|
Er zijn van die momenten in het leven dat alles vanzelf gaat.. het leven kabbelt rustig doorheen de dagen.. donkere wolkjes verdwijnen en stilaan krijg je rust in je hoofd.. en denkt.. dit is het goede leven..
En dan.. als een vulkaanuitbarsting op een doodgewone dag word je geconfronteerd met aanslagen en oorlogen en ecologische rampen die als donkere wolken boven je hoofd hangen zoals die aanslag tijdens een voetbalmatch ts België en Zweden 2 dagen geleden alsof Oekraïne en Gaza nog niet genoeg zijn .
Tijdens het wachten op nieuws lijkt voor de betrokkenen elke minuut een eeuwigheid.. en ook in je hoofd deel je hun stress en miserie. Waar gaat de wereld naar toe? Zijn we onszelf aan het vernietigen? Alsof ze het ruiken gaan sommige diensten dan ook nog eens vervelend doen.. de brievenbus puilt uit van verplichtingen en rekeningen.. Kranten pakken uit met dramatisch nieuws over elektriciteit.. dieselprijzen.. oorlog , onthoofding, verkrachting ... het ene al erger dan het andere.
Dan komt spontaan de gedachte: “ Moeder waarom leven wij?” uit de gelijknamige roman van van Lode Zielens 1932 naar boven. Enkel mensen van mijn generatie hebben dat boek misschien ooit gelezen?
Maar niet getreurd.. ondergetekende is nuchter genoeg om te weten dat die gedachten ook voorbij gaan.. dat het leven verder gaat en dat je jezelf niet moet laten meesleuren in de zee van donkerte en angst.. naar de kant van de onopgewektheid.
De zon komt piepen.. kijk weer een moment om die duistere dingen wandelen te sturen.. Ik startte een liedje over “ Mooi ’t leven is mooi , zolang er zon muziek en kinderen zijn “ niet dat ik zo’n fan ben van Will Tura maar het is een oppepper! Oei, een paar vogeltjes hier op het terras kijken me smekend aan om daarmee op te houden.. terwijl de kruisspin geamuseerd haar web op de tonen van mijn liedje spint.
Het leven is mooi.. dat is geweten, maar helaas voelt het niet altijd zo.. Een aangename herfstdag lieve passanten.👋
|
)
