Ik trok even naar de zolder want daar staan nog oude herinneringen die we puur uit nostalgie bijhouden ook al functioneren ze niet meer en één daarvan is een bandopnemer en niet zomaar één.
Toen ik T. leerde kennen, kreeg ik voor mijn 21j een bandopnemer die hij zelf gemaakt had. Het was weliswaar een zware houten bak maar voor mij heel praktisch om mee te nemen voor de lessen Engels in het ASO waar ik Engelse liederen kon laten horen en ook bij Algemene cultuur om de lessen wat op te vrolijken en zeker bij tieners die in het beroeps snit en naad zaten en wie algemene cultuur kon gestolen worden.
Hoeveel dat ding gedraaid heeft weet ik niet maar dat waren uren! In die tijd stonden jonge leerlingen nog te springen om de boekentas of schriften van de juf te mogen dragen en zo kwam dat handig van pas omdat ik mijn handen dan vrij had om dat zwaar geval te dragen. Dat was het enige negatieve aan die bandopnemer voor de rest was het een luxe in die tijd. Ik denk dat ik de enige was op school die over zo’n extraatje beschikte. Nu ik was ook de eerste die bij ons op school in het middelbaar het gebruik van bandopnemer introduceerde.
Dat zwaar ding heeft nogal snel ook andere leerkrachten geïnspireerd om er gebruik van te maken. Wat een heerlijke tijd was dat.
T. had ook banden met muziek die ik graag hoorde klaargemaakt en dikwijls zat ik thuis tijdens het voorbereiden van mijn lessen of het verbeteren van toetsen of huiswerken naar die muziek te luisteren ..Negro Spirituals, Harry Belafonte , Jacques Brel ,Petula clark, The beach boys, de Beatles enz…hoe vaak heb ik die niet afgespeeld en zelfs bij de wat oudere leerlingen als aanvulling van een les! Nostalgie; pure nostalgie , ik word er zelf wat emotioneel van want lesgeven is altijd mijn dada geweest en toen ik daarmee moest stoppen omdat we op ons 24 naar het buitenland vertrokken met zijn tweetjes was dat voor mij het moeilijkste om los te laten…
En daar staat nu dat eerste cadeau van mijn halfbedde op zolder , onder het stof ergens diep verstopt en wellicht speelt hij zelfs niet meer maar ik kan die bandopnemer niet wegdoen. Daar hangen teveel herinneringen aan vast.
Als in de toekomst de kinderen opruimen dan zal die bandopnemer, zoals zoveel andere dingen wel ergens op een stort belanden en ik hoor hen al zeggen: “Wat doet dat oud, zwaar ding hier nog?” .
Hewel, dat oud, zwaar ding maakt mij nu weemoedig omdat het een souvenir is uit de tijd toen we nog zo jong waren en een hele toekomst voor ons open lag …pink , pink, de traantjes zitten niet ver ..
Dat heb je op een regenachtige dag en je trammetje 8 stilaan tragen en trager kedeng kedeng , kedeng kedeng , kedeng kedeng oe oe doet…
)
