|
Na een zware week vol desolutie en pijn... hartepijn... en pijn pijn... zijn we er terug! Over de hartepijn schrijf ik niet... nog niet... want dat moet bezinken... omdat een zeker ongeloof zich van mij meester heeft gemaakt...! De week begon al met mijn gepikte paraplu... die ik in het Heilig huizeken tegen de muur zette... na ons koffietje wandelden we terug naar de auto... oeps... paraplu vergeten... dus terug wandelen... en raar maar waar... paraplu was al foetsie! Dan stel ik mij de vraag: wie doet zoiets??? Het gaat mij dan niet om de paraplu van 6 euro... maar wie neemt nu zo maar iets weg dat niet van hem is??? Dat is iets dat ik nooit zal begrijpen... in elk geval was dit een start van een bizarre superslechte week! Super slecht over de héle lijn... mijn geloof in de mensen en vooral in de vriendschap kreeg weeral eens een serieuse deuk, een opdoffer van jewelste! En... dan... ergens anders in de voorbije week... kreeg ik daarenboven ineens helse pijn in mijn kaak en tanden! Vlug naar de apotheek om enige pijn stillers en eventjes afwachten... dat laatste was niet opertune... want de dag erna was de pijn niet te harden... tandartsen gebeld... klinieken gebeld... nergens kon ik terecht! Eindelijk vrijdag maakte mijn eigen tandarts een gaatje in haar agenda vrij! Bleek een komplete ontsteking van mijn kaaksbeen door... een abses... onder... mijn Indische tand! Ze kon niets anders dan antibiotica geven en de tand eruit halen!Oeioei... daarmee verlies ik ineens mijn laatste wezenlijke Indische souvenier! De pijn... wel... die is er nog en dat zal nog wel eventjes duren! Ik vind het toch ook wel ongelooflijk dat een mens zolang met pijn moet rond lopen zonder enige hulp omdat iedereen te druk bezet is!... Enfin hiermee kom ik toch eindelijk dan bij Indië terug! De eerste keer dat ik daar naar de tandarts moest... wel dat kon een verhaaltje zijn uit één of andere slapstick... Net als nu crepeerde ik zowat en we gingen naar een erg groot ziekenhuis waar Alcatel zich mee verbonden had voor de verzorging van zijn ex-pats... mijn God... toen ik daar binnenkwam na... bijna 3 uur rijden langs de meest kromme slechtinstaatzijnde wegen... wat was dat??? De tandarts bevond zich ergens op de derde verdieping van een vuil en vies inmens groot ziekenhuis... daar aangekomen was de verbazing groot... er stonden in een grote zaal zowat 100 ouwe versleten tandarts stoelen allemaal op een rijtje... met juist genoeg plaats tussen voor de tandarts... ook die waren aanwezig in grote getallen... en gingen van stoel naar stoel... in hun... vuiile vieze bebloede jassen... stoelen die allemaal bezet waren door patienten met pijn en zeer... het aaaaaaaa.... aaaaaaaaaa.... en geween ging door merg en been! Mijn echtgenoot nam mij bij mijn arm en we zijn vertrokken zonder verzorging! Gelukkig vonden we een tijdje daarna een supermoderne tandkliniek in Chennai stad, uitgerust met de nieuwste snufjes! Ik moet wel eerlijk bekennen dat de Belgische tandartsen daar nog wat kunnen van leren! De tand die gisteren getrokken is kwam van die kliniek en was een werk van lange adem... een poster van mijn mond met kapotte... en herstelde tand hangt nog altijd in die tandkliniek... maar mijn tandje ben ik nu wel kwijt!!! Dommage... dommage... dus in één week... parapluutje... memorie-tandje... en geloof in vriendschapje kwijt... allemaal door toedoen van... derden! Hoe wreed kunnen mensen zijn???
Op de foto, Jean (mijn echtgenoot), Sumi, Raj en ondergetekende
|
