|
1997-Of wat vooraf ging,
Ik werkte al 20 jaar voor de grote diamant concern De Beers, mijn echtgenoot voor Alcatel
Hoe zijn we ertoe gekomen om te vertrekken naar een onbekend ver land??? Wel even impulsief als dat ik mij nu aan het schrijven zet, niet wetende wat het onbekende voor ons, voor mij in petto had.
Mijn echtgenoot zat een beetje vast wat zijn job betrof en ik wel ja
voelde mij misschien toch niet zo goed in mijn vel
mid-life? Op een avond kwam Indië ter sprake, voor mijn echtgenoot een sprong vooruit, voor mij
een sprong in het duister. Na een aantal familievergaderingen werd beslist, JA we gaan er voor! De dochter ging mee en alhoewel ik hoopte mijn zoon mee te krijgen, omdat die als afgestudeerde agoog altijd sprak van ontwikkelingshulp te gaan doen besliste hijzelf om in België te blijven. Een harde dobber voor een moeder die erg gehecht is aan het warme nest dat ze gecreëerd had voor echtgenoot en kinderen
Eens de beslissing gevallen was ging alles erg snel. Mijn echtgenoot vertrok vrij snel als eerste en ik moest op mijn werk zowel als thuis van alles regelen. Kreeg zelfs na 20 jaar dienst géén onbetaald verlof voor een jaartje, dus weer een harde dobber
op mijn 46 ontslag nemen voor een reis naar
het onbekende! Kan niet juist vertellen wat er allemaal door me heen ging. Een mix van gevoelens die me afwisselend vreugde brachten, omdat ik ondervond dat mijn echtgenoot tevreden was, en héél véél momenten van verdriet, job opzeggen, zoon achter laten, maar vooral een héél beklemmend gevoel: wat staat me te wachten? Zelfs bij het inpakken zat ik met vraagtekens: wat moet ik hiermee en, wat moet er mee? Dan één héél moeilijke periode, laatste werkdag afscheid van collegas
waaronder natuurlijk een paar bijzondere collegas
20 jaar is niet niks
en dan het vertrek. Als ik eraan denk hoe moeilijk mijn zoon het had in de vertrekhal, en hoe ik mij moest vermannen, breekt mijn hart!
|
