene de tijd om zich weer te concentreren op haar privé-leven. Niet veel later begon ze in het geniep te werken aan een aantal nieuwe songs, die uiteindelijk resulteerde in een compleet nieuw album. Op deze manier was het voor de zangeres mogelijk om, zonder druk en bemoeienis van buitenaf, nieuwe nummers te schrijven en in te zingen, ondersteund met een band die ze zelf had samengesteld. Het was dus ook voor iedereen, en niet alleen voor haar fans, maar ook voor haar eigen platenmaatschappij een verrassing toen Lene haar derde album presenteerde.

Als eerste single verscheen in april 2005 het rockgetinte How Would It Be. Het nummer werd een bescheiden hit in een aantal Europese landen. Het nieuwe album Lost In A Moment verscheen iets later. Op de plaat liet de zangeres een wat meer volwassener sound horen. Zelf zag ze de cd als haar beste werk tot dan toe. Van Lost In A Moment verscheen in september dat jaar nog een tweede single: What If. Helaas voor Lene werd het geen hit. In Azië daarentegen scoorde de zangeres een grote hit met Still Here, een nummer wat oorspronkelijk I'm Willing To heette en dat afkomstig was van zangeres Faye Wong. Lene bewerkte het nummer en schreef er een geheel nieuwe tekst op. Het liedje verscheen als bonustrack op een speciale editie van Lost In A Moment die enkel in Azië werd uitgebracht.

Anno 2006 is het wat stiller rondom de zangeres. Onlangs is bekend gemaakt dat Lene een duet heeft opegnomen met een Zwitserse rockband genaamd Lovebug. Het nummer zal te horen zijn op een album van de band, dat in juni op de markt zal liggen. Verder zal Lost In A Moment in Frankrijk worden uitgebracht. Het eerste liedje van de cd My Lucky Day verscheen daar enige tijd geleden al als promotiesingle. Overigens werd de zangeres onlangs gespot in Londen, waar ze - volgens insiders - op zoek bleek te zijn naar geschikte plaatsen om concerten te gaan houden.

Richard Starkey - Ringo Starr is zijn artiestennaam - ontmoette de andere Beatles (die toen nog Pete Best als drummer hadden) in Hamburg. Hijzelf was toen nog de drummer van de band Rory Storm and the Hurricanes. Op 18 augustus 1962 speelde hij voor het eerst als officieel lid van The Beatles.

Op 11 februari 1965 trouwde Ringo met zijn vriendin Maureen Cox. Op 13 september 1965 werd hun zoon Zak geboren. Op 19 augustus 1967 volgde Jason en op 11 november 1970 werd Lee geboren. Ringo en Maureen gingen officieel uit elkaar in 1975.

Al voordat The Beatles uit elkaar gingen had Ringo twee soloalbums gemaakt: Sentimental Journey en Beaucoups of Blues. In die periode speelde hij ook mee op een plaat van George Harrison en een van John Lennon en Yoko Ono. Ook speelde hij in twee films: Candy en The Magic Christian.

In de jaren die volgden bracht Ringo een aantal soloalbums en singles uit (zijn grootste hits waren It Don't Come Easy, Photograph en You're Sixteen) en speelde hij nog regelmatig met de andere drie ex-Beatles (maar nooit met zijn vieren).

In 1980 ontmoette Ringo tijdens de opnamen van de film Caveman ex-Bond-girl Barbara Bach. Een zwaar auto-ongeluk (waar Ringo en Barbara levend uit kwamen) en de dood van John Lennon maakten het een zwaar jaar. In 1981 trouwden Ringo en Barbara.

In de zomer van 1992 ging Ringo op tournee met zijn All Starr Band, waarin zijn zoon Zak de tweede drummer was.

1994 was een zwaar jaar voor Ringo. In dat jaar overleden zijn goede vriend Harry Nilsson, zijn stiefvader Harry Graves en zijn ex-vrouw Maureen, waarmee hij nog goed contact had (hij was bij haar toen ze stierf).

In 1995 besloten de overgebleven drie Beatles samen met John Lennon's weduwe Yoko Ono dat de tijd rijp was om twee nieuwe Beatles-singles uit te brengen. Free As A Bird en Real Love (oude nummers van John Lennon) werden met moderne technieken in een nieuw jasje gestoken en de Beatles beheersten opnieuw wereldwijd de hitlijsten.

Ringo en Barbara zijn in Monte Carlo gaan wonen en nog elk jaar tourt Ringo door de Verenigde Staten met zijn band.

Ian leerde al op 3-jarige leeftijd pianospelen van haar vader, een muziekleraar.

Op 14-jarige leeftijd debuteerde zij met een zelfgeschreven liedje, Society's Child, die haar in de Verenigde Staten van 1966 meteen nationaal bekend maakte. De tekst ging over een relatie tussen een blank meisje en een zwarte jongen. De discussie of zoiets wel kon brandde los en Janis stond in het middelpunt van de belangstelling.

Haar carrière kreeg verder vorm toen zij het album Between the Lines uitbracht. Het nummer At Seventeen, over de gevoelens van iemand van die leeftijd die zich eenzaam voelt, werd een van haar bekendste liedjes. Andere bekende nummers zijn Jesse, Fly too high, On the Other Side of the Sun, Between the Lines en Stars.

In de jaren '70 maakte zij diverse platen; daarna werd het wat stil rond Ian. Zij trad nog wel op in Nederland in het begin van de jaren '80 met Conny Vandenbos, een bewonderaarster. Zij heeft een plaat met vertaalde liedjes van Janis Ian uitgebracht. Samen zingen ze daarop het duet Don't leave tonight.

Korte tijd was zij getrouwd met een Portugese man. Na een periode van stilte, waarin zij door bedrog door een boekhouder financieel aan de grond zat, kwam ze terug met Breaking silence. Daarbij kwam zij ook uit voor haar homoseksualiteit. Thans heeft zij al jarenlang een relatie en is zij in 2003 getrouwd met Patricia Snyder.

Janis Ian woont in Nashville en treedt nog steeds op, ook in de Benelux. De laatste jaren beweegt zij zich ook op het terrein van het schrijven van science fictionverhalen.

Recente cd's zijn God & the FBI (2002), Billie's Bones (2004) en Folk is the new Black (2006). Het live-album Working without a Net (2003) is een compilatie van haar liedjes en haar beste optredens. Janis' muziek pendelt heen en weer tussen folk, country, blues, en een heel eigen stijl.

Paul McCartney werd geboren in het Walton ziekenhuis waar zijn moeder werkte als vroedvrouw, niet ver van zijn ouderlijk huis in Liverpool. Toen zijn moeder Mary Mohin McCartney in 1956 stierf aan borstkanker, stortte Paul zich op de Rock 'n' Roll. In 1957 leerde hij via een gemeenschappelijke vriend John Lennon kennen, werd lid van diens band The Quarrymen en schreef samen met hem, George Harrison en Ringo Starr geschiedenis als lid van The Beatles. Hij schreef veel van het materiaal van de Beatles samen met John Lennon, alhoewel ze maar af en toe samen een lied schreven - meestal schreef de een het grootste stuk, en maakte de ander het af. Hun relatie was meer een wedstrijd dan een samenwerking, maar door een afspraak die ze al vroeg maakten kregen alle songs voor de Beatles Lennon-McCartney als credit.

Paul werd over het algemeen gezien als de knapste van de vier Beatles, en had de grootste vrouwelijke aanhang. Er hing echter ook een gerucht om hem heen, dat hij al in 1966 is overleden. Hij trouwde als laatste van de vier. Hij had een lange relatie met de actrice Jane Asher voordat hij Linda Eastman, een fotografe, ontmoette. Hij trouwde met Linda in 1969. Samen kregen ze drie kinderen: Mary, Stella en James. Linda had al een dochter, Heather, uit een eerder huwelijk.

Een van McCartney's bekendste composities, Yesterday is opgenomen door een recordaantal artiesten, en staat hiervoor genoteerd in het Guinness Book of Records. Andere ballades die ook een universele aantrekkingskracht hebben zijn onder andere Hey Jude, Let it be en The long and winding road.

Nadat de Beatles in 1970 officieel uit elkaar gingen begon Paul onmiddellijk aan een solocarrière en bracht het album McCartney uit met daarop het bekende Maybe I'm Amazed. Daarna volgde het album Ram dat slecht werd ontvangen. Feitelijk was dit album door zijn low-fi aanpak zijn tijd ver vooruit en tegenwoordig wordt Ram beschouwd als één van zijn beste albums. In 1971 richt Paul McCartney een nieuwe band op: Wings. Ondanks de vele personele wisselingen was Wings erg succesvol in de jaren 70. De enige drie constante leden van Wings waren Paul McCartney, Linda McCartney en Denny Laine. Wings maakte een aantal succesvolle albums zoals bijvoorbeeld Band on the Run en Venus and Mars. Ook werd een aantal grote hits gescoord met onder andere My Love, Live and Let Die, Band on the Run, Listen To What The Man Said, Silly Love Songs en With a Little Luck. Het nummer Mull of Kintyre, opgenomen als ode aan het gelijknamige schiereiland in Argyll, Schotland, waar Paul McCartney een huis heeft, werd de grootste hit. Deze single was de meest verkochte single ooit tot hij in 1984 voorbij werd gestreefd door Do They Know It's Christmas van Band Aid. Tot op de dag van vandaag blijft Mull of Kintyre één van de meest verkocht platen die niet voor liefdadigheid werd gemaakt. In 1981 hield Wings op te bestaan.

Ook schreef hij nummers met Michael Jackson. Uit deze samenwerking ontstond het nummer The Girl Is Mine. Het nummer belandde op Jacksons album Thriller, en het werd als single meteen een nummer 1 hit. Later maakten de twee nog het nummer Say, say, say waarvan nu verschillende remixes gemaakt zijn.

Paul en zijn vrouw waren uitgesproken vegetariërs en dierenrechtenactivisten. In 1991 introduceerde Linda haar eigen serie vegetarische gerechten op de Britse markt.

Op 11 maart 1997 kreeg Paul de titel Sir van Koningin Elizabeth II van het Verenigd Koninkrijk.

Nadat Linda in 1998 was overleden aan borstkanker, trouwde hij Heather Mills, een ex-model en anti-landmijnactivist in juni 2002. Samen kregen ze op 28 oktober 2003 een dochter genaamd Beatrice Milly. In mei 2006 werd bekend dat de twee besloten hebben te gaan scheiden.

Door de jaren heen heeft McCartney ook werk onder pseudoniemen uitgegeven. In de meeste gevallen ging het om experimenteel of minder commercieel werk. In 1968 produceerde hij "I'm the Urban Spaceman" van de Bonzo Dog Doo-Dah Band. Op het album staat McCartney echter vermeld als "Apollo C. Vermouth".

In 1977 bracht McCartney een orkestuitvoering uit van het album Ram onder de naam Percy "Thrills" Thrillington.

Als Bernard Webb schreef hij in 1966 het nummer "Woman" voor Peter & Gordon, omdat hij benieuwd was of het publiek een liedje van hem ook zou waarderen als niet bekend was dat het een McCartney-nummer betrof. Het nummer werd geen hit.

Onder de naam Paul Ramon (een naam die hij ook af en toe gebruikte voordat hij met The Beatles doorbrak, en die de inspiratie vormde voor de naam van de groep The Ramones) speelde hij in 1969 mee op het nummer "My Dark Hour" van de Steve Miller Band.

In de jaren '90 bracht hij twee experimentele albums uit als The Fireman, in samenwerking met Youth van (oa) Killing Joke. Met name het tweede album "Rushes" is zeer geslaagd. Of The Fireman wel echt Paul McCartney was, was aanvankelijk vrij schimmig: Bandnaam en plaattitel verwijzen in combinatie met elkander naar het Beatlenummer "Penny Lane" (`...the fireman rushes in..') Het label, Juggler Records, verwijst naar het vignet van McCartney Productions Ltd (mpl), waarop een jongleur staat afgebeeld. Verder staan er enkele vervormde geluiden op die aan McCartney's stem doen denken en een foto op de binnenhoes van een naakte dame die erg lijkt op McCartney's dochter Mary. Tijdens de wereldtournee van 2002-2003 werd muziek van The Fireman gebruikt als voorprogramma. Tot dat moment was zelfs bij de fans nauwelijks bekend dat het hier om werk van Paul McCartney gaat.

Bij latere tournees stond de DJ Freelance Hellraiser in het voorprogramma, die diverse nummers uit de solocarrière van McCartney Mixte. McCartney en hij brachten in 2005 een dubbel-LP uit vol met dit soort mixen. Zowel de LP als de artiesten kreeg de naam "Twin Freaks" mee.