Vandaag stond het PK in Arendonk op het programma, rood aangestipt op mijn lijstje. Mijn voorbereiding was soms wel enigszins geaccidenteerd maar ik had het gevoel dat ik er redelijk klaar voor was. De training achter de brommer maandag gaf me al een goed gevoel en ik stond super gemotiveerd aan dit kampioenschap.
Veel goede renners zitten op het EK en het was absoluut mijn ding vandaag.
Biljard vlak, een stevige bries, en mijn zonnetje overgoot het mooie parcours. Gevloek en gesakker op de lichte regendruppels. "Wat een weer, wat een weer". Ik lachte.
Vlaanderen had dezelfde tactiek als op het BK. Die had eerder al wel slecht uitgepakt maar ze bleken er nog steeds vertrouwen in te hebben. Een groepje van acht renners ontliep de dans van de massasprint. Ik had een super goed gevoel en heb geprobeerd om er nog iets aan te veranderen. Te vergeefs, ze waren weg.
Met drie Antwerpse renners vooraan was het snel gebakken. En toen was er gevloek en gesakker, niet op de regen maar wel op al de rest.
Voor het peloton liep het richting sprint, ik denk dat ik tweede, derde of vierde werd. Mijn sprint was dus wel oke, want er zaten ook nog "niet-pannenkoeken" in het peloton. Indien ik derde werd, wat ik wel denk, zou ik andermaal 11de zijn in het totaal.
Vroeger stond 11,11,11 voor mij garant voor merde en een dag afzien waarbij we op 4uur 11km moesten wandelen. Ik ben geen wandelaar, en zeker niet voor 11km. Vandaag staat de 11 voor iets anders.
Mijn vast stekje dat het ondertussen wel begint te worden in de koers. Als ik al eens deftig uit rijd in de koers, is mijn sprint geen "wauw erlebnis" en strand ik 11de. Heb ik eens een "wow, wat heb ik goeie benen vandaag gevoel" dan mis ik de goede trein en sprint ik 3de van het peloton en andermaal 11de au total.
't is toch iets gek, al zal het toch wel eens keren zeker?
Eveline
