Ik kan nog dagen door gaan met anekdotes en onze belevenissen maar jullie hebben mij nu al zo lang gevolgd dat ik het niet nodeloos lang wil trekken. Dit verhaal zou echter niet volledig zijn als de Nederlandse school niet vermeld werd!
De school was gesitueerd op een veilige locatie op Victoria Island op het terrein van het voormalige Nederlandse consulaat. Al sinds 1967 leverde de Nederlandse school kwaliteitsonderwijs aan de Nederlandse en later Vlaamse kinderen in Lagos en speelde een centrale rol in de Nederlandse en Vlaamse gemeenschap. Initieel was de school bedoeld voor Nederlandse kinderen en was opgericht door de Shell compagnie die daar met veel gezinnen zat. Maar na de aanpassingen van de quotas door de Opec en de verminderde dollarstroom trokken veel Nederlanders zich terug. Omdat de school een privéschool was en dus zelfbedruipend, werd besloten om alle Nederlandssprekende kinderen toe te laten en dat was een heel goede zaak voor onze kinderen omdat zo de overgang naar een Belgische school veel gemakkelijker verliep. Het schoolgeld dat de ouders betaalden, moest dienen voor de lonen, huisvesting, vakanties, vliegtuigreizen en alle financiële regelingen van de Nederlandse leerkrachten en werd steeds aangepast naargelang het aantal kinderen. De laatste jaren liep dat bedrag enorm op!! Maar in ruil voor die hoge prijs kregen onze kinderen een prima onderwijs. Het niveau van lesgeven was uitstekend en de creativiteit van de leerkrachten enorm hoog! Enkel de hoofdvakken werden onderwezen en de tweede taal Engels omdat Nigeria Engelstalig is. De schooluren liepen van 7u 45 tot 12u 45 zodat de kinderen steeds vroeg moesten opstaan. Daarom waren de vrije namiddagen welkom, zeker in zon klimaat. De creativiteit van de leerkrachten uitte zich zeker ook in het jaarlijkse schoolfeest. Nergens heb ik op een schoolfeest zon hoge kwaliteit van opvoeringen gezien en dat door kinderen gebracht. Elke klas trad op met musicals, toneeltjes en dans zodat elk kind volgens zijn/ haar capaciteiten aan bod kwam. Decors en de nodige uitrusting en kleren werden door de ouders gemaakt of in mekaar getimmerd. Iedereen stak een handje toe en elk jaar was er wel een firma die een zaaltje of ruimte ter beschikking stelde. In al onze voorbije jaren buitenland heb ik nooit zon samenwerking tussen verschillende firmas gezien als hier in Nigeria! Niet alleen het schoolfeest was een hoogtepunt! Sinterklaas ging hier ook niet ongemerkt voorbij. De Sint kwam in levende lijve aan met de stoomboot terwijl gans de schoolpopulatie ( zon 150/180 kinderen ) hem in de haven opwachtte of hij werd uit de helikopter neergelaten op de speelplaats of hij werd met een grote escorte naar de school gebracht! Dat was iets want de Nigerianen niet verstonden: dat blanken die zich zwart maakten om Zwarte Piet te spelen en dat als er zoveel echte zwarten rondliepen!!! Maar het hoogtepunt van elk jaar was de schoolreis voor de grootsten ( 5e en 6e leerjaar). Die gebeurde niet per bus maar met de boot om drie dagen te gaan kamperen op Tarqua beach even buiten de kust van Nigeria! Ook hier werden er ouders ingeschakeld om mee te gaan en te helpen zodat alles veilig en vlot verliep. Zelf heb ik ook zo'n kamp meegevolgd en het was behoorlijk intens! We staan nu nog steeds in contact met de directeur en zijn vrouw van die school en de vlotheid van toen zit er nog steeds in!
Hier zien jullie de ingang, speelplaats en klasjes van de school!
Maar er was ook een keerzijde aan de medaille. Hoewel de school maar op zon 10 km van onze buurt lag, is het altijd een martelgang geweest om er te geraken vooral in het regenseizoen. Niet de afstand maar de wegen en het verkeer waren een ramp! Aanvankelijk beschikte we over een Volkswagen camionette waar in de kofferruimte ook kinderen geduwd werden. s Morgens viel dat nog mee maar op de middag naar huis rijden, was meestal een heet standje zowel letterlijk als figuurlijk. Probeer maar eens zon 10 kinderen die doodop waren rustig te houden als ze als haringen in een ton op elkaar gepakt zitten. Voor sommige explosieve gevalletjes was er niet veel nodig om het lontje aan te steken. We leverden hen thuis meestal af in hun onderbroekje, de kleren op de arm. Later, na veel palaveren kregen we een mini- schoolbus met airco maar die werkte meer niet dan wel! Voor de moeder van weekdienst ( er was een beurtrol) was het ook een hele opgave. Om 5u45 opstaan met de eigen kinderen en om 6u15 al de baan op om de anderen aan huis op te halen om tegen 7u45 op school te zijn , meestal waren dan we nog te laat. Daarna de boodschappen doen en terug naar huis om alles af te zetten en dan weer de baan op om tegen 12u45 terug aan de school te zijn en dat allemaal in een verschroeiende hitte. Er waren twee Waalse families met 3 schoolgaande kinderen en dus meer auto comfort ( ze gingen naar een Franse school) maar toch hebben die het nog geen jaar volgehouden en keerden ze Nigeria de rug toe niettegenstaande sancties van de firma omwille van contractbreuk. Maar de Vlamingen .. zij ploeterden voort!
Niet enkel families zagen die Nigeriaanse toestanden niet meer zitten. We hebben ook vrijgezellen gehad die het amper 3 maanden in Nigeria volhielden! Chapeau dan voor onze kinderen die naast de school ook nog een paar namiddagen per week bijscholing volgden in de bar.
Is alles nu gezegd over Nigeria? Neen, ook de medische verzorging was niet optimaal en vooral met kinderen is dat een extra zorg.Tot nog toe hadden we enkel onszelf om voor te zorgen, met kinderen verandert je leven grondig! Zo denk ik aan de drie hersenschuddingen die onze zoon in Nigeria opliep.
Bij de eerste hersenschudding kwam hij op de mannenafdeling in een ziekenkamertje terecht dat naast een zaal lag met mannen die lepra hadden. Het was pas toen T met geld op de proppen kwam dat we een normale éénpersoonkamer kregen en dat ik zelfs 's nachts bij Kenny mocht blijven. De gedachte dat je kind dezelfde toiletten zou moeten gebruiken als die lepramannen doet je adrenaline toch wat sneller stromen.
De tweede hersenschudding kwam een paar jaar later toen hij van een stenen buitentrap viel. De onmacht en frustratie die ik voelde toen ik met die kleine met een gapende wonde en enkel een propere zakdoek in het ziekenhuis bijna een uur moest wachten, bezorgt mij nu nog rillingen. Eerst moesten de generatoren gestart worden om de nodige instrumenten, waarmee de wonde moest genaaid worden,te ontsmetten.. Maar dat was nog niets in vergelijking met de manier waarop ze die wonde naaiden. Eerst nog een flinke dosis Dettol er op om te ontsmetten en dan naaien maar. Water en bloed heb ik gezweet toen ik bovenop het ventje lag om zijn handjes en beentjes in bedwang te houden terwijl hij het uitriep van de pijn! En bij dat alles stond ik er telkens alleen voor omdat T in het binnenland was! Ook dat was Nigeria .
Reacties op bericht (4)
27-03-2011
niet zo evident allemaal die toestanden, maar toch hebben jullie het maar overleefd en door de zure appel gebeten Natoken... denk dat die toestanden nu nog minder zouden geaccepteerd worden ..... contractbreuk of niet, maar ja, op voorhand duidelijkheid h
Een aangename Zondagavond toegewenst vanwege Amor Fati !
Het verleden bestaat niet meer, de toekomst kan je niet voorspellen, vandaag is een cadeau
In het leven is het niet belangrijk het mooiste spel te hebben... maar met dat te spelen dat men heeft
27-03-2011 om 22:24
geschreven door Amor Fati
Hi
Hi Natoken, ben weer komen bijlezen... leuke herinneringen maar ja de keerzijde was minder... moet je bewonderen hoor... leuke foto's ook... knuf van mij
27-03-2011 om 20:10
geschreven door Myette
boek
Je hebt een heel boek geschreven! Interessant en prettig leesbaar. Een neerslag van een (belangrijke) periode in je leven. Ik heb er van genoten. Manja
27-03-2011 om 12:38
geschreven door Manja Croiset
CHEERY
Ja ik kan me indenken hoe je moederhart tekeer ging toen Natoken. Laat het zeker aan Kenny maar lezen de deugniet dus. Prettige zondag voor jullie nog, dikke knuffel CHEERY
)
