Om aan het vertrek te staan van Dwars Door Vlaanderen in Waregem moest ik letterlijk dwars door Vlaanderen. Afgelopen woensdag was dat geen sinecure aangezien the president of USA zo nodig op 26 april een bezoek aan België wou brengen. Ik nam er zowaar enkele van mijn recupuren voor op en stond dus gemotiveerd en wel op tijd aan de start!
Behalve dat er in de eerste twee rondes een reeks van aanvallen kwam tot er een groepje wegreed is er eigenlijk weinig te vertellen over de koers. Na 20km waren er dus 5 rensters voorop en we zagen ze nooit meer terug... Ik zat comfortabel in het peloton en moest eigenlijk geen trap teveel geven. De aanzet richting sprint was hectisch. Ik hield me redelijk vooraan in het peloton maar zat toch nog te ver om op 200m vol te kunnen aangaan. Zigzaggend tussen een aantal meisjes probeerde ik nog op te schuiven in de sprint. Helaas kwam ik andermaal van veel te ver en moest ik met goede benen tevreden zijn met een 23e plaats.
Niet slecht gezien het deelnemersveld maar ik ben verre van tevreden. Er zat zoveel meer in. De teleurstelling van het eerste uur na de wedstrijd maakte gelukkig snel plaats voor het besef dat een goede conditie niet direct weg is. Het kan de komende weken alleen maar beter gaan en ik kijk er naar uit!
Next race: NU zondag 30/3/2014: Gent-Wevelgem. Wie geen geldig dokters attest of een door mij goedgekeurd excuus heeft om afwezig te zijn wordt verwacht op de Kemmelberg of de Monteberg.
Het seizoen schiet ondertussen goed op. De koersen volgen elkaar in sneltempo op. Ik voel mezelf met de week beteren en sta vol ambitie aan elk vertrek. Het Waalse landsgedeelte is nooit mijn favoriete terrein maar bij gebrek aan koersen op Vlaamse bodem was er dit weekend geen keuze. Te koersen in Honnelles of niet te koersen in Honnelles, that's the question.
Still alive and kicking before the start :)
Ik heb gekozen om te koersen in Honnelles. Als ik wil sterker worden, en wil groeien is dat de enige juiste keuze. Bij aankomst op het parcours deden ik en mijn interim verzorger Caroline een rondje met de auto. "We zijn onderweg Pairi Daiza gepasseerd, rijden we niet terug? Gaan we de panda's eens bezoeken?" Ik werd echter snel van antwoord gediend: "STARTEN ZULDE, no way back kleine Dergent"... Onder normale weersomstandigheden had mijn blog artikel waarschijnlijk voor 95% uit klachten over het zware parcours bestaan, de lange klim en de kasseien maar nee vandaag toch niet...
Koud
Goed ingeduffeld stond ik aan de start. In het begin deden de benen een beetje pijn maar na een aantal glooiende km's werden de benen beter. Ik sukkelde het klimmetje van een ruime kilometer met pijn in de benen mee over en was al blij dat ik goed en wel de eerste ronde doorkwam. Nog voor we de finish passeerden begon het te druppelen, een beetje later te gieten. Het duurde niet lang voor ik volledig doorweekt op mijn fiets begon te bibberen.
Na 2 volle ronden maakte het mij eigenlijk niet meer uit of we nu bergop of bergaf reden. Ik begon vooral een gevecht tegen mezelf te voeren. Het klimmetje deed andermaal pijn maar ik kwam mee boven en kon mezelf vol over de kasseien storten. Mijn handschoenen waren ondertussen doorweekt...
Kouder
In de 4 de ronde had ik het eigenlijk compleet gehad. Ik wist niet meer of ik nu bergop of bergaf aan het rijden was. Ik keek niet meer vooruit maar volgde blindelings het wiel van mijn voorganger. Ik vocht tegen mezelf, de regen en de koud. Toen ik mijn blik oprichtte om te kijken hoe ver ik zat zag ik tot mijn verbazing dat ik toch nog bij de eerste 20 rensters ronddraaiden. Ik wou de schade opmeten en richtte een blik achter mij. Damn it, ik ben de laatste van het peloton. Alleja peloton, groepje...
In de 5de ronde eiste de koude zijn tol. Ik zat te rillen op mijn fiets. Ik kon mijn vingers niet meer bewegen. Eerder had ik al gemerkt dat ik geen gevoel meer had in mijn voeten maar dat gevoel kwam terug onder de vorm van pijn. Toen er in het peloton beslist werd dat ze de koers weer gingen openbreken schoot de kramp van de koud in mijn kuiten.
Koudst
6 ronden heb ik op mijn teller staan. Die laatste 2 konden mij gestolen worden. Caroline haalde mij van mijn fiets en pakte mij direct in met een dikke vest. Onder begeleiding van mijn bezorgde ploegmaten strompelde ik naar de kleedkamer / omgebouwde vergaderzaal waar in de verste verte geen douche te bespeuren was. Hulpeloos werd ik uitgekleed en snel "gekattewast" door mijn bezorgde nicht. Rillend en trillend ingepakt in al de kleren die in mijn zak staken. Ik bibberde een kom warme soep naar binnen en kroop in de warme auto. Toen we in Mechelen aankwamen na anderhalf uur rijden kwam ik min of meer op temperatuur.
Ik kan in woorden niet vertalen hoe verschrikkelijk het was. Het parcours alleen al was een marteling maar dat was vandaag wel het minste van mijn zorgen. Dat de vogels naar het zuiden trekken voor het mooie weer kan ik na gisteren niet meer begrijpen.
N.B. "Wanneer mag ik mee? Juist ja, als 't 150 km ver is, we ergens in de Walen zitten, het regent en vriest en er geen café is op de koers..." Dergenten genen zeker? Nog mijn zeer speciale dank voor mijn top verzorger Caroline Dergent. Ik zou nooit zijn thuisgeraakt als je niet zo goed had gezorgd voor mij! Je mag nog mee, maar de volgende keer zorg ik er voor dat er op z'n minst een café is...
N.B.2 Hoewel ik de echte finish niet bereikte en op 2 ronden van het einde uit koers werd genomen sta ik wel nog mee in de uitslag! :D De eerste top 20 is een feit (19e). Als ik u vertel dat we met 50 rensters vertrokken zijn en er daar maar 17 de finish van haalden begrijpt u ongetwijfeld dat het geen kattepis was...
Gewoonte getrouw volgde na de zware openingsweek met grote UCI wedstrijden de eerste kermiskoers op West-Vlaamse bodem. Oostduinkerke was met zijn kronkelende parcours weer het decor voor het eerste stukje spektakel. Toen ik in de auto naar de verste uithoek van ons land bolde merkte ik aan het schudden van mijn kleine Corsa dat er veel wind stond. Wind kwam uit de zee, en die wind, die blaast hard!
Ik voelde mij klaar om de competitie aan te vatten. Ongeduldig als een klein kind stond ik ruim op tijd aan de inschrijvingstafel. De koers was, zoals dat meestal in het begin van het seizoen is, nerveus. Er werd hard gekoerst met als doel weg te rijden in een kleine groep. Ronde na ronde werd het peloton op een lint getrokken. Scheuren deed het echter niet deze keer. Het peloton werd geteisterd door aanvallen en achteraan stond de deur open.
Ik voelde mij goed in de koers en had eigenlijk niet echt problemen om mij vooraan in het peloton te handhaven. Mee springen is nog te vroeg. Ik kan wel aanzetten maar ik kan geen blijvend tempo ontwikkelen voorlopig. Komt nog wel! Deze keer heb ik er alle vertrouwen in.
Op vier ronden van het einde brak het dan toch. In totaal reden zo'n 8 rensters vooruit. Het peloton koerste voor de 9e stek. Heel de koers had ik mezelf voor gehouden om links van de weg te gaan sprinten. Maar stom als ik was, schoof ik rechts mee toen er geschoven werd. Dom natuurlijk want ik liet mezelf insluiten. Zeggen dat ik het wist en het nog verkeerd doen, is inderdaad lomp.
"30" kwam er achter mijn naam te staan. Ghoh ja, ben ik daar blij mee? Nee. Ben ik ongelukkig? Nee. Ik reed een goede en aandachtige koers. Na de wedstrijd had ik het gevoel dat ik er niet alles had uitgehaald dat er in zat. Dat is jammer! Op mijn sprint zou nog iets op gezeten hebben als ik de vrije baan had... Ik weet het, dat zijn vijgen na Pasen. En voor vijgen na Pasen is het toch nog te vroeg, want de vasten is nog enkele weken van kracht!
Maar ik zal de vijgen nog wel plukken, binnen dit en enkele weken. Beloofd!
Vorig jaar stond ik aan de start van Tielt-Winge te rillen van de koud. Met temperaturen die schommelden rond het vriespunt was dat natuurlijk niet zo onlogisch. Dit jaar stond ik aan de start in korte broek, met korte mouwen en een zonnebril. 20°C warmer! Het lijkt op een vroege zomerdag, maar eigenlijk is het nog maar begin maart! Ik zal er alvast niet om treuren!
De koers begon zeer nerveus! Voor het vertrek werd ons meegedeeld dat het kasseibergje van goed 700m niet meer in het parcours zou liggen omwille van een brand. De schifting zou elders moeten gebeuren. Dit in het achterhoofd houdend maakte het peloton duidelijk nerveus. Naar mijn mening werd er toch hard gereden. Al had ik een heel goed gevoel in de koers. Het nerveuze verloop maakte dat het wel moeilijk was om te drinken. Stuur loslaten als ze naast u aan het wringen zijn is nu eenmaal niet aangewezen. Maar bon.
Na goed 40km kregen we de melding dat het kasseibergje er wel in lag en we dus over het originele parcours zouden gaan rijden. De bordjes man gaf het goed aan, maar ik ben er zeker van dat 95% van het peloton dat niet had gezien. Gelukkig kon ik mijn ploegmaten nog op de hoogte brengen en wisten we allemaal wat ons te doen stond. Ik zat redelijk vooraan toen we bijna aan de scherprechter kwamen. met nog 500m te rijden was het weer koekenbak in het peloton. Over heel de weg vlogen rensters en fietsen door de lucht. Ik stond net op tijd stil maar het duurde lang voor ik eindelijk weer goed en wel weg was.... Te lang! De kasseiberg verteerde ik naar mijn mening goed! Ik kwam redelijk vlot boven zonder echt stil te vallen. het peloton hing op 1 groot en lang gerokken lint.
Bij de valpartij lagen ook enkele kopvrouwen waarop gelukkig gewacht werd door hun ploegmaten. Toen de tgv van Liv-Giant voorbij vloog wist ik hoe laat het was! Dat wiel, dat moet ik hebben! Ik kon mee aansluiten en kwam gelukkig terug bij een toch al sterk uitgedund peloton. Helaas kon de timing wel beter want ondertussen waren we toch al aan de voet van de klim op het plaatselijke parcours. Ik beet op mijn tanden en kwam nog net met het peloton boven. Ough... De man met de hamer was echter op dat moment ook niet meer veraf. Het nerveuze koers verloop had er voor gezorgd dat ik veel te weinig had gegeten en gedronken met alle gevolgen vandien. Boenk tegen de muur.
Ik kon nog even doorbijten maar de ronde nadien, toen ze echt begonnen te koersen, was het onherroepelijk gedaan. Licht uit, boeken toe.
De balans van mijn koers, is dat ik het eigenlijk niet goed weet. Ik vraag mij af waar ik zou uitgekomen zijn moesten ze daar niet gevallen zijn voor de kasseiberg. Zou ik langer kunnen volgen hebben op het bergje in de plaatselijke ronde? Het gevoel zat redelijk goed heb ik de indruk. Hop naar de volgende weken! Volgende week: De eerste kermis koers in Oost-duinkerke! Ik kijk er alvast naar uit! :)
'T is gepasseerd! En 't feit dat ik hier nu een verslag zit te typen wil zeggen dat ik de slag in de Vlaamse ardennen overleefd heb. Maar hoe!?
De Omloop het Nieuwsblad door mijn ogen...
Het weer is voelbaar warmer dan vorig jaar! Hoewel een grijs wolkendek over Gent schuift, ziet het er redelijk goed uit om te koersen. Er worden regenbuien aangekondigd en dus beslis ik om in korte broek te starten. Zo'n natte beenstukken blijven koud en dus heb ik liever dat de regendruppels over mijn benen wegglijden. Aan de start is het nog frisjes maar eens de meute opgang geschoten wordt krijg ik het al warm van de adrenaline. "We zijn weer vertrokken!"...
Ik voel mij al snel comfortabel in het peloton en slaag erin om vooraan stand te houden. De nervositeit is groot want in de eerste 10km zijn er al verschillende valpartijen. Ik houd mijn hart vast maar blijf voorlopig gespaard van alle onheil. De raid naar Nokereberg verteer ik goed en ik kom met de eerste boven. Vervolgens schuift ook de Tiegemberg vlot onder de wielen door.
Nokereberg (wie zoekt die vindt)
Nog steeds rijdt het peloton op bekende wegen. We rijden richting Kluisbergen maar laten deze dit jaar omwille van wegenwerken links liggen... De nervositeit wordt er echter niet minder om want iedereen weet dat het moment van de waarheid dichterbij komt! Vooraan in het peloton wordt geduwd en getrokken en het kon niet blijven goed gaan. Zowel links als rechts van mij wordt er gevallen. Het meisje voor mij laveert nog net door de vallende lieden. Ik houd mezelf net recht tussen twee rensters en ontsnap aan een massacrash. Ik meet de schade op en zie dat we net voor Kluisbergen met een groep van ongeveer 30 rensters zitten. De rest lag er tussen of stond er achter. Amai santé! De reden waarom je vooraan moet zitten zeker?
Beetje bij beetje komen rensters terug maar ook richting Trieu wordt er door gekoerst... Ik zit redelijk vooraan bij het opdraaien maar blokkeer al snel. Zuchtend, puffend en verzurend trek ik mij een weg naar de top. Ik ben blij een deel van mijn trouwe fanclub te zien op het steilste stuk. Die push was goud waart! :) Nog net aan de rekker van het peloton kom ik boven. Ik stort mij gelijk een razende gek in de afdaling richting Patersberg. Ik zie de dansende ruggen voor mij omhoog spartelen. Hoewel de stenen van de Pater een kolfje naar mijn hand zijn kan ik niet anders dan sakkeren. Ik zit eigenlijk nog met overschot maar ik kan het spartelende meisje voor mij maar niet passeren. Met nog een beetje hulp van team Dergent kom ik boven en kan ik direct doortrekken. Een goeie afdaling zorgt ervoor dat ik kan aansluiten in een groepje.
Eerst heel klein maar we rijden dan toch van groep naar groep waardoor we uiteindelijk met zo'n man of 20 bijeen komen. De hellingen na de Patersberg zijn een marteling! Mijn benen branden! Ik heb pijn. Na elke helling moet ik een serieuze effort doen om toch terug bij mijn groep te komen. Het tempo blijft lang onderhouden en ook wij gaan nog stevig vooruit!
Na de bergen komen we op de kasseien! Alsof de marteling nog niet lang genoeg geduurd heeft! Zo goed als het bij de verkenning ging, zo zwaar was het vandaag! Mijn banden stonden nogal aan de harde kant en ik dokkerde van links naar rechts over de Vlaamse cobbles...
Kasseien van de Paddenstraat
De lange munte is het slotstuk van een hoop spektakel. We zitten nog steeds in de race en zijn ondertussen de kaap van de 100km vlot gepasseerd. Vanaf nu is het bergaf en vlak tot Gent centrum. De politite komt ons voorbij gereden. Net 10min achterstand op de kop van de wedstrijd. Boeken toe! Jullie mogen nog tot in Gent fietsen ('t is toch nog maar 15 km) maar staan niet meer in de uitslag! :( Dood jammer vind ik het! Maar ik geraak dit jaar wel op eigen krachten in Gent!
Lange (heraangelegde) munte
Ik vind het enerzijds jammer dat ik niet in de uitslag sta maar ik mag wel tevreden zijn met mijn progressie! Ik heb zo'n 50km meer dan vorig jaar en ga ook met een beter gevoel naar huis! Vorig jaar voelde ik mezelf goed in de winter maar stelde ik teleur in het seizoen. Dit jaar heb ik mijn voorbereiding volledig anders aangepakt! Ik sta er goed voor!
Ik voel mezelf veel sterker en voel dat ik nog veel marge heb om te verbeteren. Ik denk eindelijk het goede ritme weer gevonden te hebben! :D Aanstaande zondag start ik in Tielt-Winge! Ik heb er alvast zin in! :)
"En? Ziedet zitten voor den Omloop ?" - Tuurlijk dadde ! "Zijde in form ?" - Ik ben altijd in form, ge kent mij toch ? "Gadde voor te winnen ?!?" - Tuurlijk! Altijd hé ! ;)
Een hechte groep voor een mooie verkenning.
Bovenstaande vragen heb ik de afgelopen dagen vaker gehoord dan "amai 't is toch schoon weer voor den tijd van't jaar hé!" Met enig amusement antwoordde ik altijd met een knipoog! Tot vorige week zag ik het overigens nog helemaal volledig 100% zitten hoor! Maar zaterdag zijn we gaan verkennen......
Molenberg
"Editie 2014 is er een zonder Kluisberg!" Ik slaak een inwendige vreugdekreet en doe in mezelf een klein overwinningsdansje! Yes geen Kluisberg! Het duurde echter niet lang voor het mij begon te dagen dat de côte de Trieu (voor mij het grote boe-beest van de omloop) dan de eerste noemenswaardige helling van de dag zou gaan worden. Oei, dan had ik toch liever de Kluisberg gehad als eerste schifting! Ik verwacht zijwind op de baan naar Trieu. In het slechtste geval is de koers dus al gereden voor de eerste echte helling er aan komt!
Na Trieu volgt Patersberg, persoonlijk een van mijn favorieten met kort daarna 2 kleine rotzakken die ik tijdens de verkenning uitgebreid vervloekt heb. De Omloop is er, ondanks het schrappen van de Kluisberg, zeker niet gemakkelijker op geworden!
Haaghoekse kasseien: 10/10 na de heraanleg!
"En ziedet zitten voor den Omloop?" Ni meer. "Zijde in form" Euhm..... "Gadde voor te winnen ? ! ? " ...
Waar ik zaterdag zal stranden is ook voor mij een raadsel! Ik hoop met de fiets en binnen tijd terug in Gent te geraken! Beter doen dan vorig jaar is wel het minste dat ik verwacht...
Dan rest er mij nu nog maar een ding om te zeggen:
16 februari 2014. Ik sta met zand in mijn schoenen klaar op het strand van de plage in Hofstade voor mijn aller eerste duatlon. De wind blaast fel op mijn snoet terwijl ik mij op de eerst rij nestel tussen de atleten. Links van mij staat een kerel van ruim 1m90, rechts van mij nog een van dat kaliber. Achter mij,... Ja nog is 't zelfde. Ik schat de concurrentie in en besef al snel dat ik mij precies in de elitecategorie heb ingeschreven. OEPS! Mijn kennersoog schat het gemiddelde vetpercentage tussen de 5-7%... Afgetrainde lieden dus. Uiteraard heb ik ook al lang berekend dat ik minder kans heb om koud te lijden! Eh voila, mij voordeel!
Enkele seconden voor het vertrek. Ik druk mijn Polar horloge op start en zet me schrap voor het schot. Niet te overhaast vertrek ik en wordt al snel voorbij gehold door meute losgelaten beesten. Ik zoek een tempo, waarvan ik uiteindelijk weet dat ik het niet zou kunnen volhouden. Na 16 minuten maak ik mijn eerste passage over het strand. Ik ben blij dat ik mijn loopschoenen kan inruilen voor mijn vertrouwde Shimano's. Ik had vooropgesteld dat ik vlot onder de 20 min zou moeten lopen, onder de 17 min ideaal. Een goed eerste deel dus met andere woorden naar mijn mogelijkheden.
Op mijn fiets voel ik mij onmiddellijk comfortabel. Ik begin aan mijn inhaal manoeuvre en haal fietser per fietser in. Mijn rondetijden zijn vlak en liggen constant rond de 25 min per ronde. Een vlakke fietsrace moet teken zijn van een goede indeling. Eh voila.
Wanneer ik mijn voorlaatste passage over het strand maak zucht ik eens diep. Die laatste 3km die ik in het vooruitzicht heb baren mij zorgen. Het is vandaag de eerste keer dat ik te maken zal krijgen met de overgang van fietsen naar lopen in een wedstrijd situatie. Het feit dat ik eigenlijk al stik dood zit, maakt het er niet gemakkelijker op.
Polar geeft een fietstijd van 1h16 en de moteur tikt aan 190 slagen per minuut wanneer ik de wisselzone binnen kruip. Na een conflict met mijn cross-schoenen die ik uiteindelijk op zeer onorthodoxe manier uitkrijg kan ik vertrekken voor mijn laatste 3.1 km. Een serieus verval had ik wel verwacht en ik wist dat ik onder de 20min moest blijven om mijn loopdoelstelling te halen. Zwetend, hijgend, kuchend en smakkend naar adem kwam ik 18 min later over het zand gewaggeld. Ik hier er nog een degelijk tempo op na, maar was stik, stik, stik kapot!!
Voor de statistieken en de geïnteresseerden; ik behaalde een gemiddelde hartslag van 193 slagen per min. Max 204. Mijn tijd voor wat het waard is; 1h53 en een paar seconden. Ik vermoed 6de of 7de vrouw op iets in de 20. En eerste vrouw in de leeftijdscategorie U23, waar overigens eigenlijk geen concurrentie was.... Maar dat ter zijde.
Ik ben tevreden. Het lopen heeft mij uiteindelijk, zoals te verwachten, genekt. Maar als niet triatleet/loper zijnde, mag ik niet klagen van mijn prestatie!Voor een intermezzo in mijn drukke winter, is het goed geweest! Het volgende op de wedstrijd kalender is de Omloop het nieuwsblad op 1 maart! Zij die er gisteren niet waren, worden daar zeker verwacht!!
Ondertussen in Eveline's wereld.... We zijn al weer bijna half januari en ik merk dat het weer enige tijd geleden is dat ik jullie nog een stand van zaken heb gegeven... Met mijn neus tussen de boeken gaat de tijd wonderwel ook snel vooruit. Tijdens de examens door, die ondertussen zo goed als halfweg zijn, probeer ik zo goed en zo kwaad mogelijk mijn trainingen af te werken. Efficiëntie in de trainingsarbeid maakt dat ik mij voor het eerst in een lange periode fris en sterk begin te voelen... Ik ben dus wel matig tevreden over mijn huidig vormpeil en ga met een positieve ingesteldheid de komende maanden tegemoet.
Op mij to-do-lijstje voor januari stond ook nog een zeer belangrijke acte de présence. Voorafgegaan door een stevige ploegtraining vond op zaterdag 11 januari de teamlaunch van de Palmploeg plaats. Zo'n 20 rensters en 12 renners stonden vol ongeduld te popelen om hun ambities uit de doeken te doen bij speaker en man op de motor, Carl Berteele.
Naar mijn gedacht was het een groot succes! De truitjes schitterden prachtig in de spotlights, de ogen blonken fel! Superlatieven schieten te kort om de ploegleiding, organisatie, sponsors, familieleden, vrienden en sympathisanten te bedanken... Het seizoen is nog niet begonnen maar ik kijk er alvast wel heel erg naar uit!
Nu het seizoen er toch op zit en ik thuis in de zetel lig met ne combo van een dikke bronchitis en griep heb ik niets beter te doen dan mijn trainingen en wedstrijden eindelijk eens uit te lezen op de computer. Mijn Garmin die mij ondertussen al enkele jaren door weer en wind vergezeld bevat een schat aan informatie heb ik net ontdekt. DAT SPEL MAAKT OOK GRAFIEKSKES!!
Ik heb in koers niet de gewoonte om met een hartslagmeter te rijden. Dat ding zit in de weg, en ik kan tijdens de koers moeilijk roepen "Hé rijdt is wa trager, ik zit boven mijne hartslag!" Tijdens de triatlon had ik , puur uit curiositeit, het toch aangedurfd om die band te dragen. Dat ik diep ben geweest, dat wist ik al wel, maar zo diep?!
Een gemiddelde hartslag van 192. GEMIDDELD! Als ik de komende weken eens ergens doodval, dan ligt het dus aan mijn hart... 't is maar dat jullie 't weten. Ik denk dat ik komend seizoen toch maar wat vaker met die band ga koersen, kwestie van het toch wat in't oog te kunnen houden. De komende maanden zal ik wel bijlange niet aan komen aan die absurd hoge waarden. Want ik ga mij nu in een bolletje rollen en een dikke winterslaap houden! Tot binnen enkele weken!!
Oké, dit is écht de laatste van het seizoen. Muizen heb ik goed verteerd. Ik was blij met mijn resultaat en ik had gezegd dat ik mits een goede uitslag nog wel wou starten in Berlare. Belofte maakt schuld. Woensdag ben ik dus, ondanks een opkomende valling gaan koersen in Berlare. Mama's "doet da niet, morgen gaat ge ziek zijn" kon mij niet deren. Het seizoen is voor mij al te kort, en ik wou deze laatste kans toch niet laten liggen.
De koers was lastig. Vooral omdat ik weinig zuurstof binnen kreeg. Mijn benen waren anderzijds wel goed. Er valt weinig over te vertellen. Ik werd uiteindelijk 25e en was na de koers bijzonder stil. Ik had namelijk geen stem meer...
"Ik had het u gezegd hé, ge waart verwittigd, 't is u eigen schuld! Wie niet horen wil moet voelen! Ge gaat het ook nooit niet leren!...." en zo kan ik nog wel even verder gaan. Ja ja! Hier zit ik nu met een bronchitis, koorts en pijnlijke spieren te klagen dat ik ziek ben. Maar ik ben blij dat ik gekoerst heb! Ik heb het er wel voor over!
De voorbije jaren was ik er, omwille van een resem blessures opgelopen in het najaar, niet in geslaagd om aan het vertrek te komen in Muizen. Valpartijen en kwetsuren werden eerder standaard dan uitzondering in mijn seizoen. Gezien de ontwikkelingen van de laatste maanden was ik er dit jaar zeker van dat ik niet op mijn bek zou gaan voor de koers van Muizen. Wie niets doet, kan namelijk niets voorhebben.
Nadeel van mijn actie was natuurlijk wel dat ik zonder competitie ritme met knikkende knieën aan de start zou verschijnen. Ondanks de nieuwe trainingsstrategie die ik de laatste weken hanteer, stonden er alleen maar vraagtekens bij mijn huidig vormpeil. Dat er progressie in mijn vorm zat, had ik al wel door.
Reeds in de eerste rondes van de koers had ik het gevoel dat ze mij er vandaag niet zouden afrijden. Nooit kwam ik echt in de problemen. Toen twee rensters een minuut voorsprong namen vond onze ploeg het wel geweest en reden we dat gat collectief weer dicht. Ronde na ronde slonk de voorsprong tot uiteindelijk 20seconden. Een spervuur aan demarrages maakte de ontsnapping ongedaan. Het ronddraaien had ik goed verteerd, de volgende snelle rondes deden pijn, maar waren draaglijk.
Het bewijs dat we er als team gewoon echt staan.
Uiteindelijk reden twee rensters, waaronder ploegmaat Sarah, weg. Ik "sprintte" mezelf naar een 22e plaats. Nuja, echt sprinten kan ik het niet noemen. Het vet was van de soep. Ik had op het einde niet meer dezelfde benen als in het begin van de koers. Een gebrek aan competitie ritme dus. Helaas.
Voor mijn moraal is het wel goed geweest. Ik ga met een tevreden gevoel de winter in.
