16 November 2006, Ik besluit een blog te maken... maar waar begin ik? Hoe begin ik? Ik wil zo véél vertellen, zo véél laten zien. Ik kijk naar: "wie wordt de man van Wendy", en ben een beetje teleurgesteld... waarom Franske en niet Curdje? Plots begint het mij te dagen... Wendytje... Wendytje... zoveel weken spanning... om één luxe probleem(tje) op te lossen. Het vinden van een man. Misschien ligt de oplossing in Indië? Jawel... daar lossen ze dat op met een ad. In de "Hindu" onder de noemer "Matrimonial"... en als je niet te kieskeurig bent dan maak je daar toch gewoon "cast no bar" van! Zo simpel comme bonjour... Zo simpel als... Indië!
Ja... Indië... en voor mij kunnen de mijmeringen beginnen... Mijn blog kan beginnen. En ik hoop de lezers ervan toch een beetje te kunnen boeien...
Ik schrijf graag, ik schrijf véél, ik schrijf vooral s nachts... en over de meest uiteenlopende dingen. Proza en poëzie, kinderverhaaltjes, verslagen voor mijn hobbyclubs... noem maar op! Zelfs het regelen van mijn begrafenis... jawel... Niks ongewoons, toch?! Sinds ik in Indië woonde ben ik er immers van overtuigd dat een mens minstens 7 levens heeft... wist ik maar hoeveel ik er nog te gaan heb? Zou handig zijn...
Neen alle gekheid op een stokje, na 4 jaar Indië werd ik niet alleen ouder maar vooral wijzer! Vind trouwens dat elke school met zijn studenten een schoolreisje naar Indië zou moeten plannen zo rond de leeftijd van 16 jaar. Dit natuurlijk onder voorbehoud dat Indië nog eventjes "PUUR" mag blijven.
Je zal wel merken dat ik uren kan doordrammen over Indië, een land waar zo veel moois te zien en te beleven is. Een land van profeten en Brahims... een land van cultuur en poëzie. Een land dat eigenlijk iedereen zou moeten bezoeken... om dan te beseffen: rijkdom kan je niet tellen aan de hand van centjes. Rijkdom is een glimlach met blinkend witte tanden en een met liefde en vriendschap gevuld hart. Indië Ik draag jou alvast in mijn hart en zal je immer beminnen.
Daarom zal ik deze blog in eerste instantie beginnen met een verkorte versie van mijn dagboek (als ex-pat in Chennai, voormalig Madras) in een toch wel geromantiseerd verhaaltje gegoten. Versta me niet verkeerd Indië is echt prachtig maar... vertrokken in maart duurde het toch tot 20 augustus 98 voor ik besefte dat ik het rad 100% moest omdraaien, en open stond voor de puurheid en schoonheid van mijn gastland. Op die dag besefte ik immers, je kan in Indië bij een langer verblijf inderdaad gaan zitten grienen zoals 95% van de ex-pat vrouwen of je kan er het beste van maken. En zeg nu eerlijk wat is er mooier dan alle dagen opstaan met de zon... in een land waar jij de betere bedeelde bent die zoveel kan doen voor degenen die een slechter lootje trokken? Ik nam afstand van de kliek "ongelukkige, whisky-slurpende kakmadammekes" en begon mijn research. Vanaf dan werd het pas prettig vertoeven in een nieuwe verbluffende cultuur.
Mijn research leverden een paar nuttige projecten op, waar ik mij helemaal kon in vinden. Mijn chauffeur Ramesh zorgde er voor dat ik alle dingen kon doen, en gaan/staan waar ik wilde. Zo zag ik ook de verbluffende dingen die een doorsnee toerist moet missen. Hij leerde Engels, ik Tamil. De projecten waar ik mijn tanden in zette bracht ik naar mijn bescheiden mening tot een redelijk goed einde. En dit zonder enig diploma in die richting! Een kans die je in België niet krijgt... alhoewel hier ook genoeg miserie is! Als onze ministers maar eens konden beseffen dat, levenswijsheid, interesse, motivatie en goede wil soms betere arbeidskrachten oplevert dan één of ander stukje papier diploma genaamd...gekoppeld aan een paar jaar schoolkennis. Spijtig voor de sociale sector in België... Gemiste kans! Er is immers veelkennis die vanuit het hart moet komen...Ik wil jullie ook via deze blog graag laten kennis maken met een deel van mijn toenmalige projecten. Zodat jullie beseffen hoe "goed" wij het in België hebben! Natuurlijk is goed relatief! Ieder voelt zijn eigen zeerkes hé...
|