Gek zijn doet geen pijn
Deze ochtend kreeg ik van de dokter een nieuwe gips ter vervanging van die oude open gips. Normaal diende dat ding 4(!) weken aan mijn arm te blijven zitten.
Gelukkig slaagde ik er in de dokter te overtuigen om van die weken iets af te doen.
1 week gips en 3 weken brace was de deal die ik met de dokter sloot in ruil voor een beetje voorzichtigheid en een goeie prestatie de 25ste juli.
Ik zal mijn best wel doen, die dag, maar over voorzichtigheid biedt ik nimmer of nooit garanties!
Ik trok totaal onvoorbereid naar de piste in Elewijt, want daar was vandaag weer een meeting geprogrameerd. Eerst diende ik nog te vragen of ik überhout wel mocht starten want ik weet dat de koersrechters niet scheutig zijn op gips-dragende renners. Kwestie van duw en trek ongelukken te vermijden. Het mocht.
Vol goede moed, zonder druk of oncontroleerbaar verlangen om de koers te winnen vatte ik de meeting aan. Mijn 500m lange tijdrit draaide veel beter als vorige keer en ik noteerde daar mee de tweede beste tijd.
De puntenkoers rolde ook goed. De doelstelling was om Nele te laten wegrijden of iets in die aard, gezien zij aasde op de titel van de provinciale kampioene op de piste. Mij goed, ze heeft mij tenslotte vorige week ook goed geholpen!
Het draaide anders uit. Nele reed niet weg, en telkens werd er door het pelotonnetje gespurt voor de punten. Nele pakte 1 sprint voor haar rekening, ik ongeveer al de anderen.
De laaste koers was de scratch. Ik moest zien dat ik voor Laura Donders was om de omnium op mijn naam te schrijven, Nele moest de brabantse meisjes voor zijn.
Daar is 1 spimpele oplossing voor, samen weg rijden. Op voorhand niet echt gepland, of eerder gewoon al lachende gezegd waarbij Dré wel zij dat Nele dan eerst moet gaan, daar Ik explosiever ben om het gat te overbruggen. We wilden beiden wel rijden maar het hangt af van zo veel factoren, dus moesten we de omstandigheden van de koers nog afwachten.
De omstandigheden kwamen blijkbaar redelijk uit en op zeven ronden van de finish verkoos Nele het ruime sop. Ik zat op dat moment ingesloten, maar toen even later Evelien Deltombe de deur open deed om de achtervolging aan een ander over te laten vertrok ik richting Nele. Ik glipte binnendoor en zorgde er voor dat er zeker niemand in mijn wiel meeschoof.
Na een halve ronde kwam ik bij Nele en konden we zo onze kleine ploegentijdrit beginnen. 7 ronden vol doorrijden, vlotte aflossingsbeurten en een goede verstandhouding vanaf de eerste ronde zorgde er voor dat we goed weg bleven en onze demarrage mooi afronden. Echt sprinten deden we niet. We kwamen mooi samen over de lijn, samen blij, handen in de lucht. Blijkbaar niet volgens het boekje, want een scratch is geen ploegen tijdrit. We kregen een kleine opmerking van de immer muggenziftende scheidsrechters waar verder geen aandacht aan geschonken werd.
Ik blij, Nele blij, anderen minder blij.
Een opsteker, zeker voor Nele die na pech op het provinciaal kampioenschap op de weg toch bevestigd dat ze in goede vorm is. Eveline
Ik zou vandaag ontzettend creatief kunnen zijn betreffende het vinden van een titel voor mijn artikel.De leads zoefden deze nacht door mijn hoofd op zoek naar een gepaste kop voor de gebeurtenissen van gisteren. Ik laat de keuze aan u: "one-handed", "crash tester" of gewoon "koers in Steenokkerzeel met een alles ontsierende crash in de voorlaatste ronde".
Waar ik vorig jaar mijn eerste koers reed bij de nieuwelingen jongens, startte ik vandaag bij de meisjes op dat zelfde parcours. De koers telde mee voor het pk van Vlaams Brabant hoewel er amper twee deelneemsters aan de start verschenen.
Voor negen ronden gingen we van start op een mooi parcours. Elke ronde premie spurt. Shauni Corthout haalde in de eerste rondes alle premies vlot binnen. Op een onbewaakt moment na een reeks aanvalletjes waagde ik op zo'n 500m van de tussensprint mijn kans en pikte zodoende ook mijn primmetje mee. Een blik in de richting van papa en de supporters, een goedkeurend knikje... Het zette me aan om verder te rijden alleen, maar zes ronden alleen op kop, leek me toch van het goede iets te veel. Ik wachtte.
Twee ronden later nam ik nog een premie voor mijn rekening. De Zuid-Afrikaanse werkte in eerste instantie goed mee, maar veel speling gaf het peloton ons niet. Lisa Bogaert en Shauni Corthout brachten het peloton weer terug.
Het ging goed in de koers en begon me te concentreren op de eindsprint. Tot daar de dramatiek van het wielrennen plots uit een duister hoekje kwam gekropen. De fietsen vlogen door de lucht, hun eigenaars smakten hard op het asfalt. Ik kon niet meer ontwijken en crashte in de goot. Er kraakte iets, en ik wist redelijk onmiddellijk dat ik verkeerd was neergekomen. 5 meisjes schreeuwden het uit van de pijn. De decibel grens in het fel besproken gebied van lawaai hinder van vliegtuigen ruim overschreden hoor. Te weinig verplegers voor dergelijke situaties hopten uit de ambulance zoals de speciale eenheden van de politie uit hun veilige gepantserde wagen duiken. Ze voelden zich even helden, en dachten het wel even te gaan oplossen.
>"Oei, allemaal breuken, blijf stil liggen meisjes we gaan een échte ambulance bellen."
>"waaaaat? kunnen jullie niet eens aan arm of een been stabiliseren?"
>"ahja, dat kunnen we doen"
"And for the South-African girl the same"
>"... Auw"
Een half uur lang, lagen vier meisjes te kermen op de grond. Pijn... Eindelijk kwam er een echte ziekenwagen om ons veilig naar het dichtst bijzijnde ziekenhuis te brengen. Het Zuid-Afrikaanse meisje bij mij in de ambulance zag er niet zo goed uit. We zouden elkaar wel terug zien op radiologie, voor een fijne foto shoot.
Op spoed wisten ze niet wat er gebeurde. Stress en paniek alom. Met gemiddeld 1 patiënt per uur ging de verzorging met een slakken gangetje vooruit.
Het Nederlandse meisje bleek een zwaar verstuikte elleboog te hebben en mocht als eerste opstappen. Ik kom er vanaf met een gebroken of gebarsten(?) pols.
We weten het nog niet echt, kom volgende week maar eens terug want de foto's brengen niet echt uitsluitsel. Djeezes waarom noemt deze instelling ziekenhuis? Dit had ik zelf ook wel kunnen zien hoor!
Shauni had een bekkenbreuk, of er nog andere dingen geraakt waren moest nog onderzocht worden... Ik wens haar veel beterschap!!
Het Zuid-Afrikaanse meisje had een scafoïet fractuur en zal er na een paar weken gips ook wel weer vanaf zijn.
Lisa Bogaert won de koers, proficiat daar voor.
Hopelijk moet ik het bk toch niet zomaar laten passeren.
Nota: Het was weeral dezelfde van altijd die de aanstoker was van de valpartij. Elke renster weet nu allicht over wie ik het heb... Ze heeft nog iets te goed.
Eveline
Het voelde goed aan en het zag er echt goed uit vandaag en ideaal kwam er ook nog een plensbui aan te pas, dus goed voor de ademhaling. Na de aanloop van een ronde en goed benen zag ik de kans schoon om eens echt mee te doen in de wedstrijd m.a.w. hier en daar eens meestrijden voor de premies. Dit lukte mee vrij goed en van de 8 te rijden ronde kon ik toch 2x de premie wegkapen en telkens met een redelijke voorsprong zoals op de laatste trainingen uitgeprobeerd op een grotere versnelling. Hierna kreeg ik van naast het parcours de opdracht om het nu wat rustiger aan te doen voor de finale. MAAR DAN, met nog één ronde te gaan met een 5 tal meisjes tegen de vlakte dus in de plaats van spurten voor de zege, was het met alle 5 richting hospitaal waar bij mij een lichte breuk in de pols werd vastgesteld, maar erger voor Shani Corthout die waarschijnlijk een bekkenbreuk heeft. Dit is natuurlijk het negatieve van de sport, maar het hoort er nu eenmaal bij.
