.

De Britse Periode

De band werd opgericht als Peter Green's Fleetwood Mac door Peter Green die samen met John McVie en Mick Fleetwood in John Mayall's Bluesbreakers had gespeeld. Peter Green was de gitarist die de herinnering aan Eric Clapton in de Bluesbreakers had doen verbleken. De doorstroming in de "kweekvijver voor gitaristen", de Bluesbreakers, was hoog.
In 1967 werd Fleetwood Mac opgericht. Korte tijd daarna kwam slide-gitarist Jeremy Spencer de groep versterken. Aanvankelijk was eerste gitarist Peter Green bepalend voor het geluid: melancholieke blues en gitaarduetten tussen Green en Jeremy Spencer. Alleen op het eerste album is pure blues te horen, het geluid van de groep veranderde al snel, zeker nadat in 1968 de groep nogmaals wordt uitgebreid, ditmaal met gitarist Danny Kirwan.

Bekendste songs tot dan toe: Black Magic Woman, later gecoverd door Santana, Need your love so bad en Albatross.

Met het album Then Play On is Fleetwood Mac een rockgroep geworden. Het album is een schitterend voorbeeld van de veelzijdige muzikaliteit waartoe de band in staat is. Er staan prachtige ballads op, Closing My Eyes en Although The Sun Is Shining, die worden afgewisseld met ruige rocknummers als Rattlesnake Shake, Fighting and Searching for Madge en het beroemde symfonische Oh Well. Alleen al op het intro van Oh Well zullen heel wat gitaristen zich de blaren op hun vingers hebben geoefend.

In 1970 verliet Green de band onverwacht; als gevolg van zijn drugsgebruik was hij al enige tijd niet te handhaven, maar uiteindelijk nam hij zelf de beslissing om op te stappen. Hij werd vervangen door toetseniste Christine Perfect, leadzangeres op de enige hitsingle van de groep Chicken Shack, I would rather go blind, die eerder op het album Then Play On als gastmuzikante meespeelde. Ze trouwde hierna met John McVie en heette voortaan Christine McVie. In 1971 verliet ook Spencer de groep en werd vervangen door de Amerikaanse gitarist Bob Welch. Afgezien van de twee naamgevers van de groep, tevens de minst creatieve leden, McVie en Fleetwood, had Fleetwood Mac nu weinig meer van doen met de bluesband uit de jaren 60. Voortaan maakte Fleetwood Mac popmuziek, ondanks regelmatige bezettingswisselingen. Hierdoor werd een nieuw publiek aangesproken maar haakten fans van het eerste uur af.

De Amerikaanse Periode

Eind 1974 vestigden de leden van de band zich in Californië. Kort daarna verliet Welch de groep, waardoor alleen Fleetwood en het echtpaar McVie overbleven. Met de komst van het duo Stevie Nicks en Lindsey Buckingham kreeg de groep een belangrijke nieuwe impuls. Dat de groep hiermee een nieuw begin maakte wordt geïllustreerd door de titel van het eerste album in deze bezetting; de plaat heet eenvoudig Fleetwood Mac, net als het debuut van het oude Fleetwood Mac uit 1967. Het volgende album Rumours uit 1977, met de hit Go your own way, had een enorm commercieel succes en wordt als het beste van dit tweede Fleetwood Mac beschouwd. Doordat zowel het echtpaar McVie als het duo Nicks-Buckingham in die tijd relationele problemen hadden en zich middels muziek en teksten afreageerden bevat het album een aantal nummers met een sterke emotionele lading. Ook de opvolger Tusk was een groot succes, evenals Mirage uit 1982. De leden hielden zich in de volgende jaren vooral bezig met solo-projecten. In 1987 verscheen Tango in the Night, een album waaraan al vanaf 1985 was gewerkt. Het was een groot commercieel succes maar bleef in artistiek opzicht ver achter bij zijn voorgangers.

Na het verschijnen van Tango in the Night verliet Buckingham de band. Hij werd vervangen door gitaristen Billy Burnette en Rick Vito, waarmee in 1990 het zwakke album Behind the Mask werd opgenomen. In de jaren daarna stapten ook Stevie Nicks, Christine McVie en Vito uit de band. In 1993 trad de Rumours-bezetting op, bij de inauguratie van president Bill Clinton. Het betrof een eenmalige reünie, en in een nieuwe bezetting, met daarin onder meer Dave Mason, ging Fleetwood Mac in 1994 op tournee en werd het geflopte album Time opgenomen. In 1997 keerden Buckingham en Nicks terug voor een tournee, naar aanleiding waarvan het live-album The Dance verscheen. Een nieuw studio-album verscheen pas in 2003, Say You Will, dat een artistieke verbetering is ten opzichte van de voorgaande twee albums maar waarop Christine McVie node wordt gemist. Toch staan hier meerdere prachtige nummer op.

Fleetwood Mac is van plan in 2009 een nieuw album op te nemen. Stevie Nicks heeft eerder aangegeven niet als enige vrouw door te willen gaan met Fleetwood Mac. Christine Mac Vie heeft wéér aangegeven niet geïnteresseerd te zijn in een nieuwe samenwerking. Waarna Sheryl Crow is gevraagd om het team te versterken. Zij heeft eerder met Stevie Nicks samengewerkt.

.

Boudewijn de Groot werd geboren in 1944 in Nederlands-Indië, in een Japans concentratiekamp bij Batavia (het huidige Jakarta), waar zijn moeder overleed in 1945. In 1946 keerde de familie De Groot terug naar Nederland. De vader van Boudewijn moest echter terug naar Indië, dus kwam hij te wonen bij zijn tante in Haarlem. In 1951 kwam zijn vader weer terug en in 1952 verhuisden ze, met een pas aangetrouwde stiefmoeder, naar Heemstede. Boudewijn woonde in Heemstede in dezelfde straat als zijn latere tekstschrijver Lennaert Nijgh, die bevriend was met Boudewijns stiefbroertje.

In 1965 scoorde Boudewijn zijn eerste hit met Een meisje van 16 (een bewerking van een chanson van Charles Aznavour). Al snel kreeg hij succes met onder meer maatschappelijk geëngageerde liederen.

Veel van de teksten van nummers waarmee Boudewijn succes had, werden geschreven door Lennaert Nijgh, die ook een goede vriend van Boudewijn was. Nijgh overleed op 28 november 2002. Nijgh en De Groot schreven ook veel hits voor andere (veelal Nederlandse) muzikanten, zoals Rob de Nijs, Liesbeth List en Adèle Bloemendaal. In Groot-Brittannië mislukte een poging tot doorbreken onder de naam 'Baldwin'.

In 2004 was Boudewijn als acteur te zien in het zesde seizoen van de Vlaamse politiereeks Flikken als Robert Nieuwman, een Nederlandse profiler, die het team bijstaat in haar zoektocht naar een seriemoordenaar.

Datzelfde jaar eindigde hij op nr. 82 in de verkiezing voor De grootste Nederlander.

Een jaar daarna, in 2005, belandde Avond van De Groot eenmalig op de nummer 1-positie in de Radio 2 Top 2000. In alle voorgaande edities van de lijst bezette Bohemian Rhapsody van Queen die plaats. In 2006 neemt Queen de nummer 1-positie weer over. Naar aanleiding van de plotselinge populariteit van De Groot, werden het laatste album Eiland In De Verte en de single Avond opnieuw uitgebracht, onder de naam De Avonden. Net als in 1997, bij de eerste uitgave, bleef de single in de tipparade steken. In 2006 en 2007 stond Avond op nummer twee in de oudejaarslijst van Radio 2.

Boudewijn de Groot is getrouwd met Anja Bak. Hij heeft drie kinderen Marcel, Caya en Jim uit eerdere huwelijken.

Op 19 januari 2007 bracht hij het nieuwe album Lage Landen uit. Het album is bijna geheel door hemzelf geschreven op een paar teksten van Lennaert Nijgh en Freek de Jonge na. Het album werd in Nashville gemixt. Op 3 februari kwam het op nummer 1 de hitlijsten binnen, voor het eerst sinds hij ruim 30 jaar geleden nummer 1 stond met de elpee Hoe sterk is de eenzame fietser uit 1973. Op 19 januari werd ook de gelijknamige single uitgebracht. Op 27 oktober 2007 zond de TROS een registratie uit van de concerttoernee van mei van dat jaar uit.

Op woensdag 3 oktober 2007 kondigde De Groot in het NRC Handelsblad aan een sabbaticalbreak te nemen omdat hij, naar eigen zeggen, de afgelopen 12 jaar veel heeft opgetreden in Nederland en België. Wel voegde hij daar aan toe bezig te gaan met het schrijven van nieuwe liedteksten.

.

Reginald Kenneth Dwight (Pinner, Middlesex, 25 maart 1947) meer bekend als Sir Elton Hercules John is een Engelse popzanger en pianist.

In 1970 brak hij door met het nummer Your Song. Voor de film The Lion King componeerde en zong hij de titelsong Can You Feel the Love Tonight. Op de begrafenis van Prinses Diana zong Elton het nummer Candle in the Wind, dat wereldwijd een grote hit werd.

De naam Elton John is geen artiestennaam, maar werd in de jaren zestig officieel geregistreerd als Eltons naam. Het is een combinatie van de namen Elton Dean en Long John Baldry, twee collega's uit zijn tijd bij de band Bluesology. Omdat hij zich na verloop van tijd bij deze band te veel beperkt voelde in zijn muzikale mogelijkheden, ging hij op zoek naar andere mogelijkheden. Hij solliciteerde bijvoorbeeld bij King Crimson en Gentle Giant.

Via een advertentie kwam hij in contact met Bernie Taupin, wiens teksten hij op muziek ging zetten. De twee werken nog altijd samen. Elton John is met zijn openlijke homoseksualiteit een rolmodel voor veel homoseksuelen die daar nog niet voor uit durven te komen.

Elton John wordt gezien als een van de grootste zangtalenten ooit, zijn nummers worden veel vertolkt door andere artiesten en zijn vaak te horen op radiostations. John Lennon zei over Elton John; "Het eerste wat mij interesseerde nadat The Beatles uit elkaar gingen, was Elton." Toen Elton enkele weken later arriveerde per vliegtuig knielde Lennon zelfs voor hem.

Naast zijn carrière in de muziek is Elton John zich tevens gaan toeleggen op film. Zo produceerde hij in 2006 zijn eerste bioscoopfilm, de Britse comedy It's a Boy Girl Thing.

.

Hij werd geboren als Helmut Lotigiers, oudste zoon van Rita Lagrou en Luc Lotigiers. Zijn grootvader is directeur van de Gentse Opera.

Van hem erft hij de liefde voor muziek. Helmut is amper vijf, een kleuter nog, als hij in de ban raakt van de grote crooners. Zijn idool is Elvis Presley, wiens liedjes hij leert bij een oude pickup in de huiskamer.

In 1988 duikt Helmut als Kevin Leach op in het regionale soundmix circuit. De trend van de zangwedstrijden waait over uit Nederland waar Henny Huisman met ‘De Soundmixshow’ een televisietopper heeft bedacht die ook door Vlamingen wordt bekeken. Een jaar later neemt Helmut deel aan het programma en behaalt hij een tweede plaats in de grote finale.

Zijn eerste drie singles – Kom Nu, Bij Jou Alleen en Waarom Ik klimmen hoog in de Vlaamse hitlijsten, goed voor een (eerste) Gouden Oog als populairste zanger, de meest prestigieuze prijs in Vlaanderen.

Al zijn albums halen minstens goud, inclusief Just For You, gevuld met teksten en muziek van eigen hand.

Op 8 maart 1994 debuteert The Golden Symphonic Orchestra onder leiding van André Walschaerts. Helmut is een van de muzikale gasten en brengt vijf nummers die symfonisch gearrangeerd werden. Vier maanden later staat Helmut in het Casino van Knokke voor een geheel eigen concert met The Golden Symphonic Orchestra.

Na het concert in Knokke organiseren drie zakelijke muziekliefhebbers op 8 december een feest voor hun klanten. Locatie: het Turfschip te Breda. Muzikale uitsmijter: een concert met Helmut Lotti en de Golden Symphonic Orchestra. Na afloop schuift manager Piet Roelen hem een idee toe: achttien populaire, klassieke liedjes in één programma. Mooi decor, groots en live met The Golden Symphonic Orchestra en arrangementen van Wim Bohets. Het optreden, in de Antwerpse Koningin Elisabethzaal, is gelijk uitverkocht. De bijhorende cd – Helmut Lotti goes Classic - wordt de meest en snelst verkochte plaat in België en behaalt twaalf keer platina.

Met enige vertraging ontdekt ook Nederland Lotti. 'Kuifje in Operaland' juicht de Haagse Post en zo doorbreekt de jonge zanger de dijken tussen ons land en de Noorderburen. ’Helmut Lotti goes Classic II’ verschijnt en vliegt met duizenden tegelijk de deur uit. De cd is nog warm als de eerste platina exemplaren al aan Helmuts muur hangen.

Zuid-Afrika lonkt en verwelkomt de zanger al na enkele weken met goud voor zijn eerste cd. Intussen heeft men er ook de andere Classic-albums ontdekt. Ook hier stapelt het platina zich op. Muziek overstijgt de communautaire grenzen. Wallonië gaat finaal door de knieën voor Lotti en zijn Classic-trein.

In het voorjaar van 1997 wordt Helmut Lotti – amper 28 - gelauwerd als best verkopende artiest in de Benelux tijdens het World Music Awards - Gala.

Succes volgt in Montréal en Québec, op tachtig Amerikaanse tv-stations van de PBS wordt de tv-special van de tweede klassieke cd uitgezonden. De enthousiaste reacties motiveren PBS om de special ook in de decemberprogrammatie van haar overige 130 stations te laten opnemen.

Het derde Classic-concert wordt opgenomen in de tuin van kasteel Cleydael in Aartselaar. De cd krijgt de bijnaam kasteelalbum en klinkt lichter en feeërieker dan de vorige twee. Aanleiding voor een uitnodiging van het Duitse tv-programma ‘Der Goldene Löwe’, waardoor Lotti Duitsland binnen stapt. Het éérste concert in Duitsland (Keulen, 18 november 1997) is in enkele uren tijd uitverkocht.

Naast diverse Classic-concerten in België en Nederland is Helmut Lotti wereldwijd op tv te zien in de special ‘Christmas in Vienna’ (december). Hij deelt er het podium met Placido Domingo, Sarah Brightman en Riccardo Cocciante.

In 1998 ontvangt hij zijn tweede Gouden Oog in de categorie ‘populairste zanger'. Lotti slaat internationaal zijn vleugels verder uit: in Zuid-Afrika bestijgt hij acht keer het concertpodium. Zesmaal in Pretoria, tweemaal in Midrand. Tussen de Europese optredens door strijkt het Lotti-gezelschap weer neer in Canada voor zes concerten en wordt hij opnieuw in de VS verwacht voor een promotrip.

Op 5 juli van datzelfde jaar ontvangt Eros Ramazzotti zijn 'friends' Joe Cocker, Tina Turner en Helmut Lotti met wie hij het lange ‘Musica è’ zingt. Op 27 augustus staat Lotti in de Sporting Club Monaco voor een speciaal FIFA-UEFA-concert. In Amerika prijkt hij dan op de tweede plaats in de 'USA Classic Crossover Charts'. Hij breekt door in Scandinavië, Oostenrijk en Frankrijk.

Met het album 'Out Of Africa' (1999), opgenomen in het cultureel dorp Basotho in de Golden Gate, Zuid-Afrika, levert Helmut Lotti volgens kenners een zwarte diamant af. Zelfs de Afrikaanse Ambassadeurs in België zijn erg onder de indruk. Will Tura – in België ook wel eens de koning van de Vlaamse muziek genoemd – levert een indrukwekkende bijdrage.

Andere bijzondere projecten volgen: "Latino Classics" (2000), "Latino Love Songs" (2001), "My Tribute To The King" (2002), "Pop Classics in Symphony" (2003) en "From Russia With Love" (2004).

Helmut Lotti ontvangt de ECHO prijs in de categorie ‘Cross Over Classique’. Deze prijs wordt toegekend door de leden van de fonografische industrie van Duitsland en is wereldwijd bekend als de tweede belangrijkste in de muziekindustrie. In Oostenrijk krijgt hij de ‘Amadeus Austrian Music Award 2001’, in Duitsland de ‘Goldene Stimmgabel’, de prestigieuze prijs voor de de beste interpretator van klassieke muziek.

Helmut Lotti is sinds 2001 ook Ambassadeur voor Unicef, een opdracht die hem in contact brengt met de Belgische kroonprins Filip en zijn vrouw, prinses Mathilde. Als Ambassadeur van Unicef wijst hij het echtpaar op de problemen en dringende nood van kinderen overal ter wereld. Ook Minister van Buitenlandse Zaken Louis Michel is een aandachtig toehoorder.

Begin februari 2003 wordt Helmut Lotti in Berlijn, Duitsland door Prins Filip van België gelauwerd als beste ‘Classic Pop’-vertolker. Hij ontvangt er de ‘Golden Camera’ voor. Enkele weken later reist hij als Unicef-Ambassadeur, samen met Unesco-Goodwill Ambassadrice Goedele Liekens, naar Namibië. Ze bezoeken er verschillende projecten die draaien rond HIV/Aidspreventie. Eenmaal terug vraagt Lotti in de Vlaamse pers uitgebreid aandacht voor de schrijnende problemen.

Helmut Lotti is ook één van de blikvangers in het Gala Concert in Toronto ter gelegenheid van 25 jaar Paus Johannes Paulus II. De organisatoren hadden het intronummer van Lotti's kasteelalbum gekozen als ouverture van dit concert.

In december geeft Helmut Lotti in Duitsland 20 concerten. Aan het einde van jaar 2003 verkocht hij zijn 12.000.000e cd.

Na "From Russia With Love" last de zanger een sabbatjaar in. In stilte werkt hij aan een nieuw project dat in september 2006 wordt voorgesteld: Helmut Lotti - The Crooners, een dubbelalbum dat zowel 12 van de grootste crooners verzamelt maar ook 12 eigen nummers bevat, volledig in dezelfde sfeer en stijl. De bijhorende dvd wordt opgenomen in Hamburg.

.

Geboren op 3 februari 1945, groeit Willeke op in het naoorlogse Amsterdam. Reeds op elfjarige leeftijd maakte ze haar TV debuut in de musical "Duel om Barbara". In mei 1958 maakt ze haar eerste plaatje; een duet met haar vader Willy Alberti. De eerste solo singles volgen snel: Norman, Sei Rimasta sola en dan in 1963, Spiegelbeeld. Het nummer haalt de eerst plaats op de hitparade en levert Willeke haar eerste gouden plaat op. Ook 1964 is een topjaar; samen met onder meer Trea Dobbs wint Willeke het Knokke -Festival en op plaat gebied scoort ze met De winter was lang en Mijn dagboek; een tweede gouden plaat. Willeke's eerste LP wordt in 1965 beloond met de Edison. Van 1964 tot 1968 brengen vader en dochter Alberti voor de AVRO TV hun befaamde Zaterdagavondshows, terwijl Willeke solo op de hitlijsten te vinden blijft met nummers als Morgen ben ik de bruid en Vanavond om kwart over zes ben ik vrij. Naar aanleiding van de TV special Willeke International wordt Willeke door Willy van Hemert benaderd voor de hoofdrol in een grote nieuwe dramaserie. De Kleine Waarheid gaat in première op kerstavond 1970 en levert Willeke meteen de Televizier ring op. De kroon op haar acteerwerk is echter wel de titelrol in de speelfilm Rooie Sien, onder regie van Frans Weisz.

Datzelfde jaar vervolgt Willeke haar succesvolle tour van 108 concerten langs vele theaters in Nederland en België. 1998 staat in het teken van haar boek "Verliefd op het leven", een rol in de TV serie Combat en haar nieuwe CD Zeilen op de wind.

Willeke is met haar fantastisch orkest te zien geweest in de theaters vanaf september 1999 tot april 2000 met haar tour, 'Voor Altijd', onder regie van Ruut Weissman. Tevens is er van dit theaterprogramma een CD uitgekomen en een nieuwe CD met de titel 'Liedjes voor Altijd' met o.a. Acda & De Munnik, Ramses Shaffy, Paul de Leeuw, Herman van Veen, Karin Bloemen en vele anderen. Alle medewerkende artiesten staan hun volledige artiestenroyalty af aan het Koningin Wilhelmina Fonds. Verder is zij ambassadrice voor Welzijn van de Sponsorloterij sinds 1999.

In februari 2001 richt Willeke een stichting op, de Willeke Alberti Foundation, wat mede door de Stichting Doen (Sponsorloterij) mogelijk is gemaakt.
De Stichting heeft tot doel om structureel, door het organiseren van uiteenlopende culturele activiteiten, het welzijn en de levenskwaliteit van senioren, kinderen en zieken in verpleeginstellingen en verzorgingshuizen te verbeteren. De Stichting heeft dit jaar subsidie gekregen van Stichting Doen om een dertigtal optredens te verzorgen voor verpleeginstellingen en verzorgingshuizen.
Vanaf de start van Willeke's carrière heeft zij vaak de mogelijkheid gekregen uiteenlopende organisaties (Witte bedjes, KWF, Aidsfonds, Rode Kruis, Ronald McDonald, Unicef en Foster Parents) belangeloos te mogen ondersteunen bij het realiseren van hun doelstellingen. Met het tot stand brengen van de Stichting Willeke Alberti Foundation is echter een lang gekoesterde wens verwezenlijkt.

Willeke was onder andere samen met Jenny Arean te zien in ‘t prachtige theaterstuk: “KLARENBEEK EN VERBRUGGE” en tevens heeft zij de hoofdrol vertolkt in de musical “HELLO DOLLY”, waar zij samen met Jos Brink en Jamai, van september 2004 tot/met april 2005 regelmatig voor uitverkochte zalen optraden.

.

Het is 16 augustus 1977. Radio- en televisieprogramma's worden onderbroken. Elvis Presley is op 42-jarige leeftijd overleden. Het nieuws veroorzaakt een wereldwijde schok. De 'King of Rock & Roll' is dood.
Elvis Aaron Presley wordt op 8 januari 1935 geboren in een arm arbeidersgezin. Zijn tweelingbroer Jesse Garon komt levenloos ter wereld. In 1948 verhuist het gezin Presley van Tupelo, Mississippi naar Memphis Tennesee.
Zijn muzikale invloeden krijgt hij van de pop- en country muziek van die tijd, van de gospelmuziek en van de zwarte R&B. In 1954 neemt hij bij het legendarisch Sunlabel zijn eerste single 'That's allright mama' op. Dit wordt een regionale hit. Zijn optredens in die tijd zijn zeer controversieel. Door zijn schokkende bewegingen en zijn swingende heupen krijgt hij al gauw de bijnaam: "Elvis the Pelvis". De jeugd draagt hem op handen, de oudere generatie heeft er niet veel begrip voor.

Wie het wel goed begrijpt is manager Colonel Tom Parker. Deze neemt Elvis onder zijn hoede en brengt hem onder bij het grote RCA-label. Daar begint het succes pas echt. Elvis groeit snel uit tot een internationale superster. Wereldwijd worden er vele miljoenen albums verkocht. Elvis is nog steeds een van de, zo niet dè, meest verkochte popartiest aller tijden. In 1967 trouwt Elvis met Priscilla en een jaar later krijgen ze een dochter: Lisa Marie.

Het sterrendom heeft ook z'n schaduwkanten. De continue tournees gevolgd door studio opnamen drukken zwaar op zijn geestelijke en lichamelijke gezondheid. Zijn huwelijk loopt op de klippen en Elvis raakt verslaafd aan drugs. Tevens heeft hij te kampen met overgewicht. Als hij op 42-jarige leeftijd komt te overlijden is dat voor sommige insiders dan ook niet echt een verrassing. Echter, zijn miljoenen fans zijn in shock.

In 2002 stond de Nederlandse DJ/producer Junkie XL hoog in de Dance-Charts met een remix van het Elvis-nummer 'A little less conversation'. In Engeland bereikte het nummer zelfs de nummer 1 positie, waarmee Elvis postuum de Beatles voorbijstreefde.
Jaarlijks bezoeken nog vele tienduizenden mensen 'Graceland', het huis van Elvis, dat nu een museum is. Elvis ligt hier ook begraven. De muziek van Elvis Presley leeft voort in de harten van miljoenen fans wereldwijd.

.

Neyman werd geboren in Limburg. Begin jaren zeventig volgde hij een opleiding aan de Kleinkunst Academie in Amsterdam. Neyman brak in de tweede helft van de jaren zeventig langzaam door, zijn eerste succes kwam pas in 1980 met het nummer Ik weet niet hoe. In 1985 scoorde Neyman zijn grootste hit met Waarom fluister ik je naam nog (nummer 1-positie in de Nederlandse hitparades). In de Radio 2's Top 2000 editie 2007 neemt het de 384e positie in wat tot dan toe zijn hoogste klassering is in het bestaan van de oudejaarslijst.^[1] Vanaf de tweede helft van de jaren tachtig had Neyman geen grote hits meer. Wel bracht hij nog een groot aantal goed verkopende albums uit en had hij een aantal succesvolle theatertournees. Neyman ontving in 1996 een Gouden Harp.

.

FLIP KOWLIER

Rapper van de West-Vlaamse hiphopformatie 't Hof van Commerce die op een gegeven dag een gitaar in handen kreeg en van alteratie een soort singer-songwriter werd, naar eigen zeggen een muzikale kruising tussen "Urbanus en Ween".

De MC in kwestie was Filip Cauwelier, aka Flip Kowlier (of "Levrancier"). Deze had ook al na het eerste album van de de West-Vlaamse hiphoppers getoond dat hij nog iets meer in zijn mars had, door bas te gaan spelen bij My Velma (de groep die Jan Leyers oprichtte na het heengaan van Leyers, Michiels & Soulsister).

Ook na het tweede Hof van Commerce album had hij (en de rest van de groep - bvb. 4T4's "Atomic") zin in iets anders, en meer bepaald in een solo-avontuur. "Omdat ik nogal lui ben van nature, sleepte één en ander nogal aan. Op een bepaalde dag ben ik naar de muziekwinkel gereden, heb ik me een microfoonstatief en een 4-trackrecorder aangeschaft en ben ik nummers beginnen schrijven. Die lagen nogal in de lijn van 't Hof: veel rap, veel beats. Die songs heb ik thuis op een schap liggen, daar kan ik altijd nog wel iets mee doen. De echte vonk voor deze plaat kwam er toen ik op één van de laatste optredens van 't Hof een akoestische gitaar van een meisje kreeg ... Het was gewoon een tof meisje dat toevallig wat gitaren thuis had staan waar ze toch niet meer op speelde. Ik wilde die gitaar aanvankelijk overkopen, maar ze vond het al goed als ik haar 's meenam naar een optreden van 't Hof. Oké, zei ik: deal. Op die gitaar ben ik popsongs beginnen schrijven.". Het nummer "Gele Stylo" op de tweede hof Van Commerce-cd ".herman" kreeg dus een vervolg.

Een groep werd samengesteld, met als drummer Joost van den Broeck (die ooit nog met Flip Kowlier speelde in de West-Vlaamse crossover groep "The Prophets of Finance", en verder speelde bij De Mens, My Velma, Riguelle & Hautekiet of de Laatste Show-band), bassist Pieter van Buyten (zie ook Marianne Debaene, de 2000-incarnatie van The Kids, en de country-groep Chitlin' Fooks) en toetsenist Peter Lesage (Moiano, Krewcial, Magik Ballet Ensemble, Atomic ...). Met een paar demo's onder de arm werden producer Wouter van Belle (zie bvb. Axelle Red, Dead Man Ray, Gorki ...) en Dead Man Ray drummer Karel de Backer ook bij het project betrokken. Naam van de groep bleef uiteindelijk "Flip Kowlier", nadat even gedacht werd aan "De Barabassen" en "Bernard & Edwyn".

Plan was een full-cd uit te brengen in september 2000, maar allerlei beslommeringen leidden ertoe dat het duurde tot in september van het jaar nadien. Een eerste keer stelde Flip Kowlier zich voor aan het publiek middels een optreden in de Ancienne Belgique als opener voor Laïs (voorjaar 2001), en door via het internet een MP3 te verspreiden van het verlegen-verliefde nummer "Kwestie van Organisatie" (met onder andere de fijne zinsnede "wist je da in bad zitt'n schreien een vorme van besparing is"). Net voor de zomer kwam er een eerste single uit, het boze "Welgemeende". Vooral dit tweede nummer zorgde - ondanks de uitermate onverstaanbare tekst - voor een bescheiden doorbraak door de boosheid en energie die er van deze "welgemeende fuck you" uitging ("de west-vlaamse Nirvana" is er ooit gezegd).

In september 2001 volgde dan eindelijk de CD, onder de zelfrelativerende titel "Ocharme Ik", met een reeks melancholische popnummers, en enkele steviger uithalen. "Ik wist vrij goed welke sfeer de plaat moest uitstralen toen we aan de opnames begonnen. Het moest klinken zoals een optreden in een klein caféetje, als er ergens een versterker begint te kraken of te piepen is dat niet erg. De cd moet je het gevoel geven alsof wij naast jou staan te spelen." Zoals Peter van Dyck het in Knack schreef : "Voor sommigen, die Kowlier enkel als de rapper Levrancier kennen, zals de folky popsingle Kwestie van Organisatie een complete verrassing zijn geweest. De mengeling van folkrock, bossanova, punk, country, zigeunermuziek, reggae en Tom Waits op de full-cd Ocharme Ik zal hen dan wellicht nog meer verbazen. De jonge muzikant toont welke rasmuzikant er altijd al in hem schuilging". Goed om weten is ook dat er een tekstvel bij de CD zit, zodat ook niet-West-Vlamingen de teksten kunnen begrijpen.

Michael Zager Band

Als je dan tóch eendagsvlieg moet zijn, kun je maar beter een héél grote hit scoren. Michael Zager deed dat met 'Let's All Chant', z'n enige hit die hem in 1978 een Nederlandse top 10-hit opleverde. Daarna was hij ook heel snel weer uit het zicht verdwenen, zodat 'Let's All Chant' nog altijd de enige hit is die op zijn erelijstje staat.

Michael werd in 1943 geboren en was vanaf de jaren '60 bezig als producer en schrijver van allerlei bands en artiesten. In 1970 was hij toetsenist van de Amerikaanse jazz-band Ten Wheel Drive, waarmee hij zowaar een hit scoorde: 'Morning Much Better' stond in 1970 in de Nederlandse hitlijsten genoteerd. Niet lang daarna ging 'Ten Wheel Drive' uit elkaar, waarna Michael zich weer ging toeleggen op het produceren van platen.
 
De opkomst van de disco rond 1975 gaf mensen als Michael eindelijk de kans om door te breken. Je hoefde niet meer een podiumbeest te zijn om een hit te scoren; veel dj's en producers konden veilig vanachter hun mengpaneel toekijken hoe hun eigen creaties - al dan niet in beeld gebracht door een paar aantrekkelijke meiden - de dansvloer in beweging zetten. Michael deed dat ook, en bedacht de naam Love Childs Afro Cuban Blues Band voor zijn gedachtenspinsels. Dat leverde hem een paar hitjes op in de dancelijsten van Billboard, maar een grote doorbraak naar het "gewone" publiek zat er nog niet in.
 
Dat veranderde in 1978, toen hij voor een film het nummet 'Let's All Chant' opnam. Een niemendalletje, gaf Michael toe, met amper 20 woorden tekst, maar het was wel een erg aanstekelijk nummer. De single dook dan ook meteen de top 10 in toen hij in 1978 in ons land werd uitgebracht. Michael noemde zich op deze plaat The Michael Zager Band, hoewel er van een echte "band" geen sprake was. Een paar anonieme zangeressen playbackten het liedje in de clip, maar de echte Michael was nergens te zien. Wie de clip zag, begreep waarom juist die meiden zo nadrukkelijk te zien waren: de kleren die ze aanhadden waren al net zulke niemendalletjes als 'Let's All Chant' zelf.
 
In 1980 stond Zager aan de wieg van de hits van de Detroit Spinners, 'Working My Way Back To You' en 'Cupid/ I've Loved You For A Long Time'. Daarna was de discorage voorbij en daarmee ook de carrière van Michael. De inmiddels 63-jarige producer is alweer een paar jaar met pensioen, met als drukste werkzaamheden het tellen van het geld dat 'ie nog altijd verdient aan 'Let's All Chant'...

.

In 2003 deed Udo mee aan de eerste editie van Idool, maar in zijn halve finale moest hij de duimen leggen tegen Chris D. Morton en Tom Olaerts die beiden naar de finale doorstootten. In 2005 waagde hij zijn kans in X-Factor. Dit betekende voor hem de doorbraak. Hij won dit programma op overtuigende wijze in december 2005.

Sindsdien bracht hij het album "U-turn" uit (dat enkele weken op #1 stond in de Album-charts), en scoorde hij een nummer #1 hit met zijn debuutsingle "Isn't it time". Zijn eerste gouden plaat (meer dan 20.000 verkochte exemplaren van 'U-Turn') mocht Udo in ontvangst nemen tijdens het programma Tien om te zien (4 juli 2007).

Van het album U-turn volgden nog de singles "Winter In July", "Back Against The Wall" en "Eyes Of A Stranger".

2006 leverde Udo verder nog een TMF Award voor "Beste Nieuwkomer" en de Radio 2 trofee voor "Doorbraak van het Jaar" op!

Op 30 maart 2007 won hij het liedjesprogramma 'Zo is er maar één' op de Vlaamse tv-zender één. Hij won dit programma met het liedje 'Ik mis je zo' van Will Tura. De trofee die hij hiermee behaalde was een kunstwerk van 50 cm hoog, met een hart van brons en ontworpen door de Antwerpse kunstenares Hélène Jacubowitz. Het nummer 'Ik mis je zo' bracht Udo op single uit op 19 april 2007, met als b-kant het nummer 'Tu me manques à mourir', de Franstalige versie van Ik mis je zo. Hiervoor ontving hij een gouden plaat tijdens Tien om te Zien (uitzending van 5/09/2007).

Als eerbetoon aan Clouseau nam hij het liedje "Heb ik ooit gezegd" opnieuw op. Dit lied staat op de tribute cd "Braveau Clouseau".

Een eerste "Udo Live!" (met 6 bandleden) had plaats op 28 maart 2007 in De Zuiderkroon in Antwerpen. De live-band bestaat uit : David Demeyere (drums), Jan Samyn (keys), Roberto Mercurio (bas), Chris Van Nauw (gitaar), Marva Nielsen en Dany Caen (backing vocals).

Met de zangeres Sofie zong Udo het duet "Love will keep us alive" een paar keer tijdens haar concerten. Doordat het publiek het zo beviel, is deze versie als B-kant terug te vinden op haar single "Ordinary People", die eind 2007 werd uitgebracht.

In februari 2008 wordt Udo's tweede album verwacht. 2008 wordt ook het jaar van een eerste theatertournee, in samenwerking met de Zuiderkroon. De première van deze Soul Sessions on Tour is op 19 februari in de Zuiderkroon in Antwerpen. Deze tournee staat meer dan ooit in het teken van feel good music waaronder soul en funk. Udo zal zich tijdens de theatertour laten omringen door minstens veertien topmuzikanten, onder leiding van Hervé Martens.

.

LaBelle was de naam van het vocale trio bestaande uit de zangeressen Patti Labelle (pseudoniem van Patricia Holt), Nona Hendryx en Sarah Dash, gedurende de periode 1970-1976. De groep was daarvoor actief als Patti LaBelle & the BlueBelles. Onder hun nieuwe manager Vicki Wickham wijzigden ze in 1970 hun naam in LaBelle en veranderden van stijl: in plaats van popdeuntjes kozen ze voor een mengeling van soul, funk, (proto-)disco en rock. Bij hun optredens gingen ze zich kleden in bizarre, extravagante kostuums met veel glitter en veren, die deden denken aan de glamrock.

Nona Hendryx ontpopte zich in de periode die volgde als een getalenteerde songschrijfster. De meeste nummers op de LP Pressure Cookin' uit 1973 waren van haar hand. In 1974 namen ze in New Orleans de LP Nightbirds op met de befaamde producent Allen Toussaint. De single Lady Marmalade met het Franse refrein "voulez-vous coucher avec moi ce soir?" ging naar de eerste plaats van onder andere de Amerikaanse hitparade, een succes dat ze later niet meer konden herhalen.

De volgende LP's, Phoenix (1975) en Chameleon (1976) waren commercieel niet erg succesvol. Op het einde van 1976 werd de groep ontbonden en begonnen de leden aan een solocarrière, die voor Patti LaBelle zelf en Nona Hendryx meer succesvol zou verlopen dan voor Sarah Dash.

.

Dean Martin (Steubenville (Ohio), 7 juni 1917 – Beverly Hills (Californië), 25 december 1995) was een Amerikaans filmacteur en zanger.

Dino Paul Crocetti werd geboren in een Italiaans-Amerikaanse familie in Steubenville (Ohio). Hij verliet de school op 16-jarige leeftijd en had verschillende baantjes voordat hij zijn naam veranderde en succes kreeg als zanger in de clubs van New York.

De eerste keer dat hij met Jerry Lewis samenwerkte was op 25 juli 1946 in Club 500 in Atlantic City en samen ontwikkelden ze een succesvolle komedieroutine. Het duo maakte hun eerste film My Friend Irma in 1949 en in 1951 speelden ze een rol in de filmhit At War with the Army. De dertien films die ze daarna maakten waren op de formule van deze film gebaseerd.

Hun gezamenlijk televisiedebuut was in 1950 in The Colgate Comedy Hour, een gevarieerde show die zij tussen 1950 en 1955 ook af en toe zouden presenteren.

De samenwerking met Lewis werd op 24 juli 1956 afgebroken en tot veler verrassing had Dean Martin hierna een succesvolle solocarrière.

In de jaren '60 was hij lid van de Rat Pack, een beroemde/beruchte vriendenclub met wie hij een aantal populaire films maakte.

Hij speelde geheim agent Matt Helm in vier films (1966-1969) en tussen 1965 en 1974 presenteerde hij zijn eigen wekelijkse televisieprogramma, The Dean Martin Show op NBC.

Zijn teruglopende gezondheid en populariteit zorgden ervoor dat hij vanaf de jaren '70 alleen nog veel theaterwerk deed. In 1988 trok hij zich compleet terug uit de showbusiness nadat hij tijdens een tour met andere Rat Pack-leden Frank Sinatra en Sammy Davis, Jr. ziek werd. Uiteindelijk heeft hij in 51 films een rol gespeeld.

Hij was drie keer getrouwd en had acht kinderen waarvan één geadopteerd. Zijn zoon Dean Paul Martin Jr. kwam om het leven in een vliegtuigongeluk op 21 maart 1987. Dit was opnieuw een zware aanslag op zijn gezondheid.