William Martin (Billy) Joel (geboren op 9 mei, 1949 in The Bronx (New York)), beter bekend als Billy Joel, is een Amerikaanse pianist, zanger en componist. Hij produceerde popmuziekhits vanaf 1973 (begonnen met de single "Piano Man") tot zijn afscheid in 1993. Daarna ging hij nog af en toe op tournee (meestal met Elton John), naast het schrijven en opnemen van klassieke muziek.

Van jongs af aan had Joel sterke interesse in muziek, vooral klassieke muziek.

Hij werd hierbij geïnspireerd door onder andere Ray Charles, Dave Brubeck, Sam Cooke, The Rolling Stones, The Beatles, Otis Redding en Ludwig van Beethoven.

Joel werd op zijn veertiende jaar voor het eerst lid van een band. Ver in de jaren zestig maakte hij deel uit van de band Attila en daarna The Hassles. Ook speelde hij in pianobars onder de naam "Bill Martin". Zijn eerste soloalbum, "Cold Spring Harbor" (een referentie naar een stad op Long Island (New York)), kwam in 1971 uit.

Joel ging op tournee met Elton John; gedurende de tournees speelden ze elkaars liederen en voerden duetten op. Joel werd in 1999 opgenomen in de Rock and Roll Hall of Fame.

In januari 2007, werd bekend gemaakt dat Joel bezig was aan een nieuwe popsingle (de eerste sinds 1993's River of dreams). In februari kwam die single daadwerkelijk uit, getiteld All my lives.

Joel is geboren in wat vandaag de dag bekend staat als de South Bronx en groeide op op Long Island (New York)), een welvarende regio buiten New York City, in een stad genaamd Hicksville in de historische wijk Levittown. In zijn teksten refereert hij vaak naar locaties in New York City. Zo verwijst hij bijvoorbeeld in het lied "It's Still Rock & Roll to Me" naar Miracle Mile, een winkelcentrum op Northern Boulevard in de wijk Manhasset.

Joel werd bij het schrijven van zijn teksten ook sterk geïnspireerd door eigen ervaringen; wellicht zijn de beste voorbeelden hiervan "Piano Man", dat hij schreef naar aanleiding van zijn ervaringen als pianist in een pianobar in de jaren zeventig, en "Scenes from an Italian Restaurant" dat waarschijnlijk gaat over het restaurant Christiano's of een vergelijkbaar restaurant in de New Yorkse wijk Little Italy. Zijn lied "New York State of Mind", een nummer van het in 1976 verschenen album Turnstiles dat sindsdien een popklassieker is geworden, geeft ook blijk van zijn affiniteit met zijn thuisstaat.

Joel staat ook bekend om zijn impressies van het leven in Lehigh County (Pennsylvania), dat hij hulde toeschrijft in een van zijn meest populaire liederen, "Allentown" dat in 1982 uit kwam. Het lied verwoordt het leven in industrieel Allentown (Pennsylvania) in het begin van de jaren tachtig.

Joels dochter Alexa is ook een bron van inspiratie geweest; hij schreef "Lullabye" voor haar. Hij combineert zijn liefde voor zijn dochter met een impressie van het onaangename leven van kapiteins in de zeevisserij in het lied "The Downeaster Alexa". "Uptown Girl" was een liefdeslied over de schijnbaar onmogelijke liefde tussen hemzelf en Christie Brinkley, Alexa's moeder en zijn tweede vrouw.

Joel had altijd een goedgelovige, open instelling in zowel zijn zakelijke als persoonlijke relaties. Deze instelling manifesteerde hij in nummers als "Tell Her About It", "Honesty" en "And So It Goes". Het is ook terug te vinden in zijn omschrijving van de ingrediënten die benodigd zijn voor een geslaagde relatie in "A Matter of Trust".

Het nummer "We Didn't Start the Fire" somt historische gebeurtenissen op van zijn geboorte in 1949 tot midden jaren tachtig, de eerste vijfendertig jaren van Joels leven, die zijn fascinatie voor cultuur en geschiedenis weerspiegelen. Het lied "Leningrad" toont Joels waardering voor de geschiedenis van de Sovjet-Unie en zijn gevoelens voor de Koude Oorlog, waarin hij opgroeide. Voordat Joel de muziekindustrie betrad wilde hij geschiedenisleraar worden; later in zijn carrière kreeg hij de bevoegdheid om in de staat New York te onderwijzen.

Joel heeft recentelijk opnieuw vorm gegeven aan zijn interesse voor klassieke muziek en is gaan experimenteren op dat gebied. "Fantasies and Delusions", zijn eerste album met klassieke werken, kreeg een lauwe reactie van critici, maar kreeg een nummer 1-notering op klassieke hitlijsten.

Joel trouwde zijn zakelijke manager Elizabeth Weber in mei 1971. Het huwelijk eindigde in een echtscheiding in juli 1982.

Joel trouwde daarna in maart 1985 met supermodel Christie Brinkley. Uit hun huwelijk is één dochter voortgekomen, Alexa Ray Joel. Zij is geboren op 29 december 1985. Dit huwelijk eindigde ook in een scheiding in augustus 1994.

Op 3 oktober 2004 trouwde Joel met de 23-jarige Katie Lee. Lee studeerde af aan de Miami University in Oxford (Ohio). Op hun trouwdag was Joel 54 jaar. Joels dochter van 18 jaar, Alexa, was bruidsmeisje. De ex-vrouw van Joel, Christie Brinkley, begeleidde de ceremonie en gaf het koppel haar zegen. Lee werkt als culinair journalist voor het PBS(Public Broadcasting Service)-programma George Hirsch: Living it Up!.

Joel heeft in het verleden een aantal auto-ongevallen gehad, inclusief verscheidene die naar verluidt veroorzaakt zijn onder invloed van drank.

In de lente van 1982, toen Joel al was begonnen aan zijn album The Nylon Curtain, raakte hij betrokken bij een motorongeval; een vrouw reed in een auto door rood licht en raakte Billy Joel op zijn Harley-Davidson-motor. Hij brak zijn linkerpols en zijn hand was ernstig verwond. Wanneer Billy Joel het verhaal vertelt, zegt hij dat de politieagent op de plaats van het ongeval zijn rijbewijs bekeek, de naam "William Joel" las en tegen de vrouw zei: "Hey mevrouw, u hebt Billy Joel aangereden!". Nadat de vrouw vernam wie ze had aangereden, vroeg ze zijn handtekening. Joel bood haar, met bloedende pols, aan een handtekening te zetten. Door de operatie, nodig om een tijdelijke pin aan te brengen, en een verblijf van een maand in het ziekenhuis werd de productie van het album tijdelijk stopgezet tot Joel voldoende was hersteld.

Een bijkomstig obstakel voor de zanger was de instorting van zijn huwelijk met Weber, een gebeurtenis die hoofdzakelijk wordt toegeschreven aan de spanning, veroorzaakt door Webers management van de carrière van haar man.

Tegen het eind van 1982 ging het stel uit elkaar. Toen ze vertrok, nam ze de helft van de bezittingen van de zanger mee. Onder zulke persoonlijke omstandigheden bleek het maken van muziek voor het album erg lastig: "Je bent altijd in de woestijn op zoek naar de oase en alles wat je daar bij je hebt is de piano; dat grote, zwarte beest met 88 tanden... 50.000 pakjes sigaretten later begin je het te begrijpen."

In 2003 reed Joel met zijn gloednieuwe Mercedes-Benz Coupé tegen een boom. In 2004 reed hij met zijn Citroën uit 1967 het huis van een 90-jarige vrouw binnen.

Joel werd in maart 2005 opgenomen in het Betty Ford Center voor de behandeling van drankmisbruik vanwege "een tijdelijke, ernstige, aan de maag gerelateerde noodzaak" aldus zijn mediavoorlichter. Hij verliet de inrichting in april 2005. Een vriend van Joel gaf aan dat Joel alle vormen van alcohol compleet had afgezworen. Joel was al eerder behandeld wegens alcoholmisbruik in 2002, toen hij twee weken in het Silver Hill-ziekenhuis in Connecticut verbleef.

Kenneth Donald Rogers (Houston, Texas, 21 augustus 1938), beter bekend als Kenny Rogers, is een Amerikaanse countryzanger, fotograaf, songwriter, acteur en zakenman. 'Ruby (Don't Take Your Love To Town)', 'Islands In The Stream' (met Dolly Parton) en 'The Gambler' behoren tot zijn meest succesvolle hits. Naast vele solo-hits heeft hij ook een aantal duetten gezongen met onder andere Dolly Parton en Dottie West. Met zijn indrukwekkende zangcarrière van bijna 40 jaar inclusief meer dan 20 #1-hits kan Kenny Rogers beschouwd worden als een van de grootste countryzangers aller tijden.
De zangcarrière van Kenny Rogers begint in 1956, wanneer hij zich op 17-jarige leeftijd aansluit bij de lokale rockband 'The Scholars'. De band sluit een platencontract af en in korte tijd produceren ze twee singles waarmee ze lokaal succes hebben. Kort daarna verlaat Rogers The Scholars voor de Jazzband 'Bobby Doyle Trio' om die in 1966 weer te verlaten voor de 'New Christy Minstrels'. Een jaar later richt Rogers samen met een aantal bandleden 'The First Edition' op. Na hun eerste hit, 'I Just Dropped In (To See What Condition My Condition Was In)' groeit Rogers in korte tijd uit tot het gezicht van de band. In 1968 verandert de band haar naam in 'Kenny Rogers and The First Edition'. Na het eerste succes volgen in rap tempo nieuwe successen: met de singles 'Ruby, Don't Take Your Love to Town', 'Reuben James' en 'Tell It All Brother' verwerft de band nationale bekendheid. De band lanceert in de beginjaren '70 een eigen wekelijkse TV-show: 'Rollin' on the River'. De show is redelijk succesvol, maar de druk om samen een wekelijkse show te maken zorgt voor spanningen tussen de bandleden en leidt uiteindelijk tot haar einde in 1974. In de jaren daarvoor heeft de band nauwelijks nog hits gehad.

Na het uiteenvallen van 'Kenny Rogers and The First Edition' besluit Rogers in 1975 om een solo-carrière te beginnen. Van meet af aan richt hij zich op de countrymuziek. De single 'Love Lifted Me' wordt zijn eerste top 20-hit, maar met 'Lucille' breekt hij definitief door. 'Lucille' haalt in maar liefst 12 landen de eerste plaats in de hitlijsten, gaat wereldwijd ruim vijf miljoen maal over de toonbank en wordt gekozen tot CMA’s Single of the Year. Rogers bouwt zijn succes uit met 'Don't Fall in Love With a Dreamer' (#4, met Kim Carnes), 'Through the Years' (#13), 'We've Got Tonight' (#6, met Sheena Easton) en zijn twee #1-hits 'Islands in the Stream' (met Dolly Parton) en 'Lady'. Aan het einde van de jaren '70 heeft Rogers wereldwijd meer dan $100 miljoen aan zijn platen verdiend.

Het jaar 1978 wordt een nieuw succesjaar voor Rogers wanneer zijn single 'The Gambler' niet alleen een grote hit wordt, maar ook een televisieserie waarin hijzelf de hoofdrol gaat spelen. 'The Gambler' wordt de langstlopende miniserie uit de filmgeschiedenis en hiermee start Rogers een carrière als acteur. Hij speelt de hoofdrol in de film 'Six-Pack' (1982) en de serie 'Coward Of The County' (1981), die gebaseerd is op zijn gelijknamige #1-single.

Begin jaren '80 behaalt Rogers met de twee nieuwe, romantische singles 'She Believes In Me' en 'You Decorated My Life' wederom de eerste plaats in Amerikaanse hitlijsten, terwijl de eerder uitgebrachte 'Lady' en 'Through The Years' opnieuw een succes worden.

In 1983 ondertekent Rogers een recordbrekend $20 miljoen contract met platenmaatschappij RCA. Tussen 1983 en 1990 brengt Rogers maar liefst 23 top 40 singles en 10 top 40 albums uit. Vanaf die tijd gaat hij zich steeds vaak bezighouden met andere dingen en zet hij zijn solocarrière op een laag pitje. Zo heeft hij zich ontwikkeld tot een gerespecteerd fotograaf, publiceert hij korte verhalen en foto's en heeft hij gespeeld in zijn eigen kerstmusical, The Toy Shoppe.

In 1991 opent Rogers samen met Kentucky Fried Chicken topman John Y. Brown Jr. zijn eigen 'Kenny Rogers Roasters'-restaurantketen. Tegen de tijd dat Rogers in 1999 met 'The Greatest' opnieuw hoog in de hitlijsten staat heeft de Amerikaan zijn eigen platenmaatschappij, Dreamcatcher Entertainment, opgericht. In 2001 behaalt Kenny Rogers met 'Buy Me a Rose' na bijna 10 jaar weer een #1-hit. Drie jaren later, in 2004, brengt hij zijn ultieme album uit: Kenny Rogers 42 Ultimate Hits. Deze collectie bevat naast 40 gouden ouwe, twee nieuwe nummers: 'We Are The Same' en 'My World Is Over', waarmee hij op typische wijze afscheid neemt van het grote publiek en zijn carrière min of meer beëindigt. Na een zangcarrière van bijna 40 jaar heeft Kenny Rogers wereldwijd meer dan 60 top 40 hitsingles gehad, waaronder zo'n 25 #1-hits. In totaal heeft hij 50 gouden albums gemaakt.

Kenny Rogers woont met zijn vijfde vrouw Wanda Miller, met wie hij in 1997 trouwde, op een 1200 hectare groot landgoed in de Amerikaanse staat Georgia. De countrylegende heeft vijf kinderen, onder wie Kenny Rogers Jr., die een eigen zangcarrière heeft.

Peter Cincotti (New York City, 11 juli 1983) is een Amerikaanse moderne jazz-zanger, songwriter en pianist.

Cincotti begon met spelen op een speelgoedpiano toen hij drie jaar oud was. Toen hij op de middelbare school zat, trad hij regelmatig op in verschillende clubs in Manhattan, en speelde in het Witte Huis. Op het Montreux Jazz Festival van 2000 won hij een prijs voor een bewerking van Dizzy Gillespies "A Night in Tunisia".

In 2004 speelde Cincotti een kleine rol in de film Beyond the Sea, en droeg hij bij aan de soundtrack van de film. Ook speelde hij een kleine rol in de film Spider-Man 2. Zijn nummer "December Boys" is de titeltrack van de film December Boys, waarin Daniel Radcliffe meespeelt.

Zijn debuut-cd, Peter Cincotti, is een compilatie van traditionele en populaire jazznummers en enkele nummers die Cincotti zelf geschreven heeft. Zijn tweede cd, On the Moon, bevat meer eigen werk maar behoudt dezelfde formule als het eerste album. Zijn laatste album, East of Angel Town, bevat alleen maar zelfgeschreven nummers en verscheen in Nederland en België op 8 november 2007. Het werk aan dit album begon toen Cincotti een team vormde met de Grammy-winnaar David Foster, producent Humberto Gatica en Jochem van der Saag. East of Angel Town richt zich meer op popmuziek en rockmuziek met jazz invloeden, waar Cincotti's eerste twee albums meer jazz-georiënteerd beschouwd worden.

Ondanks de regen hebben bijna 200.000 toeschouwers zaterdagavond in Kiev een gratis concert bijgewoond van Paul McCartney. Het initiatief voor het optreden ging uit van de Oekraïense miljardair Victor Pinchuk. Onder de aanwezigen ook voormalig president Victor Koetsjma en de Georgische president Mikhail Saakachvili. De opnames en de regie van het optreden werden verzorgd door het Belgische bedrijf Alfacam.

McCartney sprak de menigte toe in het Oekraïens. Het concert vond plaats op een gigantisch podium van 53 meter breed en 20 meter hoog, op het Onafhankelijkheidsplein, en werd rechtstreeks uitgezonden op grote schermen in verschillende Oekraïense steden, maar ook via verscheidene nationale televisiezenders.

De ex-Beatle bracht enkele nummers van The Beatles en The Wings, alsook een aantal solonummers. De playlist werd samengesteld door een stemming via het internet, waaraan meer dan 20.000 mensen deelnamen.

Sir Paul werd in Kiev uitgenodigd door miljardair Victor Pinchuk. Vorig jaar al organiseerde de Pinchuk Foundation een concert van Elton John. Met dat concert, dat meer dan 200.000 Oekraïners op de been bracht, wilde de organisatie het bewustzijn rond aids vergroten.

Anna Mae Bullock (Nutbush, 26 november 1939), beter bekend als Tina Turner, is een Amerikaanse zangeres met de bijnaam Queen of Rock, Soul and Pop.

In de jaren zestig vormt ze met haar toenmalige echtgenoot Ike Turner het zeer succesvolle duo Ike & Tina Turner, met nummers als Proud Mary en Nutbush City Limits. In de late jaren zeventig, scheidt het paar; Tina gaf aan dat Ike haar ernstig mishandelde.

Na een lange periode van zwoegen en sleuren, vooral vergeten wat Ike haar had aangedaan, kon Tina weerkeren op het wereldpodium. De eerste echte verschijning voor het grote televisiepubliek was in 1981 toen ze als gaste mocht optreden tijdens het L.A.Forum-concert van de Absolutely Live-tournee van Rod Stewart. Tina en Rod zijn sindsdien boezemvrienden gebleven.

In 1984 brak Tina Turner door als soloartieste met het nummer Let's Stay Together van het album Private Dancer.

In 1985 speelde ze naast Mel Gibson in de rol van "Aunty Entity" in de film Mad Max Beyond Thunderdome.

Op 13 januari 1988 stond Tina in het Maracanã stadion in Rio de Janeiro voor een publiek van 188.000 mensen, destijds het wereldrecord. Dit concert maakte deel uit van haar Break Every Rule-Wereldtour die vele records brak.

In 1990 op 50-jarige leeftijd stopte Tina voor het eerst met de grote tournees, haar Foreign Affair Farewell Tour eindigde op 4 november in Rotterdam.

In 1993 verscheen de film What's Love Got to do With It over het leven van Tina Turner. In 1995 zong ze Goldeneye, de titelsong voor de gelijknamige James Bond-film.

In 1996 bleek dat ze er toch nog geen genoeg van had en de Wildest Dreams World Tour was een feit, ook nu trad ze 8x op in Ahoy Rotterdam en stond ze drie avonden op rij in een uitverkochte (nieuwe) Amsterdam ArenA. In België brak ze alle records; nooit had een artiest zoveel publiek gelokt, ze speelde 11 maal in een uitverkocht Flanders Expo, goed voor 140.000 mensen.

In 2000 stopte Tina Turner er toch echt mee en sloot ze haar laatste grote wereldtour, de Twenty Four Seven Millennium Tour 2000, af. Een van de optredens was op 18 juli in het Stadspark in Groningen voor 65.000 mensen. Op 25 juli nam ze afscheid van het Belgische publiek: op de weide van Werchter verzamelden zich 70.000 mensen om nog één keer te genieten van Tina Turner.

Vijf jaar later bewees Tina opnieuw dat ze het zingen niet kon laten. Haar nieuwe album All The Best verscheen in februari 2005 met een collectie van haar beste songs, maar ook een aantal nieuwe singles zoals Open Arms, Complicated Disaster, Something Special en Great Spirits uit de Walt Disney Pictures-film Brother Bear.

Tina zou ook in de film The Goddess spelen, deze is echter stopgezet wegens het overlijden van Ismail Merchant.

In september 2005 ging de film All the invisible children in première in Venetië. Tina zong samen met de Italiaanse zangeres Elisa de titelsong Teach me again. Alle opbrengsten van Teach me again zijn voor het World Food Program van Unicef.

Tevens werd in september 2005 bekend dat Tina de prestigieuze Kennedy-prijs, een onderscheiding die kunstenaars kunnen krijgen voor hun levenswerk, in ontvangst mocht nemen. Op 4 december 2005 was er ter gelegenheid van de prijsuitreiking een gala-ontvangst in het operahuis van het Kennedy Center. Daarvoor ontving president Bush de ster op het Witte Huis. Het was voor de 28e keer dat de prijzen werden toegekend.

Half oktober 2006 laat EMI aan haar aandeelhouders weten dat Tina met een nieuw album zal komen. Ingewijden in de muziekbizz weten ook te vertellen dat er wellicht een tour aankomt. Een voorproefje van een mogelijke comeback kon een zeer selecte (rijke) groep mensen beleven tijdens het Bedrock Ball in het Natural History Museum, London, op 18 mei 2007: Tina gaf hier een medley van haar bekendste songs tijdens een liefdadigheidsconcert aldaar.

Een jaar later is er nog steeds geen nieuw album. Tina verschijnt wel als gastvocaliste op een concert van Little Richard en op nieuwe albums van Santana (Game Of Love) en Herbie Hancock (Edith and the Kingpin).

Op 12 december 2007 overleed haar ex-echtgenoot Ike Turner op 76-jarige leeftijd aan een overdosis cocaïne.

In februari 2008 geeft Turner een optreden op de uitreiking van de Grammy's, eerst solo en daarna Proud Mary met Beyonce.

Tijdens een speciale opname van the Oprah Winfrey Show in Las Vegas kondigt Turner een nieuwe tour aan die op 1 oktober 2008 start in Kansas in de Amerikaanse staat Missouri. Actrice Sophia Loren heeft haar overgehaald om nog één keer het podium te betreden. Daarnaast trad Tina op met Nutbush en deed ze een duet met Cher, Proud Mary.

Op 20 mei 2008 werden de eerste Europese data bekend gemaakt, de tour start op 14 januari in Keulen in Duitsland. Op 22 en 23 januari treedt ze op in het Sportpaleis Antwerpen in België en op 21 maart komt Turner naar het Arnhemse Gelredome. Doordat dit concert binnen een paar uur was uitverkocht, is er op 22 maart een tweede concert.

6 jaar na de split van de groep probeerde Katrina haar eurovisiesucces te herhalen, als Katrina and the new Wave schreef ze zich in voor Melodifestivalen 2005, in een poging om Zweden te vertegenwoordigen. Ze kwalificeerde zich niet voor de finale, maar kon nog herkansen in een tweedekansronde, helaas ook hier faalde ze. Ze trad wel aan als Katrina and the Nameless nadat de originele Waves protesteerden

Jimmy Cliff (Saint Catherine, 1 april 1948 als James Chambers) is een Jamaicaanse reggaezanger. Hij is vooral bekend van de hits Wild world en Reggae night.

Jimmy Cliff werd op 1 april 1948 in het Jamaicaanse Saint Catherine geboren als James Chambers. Op 14-jarige leeftijd verhuist hij naar de hoofdstad Kingston om een muzikale carrière op te bouwen. Daar neemt hij zijn artiestennaam "Jimmy Cliff" aan. Hij brengt twee singles uit die weliswaar niet succesvol zijn, maar hem wel in contact brengen met zijn ontdekker: Derrick Morgan. Hij brengt hem in contact met Leslie Kong. Hij produceert Cliffs single Dearest Beverley. Het nummer wordt een succes op Jamaica en Kong besluit na dit succes een eigen platenlabel op te richten: Beverley's. De samenwerking klikt goed en Kong blijft de platen van Jimmy Cliff produceren tot zijn dood in 1971. Andere nummers die Jimmy Cliff in deze periode opneemt, zijn onder andere Hurricane Hattie en Miss Jamaica. Buiten Jamaica blijven deze nummers onbekend.

In 1964 wordt Jimmy Cliff samen met Byron Lee & the Dragonaires uitgenodigd mede zijn land te vertegenwoordigen op de Wereldtentoonstelling in New York. De wereldwijde interesse in ska, waarop de organisatoren gehoopt hadden, bleef uit, maar de film This Is Ska die werd opgenomen, kwam onder de aandacht van het hoofd van Island Records, Chris Blackwell. Hij nodigde Cliff uit om zich in Engeland te vestigen en bood hem een platencontract aan. In 1966 verhuisde hij naar Londen. Zijn eerste grote succes buiten Jamaica kwam echter pas in 1968 toen hij met het nummer Waterfall een songfestival in Brazilië won.

Een jaar later volgt zijn wereldwijde doorbraak met Wonderful world, beautiful people. Hij is daarmee naast Desmond Dekker één van de eerste artiesten die de wereld kennis laten maken met reggae. In veel landen levert dit nummer zijn eerste hit op, ook in de Verenigde Staten. De opvolger Vietnam doet het daar vanwege het politieke karakter ervan, een stuk slechter. Het nummer wordt wel geprezen door Bob Dylan, die het het beste protestlied dat hij ooit gehoord heeft, noemt. In Nederland wordt Sufferin' in the land ook nog een klein hitje.

De Cat Stevens-cover Wild world betekent in 1970 voor Jimmy Cliff voorlopig zijn laatste grote internationale hit. In die zelfde tijd scoort Desmonds Dekker een grote hit met You can get it if you really want, dat oorspronkelijk van Jimmy Cliff is. Hoewel Cliff na deze nummers nog wel populair blijft in Nederland en Vlaanderen, heeft hij in de Verenigde Staten en het Verenigd Koninkrijk tot 1994 geen hits meer. Hij verwierf nog wel bekendheid als hoofdrolspeler in de Jamaicaanse film The Harder They Come uit 1972. Het duurde tot 1975 voordat deze film bekend werd bij groter publiek. De soundtrack van de film was voor het grootste deel gevuld met nummers die door Jimmy Cliff werden gezongen. Ondanks het succes van de film, heeft hij geen vast carrière als acteur kunnen opbouwen.

Na nog een paar albums te hebben uitgebracht, maakte Jimmy Cliff, die inmiddels tot de Islam bekeerd was, midden jaren 70 een reis naar Afrika, op zoek naar zijn wortels. Na zijn terugkomst pakte hij de draad weer op. Begin jaren 80 vormde hij de groep Oneness die hem begeleidde bij concerten. In deze periode heeft Cliff een comeback in Nederland en Vlaanderen. In 1983 bereikte zijn Treat the youths right de hitparade. Het nummers was al erg populair in de Caraïben en wist dat dankzij een videoclip in Nederland ook te worden. Na dat nummer volgden nog Reggae night, Sunshine in the music en We all are one, afkomstig van de albums Special en The power and the glory. Hij werkte veel samen met oud-Wailer Peter Tosh en Kool & the Gang. Verder verzorgde hij in 1984 een optreden op Pinkpop en kreeg hij in 1986 een Grammy Award voor beste reggaealbum voor de lp Cliff Hanger. Datzelfde jaar speelde hij naast Robin Williams en Peter O'Toole in de komische film Club Paradise. Van deze film zong hij ook het titellied.

In de jaren 90 scoorde hij nog twee keer een hit met een lied uit een film. In Amerika en Engeland stond hij in 1993 na 23 jaar weer in de hitparade met de Johnny Nash-cover I can see clearly now. Dit nummer was afkomstig uit Cool Runnings, de film over het Jamaicaanse bobteam dat in 1988 aan de Olympische Winterspelen meedeed. In 1995 zong hij samen met Zuid-Afrikaanse muzikant Lebo M het nummer Hakuna Matata uit de Disneyfilm The Lion King. Dat nummer bereikte de elfde plaats in de Nederlandse Top 40 en de 46e in de Ultratop 50.

Hoewel Jimmy Cliff uit de schijnwerpers is verdwenen, maakt hij nog steeds muziek. Op zijn laatste album Black magic uit 2004 zingt hij onder andere duetten met Sting, Annie Lennox en Wyclef Jean. Op het album staan vooral nummers van zijn vorige album Fantastic plastic people uit 2002, maar dan in een elektronisch jasje, in plaats van reggae. Op dit album staat ook een duet met de in 2002 overleden Clash-zanger Joe Strummer, van wie dit één van zijn laatste opnames was.