Gloria Estefan, artiestennaam van Gloria María Milagrosa Fajardo García (Havana (Cuba), 1 september 1957) is een Amerikaanse zangeres van Cubaanse afkomst, die vooral in de jaren '80 en begin jaren '90 veel hits scoorde. Ze geldt als de meest succesvolle Latijns-Amerikaanse zangeres aller tijden, en wordt door sommigen ook wel gezien als de Queen of Pop van de jaren '80. Met meer dan 90 miljoen verkochte platen wereldwijd kan zij zich met de groten meten. Ook heeft ze vijf Grammy's gewonnen. Naast zangeres is Gloria actrice en componist. Estefan is één van de weinige artiesten die met verschillende muziekstijlen zoveel succes heeft gekend. Tegenwoordig wordt Gloria gezien als de voorloper van artiesten als Shakira en Jennifer Lopez, omdat de muziek van deze twee artiesten op sommige vlakken in de buurt komt van die van Gloria.

Alhoewel geboren in Cuba groeide ze in Miami - de Verenigde Staten - op, omdat toen ze pas zestien maanden oud was haar ouderlijk gezin vanwege de Cubaanse Revolutie in 1959 naar dat land vluchtte.

In 1977 trad ze op tijdens een Cubaanse bruiloft, waarna ze door Emilio Estéfan Jr. werd benaderd om leadzangeres te worden van de Miami Sound Machine. Gloria stemde toe en werkte met de band aan nr's voor een aankomend debuutalbum, dat datzelfde jaar verscheen en het eerste volledige Spaanstalige album was dat bij label CBS (SONY Music) verscheen. Na diverse singles en meerdere Spaanse platen, maakte de Miami Sound Machine de overstap naar Engels reportaire. Van het album Eyes Of Innocence (1984) verscheen de klapper Dr. Beat. Hoewel dit nummer niet hun definitieve doorbraak betekende (in de VS haalde het de hitlijsten niet), werd Dr. Beat wel een succes in een aantal Europese landen, waaronder Nederland met een Top 3-notering in de Top 40 destijds. Conga uit 1985 van het album Primitive Love werd wereldwijd de bestseller waar lang naar was uitgekeken. In 1986 werd het succes herhaald met o.a. Bad Boy en Words Get In The Way. In 1988 verscheen Anything For You - in de VS een jaar eerder onder de naam Let It Loose - waarmee de verkoop van platen naar ongekende hoogte reikte. Vanaf dat moment werd ook niet meer gesproken van de Miami Sound Machine, maar Gloria Estéfan & Miami Sound Machine. Het album verkocht wereldwijd 7 miljoen stuks en leverde hits op als Rhythm Is Gonna Get You, Can't Stay Away From You en 1-2-3. 1989 was het jaar waarin het album Cuts Both Ways verscheen. De Miami Sound Machine figureerde vanaf toen enkel als band op de achtergrond, wat betekende dat de platen enkel onder de naam Gloria Estéfan werden uitgebracht. Cuts Both Ways verkocht 10 miljoen stuks. De hitlijsten werden aangevoerd door de single-releases van Don't Wanna Lose You, Get On Your Feet, Here We Are en Oye Mi Canto.

Op 20 maart 1990 - tijdens de Get On Your Feet World Tour raakte Gloria zwaargewond als gevolg van een ernstig busongeluk, vlakbij Scranton, Pennsylvania. Een tractor raakte de tourbus, waardoor Gloria haar rug brak en ernstige schade opliep aan haar ruggengraat. Hierdoor kwamen geplande concertdata's in de VS en Australië te vervallen. De toekomst voor de zangeres was door het ongeluk in één klap onzeker geworden, maar wonderbaarlijk herstelde Estéfan zich snel. Een jaar lang was Gloria uit de runnig, terwijl men verwachtte dat haar herstel langere tijd in beslag zou nemen. In 1991 maakte Gloria een grootse comback met het album Into The light waarvan de single Coming Out Of The Dark de grootste hit werd. De Into The Light World Tour volgde en bracht Estefan naar de VS, Europa, Japan, Maleisië, de Philipeinen en Latijns Amerika. Na het verzamelalbum Greatest Hits uit 1992, verscheen in 1993 een lang gekoesterde wens van Gloria: opnieuw een Spaans album. Mi Tierra was met name in de Spaanse gebieden van de wereld een best-seller, wereldwijd 5 miljoen verkochte exemplaren. Het coveralbum Hold Me, Thrill Me, Kiss Me verscheen een jaar na Mi Tierra maar was minder succesvol dan de voorgaande albums. 1995 zag wederom de release van een Spaanstalig album: Abriendo Puertas, wat Estéfan een Grammy opleverde.

In 1996 scoorde Gloria een grote internationale hit met Reach, de officiële song van de Olympische Spelen in Atlanta. Het langverwachtte nieuwe Engelstalige album Destiny was een succes, maar qua verkoop bleek het toch niet in de buurt te komen van Estéfan's eerdere Engelstalige materiaal. Hierna volgde de Evolution World Tour waarbij de zangeres opnieuw Nederland aandeed met een optreden. Vervolgens laste Estefan een rustpauze in, om zo meer tijd te wijden aan haar man en kinderen Nayib & Emily Marie. Met het in 1998 verschenen Engelstalige album Gloria! keerde Estefan terug naar haar roots: Latin & Dance. Het album was succesvol, met de singles Heaven's What I Feel en Oye als grootste hits in de charts. In 1999 verscheen Gloria als actrice op het witte doek in de drama-film Music Of The Heart. Ze verzorgde tevens de titeltrack van de gelijknamige soundtrack, samen met *NSYNC. De single behaalde #2 in de Amerikaanse Billboard Hot 100. Verder trad ze dat jaar op met Luciano Pavarotti tijdens "Pavarotti and Friends". In 2000 verscheen het Spaanse album Alma Caribeña wat een Latin Grammy ontving. Na het verzamelalbum Greatest Hits Vol. II uit 2001 besloot Gloria een album te maken waarop ze zich kwetsbaarder dan ooit zou opstellen. Het resultaat verscheen in 2003 onder de naam Unwrapped en was qua sound een stuk puurder dan Gloria's eerdere materiaal. De Live & Re-wrapped Tour volgde maar deed enkel de VS aan. In september 2007 kwam het album "90 Millas" uit. Het album kwam binnen op nummer 1 in de Nederlandse Album Top 100. Het was voor het eerst dat een Spaanstalig album op 1 debuteert in de Nederlandse hitlijsten. Naar aanleiding van het succes van "90 Millas" zal Gloria waarschijnlijk in 2008 Nederland opnieuw bezoeken voor concerten.

Het muziekfestival TW Classic op de weide van Werchter heeft zaterdag ongeveer 40.000 bezoekers gelokt. Ondanks het slechte weer van de afgelopen dagen, konden die het op de festivalweide zelf relatief droog houden. Wie met de wagen gekomen is, zal het wel moeilijk hebben om thuis te geraken, zo zegt Dirk Claes, burgemeester van Werchter.

Modder
Op een aantal parkeerterreinen zijn er immers problemen door de modder. "Het is vooral aan de in- en uitritten dat het moeilijk dreigt te worden", zegt de burgemeester. "Daar is de modder het diepst. We hebben een aantal tractoren klaarstaan maar er zal ook moeten geduwd worden, vrees ik. De uittocht zou wel eens een uur of twee langer kunnen duren dan voorzien."

Plastieken vloer
Ook op de festivalweide zelf was gevreesd voor een modderpoel maar daar hebben de organisatoren een mouw aan gepast. "Voor het podium is een plastieken vloer van zowat 15.000 meter gelegd zodat niemand in de modder moet zakken", gaat burgemeester Claes verder. "We hebben wel een aantal modderduikers gehad maar die deden dat volledig uit vrije wil."

De festivalgangers kregen concerten te horen van Milow, Juanes en The Scabs. Die laatste groep was versterkt met Jan Hautekiet en Patrick Riguelle en vormde voor Dirk Claes het voorlopige hoogtepunt. Later op de avond komen The Police en Iggy Pop nog aan de beurt.

The Four Tops is een Amerikaanse band die succesvol was in de jaren '60, '70 en '80 van de twintigste eeuw. De originele line-up van de groep was: Levi Stubbs (leadzanger), Renaldo "Obie" Benson (basszanger), Lawrence Payton en Abdul "Duke" Fakir. Tijdens het meest succesvolle gedeelte van hun carrière maakten ze deel uit van de uit Detroit afkomstige platenmaatschappij Motown.

The Four Tops kennen elkaar al sinds de middelbare school. Daar was het ook dat ze met elkaar begonnen te zingen. Ze begonnen onder de naam The Four Aims. In 1956 kregen ze een contract aangeboden bij Chess Records. Om verwarring te voorkomen met The Ames Brothers kozen ze ervoor hun groepsnaam te wijzigen in The Four Tops. Onder contract bij Chess slaagde de groep er niet in potten te breken. Een ontmoeting in 1963 met Berry Gordy zou daar verandering in brengen. Hij bood hen een contract aan bij Motown.

In het begin van hun carrière bij de Detroitse platenmaatschappij namen ze voornamelijk jazznummers op voor een workshop van het bedrijf. Ook fungeerden ze als achtergrondkoor bij sommige andere artiesten bij Motown, zoals The Supremes. Toen in 1964 het beroemde songwriterstrio Holland-Dozier-Holland een instrumentaal nummer had geschreven maar niet wist wat ze er mee moesten doen besloten ze er een tekst bij te verzinnen en er een nummer voor The Four Tops van te maken. Dit nummer werd het beroemde "Baby I Need Your Loving". Het nummer haalde #11 op de Amerikaanse top 100. Hiermee brak een succesvolle periode voor "The Tops" aan.

Na het grote succes van "Baby I Need Your Loving" werd besloten dat The Four Tops geen jazz meer hoefden te doen. Ze behoorden nu tot de primaire artiesten van Motown. Voortaan werden er singles voor hen geschreven. Hun volgende twee singles waren "Without The One You Love (Live's Not Worth While)" #43 en "Ask The Lonely" #24. Niet in staat het succes van de eerste hit te continueren leek het erop alsof de groep er niet in zou slagen de voorkeurspositie binnen Motown waar te maken. Het kwam toch nog goed. De volgende single was namelijk "I Can't Help Myself (Sugar Pie, Honey Bunch) en dit nummer leverde de groep hun eerste #1 hit op. In navolging van deze hit kwamen andere grote hits als "It's The Same Old Song" en "Something About You".

In 1966 schreven Brian Holland, Lamont Dozier en Eddie Holland de tweede #1 hit voor The Four Tops, "Reach Out, I'll Be There", hun grootste, en meest herkenbare hit. Samen met nummers als "My Girl" van The Temptations, "Baby Love" van The Supremes en "I Heard It Through The Grapevine" van Gladys Knight & The Pips en Marvin Gaye is dit nummer nog steeds een van de meest populaire Motownnummers. Ook na dit nummer bleven de Four Tops hits maken, zoals "Bernadette" en (de Tim Hardin-cover) "If I Were A Carpenter".

Toen Holland-Dozier-Holland Motown verlieten, had dit gevolgen voor het succes van The Four Tops en toen Motown in 1972 aankondigde te vertrekken naar Los Angeles verlieten ze het label. Ze kregen een contract bij ABC-Dunhill. Daar ging het weer beter met The Four Tops en kregen ze top 10 hits met "Keeper Of The Castle" en "Ain't No Woman Like The One I've Got". Na een tijdje droogden ook bij ABC-Dunhill de hits op en ging de carrière van de groep als een nachtkaars uit.

In de jaren '80 haalden The Four Tops wel weer een paar hit(je)s met bijvoorbeeld "Loco In Acapulco", maar hierna namen ze bijna geen platen meer op. In 1990 werden The Four Tops geïntroduceerd in de Rock & Roll Hall Of Fame en in 1999 in de Vocal Hall Of Fame. Dit laatste zou een lid echter niet meer meemaken. In 1997 overleed Lawrence Payton aan een hartaanval. Dit was een tragisch moment voor The Four Tops. Zijn plaats werd ingenomen door Theo Peoples. Toen in 2000 Levi Stubbs ook niet meer in staat was om optreden wegens kanker werd Peoples de nieuwe leadzanger en kwam Ronnie McNair in de groep om de lege plek in te vullen. In 2005 was er opnieuw een verdrietig moment voor The Tops. Op 1 juli overleed Renaldo "Obie" Benson na lange tijd ziek te zijn. Zijn plaats werd ingenomen door zoon van Lawrence, Roquel Payton.

The Eagles is een Amerikaanse rockband, een van de succesvolste bands aller tijden. De band werd in 1971 opgericht en is anno 2008 nog steeds actief, hoewel met enkele jaren onderbreking. De naam verwijst naar de Amerikaanse adelaar, tevens het beeldmerk van de Verenigde Staten.
De groep ontstond in het begin van de jaren zeventig in Los Angeles, eerst als begeleidingsband van Linda Ronstadt, maar al snel sloegen ze hun eigen vleugels uit. Hun vroegste muziek was een mengeling van country en bluegrass, vermengd met de harmonieën van de Californische surfmuziek. Hierdoor ontstonden gevoelige nummers over relaties, auto's en een zwervend leven. De pioniers van dit nieuwe genre waren begenadigde singer-songwriters als Jackson Browne, J.D. Souther en Warren Zevon en bands als Buffalo Springfield en Poco. Uit de subcultuur in en om Sunset Boulevard en The Valley in Los Angeles die rond deze componisten ontstond, distilleerden de Eagles een eigen geluid dat synoniem werd met de term Californische countryrock. Op latere albums van de groep werd de bluegrassmuziek meer en meer afgezworen en ging men over naar een meer recht-toe-recht-aan rock-geluid.

Geen van de vier oprichters was geboren in Californië. Gitarist/toetsenist Glenn Frey ontvluchtte de koude winters en de beklemmende muziekscene van zijn geboortestad Detroit en introduceerde een Rhythm-and-blues-geluid. Drummer Don Henley was bijna afgestudeerd in Engelse literatuur. Gitarist/mandolinist/banjospeler Bernie Leadon had een passie voor country en bluegrass die een sterke invloed had op het vroege geluid van de band. Bassist Randy Meisner was een liefhebber van auto's en fietsen en verkeerde eigenlijk liever bij zijn familie dan dat hij zijn tijd besteedde aan het bespelen van een basgitaar in een rockband.

De band werd geformeerd in 1971 toen John Boylan - toen manager van Linda Ronstadt - Frey, Leadon, and Meisner losweekte van hun bezigheden. Ze misten nog een drummer totdat Frey Henley belde die hij had ontmoet in The Troubadour in Los Angeles. Twee maanden lang vormden Eagles de band achter Ronstadt maar na afloop van deze tournee besloten de mannen een eigen groep te vormen.

Het eerste album (Eagles) was gevuld met pure, soms onschuldig aandoende, countryrock; het tweede (Desperado) had als thema "bandieten van het Wilde Westen" en vormde het eerste bewijs van de voorliefde voor het maken van thema-albums. De eerste twee albums werden opgenomen in Londen en geproduceerd door Glyn Johns.

Voor het maken van het derde album (On the Border) werkte de groep wederom samen met producer Glyn Johns, die daarvoor had gewerkt met Led Zeppelin, The Rolling Stones, en The Who. De band wilde meer de rock-kant op maar Johns neigde meer naar de 'wollige' kant van de muziek van de Eagles. Na twee-derde van het album samen met Johns te hebben afgemaakt richtte de band zich op Bill Szymczyk die de rest van het album af maakte. Szymczyk introduceerde Don Felder die een slidegitaar gebruikte in het lied Good Day in Hell waarover de andere bandleden zeer enthousiast waren. Twee dagen later werd Felder de vijfde Eagle. Het album On the Border bracht de groep een Billboard nummer-één-hitsingle met het lied Best of My Love op 1 maart 1975.

Het volgende album, One of These Nights, had een agressieve rock-achtige basis. Tussen het maken van dit album en de daaropvolgende tournee verliet Bernie Leadon de groep omdat hij zichzelf wilde beschermen tegen het oneindige alcohol en drugsgebruik en zoals hij later zelf zegt "the endless partying". Hij werd vervangen door Joe Walsh (geboren 20 november 1947), een veteraan die had gespeeld in groepen als The James Gang en Barnstorm en al een eigen solocarrière had. Hiermee werd duidelijk welke richting de groep op wilde: ze wilden 'rocken'. De titelsong van One of These Nights haalde de nummer-één-positie op de Billboard-lijst op 2 augustus 1975. Rond deze tijd kregen de verschillende personen en persoonlijkheden binnen de band meningsverschillen en ontstonden verschillende interne ruzies.

Het volgende album, Hotel California (1976), heeft als onderwerp het nastreven van de 'Amerikaanse Droom'. Met Californië als metafoor voor de Verenigde Staten van Amerika schreven de Eagles liederen over onschuld (New Kid in Town, nummer één op de Billboard-lijst op 6 februari 1977), over verleiding (Life In The Fast Lane en het titelnummer Hotel California dat op 7 mei 1977 de nummer-één-positie behaalde). Gedurende het laatste deel van de erop volgende tournee besloot Randy Meisner plotseling dat hij genoeg had van het leven in hotelkamers en hij verliet de band om in de betrekkelijke rust van Nebraska te werken aan herstel en een solocarrière.

Meisner werd vervangen door de man die hem ook al had opgevolgd in de band Poco: Timothy B. Schmit (geboren 30 oktober 1947). In februari 1978 doken de Eagles de studio weer in om hun laatste studioalbum op te nemen: The Long Run. Het maken hiervan kostte maar liefst twee jaar maar leverde de groep wel hun vijfde en laatste nummer één hitsingle op met Heartache Tonight (10 november 1979). Tijdens de promotie-tour verhevigden de persoonlijke meningsverschillen zich, met een toppunt toen Henley in de nacht van 21 november 1980 werd gearresteerd toen in zijn hotelkamer cocaïne, Quaaludes en marihuana was gevonden nadat een 16-jarige prostituee in zijn hotelkamer door drugs was bevangen. Hiervoor werd Henley later veroordeeld.

Nadat de The Long Run-tour in 1980 was afgesloten werd een tijdlang niets van de band gehoord en hadden alle leden solocarrières met wisselend succes. In het begin van de jaren negentig werd het album Common Thread ter ere van de Eagles uitgebracht. Een van de makers, Travis Tritt, stond er op dat op de video voor Take It Easy alle leden van de Eagles zouden optreden. Toen de video af was besloten de leden (in 1994) om de band weer bijeen te brengen.

Don Felder werd in 2001 uit de band gezet vanwege contractbreuk. September 2005 kwam dit voor het gerecht.

Hieruit ontstond een live-album getiteld Hell Freezes Over (naar aanleiding van een uitspraak van Henley die zei dat de groep weer bijeen zou komen 'als de hel bevriest' - een populaire Amerikaanse uitdrukking) en een single Get Over It die over hetzelfde onderwerp gaat.

Een nieuwe controverse ontstond nadat de band op 12 september 1996 tijdens een optreden voor de Democratische Partij in Los Angeles het nummer Peaceful Easy Feeling opdroeg aan Saddam Hoessein.

In 1998 werd de band opgenomen in de Rock and Roll Hall of Fame en gedurende de ceremonie traden alle zeven leden gezamenlijk op.

Hierop volgden een aantal reunion-tours die vooral opvielen door de hoge toegangsprijzen die alle records braken.

Een nieuw Eagles-album (het eerste studioalbum sinds 1979) krijgt de naam The Long Road Out Of Eden. Het album kwam uit in oktober 2007. Inmiddels is ook de eerste single uitgebracht. Het heeft de naam "How Long" gekregen. De single gaat een beetje terug naar het begin van the Eagles.

Er zijn twee bijzondere dingen te melden over het album. Het eerste is dat het album enkel nieuwe nummers bevat. Het tweede stond in een van de verstuurde nieuwsbrieven. Volgens deze nieuwsbrief zou het album enkel te verkrijgen zijn via walmart.com, Sam's Club, Wal-Mart, en eaglesband.com.

Ter promotie van het album trad de band op 1 april en 3 april 2008 op in Ahoy Rotterdam als onderdeel van hun 'Long Road Out Of Eden World Tour'.

Op zaterdag 2 mei 2009 viert Axelle Red de 15de verjaardag van haar carrière met een uniek concert in het Sportpaleis van Antwerpen.

15 of 20
De Limburgse zangeres bracht weliswaar haar eerste single, 'Kennedy Boulevard', 20 jaar geleden uit, maar haar internationale doorbraak kwam er pas vijf jaar later toen ze haar naam veranderde in 'Axelle Red'. Het verjaardagsconcert wordt een echte greatest hits-show. Vanop een podium in het midden van de zaal zal Axelle Red haar bekendste nummers zingen. Ze wordt begeleid door topmuzikanten.

Superster
Vijftien jaar Axelle Red is in 2009 het enige publieke concert van de Limburgse, die momenteel in Parijs woont. Axelle Red is een superster in binnen- en buitenland. Vooral in Frankrijk wordt ze op handen gedragen. Ze kreeg recent nog een eredoctoraat van de Universiteit Limburg. Tevens is ze ambassadrice van Unicef. Tickets voor het verjaardagsconcert zijn nu te koop.

Tracey Ullman (Slough, Buckinghamshire (heden Berkshire), 30 december 1959) is een Britse actrice, comédienne en zangeres die bekendheid verwierf als gastvrouw van de naar haar vernoemde televisieshow. Ullman is zeer bedreven in het spelen van typetjes en het nabootsen van accenten.

Ullman werd geboren Slough. Ze begon haar carrière in het theater, waar ze met het stuk Four in a Million een prijs voor meest veelbelovende nieuwe actrice won. Ze maakte haar televisiedebuut samen met Rik Mayall in een serie genaamd Kick Up the Eighties. Ook speelde ze met Lenny Henry in Three of a Kind, waarvoor ze een BAFTA TV Award won. In 1983 had Ullman succes als zangeres toen het platenlabel Stiff Records een aantal platen van haar uitbracht. Vooral "Breakaway" en "They Don't Know" (beide geschreven door Kirsty MacColl) en de cover van het Madness-nummer "My Guy" werden hits. In de videoclip van "They Don't Know" trad Paul McCartney kort op.

In de Verenigde Staten won Ullman met haar televisieshow The Tracey Ullman Show drie Emmy Awards en een Golden Globe. Tussen 1996 en 1999 speelde ze in haar eigen televisieshow Tracey Takes On... (2 Emmy's). Ook vervulde ze een terugkerende gastrol in de televisieserie Ally McBeal als Tracey Clark, de therapeute van Ally, waarvoor ze in 1999 haar zesde Emmy won. Verder won ze in diverse series en films in totaal 10 American Comedy Awards.

Daarnaast speelde Ullman in vele speelfilms, waaronder I Love You to Death, Robin Hood: Men in Tights, Household Saints en A Dirty Shame. In 2007 speelt ze moeder natuur in Amy Heckerling's I Could Never Be Your Woman.

Ze is sinds 1993 getrouwd met televisieproducent Allan McKeown, waarmee ze twee kinderen heeft (Mabel en John.). In 2003 werd Ullman genaturaliseerd tot Amerikaans staatsburger.