|
O-di-poes en andere verhalen…
Het is nu helemaal zover, ik, Heros, sta in vuur en vlam voor mijn moeder Belle. Belle zelf is op dit moment in haar vruchtbaarste periode van haar loopsheid en is ook “niet vies” van haar zoon Heros !
Het is hier in huis dus terug dezelfde situatie als een week geleden met Hera en Lucy. De baasjes moeten de gesteriliseerde en dus onvruchtbare Heros weghouden van zijn familieleden. Niet dat het kwaad kan maar twintig minuten bij een stel gekoppelde Drenten zitten is niet iets waar ’t baasje op zit te wachten. Dat is zowat het enige nadeel dat je hebt wanneer je een reu uit één van je eigen nestjes hebt gehouden. Heros kan dan wel geen pups meer verwekken, zijn hormonen werken nog perfekt.
Zo kwam het gisteren dat ik, Heros, met het baasje mee mocht naar Angoulême om daar de nieuwe modem voor het internet te gaan ophalen. En zo hebben we weer iets gezien dat we van ons leven lang nog niet gezien hadden. En dan nog wel in het verkeer, en daar is niet veel wat ons baasje nog niet gezien heeft.
Het is wereldwijd bekend dat zo rond de Paastijd de aannemers van wegenwerken al hun materiaal uit hun opslagplaatsen halen en her en der op de wegen plaatsen.
Het was gisteren onderweg naar Angoulême niet anders… Er stonden kilometers lange “oranje tsjoppen*” op het midden van de weg om één rijstrook af te sluiten en dan aan het einde van de werken stond een verkeerslicht voor beurtelings verkeer.
En laat nu dat verkeerslicht het onderwerp zijn van het tot nu toe onbekend verkeersfenomeen ! Dit verkeerslicht was in twee zaken origineel. Ten eerste was er geen groen licht en was het groene licht onderaan vervangen door een oranje knipperlicht. Maar het middelste licht was ongezien ! Het was vervangen door oranje oplichtende cijfers die het aantal seconden aangaf dat er nog wachttijd was tot verder rijden.
Uiteraard heeft het baasje daar een foto van gemaakt met het haast altijd in de auto aanwezige “heel klein kodakske”. In ons geval, toen we stopten, stond er op het licht “150” aangegeven en toen het baasje de foto nam gaf het licht nog “90” aan. Anderhalve minuut later mochten we verder rijden. Ons baasje heeft dit als heel tof ervaren en ook in de andere auto’s voor en achter ons bleek er meer dan gewone belangstelling te zijn dan voor een gewoon verkeerslicht.
Wat ook opviel was dat er in de ons omringende auto’s geen neusgepeuter, gegeeuw, maquillage werd bijgewerkt, of de algemeen geldende bezigheden bij wachten voor rood licht ! Hier ging alle aandacht naar het verkeerslicht !
Heros, de vurige.
*oranjerode verkeerskegels.
|
Ik ben Jan
