Gezien ik niet het recht heb om op mijn blog groffe dingen te vermelden over -de weinige- personen die ik niet kan uitstaan, hou ik voor mezelf over elke koers en elk akkefietje een ongecensureerde versie van het verslag bij. Vaak dingen die me erg storen vermeld ik dan, en die dingen herinneren me in de toekomst dat ik nog iets recht te zetten heb. Ik ben niet revanche gezind, dus u hoeft geen extreme dingen te verwachten in volgend verslag. Gezien ik te lui ben om een tweede verslag te schrijven vandaag, en de tekst "er wel mee door kan", hier een ongecensureerde versie van mezelf.

De blunders van de koers en een zootje ongeregelde délégués.

Ik startte vandaag in Rumst. Organisatie van onze eigen dijlespurters dus afwezig zijn was vandaag geen optie. Ik voelde mij voor de koers al niet goed. Allicht door de koers in de regen die ik dinsdag reed bij de elites. Hoewel ik weinig renners verwachtte door het BK TR stonden er toch zo'n 70 rensters aan het vertrek. Tot daar het "so far so good" gedeelte. De délégués, ze zijn zo goed meneer. HAHA. "Iedereen achteraan aansluiten, niet voordringen, Dames". Ja allemaal normaal. Bk wordt naar voren geroepen, neemt haar attentie in ontvangst, "en ga nu maar vanachter staan". Zonder pretentieus te willen zijn maar sinds wanneer mag ik hier niet meer vooraan starten? De Nederlandse meisjes op de eerste rij keken ook eens vreemd naar meneer de délégué. "Huh?"

Maar ik laat me niet zot maken, ik kies achteraan een plekje in het pak, en kijk lachend toe hoe de -ondertussen meer zat als nuchtere- man zich verder belachelijk maakt en de blunders blijft opstapelen. Het was nota bene toch wind op, dus wat kan mij die start plaats uitmaken?

Uiteindelijk starten we dan toch, en besef ik al snel -hoe pijnlijk ook- dat ik zelf ook geblunderd heb. Puffer vergeten. "Wat de kop vergeet, moeten de benen uitzweten" zeggen ze hier bij ons. Dus moest ik maar wat harder afzien als gewoonlijk. Moest daar ook nog moeders' natuur maandelijkse cadeautje bij komen en nog een hoop buikpijn. Het was in het kopje al snel dik tegen de goesting. 7 Ronden zag ik af, maar ik kon al die supporters toch niet teleur stellen? Ik beet door, en de laatste 500m kwam ik er door. De streep was immers in zicht. Ik voelde me beteren en beteren. De eerste 5 plaatsen waren al weg, maar de peloton sprint winnen zou ook al wel mooi geweest zijn. Op 200m trok ik me in gang, op 150m van de meet brak m'n ketting, en mijn koers zat erop. Ik zat perfect in positie en zonder blozen, of pretentieus te zijn, ik zou het wel gehaald hebben- denk ik-. Als renner vloek je dan eens maar dat is koers.

De technologie die er anders voor zorgt dat ik mooie prestaties aflever, liet het vandaag afweten. Dat is koers. Het had misschien vermeden kunnen worden, maar dat zijn vijgen na Pasen. Het kan zeker de beste mekaniekers overkomen. En hoewel Dré dat zelf misschien zal ontkennen, zie ik dit niet als een blunder. Hij vloekte minstens 10x zo hard als dat ik dat deed. Maar hé, volgende week terug koers hoor! Koers in zijn essentie terug gebracht. 5 minuten balen, en dan terug een lach. Gelukkig is het MAAR koers, en kan het nu alleen maar beter gaan. Een les die we geleerd hebben, een fout die we niet meer zullen maken.

                                                                                                                                  Eveline