|
Ik moest en zou... een beetje vreugde brengen in deze chaos van de dood... Ik pijnigde mijn hersens wat kan ik nog doen? Liet mijn vriendin Alisson clownspakken maken en verzamelde alle prullaria... nagellakjes, schmink, kleurpotloden, papier... en hetgeen ik niet kreeg ging ik kopen... zo begon mijn klini-clownprogramma! (Kreeg zelfs op een gegeven moment van mijn Belgische collega's klini-clowns 200 rode neuzen waar we enorm véél plezier mee gehad hebben en waar ik hen nog dankbaar voor ben!) Van dan af hadden we regelmatig een clownsnamiddag met poppenkast, schminksessies, verhalen vertellen, tekenwedstrijden en cadeautjes... wederom Ramesh en ik... ik en Ramesh... soms met Chacra en Evi erbij! Soms kwamen de studenten van highschool mee... 80 a 90% van de kindjes sterft nog omdat door allerlei redenen behandelingen niet kunnen afgemaakt worden... financiele redenen... familiale omstandigheden... onnodig te vertellen dat er tijdens elk clownsprogramma kindjes stervende waren... soms lukte het ons een laatste lach op het gezichtje te toveren... hoe ironisch niet?! En zwaar... erg zwaar! Na het programma ging ik dan weer van bed naar bed... die vragen... de hoop in de véle ogen... waarom... hoe... wat?
En mijn brandende vraag: waarom ben ik géén dokter of professor met een antwoord voor deze diepe ellende!
Ik wou ik was.................
Van al dit heb ik géén foto's... uitgezonderd de foto's van 1 dag... die ik nam op vraag van de kinderen en ouders... één album foto's die ik ongeveer een 80x liet bijmaken voor elk patientje een boek... voor sommigen... het enige en laatste boek van hun leven... het enige dat ik in véél gevallen nog kon doen...
Ik wou ik was..................
Ik wou ik was... een itsebietsi, rijker, wijzer en geleerder... rijker om meer te kunnen doen voor deze groep vergetenen... wijzer, zodat ik beter het waarom zou begrijpen... geleerder... misschien kon ik dan ECHT helpen!
|
