.

Fairground Attraction is een Schotse pop/folk-band.

Fairground Attraction begon toen Eddi Reader (zang/teksten), die bij Alison Moyet en Eurythmics al als achtergrondzangeres had gewerkt, aan haar vriend Mark E. Nevin (tekstschrijver/gitaar) vroeg om liedjes voor haar te schrijven. Aangevuld met Roy Dodds (percussie) en Simon Edwards (guitaron) kwam Fairground Attraction tot leven. De groep speelde in kleine clubs en pubs en werden geleidelijk bekender.

Zij ondertekenden in 1987 een contract bij RCA en in april 1988 brachten ze hun debuutsingle Perfect uit. Dit nummer in een pop/rockabilly-stijl bleek een waar succes en stond binnen de korste keren in de hoogste regionen van de hitlijsten, met zelfs 2 weken nummer één in de UK single-chart.

Hun debuutalbum, The First Of A Million Kisses, was een goede weergave van hun muzikale kwaliteiten. Het was een verzameling van liedjes met een mix van folk, jazz, country en cajun, gemixt tot akoestische popmuziek met romantische lyrische teksten van Mark E. Nevin en de emotionele en expressieve vocals van Eddi Reader. Het album deed het ook goed in de albumlijsten. Uitgebracht in mei 1988, kwam het album binnen op nummer drie (toppositie: nummer twee) van de UK-albumlijst.

Bij de Brit Awards van het volgende jaar kregen ze de prijs voor het Beste Album voor dit album evenals de prijs voor de beste single voor Perfect. Naast Perfect werden er nog drie nummers van het album uitgebracht: Find My Love, A Smile In A Whisper en Clare. Perfect werd later nog een keer uitgebracht ter promotie van het compilatiealbum Celtic heart.

Zij waren ook populair in andere Europese landen en deden zelfs een tour in de V.S.. In Japan, waar hun populariteit net zo hoog was als in de UK, tourden ze rond in juni en juli 1989, waarbij zij zes uitverkochte shows gaven. Een daarvan is opgenomen en uitgebracht op de live CD Kawasaki Live in Japan, die 14 jaar later (2003) werd uitgebracht.

Kort na hun tour in Japan, in september 1989, meldden sommige bronnen dat er onenigheid was ontstaan tijdens de opname van hun tweede - nooit uitgebrachte - album. Men verwachtte dat er veel nummers op zouden staan die tijdens de tour in Japan al waren gespeeld. Veel van de nummers werden later uitgebracht op het album Goodbye to Songtown van het gelegenheidsduo Sweetmouth, bestaande uit voormalig Fairground Attraction-lid Mark E. Nevin en Brian Kennedy (die had meegespeeld op de Japanse tour van Fairground Attraction).

In januari 1990 kondigde men officieel aan dat de band nog één album Ay Fond Kiss met B-kanten van eerdere singles en enkele live nummers zou uitbrengen. De single Walking Round Midnight werd uitgebracht als afscheidsingle.

Na het uiteengaan van Fairground Attraction zijn Eddi Reader en Mark E. Nevin solo verder gegaan.

Hun bekendste nummer Perfect is later gebruikt in commercials van Hertog Jan bier op de Nederlandse televisie.

.

Julien Clerc (Parijs, 4 oktober 1947) is een Franse zanger. Hij werd als Paul-Alain Leclerc geboren. Zijn moeder is afkomstig uit het overzeese Guadeloupe.

In 1969 brak Clerc door in Frankrijk met een Franse versie van de musical Hair. Later vergaarde hij ook in Nederland grote bekendheid door hits als Si on chantait, Ce n'est rien en This melody, dat zelfs een nummer 1 hit werd in Nederland.

Samen met zijn ex-vrouw Sylvette Herry heeft hij één dochter: Jeanne (1978).

.

Joan Chandos Báez (New York, 9 januari 1941) is een Amerikaanse folk zangeres en liedjesschrijfster, die momenteel woont in het Californische Woodside.

Ze is vooral bekend geworden door haar protestsongs. Een bekende song staat op het album 'The Times They Are Changin’, dat is het nummer 'With God On Our Side', dat ze samen met Bob Dylan ten gehore bracht. Haar eerste album was "Joan Baez" opgenomen in 1960 in de ballroom van het Manhattan Towers Hotel in New York.

.

Simon & Garfunkel (Paul Simon en Art Garfunkel) was een populair zangduo in de jaren '60.

Tijdens hun middelbare-schoolperiode begonnen ze met het zingen van liedjes van onder andere de Everly Brothers. In 1956 begonnen ze officieel onder de naam Tom and Jerry (Paul Simon als Jerry Landis en Art Garfunkel als Tom Graph) en kregen onder die naam hun eerste opnamecontract. In 1957 begonnen ze hun eigen teksten te schrijven. Hun eerste hit was Hey schoolgirl. Volgende pogingen om hits te scoren waren niet erg succesvol dus ging het duo na hun middelbare school ieder zijn eigen weg.

Ze zagen elkaar weinig in de periode die daarop volgde. Maar in 1962 ontmoetten ze elkaar weer. Eind 1963 begonnen ze met optredens onder de naam Simon & Garfunkel.

Doordat hun muziek werd gebruikt als soundtrack voor de film The Graduate (met Dustin Hoffman in de hoofdrol) kwam hun carrière in een stroomversnelling.

Met hun rustige, goed in het gehoor liggende en mild maatschappijkritische nummers stegen ze in de hitparades. Nummers als The Sound of Silence, Homeward Bound, I am A Rock, Kathy's Song, April Come She Will, A Hazy Shade of Winter, America, Scarborough Fair, Mrs. Robinson, The Boxer, Bridge Over Troubled Water, Cecilia, El Condor Pasa en My Little Town zijn nog steeds bij veel mensen bekend. Zij hebben ook een song gewijd aan de beroemde architect Frank Lloyd Wright.

Sommige van hun songs hebben de status van evergreen bereikt. Simon & Garfunkel wonnen samen vijf Grammy Awards voor hun albums. Het duo ging in 1970 uit elkaar.

Na een pauze van elf jaar kwamen Paul Simon en Art Garfunkel op 19 september 1981 voor één keer weer samen voor een optreden in Central Park in New York. Bijna een half miljoen mensen waren aanwezig bij dit memorabele optreden. In 2004 hielden zij de Old Friends Tour.

.

Joe Jackson (Burton upon Trent, 11 augustus 1954) is een Brits muzikant.

Jackson begon op jonge leeftijd viool te spelen, maar stapte al snel over naar de piano. Vanaf zijn 16e doet hij regelmatig optredens in bars en hij krijgt een studiebeurs voor de Koninklijke Muziekacademie in Londen.

Maar het vooruitzicht om een serieuze componist te worden trok hem niet aan, en hij stapte de popwereld in met zijn band Arms and Legs. De band viel na twee niet succesvolle singles uit elkaar. Hierna speelde hij een tijd in theaters en nam een aantal demo's op. In 1978 kreeg hij een contract bij A&M Records.

Vrijwel onmiddellijk wordt het album Look sharp! opgenomen en in 1979 uitgebracht. Vlak erna volgen de albums I'm the man en Beat Crazy in 1980. De Joe Jackson band was erg succesvol, en toerde veel. Maar ook deze band viel uit elkaar, en Joe deed een stap terug uit de wereld van pop en rock, en nam een album vol oude jazz en swingnummers op.

Nadat hij verhuisde naar New York speelde hij met de gedachte om een "popalbum" te maken zonder het gebruik van een gitaar. Iedereen verklaarde hem voor gek. Voordien was de gitaar het instrument van de pop/rock. Zijn album Night and Day is een groot succes (1982). Het gaat over het leven in New York (later zal hij dit nogmaals doen met Night and Day 2). Het album geeft een goed beeld van de diverse muziekstijlen uit de multiculturele samenleving van de Big Apple.

Steeds meer probeert Joe Jackson meer de klassieke en symfonische kant op te gaan. Symphony No. 1 is een poging van Joe Jackson om een instrumentaal album te maken. Eerder probeerde hij dit al met het klassieke album Will Power. Dit werd geen succes. Ook combineerde hij al eerder klassiek met lichte muziek als met de albums Night Music (1994) en Heaven and Hell (1999). De laatste leek het meest gewaardeerd door het publiek. Symphony No. 1 werd bekroond met een Grammy voor Best Pop Instrumental Album. Het was onder andere zo geslaagd doordat beroemde musici als gitarist Steve Vai er aan meewerkten. Steve Vai werkte aan dit album mee omdat Joe Jackson een gitaarsolo had geschreven welke NIET uitvoerbaar leek te zijn. Het was voor Steve Vai een uitdaging om deze compositie toch uit te voeren. Joe zelf speelt geen gitaar en heeft eigenlijk ook helemaal niets met het instrument. Getuigen ook zijn uitspraak voor het album Night and Day "Hoezo kun je geen "popalbum maken zonder het gebruik van een gitaar" natuurlijk kan dat".

Joe Jackson slaagde er met Symphony No. 1 ook in vier stukken een geheel te laten vormen. Het album heeft wel de klassieke vorm van vier delen, maar toch onderscheidt deze symfonie zich van andere symfonieën door de uitvoering. Zoals Joe Jackson zelf in the liner notes zegt: "on the eve of the 21st century, a piece which was symphonic in structure surely didn't have to be written for a 19th-century orchestra to qualify as a symphony."

In 2003 komt de Joe Jackson band na jaren weer bijeen en neemt de cd Volume 4 op (het is het vierde album van de Joe Jackson band in deze formatie), gevolgd door een wereldwijde tour. Het album Afterlife ontstaat tijdens deze tour. Van het album "Afterlife" zijn in Nederland twee versies op de markt, de internationale versie, maar ook een op de Nederlandse markt gerichte versie, waaraan een groot deel van het concert gegeven in de Heineken Music Hall op 30 mei 2003 is toegevoegd.

Tot grote ergernis van Joe Jackson is het leeuwendeel van zijn omvangrijke catalogus niet meer verkrijgbaar. We spreken hier over het deel dat hij heeft opgenomen voor A&M. Gekocht door Polygram ( Nederlands concern) en later in handen gekomen van Universal. Met name deze maatschappij heeft een vloed van "verzamelalbums / Greatest Hits" uitgebracht inclusief nummers die Joe nooit op cd wilde hebben. Zoals bv. "The harder they come", een nummer van Jimmy Cliff. Het album Mike's Murder is wel op LP (1983) verschenen, echter nooit officieel op cd. Bij een speciaal voor V&D gemaakte compilatie zit dit album er als "bonus cd" bij.

In 2005 heeft Joe Jackson een serie concerten gegeven in de Verenigde Staten en Europa, waaronder een tweetal in het nieuwe Carré in Amsterdam. Samen met strijkkwartet Ethel en de zanger/producer/componist Todd Rundgren. Ieder van de deelnemers speelde een eigen set, waarna men gezamenlijk terugkwam voor een toegift. Nieuw in deze reeks optredens was derhalve dat Joe Jackson een soloset speelde. Tijdens deze optredens speelde hij onder meer een nieuw, nog niet eerder uitgebracht nummer, Citizen Sane genoemd.

In 2006 is vervolgens een nieuwe reeks concerten gestart onder de naam 'Joe Jackson Trio', waarbij Jackson samen met zijn oude maten Graham Maby en Dave Houghton opnieuw door de VS en Europa is gaan toeren. In het voorjaar van 2007 deed het trio een aantal kleine zalen in Nederland aan.

Het eerder genoemde Citizen Sane (maar nu in Trio-format) en een aantal andere nieuwe nummers werden tijdens deze tour gespeeld. Ook het oudere, nog ongepubliceerde Drunk Song, dat Joe Jackson in 1999 al eens had gespeeld tijdens de "Just For The Hell Of It" sessies, beleefde tijdens deze tournee een revival. Jackson is in het najaar van 2007 met het trio de studio ingegaan voor de opname van een nieuwe cd, Rain, dat begin 2008 uitkwam.

Hoewel Joe Jackson vaak zelfverzekerd en rustig overkomt is hij toch vaak onzeker en verlegen en weet hij vaak niet of het publiek werkelijk zo enthousiast is. Ook gaat het verhaal dat Joe Jackson een concert (of zelfs meerdere concerten) heeft afgebroken omdat het publiek niet stil genoeg was.

Hij heeft zich in het verleden gemengd in het anti-rook debat, als tegenstander van het verbod op roken.

10cc was een Britse rockgroep die voornamelijk in de jaren 70 van de twintigste eeuw populair was. De groep werd in 1972 in Manchester gevormd en bestond uit Eric Stewart (zang en gitaar), Lol Creme (zang, gitaar en keyboard), Graham Gouldman (bas) en Kevin Godley (drums). De groep werd door muziekgoeroe Jonathan King omgedoopt van Hotlegs in 10cc en werd al snel bekend door hun grappige, hedendaagse teksten en innovatieve muziekstijl.

Paul Burgess kwam in de plaats van Godley en Creme die in 1976 de band verlieten. Godley & Creme wilden verder met de gizmo, een effectgenerator voor elektrische gitaar die zij hadden ontworpen, werden daarna beroemd als zingend duo, maar zijn veel beter bekend als de producers van videoclips. De video die ze maakten voor hun lied Cry in 1985 is bijzonder omdat het een van de eerste mainstreamvideo's is die de morphing-techniek gebruikt.

Graham Gouldman vormde samen met Andrew Gold de groep Wax (2 albums).

Het verhaal gaat dat de groep haar naam ontleende aan de hoeveelheid sperma die de gemiddelde man kwijtraakt per zaadlozing (9cc), maar aangezien zij net iets meer waren dan de gemiddelde man, moest de naam 10cc worden. In werkelijkheid echter werd de naam gegeven door producer Jonathan King, die een droom had over een wereldbekende band met die naam. Overigens komt bij de zaadlozing gemiddeld slechts 3cc sperma vrij.

In de jaren 2006 en 2007 laten 10cc leden van het eerste uur weer van zich horen. Graham Gouldman trekt uitverkochte optredens, die worden aangekondigd als '10cc - Graham Gouldman and friends'. Gouldman speelt voornamelijk 10cc hits, maar ook nummers die hij voor andere groepen schreef (Hollies, Yardbirds, Herman Hermits) ontbreken niet. Paul Burgess en Rick Fenn (beiden speelden ook in 10cc) maken deel uit van de band van Gouldman. De concerten van Gouldman vinden voornamelijk in Engeland plaats, maar ook in Australië, Duitsland, Denemarken en België.

In 2006 schrijven Graham Gouldman en Kevin Godley samen nieuwe nummers. Naar verwachting komt van hen een een nieuwe cd uit onder de groepsnaam 'GG06'. Lol Creme is eveneens wederom muzikaal actief in de groep 'the Producers', waarvan in het najaar een cd uitkomt. Van deze cd is al een single verschenen. Eric Stewart werkt aan een solo cd, nadat eerder van hem in 2003 de cd 'Do not bend' verscheen. Er gaan geruchten dat (ook) 10cc in oorspronkelijke bezetting weer bij elkaar komt. Eric Stewart voelt er echter nog weinig voor, in tegenstelling tot Gouldman, Godley en Creme.