Nog even de gang van zaken laten weten over de revalidatie waarmee ik nu bezig ben.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Maandag ben ik voor de eerste keer naar de kinesist geweest. Ik ging er heen in de hoop dat hij mij vlug zou af helpen van de pijn en de stijfheid in mijn pols (waar ik drie polsbreuken in heb gehad door een val met de koersfiets).
Maar wat ik daar te horen kreeg stemde mij tot nadenken want de naam SUDECK viel en daar was ik al bang voor.
Mijn rechter hand is als een klauw van een dier, zo verkrampt staan de vingers, en ik kan er niks aan doen, het is van de stress naar het schijnt, en ook opgekropte woede en verdriet, omdat ik alles WIL doen in het huishouden maar niks KAN doen. Echte frustratie. Ik die altijd zoveel mogelijk zelf deed (wat je zelf doet, doe je beter)!!!
Ik moet mij nu eerst ontspannen om te kunnen genezen, en zelfs dat woord kende ik niet (de kinesist zegde dat alles gespannen stond, en dat hij op die manier niet aan mijn hand kon komen, want bij Südeck is het heel belangrijk dat je de persoon geen pijn doet, Sudeck is ook de angst om nog meer pijn te hebben die de ledematen stijf maakt zodat je niks kan doen).Hier valt dus niks te beginnen met forceren van de pols of de hand, dat werkt tegendraads, heel zachte revalidatie dus...
Deze week ga ik vier keer naar de kinesist, ik heb vertrouwen in hem, dus zal het wel goed komen, maar het zal lang duren, ik zal zeker veel GEDULD moeten oefenen.
Mijn koersfiets staat ondertussen op de zolder onder een deken, of ik nog ooit zal rijden weet ik niet, de angst zal me ervan weerhouden denk ik.
Maar eerst proberen te genezen nu
|