De puppenkrant 02-02-2013xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Twee jaar zijn ze nu bijna, de “pups” uit Belle’s tweede en laatste nestje. En ook van dit nestje krijgen we met de nodige regelmaat nog berichtjes.

Zo kregen we gisteren een artikel van een “behoorlijke” lengte in onze mailbox.

Op een bepaald moment gaat het over op wintersport gaan. Ook vorig jaar is Luna uit “Lesswood”, Minderhout voor Vlamingen en Hollanders, met haar baasjes naar de Tiroler bergen geweest. Zij is toen even voor ze vertrokken toen hier geweest voor onderhoud van de haren tussen haar tenen. Maar zeker ook om met haar prachtige “snowboots” te komen pronken. Voor hen die de moeite willen doen, even in de historie terug scrollen naar 07 en 08-02-2012. Daar is fiere Luna te zien met “snowboots”. Dit jaar gaan ze met z’n viertjes op stap, de baaskies en de hondjes Luna en de nieuwkomer Mirza een Golden Retriever die dit jaar als herplaatser de roedel is komen aanvullen.

We hopen dat de baasjes hun Kodakske mee hebben op reis en dat ze on,s uiteraard laten meegenieten van de vakantie perikelen van hen en de hondjes .

Geniet van de schrijfselen van Luna en voor de andere pups uit dat nest, laat jullie door niks tegenhouden en vertel hier aan gans de www-wereld je fijne en minder fijne belevenissen.

Belle & co

Minderhout’s nieuws van Kyra-Luna, Luna voor de vrienden…

Liefste moe en al de rest,

Zoals de titel al laat vermoeden, ben ik bijna uit de lappenmand. IK begrijp het woord ni direct maar uit de berichten die ik gelezen heb op het blog blijkt dat een zetel te zijn. Want iedereen die in de lappenmand ligt, ligt eigenlijk in de zetel als ik het goed begrijp met mijn jonge Drentenhersenen.

Zo ik ook dus.
In december moest ik me 10 dagen rustig houden, want dat hoort zo na een 'hysterectomie'. Dat is een moeilijk woord dat ik pas geleerd heb. Mijn baasjes dachten al dat ik zielig kon kijken maar zielig kijken heeft nu een heel andere dimensie gekregen.

Verleden week maandag moest ik om 9 uur bij Aline zijn. Wist ik veel wat er ging gebeuren. Ik vond het al wel raar dat we zo super vroeg gingen wandelen want dan is de geur van het wild nog vers en gaat mijn Drentenhart sneller slaan. Dat van de baasjes gaat dan ook altijd sneller slaan, maar dat is dan meestal van de grote schrik dat ik niet meer ga terugkomen. Zo ook dus maandag want verstopt in de greppel zat aldaar een fazant te genieten van een rustig moment. Hopelijk zat dat beest er al wat langer want ik moest weer zo nodig de xml:namespace prefix = st1 ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:smarttags" />400 meter spurt gaan trekken achter dat beest. Kevin en Jonathan zouden mij nooit ingehaald hebben. Baasjes en Mirza dus nog veel minder. Jammer dat het beest ging vliegen en ik het ook nog eens uit het oog verloor ... anders had Aline nog lang kunnen wachten.
Dus net wat te laat bij Aline. Aline zo vernam ik lag ook al in de lappenmand want die heeft een baby in haar buik maar wil maar niet ophouden met werken. Dus heeft de mensendokter beslist dat Aline moet rusten. Het is te zeggen ... ze doet al veel minder. Gelukkig voor mij was Sara er en nog een aardige nieuwe meneer. Nadat ik was gewogen, kreeg ik een spuitje in de voorpoot en vanaf toen werd de wereld echt maf. Baasjes veranderden in roze olifantjes, ik zag overal regenbogen ... Baasjes zeggen dat ik in no-time skyhigh was. Wat er toen allemaal gebeurd is, weet ik niet zo goed. Ik wou wel wakker blijven maar dat ging niet zo goed maar ik heb - volgens Sara - gevochten als een leeuwin tegen de slaap.
Toen ik wakker werd, lag ik in een bench in de living bij Aline en haar boxer. Die boxer dacht me ook eens de les te komen spellen maar die wist nog niet goed dat ik een pesthumeur had. Nadat mijn tandjes flikkerden en ik een zware grom liet horen, heeft ze me gerust gelaten.

Rond 14 uur hoorde ik een bekend geluid. Ik kon mij vergissen maar nee hoor, de auto van het baasje herken ik nu wel. ZO mottig als een krab ben ik uit de bench gekropen en naar baasje gegaan. Op mijn buik een joekel van een pleister. Ik hoorde Sara zeggen dat ik heel braaf geweest was (wat had je anders verwacht) en dat ik een vechtertje was. Alles was goed verlopen en de wonde was net iets langer omdat ze ineens mijn navelbreukje ook maar geholpen hadden.
Ik was toch blij dat baasje ondertussen ook geen olifantje meer was en gewoon terug baasje.
Voorzichtig heeft baasje me toen opgetild en in de auto gezet (doet ze anders nooit hoor) en ik moest veel rusten. Het is toen dat zielig kijken een andere dimensie gekregen heeft. Elke keer als baasje recht stond uit de zetel, begon ik wat te janken (ze noemen dat hier kozen - maar dat spreken ze nog anders uit). Daarmee stopte ik pas als baasje weer ging zitten en baasje had gedacht nog thuis wat te werken maar nee hoor...rustig met mij in de zetel was de boodschap.
Mirza was heel lief voor me en is mijn knuffel uit mijn mand in de zetel komen leggen. Ze was ook veel rustiger met spelen maar liet me vooral gerust.

Het is ook toen dat baasjes geleerd hebben dat 10 dagen in mensentaal, eigenlijk 3 dagen in Drententaal zijn, want na 3 dagen wou ik terug hollen, spelen, springen, ... En dat mocht nu net niet. Ze hebben al dat robbedoezen (hollen, springen, spelen, ...) vervangen door kroelmomenten en ook dat laat ik me gewoon over mij komen hoor.
Maar hoe je het ook draait of keert, Sara heeft het super gedaan en moeder natuur heeft me in geen tijd laten beter worden, dus ben ik gewoon terug de oude Luna met een paar dingetjes minder in mijn buik.

Ondertussen zijn we al een paar daagjes terug naar zee geweest, want dankzij de Drentenwandeling hebben baasjes daar een leuke B&B ontdekt en dat betekent dan weer voor ons lekker op reis en lopen op het strand. We zijn daar ook in een poepchic restaurant gaan eten waar we ons weer voorbeeldig gedragen hebben.

Net zoals in 2011 is het hier terug nieuw. Mijn eerste sneeuw toen, werd nu de eerste keer sneeuw met Mirza en ja mijn zus doet het super goed. Ze is even gek van sneeuw dan ik... Niks eng of ik durf niet, nee hoor, gewoon rennen en gek doen samen.

Het gaat ook super met Mirza's dieet, een ferm, slanke lijn zoals de mijne zal ze misschien nooit ni krijgen maar met enige trots kan ik je al wel zeggen dat ze ongeveer 8 kg is afgevallen. Die brokken zijn dus echt wel super zenne. Misschien moet baasje ook maar eens aan die brokken ...

Zo zie je maar dat hier alles zijn gangetje gaat. De skivakantie is het verschiet en dan mag ik terug mijn hippe schoenen aan.

Nog steeds je kleine meid

LuNa