Zonder Nederlands geen huis in Vilvoorde

De stad Vilvoorde stelt vijftien goedkope woningen te koop en koppelt daar, zoals gebruikelijk in de Vlaamse rand, taalcriteria aan vast. Die zijn echter een stuk strenger dan elders: voor het eerst moeten de koper en zijn eventuele partner werkelijk slagen voor een taaltest om in aanmerking te komen.

De vijftien woningen kosten tussen 64.000 en 121.000 euro en worden dan ook voorbehouden voor mensen uit lagere inkomensklassen. Maar die moeten dan wel kunnen bewijzen dat ze Nederlands kennen. Een diploma van een Nederlandstalige onderwijsinstelling volstaat, anders volgt een taaltest. "Je komt voor effectieve toewijzing pas in aanmerking wanneer je de taaltest met goed gevolg hebt afgelegd", staat te lezen in de verkoopvoorwaarden van de stad. Voor getrouwde of wettelijk samenwonende koppels geldt de taalverplichting voor beide partners.

Daarmee gaat Vilvoorde een stuk verder dan eerdere initiatieven in die richting. Daar werd altijd over "taalbereidheid" gesproken, de wil om indien nodig een cursus Nederlands te volgen, zonder enige verplichting om voor een test te slagen. Het feit dat zo niemand uitgesloten wordt op basis van taalkennis was tot nu het belangrijkste argument tegen kritiek over discriminatie.

"Het klopt dat we de stap van de taalbereidheid overslaan", zegt burgemeester Marc Van Asch (CD&V-N-VA). "In de Vlaamse wooncode gaat het over huurders, bij ons gaat het om kopers die zich hier langdurig willen vestigen in een woning die de overheid op de markt aanbiedt." Toch wil hij het niet als een negatieve maatregel voorstellen: "Het is een stimulans, geen sanctie. Zeker in een regio waar de helft van de werklozen geen werk vindt omdat ze geen Nederlands kennen. Het gaat over inburgering, maar iedereen blijft welkom in Vilvoorde."

Van Asch wil de maatregel "zeker geen heksenjacht" noemen: "We vragen enkel een taalniveau voor de dagelijkse omgang."
Vilvoorde wordt bestuurd door een bonte coalitie van alle Vlaamse democratische partijen en daarbinnen bestaat een consensus over de regeling. Schepen Hans Bonte (sp.a) was niet helemaal op de hoogte van de kleine lettertjes van de taalvoorwaarden, maar distantieert er zich ook niet van. "Er is een reëel probleem in Vilvoorde en we willen zo net stappen vooruit zetten voor integratie."

Eerdere taalcriteria, onder meer in de Vlaamse wooncode voor sociale huurders en bij de verkoop van kavels in Zaventem, kregen internationale kritiek over zich heen. "Ach, die kritiek komt van elders. We hebben de maatregel zover mogelijk juridisch afgetoetst, maar we zijn er gerust op", aldus Van Asch.

In de Vlaamse regering wordt behoedzaam gereageerd. "In dergelijke dossiers speelt in de eerste plaats de lokale autonomie. Als iemand problemen heeft met deze regeling, dan kan hij een klacht indienen. De gouverneur kan de maatregel dan eventueel schorsen en in laatste instantie kan ook minister Keulen erbij betrokken worden", zegt Peter Dejaegher, woordvoerder van bevoegd minister Marino Keulen (Open Vld). Men hoedt zich in deze fase dan ook voor boude uitspraken.

Toch valt binnen de Vlaamse regering ook een nauwelijks verholen diepe zucht op te tekenen. "Dit maakt onze zaak in Europa natuurlijk niet makkelijker", klinkt het bij een goedgeplaatste bron. Vlaanderen worstelt, net omwille van allerlei taalcriteria, in het buitenland met een huizenhoog imagoprobleem en de Vlaamse regering moest zich intussen in tal van dossiers verdedigen.

FDF-voorzitter Olivier Maingain ziet alvast het juridische dossier dat hij met een advocaat voor Europa aan het voorbereiden is, vanzelf aandikken. "Vlaanderen riskeert nu nog meer de Europese afkeuring", zegt hij. "Op principieel vlak is dit natuurlijk onaanvaardbaar, want pure discriminatie. Dit is een algemene ontsporing. Ik hoop op een sterke reactie vanuit Vlaanderen, want Vlaanderen verdient beter dan het slechte imago dat de Vlaams-nationalisten het geven." (Liesbeth Van
Bron:De Morgen.

De kloof: Land van twee publieke opinies: Walen voor unitarisme

Jan Van de Casteele 23-06-2008

'Opiniepeilingen spreken mekaar behoorlijk tegen, maar over twee zaken lijken ze het eens: Vlaanderen radicaliseert en Wallonië klampt zich vast aan België.

Vlaming verliest geloof in België', kopte De Standaard twee weken geleden. Het was de wat kunstmatig aandoende titel bij de publicatie van het onderzoek van Marc Swyngedouw, waaruit ook bleek dat slechts één op tien Vlamingen separatisme wil. Zijn kritiek op de poll-concurrenten is niet overtuigend. Ondertussen blijkt dat een gelijkaardig Waals onderzoek resulteert in een spiegelbeeld van dat van de KU Leuven.

Uit het postelectoraal onderzoek van de KU Leuven (ISPO) bleek dat de Vlaming voor het eerst Vlaanderen boven België verkiest als gewenst beslissingsniveau.

Aan de overkant van de taalgrens werd tussen 10 oktober 2007 en 15 januari 2008 een gelijkaardig onderzoek uitgevoerd. Tijdens die periode van zware communautaire spanningen hielden onderzoekers van de UCL uitgebreide interviews met 717 Waalse kiezers.

Slechts 13 procent van de Walen verkiest Wallonië boven België als het gewenste beslissingsniveau. In 1991 was dat nog meer dan 30 procent. Niet minder dan 44 procent wil een herstel van het unitaire België. Vier jaar geleden was dat maar 31 procent.

Commentaar (JVdC)

De Waalse resultaten zijn een spiegelbeeld van de Vlaamse. Een zoveelste bewijs dat de kloof tussen Vlamingen en Walen ook inzake toekomstverwachtingen wel heel erg diep wordt.

De publicatie van de peiling van Stouthuysen mag dan al wetenschappelijk heten, een aantal essentiële gegevens vragen enige relativering. Tenzij Stouthuysen onfeilbaar zou zijn.

1. Het tijdstip
De peiling van Stouthuysen werd uitgevoerd tussen 28 september 2007 en 15 januari 2008 ( 1.084 Vlaamse kiezers bij hen thuis ondervraagd over hun politieke voorkeur). Die turbulente periode zonder regering is toch al enige tijd geleden. Dat vragen en antwoorden behoorlijk schommelen naargelang het tijdstip van de bevraging is duidelijk. Zelfs de ISPO-techniek van huisbevragingen leidt tot een jojo-resultaat (percentage voorstanders van onafhankelijk Vlaanderen schommelt van 10,4% in 1994 naar 5,8% in 1999 en weer naar 9% in 2004).

2. De vraagstelling
Dat peilingen onderling fors afwijkende resultaten opleveren hoeft niet meer aangetoond. Het Laatste Nieuws landde op de helft separatisten (49,7%). Dat bleek ook uit een grafiek die De Standaard publiceerde over peilingen sinds 1981 met de separatisme-vraag. Niet-wetenschappelijke peilingen maken het verschil groter, schreef de krant, hiermee in eigen voet schietend. Klopt immers maar ten dele: peilingen van Le Soir, La Libre, maar ook van De Standaard/VRT kwamen ook uit op een separatisme-score van om en bij de 10%, maar andere veel hoger. De verschillen hebben naast het tijdstip - ten dele ook te maken met de precieze formulering van de vraag en de context.

3. De methodiek: thuisondervragingen?
Deze methode is arbeidsintensief en erg duur. Of de weigeraars en eventuele wegingen het resultaat niet maskeren is niet zo duidelijk.
Dat Swyngedouw kritiek heeft op snelle telefonische peilingen is niet ten onrechte, maar dat eenvoudige vragen met een ongenuanceerd ja of neen geen betekenis zouden hebben is flauwekul. De hele politiek draait nu eenmaal op bij verkiezingen uitgebrachte stemmen waar de kiezer niet anders kan dan ongenuanceerd één partij aan te duiden.

4. De gekke conclusie
Dat Swyngedouw (DS, 14 juni) insinueert dat bij een referendum wellicht zou blijken dat overtuigde belgicisten en dito Vlaamsgezinden elk ongeveer twintig procent van de bevolking uitmaken, is een conclusie met de natte vinger. De belgicistische beweging is vooral een francofone beweging, de politieke invloed van belgicisten onbestaande (spijts de B-Plus-bekering van ex-premiers en wat politici met pensioen)

5. Peiling versus verkiezingen
Tot slot is het belangrijkste argument om de polls te relativeren (we zeggen niet dat ze onzinnig zijn) dat politiek beleid nu eenmaal gebeurt via parlementen waar verkozenen van partijen de wetten maken. Dat het Vlaamse politieke landschap zo Vlaams kleurt (met confederalistische en nationalistische meerderheid) zal hij misschien niet graag vaststellen. Het is de onmiskenbare werkelijkheid dat partijen van een Vlaams profiel geen schrik hoeven te hebben.