De puppenkrant 21.07.12xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Nationale feestdag voor de Belgskes, met een toespraak van de koning (die we gemist hebben) en straks de défilee van de “arme(é) Belg(e)”. Voor ons is het belangrijkste nieuws over de nationale feestdag dat de Laurent terug in zijn beste kostuum van de Zeemacht mee op de tribune mag zitten. Den ambras in de familie is dus achter de rug en dat vinden wij fijn. Nu is het wel duidelijk, ook de Koninklijke familie ontsnapt niet aan familieruzies.

Vanaf zondag hebben wij hier ook familie over de vloer. Hondenfamilie wel te verstaan… Zondag komen “ons” Hadise en Jago naar La M. en zij brengen hun baasjes mee. J-P en Ute mogen ook meekomen. Waarschijnlijk omdat de beide Drentjes geen permis de conduire hebben voor “den Otto”.

Gisteren hebben we de wandeling van eergisteren overgedaan. Met dit verschil dat ons baasje ons moest komen halen met de leibanden. We waren zo druk bezig met muizen koeioneren dat we het hoofdbestuur niet hoorden roepen (?) en fluiten (? ?) dat we moesten komen.

Het werd echter zo donker en de wolken waren zo dik en grijs dat de baasjes onweer verwachten en dat is niet alleen niet plezant maar ook gevaarlijk als het moest gaan onweren en dat in een open vlakte. We hebben dan de terugweg maar aangelijnd terug gelopen, en we hebben zelfs niet getrokken. Het  baasje heeft in zijn ogen staan wrijven omdat hij het niet kon geloven. Drie Drentjes aan de lijn in één hand ! ! ! Dat hij dat nog mag meemaken, dat kon hij zelf niet geloven.

Maar er waren nog familieleden met “oor”problemen….

Belle & co

Lando is nog niet zo ver, lees maar…

Dag moe,

dat was leuk om nog eens iets van onze Louis te horen hé. Naar't schijnt leek ik vanavond tijdens de wandeling op mijn oma, Belle. Ik had in het bos iets gevonden en was daar zo druk mee bezig dat ik niet meer luisterde. Mijn baasjes gingen verder en verder en verder en verder, ... en bleven maar roepen maar ik kwam niet. Plots zagen ze me echt niet meer en ook geen beweging meer in het bos dus ze dachten dat ik weggelopen was maar ik zat nog steeds op het zelfde stukje te snuffelen aan iets lekkers. Daar kwamen ze dus terug aan en pakte me bij mijn lurven met de nodige pottepietes. Toen moest ik terug aan de lijn en mocht ik ni meer los en moest ik in't midden van de brede weg mooi naast het baasje blijven lopen. Pfff, saaaaaaai. Dat ze maar eens wachten tot wij nog eens samen gaan wandelen hé oma.

Gekke likjes,

Lando

En ook Lobke kon niet achterblijven, “luisteren niet voor mij” denkt ze

Lieve mams,

Vandaag hebben we gezocht naar een nieuw wandelgebied hier in de Ambachtsheerlijkheid Cromstrijen.

Daar zou ook een stuk losloopgebied zijn, en een pier die een heel stuk het Hollandsch Diep inloopt, zo is ons verteld.

We zijn allerlei hobbelweggetjes afgereden, maar hebben het niet gevonden. Gevolg was wel dat ik maar weer m’n maaginhoud in de auto heb gedeponeerd.

Deze keer mocht ik los in de auto, omdat het maar een klein stukje rijden zou zijn, maar m’n baasjes zeggen dat ze dat voorlopig niet meer doen. Ik wilde nl erg graag vóór in de auto komen, en dat vonden ze niet goed.

Uiteindelijk zijn we maar naar een ‘’bos’’ hier bij Numansdorp gegaan. Ik mocht gelijk los, en Siebe moest even wachten tot we wat verder van de weg waren.

Nou, het baasje deed zijn lijn los, en Siebe rook geloof ik iets interessants en weg was tie.. Ik vond dat wel wat en stoof er gelijk achteraan. Daar waren m’n baasjes niet blij mee geloof ik.

Ik hoorde een fluit en zag Siebe terug gaan, dus ik ben maar mee gegaan. Jammer, toen moest Siebe aan de lijn, dus ben ik maar alleen weer teruggerend dat donkere bos in, en toen ze weer begonnen te fluiten heb ik maar even bloemkolen in m’n oren gedaan, zodat ik in ieder geval kon zeggen dat ik de fluit niet had gehoord. Uiteindelijk ben ik toch maar teruggegaan, en moest ook ik weer aan de lijn.

Zowel Siebe als ik waren toen behoorlijk druk, en m’n baasjes besloten alletwee een andere kant op te lopen. Ik mocht weer los, maar bleef toen toch maar wel bij m’n vrouwtje in de buurt, ik vond het toch wel een beetje groot en onbekend daar. We kwamen nog drie Teckels tegen, waarvan er eentje net zo oud was als ik, en daar heb ik even leuk mee gespeeld.

Toen ging de gsm van het vrouwtje. Het baasje belde, en vroeg of Siebe bij ons was. Die stinkerd had wéér de poten genomen, was met z’n neus over de grond ons spoor gevolgd, maar had ons blijkbaar toch niet gevonden. We zijn toen maar terug naar de auto gelopen, en toen we daar bijna waren kwam Siebe er aan. Ach ja, hij kan niet zonder mij, lief hè!

Siebe had het erg warm van zijn zoekactie, en zag water, tenminste hij wel, en ik niet. Hij dook opeens tussen een heleboel riet naar beneden, ik er achteraan natuurlijk. Toen schrok m’n vrouwtje wel. Het was een hele steile slootkant, en de sloot was helemaal dichtgegroeid met riet. Ik was al zo laag dat ze mij niet meer kon pakken. Ik vond het toch wel een beetje eng, en ben met wat moeite weer terug naar boven geklommen. Ook Siebe kwam toen weer, alleen herkende ik hem bijna niet. Hij was helemaal grijs, stonk een uur in de wind en zat over z’n hele lijf vol met balletjes van het kleefkruid.

Eenmaal weer thuis was ik zó moe van alles, dat ik als een blok in slaap ben gevallen.

Heel veel lieve groetjes weer voor iedereen, ook voor de leden van de Faesfamilie die bij jullie komen logeren.

Ik hoop binnenkort kennis met ze te maken, heb hier al het één en ander gehoord over ene J-P....

Lobke.

21-07-2012 om 12:14 geschreven door Kiki