|
Toen wij vertrokken naar Indië was het eigenlijk voor 3 jaar... maar zoals gewoonlijk deinden de 3 jaar uit naar bijna 4 jaar! 4 jaar waarin ons héle gezin... nog maar eens... alles op alles heeft gezet voor de job van van de echtgenoot... en vader... voor den baas... voor Alcatel! Het koste ons allemaal zweet.. bloed... en tranen!!! (letterlijk en figuurlijk!!!!) Want hoe ik Indië ook in mijn hart draag... we hebben er héél wat moeten voor opgeven! In de eerste instantie mijn job die ik doodgraag en al 20 jaar deed... mijn dochter gaf haar school op, haar vrienden... et cetera... et cetera... Mijn zoon die thuis achterbleef met de nodige gevolgen... en mijn echtgenoot die zelfs in Indië de naad uit zijn lijf werkte...! De software company van 0 begonnen... draaide goed en na een tijdje... werkten er z'on 350 mannen... en vrouwen! Dus eigenlijk boerde het goed zoals ze in Antwerpen zegggen! Zo goed dat we in November 2001 een nieuw contract aangeboden kregen voor terug 3 jaar... na het zwaar besproken te hebben hapten we toe... omdat natuurlijk op dat moment het nieuwe contract ook de dochter haar school ten goede kwam... Een nieuwe uitdaging voor mijn echtgenoot was geboren... Er werd een nieuw gebouw geleast van Raman... Computers besteld en nieuwe ingenieurs aangenomen... Dat was November... begin November... 3 weekjes later... gingen blijkbaar de zaken niet goed voor Alcatel Parijs... en werd er beslist om het neiuwe project plotseling stop te zetten... Den dikke duitenkliever (naam en adres, bekend bij de redactie...) zag samen met het varken met olifantenvel (naam en adres... jawel... ook bekend bij de redactie...) de kans schoon om in een aangepast familieleven wat roet te beginnen strooien... over het héle verhaal kan ik een kompleet naslagwerk schrijven... maar... één ding werd me toch weeral erg duidelijk die periode... en dat is dat sommige mensen echt over lijken gaan om er zelf beter van te worden! Enfin... nadat ons een 3 jaartjes meer aangeboden werden, beslisten wij om zelf een extra auto aan te kopen... mobiliteit was immers een reusachtig probleem... ik liet geld over komen uit België, zocht een leuke 2e hands wagen en betaalde rijlessen voor Chacra... want het olifantevarken... wilde immers dat Ramesh en het Fordje de héle dag te beschikking stonden van.... o/a zijn secretarresse... (meer uitleg is niet nodig voor iemand met gezond verstand... denk ik...) Daarenboven werd er beslist dat de echtgenoten van de andere directeurs en managers het dak van de stadsbus maar moesten nemen... Na lang gezoek kochten we een wrak van een auto... een tata Sumo 4X4... en vonden de nodige firmaatjes om de tata op te peppen! Nieuwe zetelbekleding... radio...nieuwe motor enc.. enc... Ondertussen was er héél wat getouwtrek en zever bij Alcatel... eigenlijk moesten we van de éne op de andere week terug naar België... met een kind van bijna 18 dat nog 6 maanden moest studeren om aan haar diploma te geraken... Dan moesten we naar België... dan moesten we naar China... dan moesten we toch maar blijven en moest mijn echtgenoot aan een Australisch project werken... en blabla..bla... en blabla...bla...! Tot mijn echtgenoot het gesol moe was en besliste voor het welzijn van onze dochter, zoon, en eigen gemoedsrust... terug naar België te gaan... dat was de 2e week van december... er werd razendsnel ingepakt... onderhandeld met school... zodat Evi haar diploma kon behalen via afstandsonderwijs... En de mooie... ondertussen blinkende Tata Sumo werd met véél verlies verkocht... zonder dat we er ooit zelf konden mee rijden!!! Domage... domage... ik vraag mij wel af ofdat sommige mensen nog rustige nachten hebben... wetende wat ze anderen aan doen???!!! In elk geval... rijk worden ex-pats echt niet!!!!!! Geloof me... ik kan het weten....
Foto... de Tata...
dada... Tata... dada... Hoe zou het hem vergaan zijn??????
|
